[cd, Chemikal Underground/Konkurrent]
Wie zich in de discografie van duizendpoot Peter Broderick heeft verdiept is daar ook zeker de uit Portland afkomstige band Loch Lomond tegengekomen. Op hun tweede en werkelijk prachtige cd Paper The Walls uit 2007 is hij (viool, zang, zaag, banjo, drums) prominent aanwezig, net als zuslief Heather Broderick. Wie zich in Loch Lomond heeft verdiept, de band rond multi-instrumentalist Ritchie Young (zang, gitaar, piano, viool, keyboards, drums), weet dat dit een band is die er mag wezen. Dat al sinds het debuut When We Were Mountains uit 2003, waar het nog een pure soloaangelegenheid is van Ritchie. In 2011 volgt hun derde, wonderschone album Little Me Will Start A Storm. De groep rond Ritchie doet het rustig aan met eens in de 4 jaar een nieuw werk, dat dan wel iedere keer raak is. De ene keer met 12 man, dan weer 8 of 6 en live zelfs gewoon soms 2. Met hun sound komen ze ergens tussen folk en dromerige kamerpop uit. Ze zitten gezien hun bandnaam nu terecht op het grootse Schotse label Chemikal Underground. Hun debuutalbum is gezien onderstaande ook geestig.
"I wanted to call the band The Mountains, but there were a lot of mountain bands at the time, and I definitely didn't want to go with that blue-grassy vibe. We ordered some one-inch reel-to-reel tape off of eBay, and when it came from England or Scotland, it had a piece of tape on it that just said, "Loch Lomond", so we put that in the hard drive when we were saving stuff, and it just kind of became the band name. I didn't really know it was a lake in Scotland…I knew it was a lake somewhere, though."
Dat het ook sneller kan met het maken van mooie muziek bewijzen ze wel met de nieuwe cd Dresses die twee jaar later “al” het licht ziet na de laatste langspeler en een jaar later volgt op hun mini White Dresses. Wat meteen opvalt is dat de ijzersterke arrangementen meer klassiek getint zijn, waarvoor Ritchie dan ook veel muzikanten inzet. De totale line-up bestaat hier namelijk uit 14 muzikanten, wat meer dan indrukwekkend te noemen is. Naast Ritchie lijkt de min of meer vaste kern te bestaan uit zangeres Jade “Brings Plenty” Eckler, altvioliste/zangeres Amanda Lawrence (Norfolk & Western), Jason Leonard (gitaar, lap steel, zang, piano, bas, orgel, klokkenspel, casio, vibrafoon, Wurlitzer, percussie), bassist Dave Depper (Norfolk & Western, Blue Giant) en zangeres Brooke Parrott. De overige gasten doen ook een hoop duiten in het zakje met drums, viool, bas, zang, piano, banjo, cello, hakkebord, mellotron, belleplates, zaag, trompet en vleugelhoorn. Per track wijzigt de samenstelling van de groep overigens, alsof ze maar hebben opgenomen met wie er beschikbaar is. Geeft niks, want het resultaat is waar het om draait en daar is helemaal niets mis mee. Oude liefde roest niet, vandaar dat Peter Broderick en Heather Broderick in het nummer “Virgin Mountain” ook nog te gast zijn. Ritchie Youngs heeft vrijwel alles geschreven, op 3 van de 12 songs na; het is duidelijk een groepsgebeuren geweest. Dat is ook goed te horen aan de hechte eenheid van het album, waarbij de variatie niet ontbreekt. Alleen alles klopt gewoon. De prachtig harmonieuze zang van Ritchie of één van de dames en de bijna sacrale samenzang, de sterke kamermuziekcomposities met droompop- en folkelementen, de rijk gedetailleerde inkleuring, de ongeremde creativiteit en de geweldig bitterzoete wind die overal waait. In eerste instantie moet je denken aan het betere werk van The Decemberists en de ambitieuze folk met kamerpop van Lost In The Trees. Al luisterend krijg je ook associaties met Get Well Soon, Sodastream, Dévics, Other Lives en Dez Mona. De winnaar van al dat schoons is wat mij betreft “The Way”, maar het is slechts een verschil van een paar bultjes extra op het kippenvel. Smaakvolle schoonheid en hun beste album tot nu toe.
door Jan Willem Broek