[cd, Zoharum/ cd, White Paddy Mountain]
Het wordt bijna lastig om op originele wijze over een nieuwe release van Machinefabriek te schrijven, aangezien ik van alle artiesten op de wereld in mijn 23 jarige tijd als muziekjournalist de meeste over dit project van de Rotterdamse artiest Rutger Zuydervelt heb geschreven. Maar omdat deze zeer productieve muzikant bij zichzelf steeds blijft vernieuwen, zijn er altijd weer nieuwe aanknopingspunten om te beschrijven. Hij brengt in het begin vooral fraai vormgegeven 3” mini cd’s dan wel 7”-es uit, maar komt steeds vaker met langspelers op de proppen, al dan niet in samenwerking met artiesten als Celer, Banabila, Greg Haines, Jaap Blonk, Anne Bakker, Leo Fabriek, Sabine Bürger, Tim Caitlin, Gareth Davis, Freiband, Aaron Martin, Soccer Committee, Stephen Vitiello, Steinbruchel, Peter Broderick, Andrea Belfi en ga zo maar door. Geen artiest op aarde die hij niet aankan en zijn werken verschijnen zowel in eigen beheer als op uiteenlopende labels als Fang Bomb, Nuun, Low Point, Kontrans, Lampse, Type, Home Normal, 12K, Spekk, Dekorder, Digitalis. Experimedia, Root Strata, Staalplaat, Important, Herbal International en Eat, Sleep, Repeat. Eerder dit jaar verschijnt nog de overtuigende cd Attention, The Doors Are Closing van zijn hand. Een nu al legendarische muzikant met een discografie die met ver boven de honderd albums menig artiest schril doet afsteken.
Zo af en toe worden die korte werkjes gebundeld, hetgeen veelal tot een fraaie overzichten leidt, waarvan Weleer (2007), Bijeen (2008), Daas (2010), Veldwerk (2011) en Diorama (2011) sterke voorbeelden zijn. Ook nu brengt hij met Dubbeltjes weer eens een bundeling van mini releases en compilatietracks. Dat zijn de 7”/3” cdr Huiswerk uit 2008, waarop Machinefabriek nog een fijne mengelmoes van gitaarambient en glitch brengt. Dan twee tracks van de Hillary / Jeffrey Tape uit 2010, waar naast de dreigende experimenten van Machinefabriek het sfeervolle, nachtelijke trombonespel van Hillart Jeffrey te horen is. De uit 2012 afkomstige 7” Ontrafelde Tonen is hier ook met 3 tracks vertegenwoordigd en gaat van musique concrète naar neoklassiek. Ook Jazz Standards (2011) dat hij samen met klarinettist Gareth Davis heeft gemaakt is hier present, waarin elektronica en jazz prachtig hand in hand gaan. Ze brengen hier het door Richard Rogers en Lorenz Hart geschreven “My Funny Valentine”, dat in de uitvoering van Chet Baker en Frank Sinatra ooit heel anders heeft geklonken. Daarnaast laten ze hun visie op George Gershwin’s “Oh Doctor Jesus” horen. De laatste drie tracks “Ax”, “Eeuw” en “Danse Des Loops” komen respectievelijk van de 3” cdr Nerf (2010), de compilatie Mind The Gap #100 (2013) en de compilatie Villa Fiasco: The Act Of Sampling (2012), die ieder weer een bijzondere experimentele kant van Machinefabriek belichten. En dan heb je met deze bijna 48 minuten krachtbundeling weer een geweldig overzicht in handen, dat iedere cent dan wel dubbeltje waard is.
Om zijn discografie nog maar iets aan te dikken is er ook de cd Halslaap II / Stiltetonen, uitgegeven op het label White Paddy Mountain van Chihei Hatakeyama. Hierop staan twee langgerekte composities, waarbij het niet lastig raden is wat de titels van de beide tracks zijn. Het eerste deel van “Halfslaap” is terug te vinden op de cdr Rural Route No. 6 (2010) of de eerder genoemde compilatie Diorama. Het is een lange track vol betoverende ambient en glitch, dat bijna de neoklassieke kant opkoerst ware het niet dat het wel elektronische klanken blijven. Op het tweede deel dat nu is verschenen, voegt altvioliste Anne Bakker zich bij hem, waarmee hij eerder ook al werk heeft uitgebracht. Nu krijg je maar liefst 35 minuten lang een ontstellend mooie combinatie van subtiele elektronica, ambient en de droefgeestige klanken van de altviool. Het is alsof ze een kraan opendraaien waaruit enkel hartverscheurende schoonheid stroomt. Ik heb tijdens het draaien ervan ook geen letter getikt, maar enkel met de ogen dicht zitten te genieten en weg te dromen. Een ware traktatie voor fans van pak hem beet Richard Skelton en Hildur Guðnadóttir. “Stiltetonen” is een 20 minuten durend stuk, dat gebaseerd is op een loop voor een installatie voor het project Tussen-ruimte. Hierop hoor je pianoloops samen met zeer langgerekte elektronische klanken, allerhande geluiden en effecten. Hiermee weet hij op minimalistische wijze een enorm ruimtelijk geheel te scheppen. Niet alleen heeft het geluid een haast 3D effect, ook in je hoofd zorgt deze muziek voor ruimte tot bezinning. Wat dat betreft sluit dit qua dromerigheid goed aan op het nummer ervoor, al tappen ze muzikaal gezien uit andere vaatjes. Het is weer een niet uit de gedachte te wissen droomalbum vol biologerende pracht geworden.
door Jan Willem Broek