[cd, LTM Recordings/Konkurrent]
Frank Zappa vraagt zich pas in 1986 openlijk af: “Does humor belong in music?” Iemand die dat dan allang weet is de Britse muzikant, pianist, schrijver en komediant John Dowie. Overigens geldt dat ook voor The Residents, al pakken die het toch vaak serieuzer aan. Humor in muziek, mits goed gebracht, is essentieel naast alle ernstige zaken. Ik heb al jaren een gedownloade versie van zijn 7” Another Close Shave (1977) in de kast staan. Hij is vooral befaamd om zijn hilarische song “British Tourist”, die de ondertitel “I Hate The Dutch” heeft. Ironisch genoeg ben ik de eerste die deze cd heeft aangeschaft en tevens maakt hij met het Nederlandse POW Ensemble (met onder meer Luc Houtkamp) in 2006 een remake van deze song. Er gaat dan ook een droom in vervulling als het prestigieuze kwaliteitslabel LTM Recordings besluit om al zijn werk eens te bundelen. Hij is een bevreemdend unicum en de allereerste Britse alternatieve komediant. Veel vreemder is dat hij met zijn humoristische muziek met 3 tracks op de eerste Factory sampler in 1978 staat naast Joy Division, The Durutti Column en Cabaret Voltaire. Op datzelfde label volgt ook nog de 7” It’s Hard To Be An Egg, geproduceerd door huisproducer en klasbak Martin Hannett. Niets is gewoon aan Mr. John Dowie, zoals hij zichzelf dan ook vaak noemt. Zijn humor grenst aan het melige, maar is zo oprecht, absurd, recht voor z’n raap en bovenal vol zelfspot dat je het meteen omarmt. Ik denk dat hier Hans Dorrestijn nog het meest in de buurt komt, zij het dat Dowie iets meer grofgebekt is en sowieso ook alternatieve muziek meer omarmt. De cd bevat 21 nummers dan wel live stukken, die zijn hele carrière als muzikant en komediant eens goed belichten. Het is eigenlijk best opmerkelijk dat nog nooit iemand de moeite heeft genomen om dit alles eens uit te brengen. Hij werkt met diverse groepen als Alberto Y Los Trios Paranoias, The Smirks en The Fabulous Poodles. Muzikaal gezien zit hij ergens tussen Syd Barrett, Ramones, Ivor Cutler, The Bonzo Dog Band en The Residents in, maar dan maakt hij er een soort merkwaardige nachtelijke punk, no wave, pianomuziek en rauwe rock van. Nu klinkt de muziek inmiddels wel wat gedateerd, maar de daadkracht van de songs en de humor staan nog altijd huizenhoog overeind. De cd opent met “Acne”, met de tekst “Acne, acne all my employers want to sack me.” Dat soort gortdroge teksten typeren zijn geweldige liedjes. In “Miserable Childhood” krijgen de Nederlanders het er overigens nog een keer op leuke wijze van langs; een song in combinatie met stand-up comedy. Al is Dowie nu vooral bezig met kindertoneelstukken of met werkelijk niets (zie zijn biografie op zijn website), dit is een artiest die niet onopgemerkt mag blijven in de muziekgeschiedenis. Zonder twijfel de aller-leukste release dit jaar!
(de hele “Another Close Shave Ep”)
door Jan Willem Broek