[mcd, Snowstar Records]
Ik heb bij de fantastische release van Herrek onlangs al geroepen dat je voor verstilde pracht gerust bij het Nederlandse Snowstar Records kunbt aankloppen. Dat ligt natuurlijk vooral aan de uitstekende smaak en keuze van labelbaas Cedric Muyres, die een neus heeft om de juiste artiesten om zich heen te verzamelen. Herrek maakt een contemplatief, verstild album dat over zijn jeugd gaat. Welicht hoort terugdenken aan die periode nu eenmaal in stilte te gebeuren. Ik heb dat zelf wel als ik weer vol weemoed terug denk aan mijn periode op Aruba van mijn negende tot mijn twaalfde. Eenieder die op jeugdige leeftijd in het buitenland heeft gewoond, maakt iets bijzonders mee. Iets wat een rijke, maar vaak ook eenzame ervaring is. Dat is, om de inleiding niet nog langer te maken, ook het geval bij Kim Janssen die opgroeide in verschillende delen van Azië en van zijn 11de tot zijn 15de op een Britse kostschool in Katmandu (Nepal) heeft gezeten. Uit die ervaring distilleert hij zijn prachtige tweede album Ancient Crime (2012) waarop je pastorale, klassieke getinte singer-songwritermuziek vol bezinning en muzikale mijmeringen kunt vinden. Overigens maakt hij ook deel uit van het fijne The Black Atlantic, het megaproject How To Throw A Christmas Party en is tevens als gast bij het aanverwante project Brown Feather Sparrow.
Nog altijd in de greep van zijn verleden brengt Kim Janssen nu het vervolg op Ancient Crime in de vorm van de mini The Lonely Mountains. Kim Janssen (zang, gitaar, piano) presenteert 6 nieuwe songs, die nog meer dan ooit een kruisbestuiving van stijlen is geworden, al blijft de basis bestaan uit singer-songerwritermuziek. Maar je krijgt ook neoklassiek, folk, indiepop en minimal music. Janssen mag rekenen op een batterij aan gasten, waaronder ook altvioliste Marla Hansen (hier als zangeres), waarmee hij al eerder heeft samengewerkt. Kim heeft haar ooit overtuigd ook te gaan zingen. En terecht! Hij heeft haar ontdekt op de Songs For Christmas van Sufjan Stevens, maar ze doet op meer van zijn werken mee. Hansen werkt ook solo en is tevens te horen bij The National, My Brightest Diamond, The New Pornographers en The Revival Hour. Daarnaast krijg je nog gasten, onder meer uit How To Throw A Christmas Party, op drums, bas, klarinet, fluit, viool, cello, contrabas, vleugelhoorn, piano en (sacrale) koorzang. Dit alles om maar eens aan te geven hoe groots hij het heeft aangepakt voor zijn toch veelal intieme muziek. Voor zijn arrangementen kiest hij deels voor nieuwe, deels voor herarrangementen van eigen werk (in “Drift”) en die van grote componisten van weleer Benjamin Britten (in de opener “Britten”) en Frydryk Chopin (in “The Stiles”, “Op. 15, No. 3” en “Can I Not Come To Thee”), waar hij vooral de koorharmonieën, melodieën en deels woorden heeft gebruikt. Dat koppelt hij in “The Stiles” en “Can I Not Come To Thee” nog aan de teksten van de dichters Robert Herrick en William Noel Hodgson. Waar een gedegen Britse opleiding dan wel klassieke scholing al niet toe kan leiden. Veel belangrijker is dat Janssen dit alles op eigengereide wijze naar eigen hand weet te zetten en er zijdezachte, onaards mooie songs mee weet te creëren, die traditie, klassiek, discipline, geloof en emoties als verlies, verdriet, verlangen en vreugde in zich verenigen. Groots als de bergen, maar net zo kaal en desolaat. Groots als de herinnering, maar toch ingetogen en persoonlijk. Emotioneel geladen pracht met één hand in het verleden en één stevig in het hier en nu. Hoewel zijn muziek een geheel eigen smoel heeft gekregen zou je qua referenties kunnen denken aan een wonderlijke mix van How To Throw A Christmas Party, Sufjan Stevens, DM Stith, Bon Iver, Bonnie ‘Prince’ Billy en Timesbold. Niet bepaalde minsten, maar de muziek van Kim Janssen is dan ook grandioos, mede door het klein en bij zichzelf te houden. De vele indrukken die je hier opdoet doen je gewoonweg vergeten dat het maar om een album van ruim 18 minuten gaat. Een onvergelijkbaar, adembenemend en magistraal kleinood!
door Jan Willem Broek