April was metalmaand. Veel harde muziek dus. Omdat mijn hoofd daar naar stond, maar ook omdat er na het enthousiasme van februari en maart om nieuwe muziek te luisteren en ontdekken nu een beetje de sleet op zat en ik dus wat meer de weg van de minste weerstand koos. Ik heb ook een aantal dagen gemist. Maar ik merk dat de goede zin nu weer terugkomt, dus als je niet van metal houdt, wees gerust: mei zou wel weer eens een stuk afwisselender kunnen worden.
Hier is de bijgewerkte playlist met alle tracks van dit jaar:
1 april: Savage Messiah – Under No Illusions
Savage Messiah is precies de goede band voor ouwe lullen als ik die vinden dat er meer gezongen moet worden in metal, maar niet in de afschuwelijke emo bad cop/good cop of kitscherige musicalstijl, maar op de manier van Testament en Armored Saint.
2 april: The Faint – Young & Realistic
Van het nieuwe album Egowerk. Daar ben ik nog niet wild enthousiast over, maar het is wel zo een plaat waarvan je meteen het gevoel hebt dat je hem wat vaker moet luisteren om hem op waarde te kunnen schatten. Hij is wat abstracter, met minder hooks dan ouder werk. Dit nummer is er trouwens één die bij me eerste beluistering wel meteen pakte.
3 april: Mutoid Man – Headrush
4 april: Ex Hex – Radiate
5 april: Titus Andronicus – (I Blame) Society
Als je denkt: “Dat klinkt wel Hüsker Dü-ig”: deze plaat is geproduceerd door Bob Mould.
6 april: Uffe Lorenzen – Alting Er Eet
Lorenzo Woodrose werkt tegenwoordig (ook?) onder zijn eigen naam, Uffe Lorenzen, en in eigen taal. Hij blijkt in 2017 al een volledig album uitgebracht te hebben, Galmandsværk. Dat was me ontgaan, maar deze single van het aankomende album Triprapport (release 10 mei) dook op in mijn FB tijdlijn en bevalt me stukken beter dan het materiaal van het laatste Baby Woodrose album Freedom uit 2016.
7 april: Idle Hands – Give Me to the Night
De meest Engelse klinkende Amerikaanse band die ik in tijden heb gehoord. Duidelijk geënt op de deathrock-met-metalgitarenformule van Grave Pleasures, maar dan een versnelling hoger.
Deze track van de aankomende plaat Mana klinkt technisch stukken beter dan de al niet slechte debuut-EP; vooral de zang is een stuk minder zwabberig.
Ik heb hoge verwachtingen.
8 april: Ringworm – Acquiesce
Dit nummer had zo op Wolverine Blues gekund.
9 april: vergeten
10 april: Abbath – Harvest Pyre
Heerlijk. Met de ronkende rockfactor die ik zo node mis in veel andere moderne metal.
11 april: Odonis Odonis – Insect
Van de Reaction EP, die morgen uitkomt.
12 april: Firespawn – The Great One
Ben weer wat meer van de metal de laatste tijd. Firespawn heeft al twee eerdere platen gemaakt en bestaat ook uit leden van bekendere bands als Entombed A.D. en Necophobic, maar ze zijn me nooit eerder opgevallen. Dit is wel een heel fijn nummer.
13 april: Anaphylactic Shock – Charlatan
Michiel Eikenaar zag je altijd bij concerten in Tilburg. Vriend van vrienden. Zanger ook van Nihill, waarmee hij een zeer sterk concert gaf op Roadburn, Dodecahedron en mijn favoriet van het stel: Anaphylactic Shock. Met dit nummer, ‘Charlatan’, als absolute uitschieter. Gisteren is hij helaas overleden.
14 april: The Raconteurs – Hey Gyp (Dig the Slowness)
Beste drumintro van 2019.
15 april: vergeten
16 april: Earth – The Color of Poison
17 april: Corrosion of Conformity – Cast the First Stone
Wiseblood is één van mijn favoriete platen ooit en Deliverance scoort ook hoog. Maar ook de andere platen zijn de moeite. Dit nummer komt van de meeste recent van vorig jaar. 3/7 geven ze een zeldzaam Nederlands concert in de line-up met Pepper Keenan.
18 april: Plague Vendor – Locomotive
FUCK YEAH! Goede combi met stadsgenoten The Icarus Line
19 april: Patti Smith – Gloria: In Excelsis Deo
De logische keuze voor Goede Vrijdag.
20 april: Gala – Freed from Desire
Mooi weer = Italiaanse eurodanceklassiekers met vaag filosofische teksten weer. Nuhnanananana nanana nana.
21 april: Le Mans – Rolling the Stones
Obscure Zweedse poprock met gotisch tintje, ooit gevonden in de KindaMuzik promostapel. Leek me vanwege de titel een goede keuze voor Pasen.
22 april: vergeten
23 april: Darkthrone – The Hardship of the Scots
Die ontberingen van de Schotten betreffen in ieder geval niet riffage van de allerhoogste kwaliteit, want daarvan heeft deze nieuwe Darkthrone genoeg.
24 april: Marduk – Werwolf
11 mei ga ik ze zien op de Drentse hei op Graveland Open Air met Immolation en Dead Congregation (en Horrendous, maar daar kan ik nog niet inkomen, die laatste plaat is me te Herbie Hancock.)
Alvast inkomen met de enige blackmetaltrack die succesvol een kinderkoor gebruikt (wellicht zijn er meer, maar die zullen dan in Cradle of Filth/Dimmu Borgir kitschmetalstijl zijn.)
25 april: Hell Fire – Destroyers
Prima zanger, Cliff Burton-invloeden in de bas, twin leads: Hell Fire snapt metal.
26 april: Legowelt – Deep Magic Begins Here
Legowelt brengt sneller muziek uit dan ik het kan luisteren. Af en toe pak ik eens wat mee. Regelmatig is hij met te zweverig, maar als het voor me werkt, dan is het ook wel meteen raak. En dat is het geval bij ‘Deep Magic Begins Here’, een voor Legowelt begrippen regelrechte stamper van een track.
27 april: Vader – Grand Deceiver
Vooral vanwege de gitaarsolo’s.
28 april: Uffe Lorenzen – Triprapport
Het fijnetitelnummer van het nieuwe Uffe Lorenz(en/o) Woodrose album.
Ik zweer alleen dat ik die sitarriff ergens van ken. Eerste gedachte was ‘Black Balloon’ van Monster Magnet (er zijn wel meer Baby Woodrose nummers die Monster Magnet soundalikes zijn en vice versa), maar die is het toch niet helemaal.
29 april: Dopelord – Addicted to Black Magick
Dit nummer was mijn eerste kennismaking met Dopelord. De sound vond ik meteen geweldig, maar dat was meteen ook het probleem; Dopelord leek me typisch zo een band die goed klinkt, maar geen nummers heeft. Maar zonder dat er nou te spreken valt van een hitmachine, blijken er zowaar hooks in de muziek van Dopelord te zitten. Verslavend!
30 april: Enforcer – One Thousand Years of Darkness
Het nieuwe Enforcer-album is een beetje wisselvallig. Ze doen waar ze goed in zijn, zoals dit nummer, maar proberen ook nieuwe dingen die niet zo goed uitpakken, met als dieptepunt een Savatage-stijl pianoballad met de terechte titel ‘Regrets’.