[cd, K/Konkurrent]
Bij Jeremy Jay is het altijd alsof hij net uit het ei is gekropen en niets weet van alles wat er vroeger op aarde is gebeurd, zeker niet als het op muziek aankomt. Maar geef hem een synthesizer en hij blijkt op vondsten te komen, die net zo onbenullig en eenvoudig als geniaal zijn. Dat blijkt ook weer op zijn nieuwste cd Slow Dance, waarbij de titel lijkt te refereren naar je eerste schuifeldans op een schoolfeest met het meisje waar je al jaren heimelijk op verliefd bent. Precies die zoete onschuld maakt dat je het vermoeden hebt dat alles wat hij maakt wars is van modegrillen. Maar ook die intense opwinding hoort erbij. Op een heel nonchalante, haast frivole manier benadert hij soms het geluid van zwartkijkers als The Sound, Joy Divsion, Section 25 en Modern English, maar dat combineert hij rustig met de sound van Roxy Music, David Bowie, The Cars, Gene Vincent, OMD, Morrissey of Jean Michel Jarre. Het heeft ook wel iets weg van de onbevangen liedjes van Adam Green. Op pakkende wijze en op het randje van kunst en kitsch geeft hij een niet chronologische kijk op de muziekgeschiedenis van de jaren 70 tot nu. Daarmee heeft hij één van de meest beklijvende, ontwapende en ongewone indiepop-plaatjes van de laatste tijd afgeleverd.
Luister Online bij Myspace:
Breaking The Ice / Slow Dance / Slow Dance 2
door Jan Willem Broek