[cd, Kranky/Konkurrent]
Elke keer als er een nieuwe artiest op het prestigieuze Kranky label verschijnt, is het spannend wat ze nu weer ontdekt hebben, hetgeen de laatste jaren nogal eens verschilt (in genre, niet in kwaliteit). In het geval van Justin Walter is dat een oudgediende, die echter solo nog niet veel van zich heeft laten horen. Een trompettist is ook weer nieuw voor het label, maar zoals vaak weten ze bij Kranky een goudader aan te boren. Walter is al een decennium lang betrokken bij uiteenlopende artiesten en ensembles. Zo is hij al in 2004 samen met Warn Defever (His Name Is Alive) en vele anderen te horen in het combo Saturday Looks Good To Me. Deze hebben zonder die laatste net weer een album uitgebracht. Daarnaast geeft hij acte de présence op albums van His Name Is Alive (Detrola en Sweet Earth Flower), Now On, Iron & Wine, Sinkane, Skeletons, AUNTS, Megan Byrne, Scott Gwinnell, Randy Napoleon en Wild Belle. Ook maakt hij lange tijd deel uit van de formatie Nomo, die op Fela Kuti geïnspireerde Afrobeat maken. Vanaf 2009 begint hij solo te experimenteren met de zogeheten Electronic Valve Instrument (EVI), ook wel EWI (Electronic Wind Instrument) of midi-saxofoon genaamd, wat een door lucht gecontroleerde analoge synthesizer is. Dat in combinatie met zijn trompetspel levert bezwerende muziek op, die in eerste instantie hun weg naar buiten vinden via digitale, tape- en 12”-releases. In totaal 6 van die werkjes zijn er al verschenen, die soms nog wel tegen de muziek van Nomo aanleunen, wat mede te danken is aan de vele gastmuzikanten uit die band. Naarmate de jaren verstrijken komt er steeds meer een eigen sound uit naar voren. Hij is misschien nog wel meer een liefhebber van zijn instrument dan virtuoos, maar weet hiermee wel bijzondere muziek te creëren.
Zijn eerste volwaardige release is Lullabies & Nightmares. Justin Walter gaat op verkennende en improvisatorische wijze aan de slag met trompet, EVI, elektronica en kalimba (duimpiano). Met dat laatste instrument houdt hij de link met Nomo nog enigszins overeind. Ook de drummer uit die band Quin Kirchner is hier veelvuldig te horen. De eerste associatie de muziek oproept is die met Colin Stetson. Alleen waar Stetson grossiert in virtuositeit en experimenten, maakt Walter er meer een soort ambientachtig en sfeervol geheel van. De titel van de cd dekt de lading eigenlijk prima, want Walter maakt aan de ene kant filmische composities (lullabies) en aan de andere kant juist onrustige, nachtelijke soms haast spookachtige stukken (nightmares). Er zitten elementen van jazz in zijn muziek, maar het is zeker geen jazz. De elektronica maken het tot een ijl en ruimtelijk geheel dat ook verwant is aan ambient, glitch, krautrock en de meer experimentele elektronische muziek. Op eigenzinnige wijze incorporeert hij ook elementen van Nils Petter Molvær, Jon Hassell, Miles Davies, Biosphere, Cluster, Boards Of Canada en Food in zijn diepgravende, pakkende geluid. De ene keer waan je jezelf in een onmetelijk en bovenal wonderlijk universum en op andere momenten graaf je als een mol jezelf diep in de grond om daar alle details en bijzonderheden te exploreren. Nachtelijke pracht vol ongrijpbare emoties en elementen. Justin Walter heeft een groots en meeslepend album afgeleverd.
door Jan Willem Broek