[cd, Captured Tracks/Konkurrent]
Als je Mac DeMarco ziet, denk je dat het een grungefan is die net uit de snackbar komt of iemand die z’n bijl net heeft verruild voor een gitaar. Beetje smoezelig, maar ontspannen en sympathiek ogend. Ook de muziek van deze antiheld is rustig, op het eerste gehoor bijna gemakzuchtig, zonder opsmuk, maar met die vriendelijke uitstraling. Eenmaal gegrepen door de muziek, blijkt alles helemaal niet zo eenvoudig en ondoordacht. Hij weet zijn mix van lo-fi, blues, indie, post-punk en licht experimentele muziek gewoon relaxed doch geniaal aan de man te brengen. Dat bewijst hij, de stiekeme held, in 2012 wel met zijn albums Rock And Roll Night Club en 2. Nu wordt Mac Demarco 23 jaar geleden geboren als Vernor Winfield McBriare Smith IV, hetgeen zijn alias wel rechtvaardigt. Hij maakt eerst deel uit van de groep Makeout Videotape, voor hij aan zijn soloavontuur begint. Hierbij zingt hij en speelt alle instrumenten, waaronder gitaar, bas, drums en keyboards. Een natuurtalent als het gaat om het maken van originele singer-songwritermuziek zo lijkt het.
Hij is nu terug met zijn derde worp Salad Days, net als de vorige uitgebracht op het alsmaar fijner wordende label Captured Tracks. Hierop presenteert hij 11 nieuwe songs van bij elkaar een bescheiden 35 minuten lang. Wederom bezitten ze die prettige nonchalance en weten ze je flink in te pakken. Hij laat iets vaker dan voorheen zijn liefde voor de jaren 80 blijken met fijne vervormde orgels, waardoor de muziek een lekker nostalgisch sfeertje krijgt. Maar hij brengt ook zijn fijne gitaarmuziek weer ten gehore, die dezelfde tijdloze sfeer uitademt. De productie is wat vloeiender en het geluid beter. Demarco blijft echter iets ongrijpbaars houden, maar wat boeit dat als hij gewoon met een nóg beter album komt? Qua invloeden moet je het ergens in het midden van Arthur Russell, Adam Green, David Bowie, Pavement, Lamchop, John Lennon en Dif Juz. Duidelijker kan ik het niet maken, wel leuker: hieronder namelijk te beluisteren!
door Jan Willem Broek