[cd, Basses Frequences]
De tweelingbroers Frédéric en Olivier Charlot vormen het uit Parijs afkomstige duo Maninkari. Tot 2004 zitte ze overigens in de geweldige post-rockband Bathyscaphe. Sinds 2007 laten ze de aarde geregeld even schudden op haar grondvesten met de bijzondere, instrumentale creaties van Maninkari. Bijzonder omdat ze hun veelal zware, duistere soundscapes naast elektronica en veldopnames fabriceren met instrumenten als piano, santoor, cimbalom, violen en percussie-instrumenten. Via labels als Conspiracy, Three:four en Neuropa brengen ze al een dubbel-cd, een lp en twee cd’s uit. Ze variëren steeds met hun geluid, waardoor ze genres als experimentele muziek, dark ambient, jazz, minimal music, filmmuziek, art-rock, avant-garde, krautrock en modern klassiek doorkruizen. De rode draad wordt daarbij toch wel gevormd door het gebruik van traditionele instrumenten en de etnische percussie, waardoor ze op Middeleeuwse momenten zelfs wel eens heel even richting een band als Dead Can Dance of Isihia koersen. Nu komen ze met hun volgende werk, ditmaal op het prestigieuze label Basses Frequences dat normaal gesproken gespecialiseerd is in emotioneel geladen drones, een veld waar de beide heren doorgaans niet in opereren. Maar op Continuum Sonores maken ze daar een uitzondering op. Ze zijn zelf ook altijd in voor nieuwe avonturen en hebben besloten een heus drone album te gaan maken. Natuurlijk hebben ze voorheen ook wel continuerende geluiden geproduceerd, maar nu toch meer gefocust en puurder dan voorheen. Toch is het door het gebruik van hun eigenzinnige instrumentarium in inkleuring wel een op en top Maninkari album geworden. De drones die ze hier neerzetten vullen ze namelijk in met cimbalom, alt-viool en gemanipuleerde veldopnames. Alleen in het eerste van in totaal 6 composities hoor je nog percussie afkomstig van de bodhrán, de rest ontbeert dat en is derhalve percussieloos. De stukken klokken tussen de 3,5 en 18 minuten en zorgen in totaal 54 minuten lang voor een surreële luistertrip. Na de opener begint ineens een dissonant carillon en dienen de eerste echte drones zich aan. Op bezwerende en licht unheimische wijze begint dan een hoorspel dat je enkel aan nachtmerries of David Lynch-achtige settings doet denken. Het is duister en uiterst spannend wat ze hier laten horen en haalt de beste momenten van Vidna Obmana, Asva, Richard Skelton, Svarte Greiner en Kreng naar boven, maar altijd met dat kenmerkende Maninkari stempel. Een verbluffend, majestueus, verslavend en meeslepend meesterwerk van deze zeer eigenzinnige band.
door Jan Willem Broek