[cd, Zeal/Konkurrent]
Als Zeal Records zo door gaat wordt het jaar fraai ingekleurd met de ene na de andere Belgische topplaat. In januari en februari zien de schitterende albums van respectievelijk Low Vertical en Few Bits al het licht. Klopt nog met de beginletter van de maanden ook, ten minste als je “low” en “vertical” als _I ziet. Dan past Marble Sounds ook helemaal in maart. Zo’n 3 jaar terug debuteert de band met het schitterende Nice Is Good. Daarop grossiert de band rond oprichter Pieter Van Dessel (tevens Plastic Operator) met bescheiden melancholische songs, die je door hun puurheid diep kunnen raken. Ergens tussen The Notwist, Eels, Pinback, The Go Find en Isbells in. Met die laatste band delen ze ook gitarist Gianni Marzo. Dat een vervolg lang op zich heeft laten wachten is gezien de albums van zowel Plastic Operator en Isbells vorig jaar dan ook niet zo raar.
Maart roert zijn staart en de tweede cd Dear Me, Look Up is een heugelijk feit geworden. Naast Pieter (zang, gitaar, keyboards) en Gianni zijn het bassist Frederik Bastiaensen (ex-General Mindy), drummer Johan De Coster (Spoon) en toetsenist Brecht Plasschaert. Ze worden nog bijgestaan door een batterij aan gasten op altviool, cello, trompet, vleugelhoorn, hoorn, euphonium, percussie-instrumenten en vele op zang, waaronder ook Chantal Acda (Sleepingdog, Chacda). Eigenlijk is er niet heel veel gesleuteld aan de succesvolle formule van het debuut. Je kunt hoogstens stellen dat ze verder gerijpt zijn, meer diepgang weten te brengen en gewoon tot nóg mooiere dingen in staat zijn. Ze maken namelijk sfeervolle muziek die je in vervoering weet te brengen. De tot de verbeelding sprekende songs ontvouwen zich als met een zacht potlood getekende tekeningen die met een fluwelen stem bezongen worden. Toch wordt de muziek door het droefgeestige karakter, de gemeende emoties en de dikwijls zware teksten nergens te braaf of iets dergelijks. Ze combineren Americana, indierock, wave, singer-songwritermuziek en op het eind zelfs post-rock tot één fraai en daadkrachtig geheel, dat ergens tussen Sugar, Pinback, Isbells, The National, Eels, Boduf Songs, The American Analog Set en Power Of Dreams uitkomt. Ook brengen ze een sterke Sophia cover van "Ship In The Sand". Alles klopt hier gewoon en zuigt je mee in een wollen draaikolk vol getormenteerde prachtmuziek, die per draaibeurt alleen nog maar mooier en beter lijkt te worden. Schoonheid die verslavend werkt, er zijn ergere dingen denkbaar me dunkt.
door Jan Willem Broek