[cd, Maggie Brown]
In de herfst van 2011 wordt de Amsterdamse gitaarband Maggie Brown opgericht. Het is dus geen Amerikaanse zangeres of iets dergelijks. Nee het zijn zelfs vijf heren, te weten Marcel Hulst (zang/gitaar), Randy Derkhof (gitaar, ukelele), Freek Broekhuijsen (bas), Friso Schmid (keyboards) en Pascal van Baren (drums). De gezamenlijke liefde voor muziek bindt hen en ze treden met enige regelmaat op. In 2013 gaan ze eindelijk de studio in om hun muziek vast te leggen. Ze hebben dat in eigen beheer gedaan, omdat het als beginnende band soms lastig is een label zover te krijgen.
Hun gelijknamige debuut is zojuist verschenen en zal menig label grijze haren bezorgen. De cd opent meteen al sterk met het rustig opgebouwde instrumentale nummer “Alaska”, dat een soort postrock hybride van Mogwai en Sigur Rós is geworden. In de tweede song “Because” varen ze meer de koers van Calexico in combinatie met The Serenes. Daarbij vormt de fluweelzachte zang van Marcel Hulst, die wel wat weg heeft van die van Ian Masters van de Pale Saints en Joey Burns van Calexico, een heel sterke troef. Maar Marcel laat ook een heuse falsetstem horen die er niet om liegt. Daarna gaan ze ijzersterk verder met “Atlantic”, waar ze ook aantonen over de perfecte harmonieën van The Beach Boys en de sfeervolle landerigheid van de Red House Painters te beschikken. De stemmige, melancholieke gitaarpartijen versmelten met de heerlijk psychedelische keyboardgeluiden, terwijl de drums en bas de weg wijzen. Vanaf de vierde track “Permanent Resident Card” staat het kippenvel inmiddels al torenhoog op mijn armen. Alles klopt hier gewoon en de groep laat een internationaal en volgroeid geluid horen. Zonder informatie vooraf zou ik mijn geld eerder op een Britse dan een Nederlandse band gezet hebben, hetgeen ik puur als compliment bedoel. Nu ben ik pas 4 van de 11 nummers verder, ofwel 17,5 minuut van de 52 minuten totaal, maar dit maakt al zoveel los. Hierna gaat de band simpelweg verder met prachtige combinaties van de hierboven genoemde invloeden, waarbij alles heerlijk ondergedompeld is in een milde en prettige droefgeestigheid. Ook At The Close Of Everyday, Built To Spill, Don McLean, Daryll-Ann, I Am Oak en Bob Dylan lijken een zetel te hebben in hun fantastische totaalsound. Ze brengen een overrompelend amalgaam van Americana, post-rock, altcountry, folk en singer-songwritermuziek. Tekstueel en technisch steekt het ijzersterk in elkaar en qua emotie en schoonheid is het perfect in balans. Dat alles is nog eens gestoken in een fraaie hoes. Dit is overigens het werk Seestück van de Duitse schilder Gerhard Richter, dat een enorme inspiratie is geweest voor de band. Een intrigerend en veelkleurig blauw, dat ook het caleidoscopisch melancholische spectrum dekt van Maggie Brown. Het is een pakkend en beklijvend prachtalbum geworden, waar we als Nederlanders heel trots op mogen wezen. Ze zijn dan ook voorbij de belofte en toe aan de grote doorbraak. Een serieuze kandidaat voor de jaarlijstjes!
Ga hen vooral ook live zien:
7 March – Nieuwe Anita – Amsterdam – ALBUM RELEASE
3 April – Concerto instore – Amsterdam
8 April – Witte gei’t – Nieuwe Anita (Acoustic)
3 May – Het Podium – Hoogeveen
30 August – Wolfslaar Natuurpark – Breda
door Jan Willem Broek