[2cd/2lp, Rustblade]
In 2010 komen oud en nieuw op duistere wijze bij elkaar als Lydia Lunch en Philippe Petit de handen ineenslaan op het album Twist Of Fate.
Lydia Lunch houdt zich doorgaans nooit met lichtzinnig werk bezig houdt. Ze heeft sinds de jaren 70 onder meer gewerkt met Foetus, Sonic Youth, Einstürzende Neubauten, James Johnston, Nels Cline, Gallon Drunk, Arkkon, Die Haut, Terry Edwards, Anubian Lights, Rowland S. Howard, Etant Donnes, Michael Gira en Omar Rodriguez Lopez plus in de bands Teenage Jesus & The Jerks, 8 Eyed Spy, 13.13, Big Sexy Noise en Beirut Slump. Al met al een heeft ze een meer dan imposante discografie opgebouwd vol muziek die er mag wezen. Maar ze is ook actrice geweest en tevens befaamd om haar stekelige, zeer intelligente spoken word optredens.
Aan Philippe Petit heb ik vele woorden gewijd, maar voor degene die nog niet bekend met hem zijn zal ik nog even zijn staat van dienst uiteenzetten. Deze hyperactieve Franse recensent, radiopresentator, DJ, draaitafelspecialist en ex labeleigenaar start in de jaren 90 als labelbaas is van het garagerock label Kinetic Vibes Music en later het geweldige noiselabel Pandemonium. Hierna stapt hij in 2000 verrassend over naar het toonaangevende elektronica label BiP_Hop. Vanaf 2007 laat hij dan voor het eerst van zich horen als muzikant in de supergroep Strings Of Consciousness. Dan gaat het ineens hard en lijkt het of hij jaren heeft gebroed op zijn muziek, die nu naar buiten moet treden. Zijn voorkeur gaat uit naar duistere cinema en de bijbehorende atmosferen. Solo maakt hij diverse denkbeeldige soundtracks, die zo zijn opgebouwd dat ze volledig op zichzelf staan. Op andere albums gaat hij meer op een muzikale ontdekkingstocht met uiteenlopende, verrassende gasten. Hij ziet zichzelf ook liever als een “musical travel agent” dan een componist. Omdat zijn muzikale netwerk, mede dankzij zijn labels, wereldwijd vertakt is, weet hij naast Lydia Lunch eveneens albums te maken met K11, Cosey Fanni Tuti, Cindytalk, PAS, Ron Anderson, Robert L. Pepper, James Johnston, Vultures Quartet, Chapter 24, Eugene S. Robinson, Asva, Simon Fisher Turner en Murcof. Naast dit alles geeft hij acte de présence op compilaties als Under A Big Red Sun en gaat hij samenwerkingsverbanden aan met artiesten als Foetus, Graham Lewis, Scanner, My Brightest Diamond, Faust, Barry Adamson, Mira Calix, Justin Broadrick, Yuri Landman Ensemble, Kammerflimmer Kollektief, Edward Ka-spel, Jarboe, Leafcutter John, Banabila, Simon Whetham, Ron Anderson, Father Murphy en ga zo maar door. Die laatstgenoemde artiesten zijn veelal terug te vinden op zijn Philippe Petit & Friends releases, maar eveneens op de cd’s onder zijn eigen naam. Een uiterst gevarieerde, unieke muzikant, die een schitterende visie heeft op alles wat het daglicht niet verdragen kan. Een aanwinst voor de muziekwereld met een verbluffende en hoogwaardige discografie.
Na hun gezamenlijke album zijn Lydia Lunch en Philippe Petit ook intensief op tournee geweest. Ze zouden zichzelf niet zijn als ze letterlijk muziek van hun cd laten horen, iets dat denk ik door de vele improvisaties ook schier onmogelijk is. Ze maken geen composities met kop en staart en geen liedjes om te plezieren. Ze brengen een atmosfeer, een gitzwarte ter plekke bedachte soundtrack of een ervaring, maar geen performance waar je al meedeinend op comfortabele wijze bijzit. De verschillende optredens hebben geleid tot een volgende release, die de toepasselijke titel Taste Our Voodoo heeft gekregen. Hierop krijg je vier langgerekte stukken, die elk tussen de 21 en 23 minuten klokken en zich traag als hete teer voortbewegen en de hersens dan wel je lichaam weten te pijnigen. Dat alles uiteraard op fijne en intrigerende wijze. De prikkelende klanklandschappen die ze brengen krijgen ook simpelweg de titels “Voodoo I” tot en met “Voodoo IV” mee. Namen doen er niet toe, het draait allemaal om de sfeer en impact. Lunch brengt haar bezwerende, veelal poëtische maar ook bijtende teksten en halfzang, die omhuld worden door de duistere creaties van Petit. Hij is heer en meester in het scheppen van David Lynch-achtige atmosferen, die de meester zelf niet eens zou kunnen verzinnen. Het is een gitzwart omhulsel van dark ambient, drones, experimentele en filmmuziek. Bij elkaar leveren ze een aan de grond nagelend, intrigerend en angstaanjagend hoorspel. Hoewel het van hun live optredens afkomstig is, kun je dit gerust als een nieuw werk beschouwen. Ze brengen een apocalyptisch meesterwerk dat nog dagenlang door zal echoën in je oren. Geweldige totaalkunst!
(albumteaser)
door Jan Willem Broek