[cd, Rune Grammofon/Konkurrent]
De Noorse zangeres Jenny Hval is een waar fenomeen. Dat begint allemaal met haar vorige project Rockettothesky. Hiermee maakt ze de cd’s To Sing You Apple Trees (2006) en Medea(2008) vol bezwerende, bevreemdende en dikwijls duistere pop, experimenten en neoklassiek die ergens tussen Susanne Sundfør, Bel Canto, Sidsel Endresen, Stina Nordenstam, The Knife en Hanne Hukkelberg uitkomen. Dat het allemaal niet zo alledaags klinkt komt mede door haar achtergrond in de gothic metalband Shellyz Raven en het feit dat ze zich vrij en los van conventies wilt voelen als ze muziek maakt. Tevens is ze actief in allerlei andere media, zowel in eigen land als in Australië, waar ze een tijdlang verblijft. In 2011 ontstaat de behoefte om het dichter bij zichzelf te zoeken en brengt ze onder haar eigen naam de cd Viscera uit op het prestigieuze Rune Grammofon label. Eigenzinnig als ze is, komt ze met behoorlijk prikkelende teksten, waarbij ze zich laat inspireren door de harde, herhalende en pornografische teksten van Elfriede Jelinek en Pauline Reage en werken van Virginia Woolf. Muzikaal gezien brengt ze een experimentele, bevreemdende en bovenal mysterieuze mix van serene folk, jazz, pop, singer-songwritermuziek en neoklassiek. Ze begeleidt haar sensuele en veelzijdige zang en spoken word op gitaar, kerkorgel en citer en laat zich begeleiden door diverse toonaangevende muzikanten. Vorig jaar brengt ze met één van hen, te weten Håvard Reite Volden, onder de naam Nude On Sand een meer improvisatorisch album uit.
De bijna 33 jarige Jenny Hval (zang, gitaar, sampling, drummachine, keyboards, variofoon) keert nu weer onder haar eigen naam terug met Innocence Is Kinky, waarop ze onverminderd haar expliciete gedachten uit. Alleen probeert ze nu dingen vanuit een mannelijk perspectief te benaderen en heeft ze zich met name door Blixa Bargeld (Einstürzene Neubauten), Michael Gira (Swans) en Nick Cave laten inspireren. John Parish (gitaar, bas, drums, banjo, variofoon, keyboards, trombone) is hier te gast en heeft de productie voor zijn rekening genomen, hetgeen hem prima afgaat. Daarnaast zijn er rollen weggelegd voor (wederom) Håvard Reite Volden (gitaar, drummachine, keyboards, iPad), Kyrre Geithus Laastad (drums, keyboards, drummachine), Ole-Hendrik Moe (viool, altviool, wijnglas, zaag), Kari Rønnekleiv (viool) en Espen Reinertsen (saxofoon). Ze zijn bijna allemaal terug te vinden in vooraanstaande bands uit Noorwegen als de Trondheim Jazz Orchestra en Sheriffs Of Nothingness. Naast de prikkelende, provocerende en bovenal pure teksten is ook de muziek hier uitdagender. Het is een sensuele mix van droompop, experimenten, shoegaze, spoken word, singer-songwritermuziek en jazz geworden. Ondanks haar mannelijke kijk moet ik vooral denken aan een opwindende mix van Julia Holter, Susanna Wallumrød, Sidsel Endresen, Susanne Sundfør, Lisa Germano, Deerhoof, The Knife en PJ Harvey, hoewel geen van de vergelijkingen helemaal opgaan. Daarvoor is ze een te bijzonder unicum. Ze levert een subliem, stimulerend en sexy album af vol ongrijpbare schoonheid. Jenny Hval neemt op grootse wijze een eigen plek in het muzikale universum in.
door Jan Willem Broek