[cd/digitaal, Shyrec]
Ik krijg met enige regelmaat ontzettend leuke, dynamische en vooral opwindende muziek uit Italië teogezonden. Net als in de rest van Europa is er een hang naar de jaren tachtig, maar weten onbekende bands als Don Turbolento, Shijo X, Aedi, Blue Willa, The Somnambulist, Niagara, Edible Woman, Father Murphy, The White Screamed Shout, POST en Wora Wora Washington dit en afgelopen jaar op onderscheidende wijze een diepe indruk te maken. Nu is er weer een nieuwe band die het verschil weet te maken. Deze luistert naar de fijne naam Kill Your Boyfriend. De groep start in 2011 met Matteo Scarpa (zang, gitaar, synth-bas) en Marco Fontolan (gitaar). Matteo ken ik nog van de eerder genoemde, fijne band Wora Wora Washington, die vorig jaar met hun tweede cd Radical Bending op de proppen komen. Die staat vol opzwepende muziek en komt ergens tussen powerpop en krautrock uit. Daarnaast is hij terug te vinden in de bands The Transister en Kitsune. Van die laatste band kent hij Marco dan weer. Er volgt een ep ter promotie en toetsenist Roberto Durante wordt aan de formatie toegevoegd. Voor hun debuut en live tournee is het echter drummer Antonio Angeli die hen vergezeld en de eerdere drumcomputer bij hun optredens vervangt. Ze treden voornamelijk als drietal op.
Op het gelijknamige debuut staan alle vier de namen er echter nog op, ook omdat er nummers van de eerste incarnatie tussenstaan. Tevens geeft “Vicar” Vittorio Demarin van Father Murphy acte de présence in twee tracks op drums en altviool. De groep levert 8 tracks af, die ruim 35 minuten duren. Ze produceren een gruizig rockgeluid, maar laveren daarbij wel van post-punk, analoge synthesizermuziek uit de jaren 70 en dark wave naar noise, shoegaze, surfrock, spacerock en experimentele muziek. Hierdoor is het geluid net zo consistent als breed. De pakkende, felle zang van Matteo doet wisselend denken aan die van Johnny Rotten (Public Image Limited), Black Francis (Pixies) en Paul Banks (Interpol). Ook de muziek heeft zeker raakvlakken met die van PiL, Pixies en Interpol, al vormt dat zeker niet de hoofdmoot. Ze pakken het zoals gezegd groots aan en putten voor het leeuwendeel uit de spacerock van Spacemen 3, de verpletterende noise van A Place To Bury Strangers en The Jesus And Mary Chain, de donkere wave van Joy Division, de beangstigende experimentele wave van Suicide en de heerlijke shoegaze van My Bloody Valentine met her en der de motorik van Neu!. Telkens weten ze oude en nieuwe elementen gebroederlijk en op pakkende wijze naast elkaar te plaatsen, waardoor ze een geheel eigen smoel krijgen. Los van dit alles is het een bruisend feest der herkenning geworden, waar het simpelweg genieten geblazen is. Opzwepend, onder de huid kruipend en ijzersterk uitgevoerd. Geweldig album!
door Jan Willem Broek