[cd, Fluttery/Kunaki]
Het volgende land dat op de lange riem van het Fluttery label gekerfd kan worden is Argentinië. Hier komt namelijk de uit Patagonië afkomstige band La Gran Perdida De Energia vandaan. Wellicht niet direct een land waar je tot de verbeelding sprekende postrock van verwacht, maar de 4 bandleden José Delgado (gitaar, zang), Salvador Barcellandi (gitaar), Hernán Aguilar (bas) en Lisandro Marquez (drums) besluiten in 2007 dat ze iets totaal anders willen maken dan er aan muziek bestaat in hun omgeving. In 2010 leidt dat tot de eerste (digitale) mini, die nu een vervolg krijgt met hun gelijknamige debuut. En ja ze brengen deels wat je van postrock kunt verwachten en toch ook weer niet. De eerste twee nummers openen op slepende en spannende wijze, zonder tot een uitbarsting te komen. Wat dat betreft doen ze wel denken aan Mogwai ten tijde van Come On Die Young. Daarna wordt het een stuk ritmischer en hoor je eigenlijk een hoop acrobatische mathrock invloeden, waardoor ook Don Caballero in beeld komt. Verder brengen ze ook veelvuldig noise à la Sonic Youth. Het feit dat ze uit een kustplaats komen heeft er wellicht ook toe geleid dat er ook surf rock door hun geluid zit, die ergens wel aan de Pixies doet denken. Zo nu en dan brengen ze ook nog stevige prog rock. Bij dit alles wordt er een enkele keer op hoge wijze gezongen in het Spaans, zodat ze wel wat van een exotische Sigur Rós weg hebben. Valt er dan niks standaards te postrock-achtigs te bespeuren? Jazeker, want naast al de genoemde invloeden grijpen ze met enige regelmaat terug op de lekker uit de bocht vliegende postrock van Explosions In The Sky, wat met name in een nummer als “Asia” duidelijk is. De vier weten hoe dan ook op originele, zonnige wijze hun postrock in te kleuren. Groot verlies aan energie, zoals de bandnaam suggereert, is er nu niet want ze weten alles heel goed te doseren; je krijgt er eerder energie van. IJzersterk en origineel debuut.
door Jan Willem Broek