[cd, Zeal/Konkurrent]
Het Belgische Zeal label brengt al jaren essentiële kwaliteitsmuziek met een melancholische ziel. Denk maar aan bands als Timesbold, Marble Sounds, Tomàn, Isbells of Kiss The Anus Of A Black Cat. Namen die er toe doen. De verwachtingen zijn dan ook hooggespannen bij Low Vertical. In thuisland België gonst de naam al enige tijd rond, maar nu hopelijk ook spoedig in Nederland of waar dan ook eigenlijk. Op hun debuut I Saw A Landscape Once tonen Pieter Demeyer (bas, zang), Seppe Van Den Berghe (synthesizers, piano, bellen, drumcomputer) en Ward Dupan (gitaar, zang) al snel aan over een unieke sound te bezitten. Wat wil je ook als je beïnvloed bent door sprookjesverhalen, menselijke eigenaardigheden en de Beernemse koeienstallen? Ze brengen elektronische pop, waarin ook regelmatig ruimte is voor variaties en combinaties met emo, indie en post-rock. De muziek bevat knotsgekke elektronische riedeltjes, maar gaat daarmee nooit over de top. Nee ze lijken op die momenten enkel even lucht te willen geven aan hun droefgeestige liedjes; niets is te serieus maar ook niets te lollig. Continu weten ze je te verrassen en verbazen met inventieve vondsten. Ze bouwen ook rustig aan hun songs, want “hoeveel mooier is een vlinder als je eerst ook de rups hebt gezien”. De eerste associatie die de muziek en de hoge zang oproepen is die met Radiohead, zij het dat ze een breder geluid dan alleen dat aan de dag leggen. Nummers als “Planetminusmonkey” en “Birthcontrol” zijn prachtige voorbeelden van hoe ze er wel op lijken, maar toch totaal andere middelen en geluiden aanwenden om hun muziek in te kleuren. Ze weten je dikwijls te ontroeren, zonder dat je er terneergeslagen van wordt. Daarvoor heeft de band ook genoeg relativerende humor. De meer droefgeestige elektro-pop heeft wel wat weg van Styrofoam en als de gitaar erbij komt ook van The Notwist en Velma. De bevreemdende elektronische, ratelende ritmes, zoals in “Planetminusmonkey” en “Wake-up, It’s Bedtime”, lijken rechtstreeks afkomstig van Spoonfed Hybrid. Denk daarbij nog aan de pompende bassen van Electric President of Pinback, de post-rock inclusief zang van Sigur Rós (“Get Rid Of The Monster In You”) en de harde uitbarstingen van Chokebore (“I Saw A Landscape Once”, “Fatrabbit”). Er zit werkelijk van alles in de muziek, zonder dat het een wilde potpourri wordt. Het album is zelfs behoorlijk consistent, maar kent gewoonweg veel verrassende wendingen. Een feest der herkenning en toch ook weer helemaal niet, want daarvoor zijn de heren van Low Vertical gewoonweg te eigenzinnig; die vieren hun eigen feestje wel. Wat een kickstart voor deze Belgen. Een subliem album dat moeiteloos het eind van het jaar moet kunnen halen!
Luister Online bij Myspace:
Planetminusmonkey / At The Point Of No Return / Birthcontrol
door Jan Willem Broek