[cd, Degaton]
Er zijn van die bands die met bijzondere combinaties en een originele, verrassende aanpak boven de rest uitsteken, veelal in de buitencategorie. The Residents en Cardiacs zijn daar grote voorbeelden van. Of Igorrr bijvoorbeeld. De band die ook boven de gemiddelde band uitstijgt is de in 2003 opgerichte Noorse groep Major Parkinson, die tegenwoordig bestaat uit Jon Ivar Kollbotn (zang, akoestische gitaar, duimpiano), André Lund (gitaar, mandoline), Steinar Hjelmbrekke (gitaar, achtergrondzang), Eivind Gammersvik (bas, mandoline), Lars Christian Bjørknes (piano, keyboards, programmering, percussie) en Jens Erik Aasmundseth (drums). Ze hebben al twee albums Major Parkinson (2008) en Songs From A Solitary Home (2010). Ik leer ze kennen via het Cardiacs forum en er is heel weinig nodig om me te overtuigen in hun geval. Ze brengen iets tussen alternatieve pop en een psychose in, aangelengd met delen dark cabaret, progressieve rock en avant-rock.
Ze brengen na wat personeelswisselingen eindelijk hun langverwachte derde album Twilight Cinema. Samen zangeressen Miss Tati en Annette Kathinka Servan, cellist Morten Andreas Nome en violist Ella Helèn Bukkøy beginnen ze aan een volgend avontuur. Spannend begint het album met het geluid van een lopende filmband en daarna barst het feest los, want dat is het. En gevarieerd ook. De ene keer koersen ze met humorvolle progressieve rock de kant van Cardiacs op, maar op andere momenten kan ook de stampende rock van Kaizers Orchestra, de grappig en mysterieuze vondsten van Misophone, de avant-rock van The Double U, de crooner folkrock van Last Harbour, de blues rock van Tom Waits (mede door de zang) of de dark cabaret van The Dresden Dolls meer boven komen drijven. Dat alles gelardeerd met de prachtie vrouwenzang, de strijkers en de bijzondere manier van programmering. De meer staccatostukken en de samenzang, die overigens het meest aan de Cardiacs doen denken, worden fraai afgewisseld met rustige maar meeslepende. De algehele sfeer is meer duister dan voorheen, maar dat pakt alleen maar goed uit. De muziek heeft ook nog nooit zo goed en divers in elkaar gestoken als hier en weet toch één geheel te vormen. Alles klopt en laat je adrenaline stromen en is kippenvel opwekkend. Het is dan ook niet de vraag of, maar hoe hoog deze in mijn jaarlijst gaat eindigen.
door Jan Willem Broek