Ja ja ja, ik weet het, 640 recensies (inclusief NNM en dergelijke) is nog altijd heel veel. Maar toch, het zijn er zo’n 200 minder dan vorig jaar en het voelde nu echt niet meer als werken, op een enkele week na dan. Ik heb meer gekocht dan voorheen, maar ook nog steeds ontzettend veel mogen ontvangen van artiesten, labels en distributeurs die me hun werk toevertrouwen. En sommigen al zo ontzettend lang, hetgeen hartverwarmend is en motiverend werkt. Ik heb weer meer van de muziek genoten en dit jaar weer ontzettend veel moois gehoord. De “shortlist” heeft een tijd meer dan 50 releases geteld. Je kunt gerust stellen dat 2018 een ijzersterk jaar is geweest.
Ik wil eenieder die mij bevoorraad heeft enorm bedanken, net als degenen die me gelezen hebben dan wel van commentaar hebben voorzien.
Mijn TOP20 is gebaseerd op de muziek die mij gewoonweg het meest gegrepen heeft of die ik net wat vaker heb gedraaid, al zijn er altijd uitzonderingen. Ik houd het hele jaar een lijst bij, dus ze kunnen uit elke week komen, maar zeer recente (Jessica Sligter, Senyawa, Cypress Hill) heb ik soms laten vallen ten faveure van degene die al langer bij me zijn. Ze zijn allemaal in het Schaduwkabinet, NNM serie dan wel mijn Senzor AM mixen voorbij gekomen. En ik heb nog niet eens alles binnen van hetgeen is uitgekomen in 2018, maar dat zien we volgend jaar wel weer.
Het doet overigens niets af aan de kwaliteit van overige 180 af, die ik onder mijn TOP20 (van 20 naar 01) in alfabetische volgorde heb geplaatst en traditioneel mijn prachtige nummers 21 noem. De TOP20 is voorzien van mijn eerdere recensies (tussen aanhalingstekens) plus extra commentaar en de week dat ik erover heb geschreven. Het is met name een tiplijst ter vermaak, dus veel plezier ermee!
Ik wens iedereen een gelukkig en muzikaal 2019 toe!
20. The Mystery Of The Bulgarian Voices featuring Lisa Gerrard – BooCheeMish (2cd+12” boek, Prophecy)
“Soms komen gedroomde combinaties samen en uit. Ik leer begin jaren 90 via Dead Can Dance heel veel andere 4AD groepen kennen en maak via hen ook kennis met Le Mystère Des Voix Bulgares, het mysterieuze vrouwenkoor uit Bulgarije. Zij zetten op hun beurt de deur naar andere wereldmuziek voor mij open. Beide leveren een kettingreactie op qua nieuwe muziek. Lisa Gerrard van Dead Can Dance heb ik dan ook hoog zitten, mede door haar moederband en prachtige solowerk al dan niet voor films. Het Bulgaarse koor heeft onder andere door rechtenkwesties en wisselingen van de wacht nog wel eens andere namen als The Bulgarian State Choir en Bulgarian Voices “Angelite”. Maar hoe ze ook heten en met welke leden dan ook, ze brengen altijd een betoverend geluid naar buiten. Als The Mystery Of The Bulgarian Voices brengen ze samen met Lisa Gerrard nu 
het album BooCheeMish uit. Ik heb de gelimiteerde versie met een extra schijf vol live nummers, die in een prachtig 12” boekwerk zit. Op de eerste schijf krijg je in een goede drie kwartier 12 nummers geserveerd, die beide werelden op schitterende wijze samenbrengen. De nasale mysterieuze polifonische koorzang van de Bulgaarse dames past perfect naast de typerende etherische zang van Gerrard, ook al doet ze slechts i n 4 tracks mee. Los van haar weten de Bulgaarse dames ook te overtuigen met hun melancholische pracht. Op de tweede schijf staat nog een extra track plus vier livenummers, die een fantastische bonus van 20 minuten opleveren. Dit is wereldmuziek van een andere en wonderschone orde.”
Week 22: Amen!
19. Rim Banna – Voice Of Resistance (cd, Kirkelig Kulturverksted / Xango Music Distribution)
“Op 8 december 1966 wordt in Nazareth de enigmatische Palestijnse zangeres, componist, arrangeur en niet in de laatste plaats activist Rim Banna (ريم بنا) geboren. Ze staat bekend om haar moderne interpretaties van Palestijnse (kinder) songs en poëzie. Maar ze componeert ook haar eigen muziek, waarbij de inhoud veelal gaat over het lijden van de Palestijnen. Er zijn ongeveer 14 albums van haar hand verschenen, waarvan de laatste veelvuldig op het geweldige Kirkelig Kulturverksted label zijn uitgebracht en waar ze meermaals op de steun van de crème de la crème van de Noorse muziekscene mag rekenen. Helaas overlijdt Banna op 24 maart eerder dit jaar, na een negenjarige strijd tegen borstkanker. In 2015 al ontstaat het idee voor haar laatste cd Voice Of Resistance. Dat is ook de tijd dat ze te horen krijgt dat haar stembanden gedeeltelijk verlamd zijn en dat zingen er voor haar niet meer inzit. Maar vertel Banna vooral niet wat wel en niet kan. Het nieuwe album, dat nu postuum is verschenen, is daar het meer dan overtuigende bewijs van. Banna zorgt voor de indringende en werkelijk zinnenstrelende zang plus spoken word; een stem voor het verzet van een stem die zich verzet. De muziek wordt hier gebracht door de experimentele, legendarische jazzpianist Bugge Wesseltoft en het elektronische duo Checkpoint 303. Deze laatste bestaat uit de Palestijnse SC Yosh en de Tunesische SC Mocha, die nota bene ook Banna’s medische files (PET scans, röntgenfoto’s) in muziek hebben omgezet. De combinatie van improvisatorisch pianospel samen met innovatieve elektronica en beats van het duo en de vocale partijen van Banna werkt bijzonder goed. Het levert een machtig jazzy en werelds album op, waarbij de nachtelijke, trippy elektronica haast een menselijk gedaante krijgen. Bijzonder knap allemaal. Zo eindigt haar strijd voor haarzelf en voor de Palestijnen niet in een verlies, maar met een klinkende muzikale overwinning en een duidelijk fraai laatste statement. Mooier krijg je het zelden!”
Week 22: Ik hoop dat haar prachtige nalatenschap nog lang door blijft echoën in deze maatschappij, die dit tegengeluid goed gebruiken kan.
18. Rosalía – El Malquerer (cd, Sony Music)
“De Spaanse zangeres Rosalía Vila Tobella, die kortweg als Rosalía muziek naar buiten brengt is, mag je gerust stellen, een nieuwe bijzondere ster aan het muziekfirmament. In feite brengt ze een nieuwe stijl flamencomuziek, die ze aandikt met r&b, trap, hip hop, Afrikaanse elementen. Maar er is nog meer, ze heeft echt een uitgesproken smaak! Op haar vorig jaar verschenen debuut Los Ángeles, waar ze samenwerkt met Refree, brengt ze bijvoorbeeld een uiterst stemmige cover van Bonnie “Prince” Billy’s “I See A Darkness”, terwijl ze ook met bijvoorbeeld Pharell Williams en J Balvin samen heeft gewerkt. Toch gaat ze ook op haar tweede album El Malquerer, wat “slechte liefde” betekent, volledig haar eigen gang met haar “new flamenco”. Rosalía (zang, koorzang, synthesizer, handgeklap, arrangementen, bas, samples) krijgt hierop steun van allerlei muzikanten op uiteenlopende instrumenten, die haar creaties op fraaie wijze inkleuren. Ze vindt hierbij net zoveel aansluiting bij Von Magnet, The Gipsy Kings en Mecano als Arca en Ibeyi. Overigens is dat slechts illustratief, want ze laat hier echt een compleet eigen sound horen. Haar eigenzinnigheid blijkt hier eens te meer uit een sample van Arthur Russell in één van haar nummers. Een frisse, vernieuwende muzikant die je enkel met liefde wilt omarmen.”
Week 49: Zo laat in het jaar en toch hier? Ja, dit is een album dat je blijft draaien en wellicht zelfs hoger was geëindigd als deze eerder was verschenen. Al die titels in kapitalen zijn volkomen terecht.
17. Less Bells – Solifuge (cd, Kranky / Konkurrent)
“Je moet ze goed in de smiezen houden die gasten van het prestigieuze Kranky label, want ze gaan stilletjes door met uitbrengen van releases. Ook van nog onbekende artiesten, die je daardoor per ongeluk zo over het hoofd kan zien. Neem nu Solifuge, het debuut van Less Bells. Dit is het project van Julie Carpenter, die haar creaties met viool, cello, omnichord, synthesizers en Rhodes vormgeeft. Ze is hevig geïnspireerd door de natuur in Joshua Tree (Californië), die gekenmerkt wordt door extremen met zomermoessons maar ook indrukwekkende sterrenregens. Haar 8 tracks kennen dan ook een zekere grilligheid. Op papier is het in feite een mix van neoklassiek en ambient, maar deze bestaat uit ongepolijste, dik opeengepakte duistere lagen. Dikwijls start Carpenter haar nummer met haar strijkinstrumenten, die ze vervolgens middels elektronische procedés bewerkt en van extra geluiden voorziet. Hoewel het merendeel bestaat uit die rauwe mix, overheerst soms het neoklassieke of maakt ze even een minimal music uitstapje. Ze krijgt nog hulp van Leah Harmon (zang), Rachel Smith (mix), Kenneth James Gibson (mix, synthesizers) en Dain Luscombe (Optigan. Buchla music box, moog), die voor nog meer diepgang en kleur zorgen. Het levert al met al een bij de strot grijpend duister, desolaat en droefgeestig album op, dat zich in een donker hoekje nestelt tussen Tim Hecker, Svarte Greiner, Jacaszek, Grouper, Hildur Guðnadóttir, Birds Of Passage en Deaf Center. Wat een gitzwart droomdebuut.”
Week 37: Een droom die bepaald niet uiteen is gespat. Echt weer een ouderwets sterk Kranky album.
16. Wrekmeister Hamonies – The Alone Rush (cd, Thrill Jockey / Konkurrent)
“Als het licht verdwijnt en de duisternis gaat heersen en waar lichtzinnige woorden plaats maken voor diepgravende, dan is de kans groot dat je met het Amerikaanse Wrekmeister Harmonies van doen hebt. Bandleider J.R. Robinson (gitaar, zang) ziet het leven als een lang en geleidelijk proces van verval. Dat is geen vrolijke uitgangsbasis maar ergens ook geen onrealistische. Ook binnen zijn eigen band vindt het verval plaats, want deze bestaat naast hemzelf alleen nog uit zangeres, violiste en toetsenist Esther Shaw. Dat terwijl ze op hun vorige album Light Falls (2016) nog gebruik maken van een deel van Godspeed You! Black Emperor. Nu is het enkel percussionist en klarinettist Thor Harris (Swans, Shearwater, Hospital Ships, The Angels Of Light) die hen her en der ondersteunt. Het levert dan ook hun meest ingetogen, duistere en toch ook wel zwaarste album tot nu toe op, ook al is de kracht van weleer verruilt voor meer veelzeggende pracht. In slechts 6 stukken, maar wel met een lengte van 47 minuten, weten ze hun onheilspellende boodschap goed over te brengen. Geen waarschuwende vinger, maar veeleer een kenschets van hetgeen ze om zich heen zien. En dat vangen ze in een mix van avant-garde, post-rock, shoegaze en allerhande experimenten. Dat klinkt als een mix van Nick Cave, Enablers, Red Sparowes, I Like Trains, Swans, Godspeed You! Black Emperor en Last Harbour. Intens, bij de strot grijpend, urgent en gewoonweg bloedstollend mooi.”
Week 17: Hoewel de groep altijd al wel een diepe indruk weet te maken, komt het hier door de wat rustiger aanpak vreemd genoeg harder binnen. Een groeiplaat met vele facetten.
15. BlauBird – Rising: La Fin De La Tristesse (cd, Elles et O / Microcultures)
“Het leuke van muziek opgestuurd krijgen is dat je echt volslagen verrassingen op de mat treft, die je anders misschien niet zo snel zou hebben ontdekt. Zo ontvang ik de cd Rising: La Fin De La Tristesse van de nieuwe Franse groep BlauBird. Deze wordt opgericht door Laure Slabiak (zang, koorzang, samples, keyboards), waarbij ze vooral door haar partner Olivier Slabiak (viool, gitaar, programmering) wordt bijgestaan. Olivier is hiervoor actief in de Rroma/klezmer groep Les Yeux Noirs. Met BlauBird varen ze een heel andere koers, want de 10 songs die ze hier presenteren houden het midden tussen pop noire, trip hop, klassiek en chansons. Laure zingt met haar donkere bitterzoete stem in het Frans, Engels en Jiddisch, die fraai omlijst wordt door nachtelijke, sfeervolle en bovenal droefgeestige muziek. Naast Olivier zijn het gasten op contrabas, fluit, basklarinet, gitaar, piano, drums, cello, saxofoon, bas, keyboards die het geheel verder invullen. Ze variëren mooi met de meer akoestische en de met elektronica gevulde stukken. Ook worden op smaakvolle wijze samples ingezet. Alles is dan ook nog voorzien van een mysterieuze gloed, wat zorgt dat de muziek je al helemaal genadeloos weet te vellen. Ter referentie moet je denken aan een narcotiserende mix van Portishead, This Quiet Dust, Jarboe, Faustine Seilman, Io’n, Tom Waits, Soap&Skin en Mi And L’Au. Het is allemaal van een ontroerende schoonheid.”
Week 38: Dit is echt zo’n ontdekking die dat hele schrijven over muziek zo de moeite waard maakt. Anders dan normaal, maar wel gewoon heel bijzonder.
14. Vocal Varshe feat. >Jacaszek – Bramy Nieba (cd, Requiem Records)
“Het is dikwijls een fraai huwelijk tussen de klassieke bruid en de moderne bruidegom. Op de cd Bramy Nieba, hetgeen Pools is voor “de poorten van de hemel”, betreft dat het trio Vocal Varshe en componist Michał Jacaszek. Een volledig Poolse bruiloft. Vocal Varshe, bestaande uit Anna Woźnicka (sopraan), Olga Wądołowska (mezzosopraan) en Jakub T. “Kuba” Sitarski (tenor), maakt doorgaans prachtig synagogale muziek. Jacaszek is inmiddels een gerenommeerde muzikant, die al 9 albums, inclusief die met Miłka, Kwartludium en Tomasz Budzyński, vol melancholische pracht heeft afgeleverd, die tussen experimentele muziek en neoklassiek inzit. Daarnaast geeft hij acte de présence in de groep Rimbaud. Het album is geïnspireerd door het werk van de Amerikaanse kunstenaar Frank Stella en dan met name diens bas-reliëfs die gebaseerd zijn op de door de nazi’s vernietigde Poolse houten synagogen en speciaal gecreëerd voor het New Jewish Music Festival in 2016. De 10 songs die ze hier presenteren, aangevuld met het aangrijpende cellospel van Anna Śmiszek-Wesołowska (Jacaszek, Stefan Wesołowski), zijn een wonderschone, mystieke en dikwijls tijdloze kruisbestuiving van liturgische muziek, neoklassiek en innovatieve experimenten. Het kent net zoveel diepgang en subtiele details als een bas-reliëf, waarbij ze zingen over de universele waarden die zijn geweest en altijd zullen zijn. Liefhebbers van zowel sacrale als meer experimentele muziek zullen hiervan kunnen genieten. Het is een bij de strot grijpend meesterwerk geworden.”
Week 35: Het is jammer dat dit vooral in Polen uitgebracht is, want ik denk dat veel fans van Jacaszek alsmede die van experimentele neoklassiek hier intens van kunnen genieten. Het is een ijzersterke combi in elk geval.
13. Midas Fall – Evaporate (cd, Monotreme / Konkurrent)
“De Schotse groep Midas Fall is één van die uiterst bijzondere groepen die het Britse kwaliteitslabel Monotreme Records rijk is. Ze debuteren er in 2010, waar ze meteen een eigengereide mix van alternatieve rock met postrock laten horen, dat ze larderen met new wave, gothic, pop, donkere elektronica, shoegaze en ambient. Daarbij is de etherische, melancholische en licht dramatische zang van Elizabeth Heaton, die teven gitaar en synthesizer speelt, een absolute oorvanger. Na een stilte van drie jaar brengen ze nu hun vierde album Evaporate uit. De groep, die even tot een kwartet uitgegroeid is, is hier weer gereduceerd tot het vrouwelijke duo Elizabeth Heaton en Rowan Burn (gitaar, piano). Hierop brengen ze weer de genoemde potpourri aan stijlen, zij het dat de aanpak hier dromeriger, meer emotioneel geladen en filmisch is. Ze kunnen nog altijd stevig uit de hoek komen, maar brengen ook sterke elektronische arrangementen en zinnenstrelende orkestraties. Het is allemaal grilliger, meer diepgravend, duisterder en gewoonweg indrukwekkender en mooier dan ooit. Het waaiert uiteen van intieme etherische pracht vaak met neoklassieke elementen en een vleugje gothic tot fraai elektronische vondsten en stevige postrock interventies. Als een hemelse sirene loodst Heaton je met haar bitterzoete zang moeiteloos door de nieuw gebaande paden op hun bekende terrein. Ze hebben vanaf een toch al prima niveau gewoon nog extra stappen weten te maken, die meer dan indrukwekkend te noemen zijn. Ik denk dat liefhebbers van Chelsea Wolfe, Esben & The Witch, Anoice, Mono, Bel Canto, 65daysofstatic en Blueneck hier prima mee uit de voeten kunnen. Wat een weelde. Dit is absoluut hun magnum opus!”
Week 18: De referenties geven als iets aan, maar het is echt een fantastisch en veelzijdig album.
12. Silent Whale Becomes A° Dream – Requiem (cd, Elusive Sound)
“In 2009 brengt het in 2004 opgerichte Franse kwartet Silent Whale Becomes A° Dream in eigen beheer het debuut Canopy uit. Twee jaar later wordt deze door Arbouse heruitgegeven en bereiken ze een breder publiek, waaronder ik zelf. Ze brengen heerlijk melancholische post-rock, waarbij de drie gitaristen en drummer zich laten vergezellen door twee violisten en een cellist. Hiermee zetten ze 4 goed opgebouwde epische stukken neer van bij elkaar 47 minuten, zonder te verzanden in post-rock clichés. Er is veel ruimte voor de strijkers en ze scheppen vooral spannende, sfeervolle composities waarbij de broodnodige uitbarstingen tot een minimum beperkt zijn. Daarna volgt nog een remix album in 2014 met mixen van Loscil, Benoit Pioulard, Melodium & Witxes.” […]
“Nu zijn Sylvain, Damien, Etienne en Mickael terug met hun nieuwe cd Requiem, die vorig jaar al op vinyl is verschenen. Wederom presenteren ze hier 4 langgerekte stukken, die samen maar liefst een kleine 58 minuten duren. Daarbij krijgen ze weer hulp, ditmaal van twee violisten, een altviolist en een cellist, die ook alle ruimte krijgen. Ze brengen een oceaan aan emoties en gaan van spannende rustieke en tot de verbeelding sprekende stukken naar heftige, overdonderende erupties. Nooit gaan ze standaard van hard naar zacht, maar brengen ook echt wat ze hierboven zelf zeggen. In de rustige delen doen ze me aan een mengelmoes van Labradford, Hammock en Anoice denken, maar daarnaast ook aan Mono, Godspeed You! Black Emperor en Explosions In The Sky zij het dat die ook in de harde stukken als referentie overeind blijven. Maar wat ze ook brengen, het is zo overrompelend mooi zodat je zowel in het zacht als in het hard met bergen kippenvel zit. Rake klappen op alle momenten. Wat een ontzaglijk sterk tweede album!”
Week 31: Zoals het in de laatste 3 zinnen staat, is het gebleven bij dit album.
11. Broeder Dieleman – Komma (2cd+boek, Snowstar)
“Tonnie Dieleman vertelt en zingt als Broeder Dieleman graag over zijn geliefde Zeêland, al dan niet vermengd met eigen verhalen, observaties en worstelingen. Daarmee vult hij zijn werken, die in feite persoonlijke stillevens en fotoalbums zijn geworden, zij het dan opgebouwd uit muziek en meestal ook tekst.”[…]
“Zijn vorige langspeler Uut De Bron heb ik in alle bescheidenheid een totaal kunstwerk genoemd, omdat het naast een geweldige cd tevens een boekwerk bevat (die met elkaar verbonden zijn). Welnu, daar gaat Broeder Dieleman gewoon nog een stap overheen met zijn nieuwste dubbelalbum Komma, dat eveneens een door hem zelf geschoten album vol prachtige foto’s is. Daarnaast vind je er een inleidend verhaal plus alle songteksten, veelal in het Zeeuws-Vlaams. Dieleman is nog lang niet uitverteld over zijn geliefde provincie. Sterker nog, zo stelt hij zelf, “de verhalen worden steeds eindelozer”. Ditmaal staat het krekengebied van het land van Axel centraal, dat mystiek, rust en geschiedenis bezit.”[….]
“Op de eerste schijf brengt Dieleman verhalen van weleer en ervaringen van nu, die gaan over hetgeen hij heeft meegemaakt en de overleveringen. Ook de helaas vorig jaar overleden, “wilde” priester Omèr Gielliet, tevens beeldhouwer, dichter en in Dieleman’s ogen één van de laatste mystici, passeert de revue. Hij is ook naamgever van dit album, aangezien zijn handtekening uit enkel een komma bestaat. Nu is de komma ook een teken dat aangeeft dat er meer volgt, dat er geen einde is en dat men openstaat voor hetgeen nog komen gaat. Dieleman omarmt zowel de fraaie dingen uit het verleden, maar blikt ook vooruit. Er is nog zoveel te vertellen. Dieleman brengt poëtisch filosofische teksten, waarbij hij complexe zaken op eenvoudige wijze vertelt en simpele zaken tot iets bijzonders maakt. In het Zeeuws-Vlaams wederom. Hij is een troubadour met de handen in aarde, water en haar en tevens een eigengereid liedjessmid die met zang en banjo zijn songs smeedt.” […]
“Dieleman koerst gewoon op de bonnefooi naar en van diverse stijlen, naar hetgeen past. Dat levert een caleidoscopische mix op van altcountry, (dark) folk, blues en rock. Heel grof gezegd een kruisbestuiving van Timesbold, Palace Brothers en Wovenhand. Het is hoe dan ook muziek, die -zelfs mocht je niet alles verstaan-, diep onder je huid weet te kruipen. De muziek brengt contemplatieve pracht, die je laat wegdromen, nadenken en intens genieten. Dan heb je slechts de eerste cd gehad, die je ruim 40 minuten in de houdgreep neemt.”
“Op de tweede schijf brengt hij namelijk nog in ’t Gat van Pinten I & II, die samen een goede 33 minuten duren. Het zijn twee langgerekte soundscapes die een ode brengen aan de gelijknamige kreek.” […]
“Het is een bezwerend geheel, dat compleet anders dan de eerste cd, zeker met minder kop en staart, maar minstens zo imponerend is. Dat toont ook maar eens te meer de veelzijdigheid van deze volslagen unieke muzikant aan. Het is wederom een totaal, nee totaler kunstwerk geworden, mede door de wonderschone verpakking, en tevens een aan de grond nagelend meesterwerk. Punt!”
Week 36 (uit NNM): Niets aan toe te voegen, sterker nog, ik heb er zelfs wat uitgeknipt voor hier. Woorden schieten toch tekort voor dit totaalkunstwerk.
10. Giulio Aldinucci – Disappearing In A Mirror (cd, Karlrecords)
“De Italiaanse muzikant Giulio Aldinucci timmert al sinds 2006 aan de weg. Eerst als Obsil en vanaf 2011 gewoon onder zijn eigen naam, al dan niet in samenwerking met Pleq, Francesco Giannico, Francis M. Gri en eerder dit jaar nog één met Ian Hawgood en één met Martijn Comes. Zijn muziek, die zich veelal in de (dark) ambienthoek bevindt en waarbij drones, experimenten en neoklassiek de revue passeren, wordt uitgegeven op labels als Dronarivm, Time Released Sound, Home Normal, Eilean Rec, Moving Furniture en Karlrecords. Op die laatste verschijnt nu (alweer) het nieuwe album Disappearing In A Mirror. In 7 tracks brengt hij een gitzwarte mix van ambient, neoklassiek en drones, die hij her en der aanvult met glitches en noise. De serene koren en stemmen die hij er doorheen mengt geven wel wat lucht, maar maken het soms ook weer zo mooi dat je naar adem moet happen. Aldenucci neemt je in een ijzeren greep die je niet meer loslaat. Hij komt op een compleet eigen plek uit tussen Tim Hecker en Jóhann Jóhannsson. Een overdonderend meesterwerk!”
Week 41: Uppercut na uppercut elke luisterbeurt weer.
09. Dakota Suite | Dag Rosenqvist | Emanuele Errante – What Matters Most (cd, Karaoke Kalk / Konkurrent)
“Chris Hooson, de man die melancholie in- en uitademt, tuigt in 1996 zijn band Dakota Suite op. De Britten brengen tot en met 2002 twee soorten albums uit, te weten songgerichte en instrumentale waar meer filmische en klassiek getinte muziek staat. Daarmee maken ze 5 albums, een mini en een epee compilatie, waarbij de rode draad wordt gevormd door de fijne droefgeestigheid. En dat zal zo blijven. In 2007, na een hiaat van 5 jaar, is Dakota Suite meer en meer een sologebeuren van Chris Hooson en maakt hij vooral songgerichte muziek. Daarbij werkt hij samen met de David Darling, Emanuele Errante, Vampillia en bovenal de Franse pianist/componist Quentin Sirjacq plus vele andere gasten. Hierbij krijg je op intieme, misschien soms bijna te intieme wijze Hooson’s zielenroerselen en innerlijk strijden te horen. Dat maakt het weliswaar wonderschoon weemoedig, plus dat het ijzersterke albums oplevert, maar ook heel introvert. Dat laatste aspect, kan ik alvast verklappen, zal veranderen op het nieuwste album What Matters Most waarop Hooson (gitaar, piano, zang) intensief samenwerkt met Dag Rosenqvist aka Jasper TX (Rhodes, pomporgel, e-bow, synthesizers, orgels, piano, gitaar, banjo, klokkenspel, soundscapes, processing, veldopnames) en Emanuele Errante (soundscapes, processing, veldopnames, synthesizers, gitaar, zang). Te gast zijn ook nog eens vaste kracht Chris Donohue (contrabas), Anna Elias (zang), Lisen Rylander Löve (saxofoon) van onder meer Midaircondo, Quentin Sirjacq (vibrafoon, synthesizer), Rutger Zuydervelt (elektronica, processing) en zoals vaker zijn vrouw Johanna (klarinet, foto’s). Ondanks deze enorme lijst muzikanten brengen ze toch meestal een ingetogen geluid naar buiten, maar veel extroverter. Qua gevoel is het nog helemaal een Dakota Suite album, maar de muziek landt ook in de jazz, abstracte elektronica, soundscapes, noise, drones en elektro-akoestische hoek. Het blijft allemaal redelijk doorwaadbaar, mits je de overweldigende emoties aankunt. De anderen zorgen dat Hooson’s melancholie en magische glans krijgt en naar buiten treedt. Eigenlijk is het net als bij fluoriserende objecten, die zie je als je het licht erover hebt laat schijnen en er niet je handen voorhoudt. En ja wel in het donker, maar dat is ook de enige gepaste situatie voor deze muziek. Je krijgt zowel intense instrumentale als gezongen tracks, waarbij je in feite alles facetten van Dakota Suite van voorheen krijgt, zij het in een meer elektronische setting. Liefhebbers van Sylvain Chauveau, David Sylvian, Talk Talk, Memory Drawings, Low, From The Mouth Of The Sun en door de zang ook The Notwist zullen dit wel waarderen. Indringende schoonheid en intrigerende experimenten en muzikale vondsten, zorgen voor bergen kippenvel en overdonderende, verlammende luisterervaring, die op bescheiden wijze zo ontzettend veel brengt. Zonder enige afbreuk te doen aan welk vorig album dan ook, is dit denk ik wel zijn of hun magnum opus.”
Week 39: En daarmee ook de zoveelste jaarlijstnotering!
08. Raoul Vignal – Oak Leaf (cd, Talitres)
“Er zijn van die labels die telkens weer voor de aanvoer van originele dan wel prachtige muziek zorgen. Dat geldt zeker voor het Franse Talitres, waar je uiteenlopende muziek krijgt geserveerd, waar naast enige avontuurlijkheid ook een zekere melancholie achter schuil lijkt te gaan. Vorig jaar presenteren ze de Franse zanger/gitarist Raoul Vignal, die met zijn The Silver Veil op de tweede plaats eindigt in mijn jaarlijst. Dit is onder meer te danken aan zijn zalvende maar droefgeestige zang en breekbare gitaarspel, die me heel dichtbij één van allergrootste helden Nick Drake brengt. Net zoals Gareth Dickson dat doet, zij het dat ze het beide op eigengereide en originele wijze doen. Zo incorporeert Vignal ook folk, jazz en avant-garde invloeden in zijn muziek. Dat geldt zeker voor zijn tweede album Oak Leaf, waar hij nog meer accenten aanbrengt bij zijn combinatie van emotioneel geladen gitaargetokkel, pianospel en zang. Hij krijgt rugdekking van Lucien Chatin (drums, percussie), Jordy Martin (contrabas), Grégoire Colson (vibrafoon) en Tom Chagnard (sopraansaxofoon). Het levert weer 10 uiterst oorspronkelijke songs op, die diepe snaren weten te raken en dikwijls voor kippenvel zorgen. Meer dan ooit brengt hij deze in een fluweelzachte, nachtelijke setting, waar je gewoon door genarcotiseerd en betoverd raakt. Naast de genoemde artiesten moet je tevens denken aan The White Birch, Boduf Songs, Red House Painters, Rivulets en Gravenhurst. Het is zo mooi dat het haast zeer doet.”
Week 47: De ietwat lagere klassering ten opzichte van het debuut van deze zachtaardige geweldenaar is meer doordat de verrassing wellicht minder groot is. De kwaliteit en schoonheid zijn onverminderd groot.
07. Tomorrow We Sail – The Shadows (cd, Gizeh)
“In 2014 debuteert het zevenkoppige ensemble Tomorrow We Sail, dat al in 2009 is opgericht, met het werkelijk wonderschone For Those Who Caught The Sun In Flight. Deze belandt meteen op de vijfde plek in mijn jaarlijstje. Schoonheid die haast pijn doet, heb ik er toen over gezegd. Inmiddels zijn ze gereduceerd tot het zestal Ella May Blake (zang, gitaar, piano, harmonium, harp), Angela Chan (altviool, viool, zang), Matt Clarke (gitaar, keyboards, hammond orgel, klokkenspel, zang), Alistair Hay (drums, percussie), Tim Hay (zang, gitaar, piano) en Tom Ilett (bas, zang). Chan is onder meer bekend van Glissando, A-sun Amissa, Lanterns On The Lake en The Rustle Of The Stars. Nu presenteren ze eindelijk hun tweede cd The Shadows. Ik heb er reikhalzend naar uitgezien, maar ben ook een tikje bevreesd, want na zo’n debuut moet je wel van goeden huize komen om met minstens weer iets dergelijks te komen. Toch weten ze me compleet te verrassen, want de allermooiste stukken op hun debuut zijn hier pas de onderkant van hetgeen ze laten horen. Ze brengen in zeven nummers een verlammende en compleet overrompelende mix van neoklassiek, postrock, slowcore, ambient en folk. Vanaf de allereerste seconde weten ze je bij de strot te grijpen om pas in de allerlaatste los te laten. Ze van heel zacht en melancholisch naar perfect gedoseerde climaxen en orkestraties. Daarbij brengen ze prachtig dromerige zang en samenzang. Alles klopt! Denk dan aan een fraaie kruisbestuiving van Glissando, I Like Trains, Blueneck, Low, The White Birch, Last Harbour en Chantal Acda. 37 minuten en 42 seconden lang kippenvel door deze tot tranen roerende schoonheid met een schitterend droefgeestig vernis. Jaarlijstjesmateriaal!”
Week 10: Eigenlijk heb ik best een vooruitziende blik als het om mijn eigen muzieksmaak gaat, want zie hier. Tweede prachtalbum op rij!
06. HOWRAH – Self-serving Strategies (cd, Subroutine)
“Muzikale helden heb je in allerlei soorten en maten. Voor de Nederlandse underground is de in 2014, veel te vroeg overleden Corno Zwetsloot een grootse en ware held. Deze begenadigde muzikant en geweldige producer zit achter vele bands die ik een warm hart toedraag. Naast het eigen Zoppo, Seesaw en Space Siren, zijn er legio anderen die op zijn gastbijdragen en productionele steun mogen rekenen. Zijn geliefde Ineke Duivenvoorde (drums), die ook in de eerder genoemde bands participeert, maakt nu een doorstart met de groep HOWRAH, waarvoor ik op voorhand al diepe respect heb. Ook zij maakt deel uit van veel van die succesformaties, maar heeft (gelukkig) ook de kracht gevonden om door te gaan met het maken van muziek. Dat doet ze samen met zanger/gitarist Cees van Appeldoorn (Zoppo), gitarist/bassit Gijs Loots (Slow Worries, Bombay Show Pig, Houses) en bassist Aico Turba (Cereal, Space Siren). Hun debuut Self-serving Strategies is terecht opgedragen aan Corno. Niet alleen voor wat hij betekend heeft, maar ook wat hij nog altijd uitademt in zijn nalatenschap. Dat doet niets af aan de kwaliteit van de muzikanten an sich, maar zijn geest waart rond in de muziek die ze laten horen. Dat is namelijk een excellente combinatie van noise en indierock, waar de melancholie vanaf druipt. Muziek waarvoor je me gerust wakker mag maken en muziek die voelt als ademen, want dit voelt zo dichtbij en met de perfecte chemie. Dat start, what’s in a name, al met opener “This Chemistry”. Maar ook de negen daarop volgende tracks zijn van zulk een diepgravende schoonheid en kracht, dat adrenaline en kippenvel hier een schitterend huwelijk vormen. Ondanks dat de nummers ongepolijst zijn, met bijvoorbeeld het lekker dissonante gitaarspel en oprechte, emotioneel geladen zang, weten ze me genadeloos en op subtiele wijze te vellen. Ze houden hier ergens het midden tussen Space Siren, The Ex, Sonic Youth, The Notwist, Zoppo, Dress en New Order uit hun beginperiode. Daarmee weten ze emotionele voltreffers uit te delen, die je niet in de koude kleren gaan zitten en je soms compleet weten te narcotiseren. Dit heeft alles in zich wat muziek zo mooi en essentieel kan maken. Ze brengen een aaneenschakeling van hoogtepunten. Corno keek naar beneden en zag dat het goed was. Jaarlijstjes materiaal!”
Week 22 (in NNM): Dat zeg ik! Klasbakken zijn het.
05. Downriver Dead Men Go – Departures (cd, FREIA Music)
“Hooggespannen verwachtingen, dat is wat ik heb bij de tweede cd Departures van het Leidse Downriver Dead Men Go. Waarom? Simpel, omdat hun sublieme debuut Tides uit 2015 meteen in mijn eindejaarslijst belandt. De groep rond zanger/gitarist Gerrti Koekebakker, waar bands als Creepmine, Caitlin en Rhadamantys aan voorafgaan, laat hierop een verlammend mooi melancholisch geluid horen dat op eigengereide wijze ergens tussen postrock, Americana, pop-noir, psychedelische rock, altcountry en emo uitkomt, al dan niet aangevuld met soundscapes. Dat alles wordt voorzien van de heerlijk herfstige zang van Gerrit. Ze opereren dan nog als kwartet. Inmiddels is de line-up wat gewijzigd en zijn ze tevens uitgegroeid tot een kwintet, dat naast Koekebakker wordt gecompleteerd door Fernandez Burton (bas), Michel Varkevisser (gitaar, achtergrondzang), Remco den Hollander (keyboards) en Manuel Renaud (drums), waarbij ze eenmaal op de praxhtige gastzang van Inge Den Hollander mogen rekenen. Sec genomen betekent dat onder de streep een extra gitarist plus vocale back-up en minder soundscapes. Muzikaal gezien gaat de groep echter deels verder met waar het bij het debuut gebleven is, maar trekken ze de ingezette lijn in diverse richtingen door. Zo is er minder Americana en altcountry te horen. In plaats daarvan leveren ze nu meer progrock, noise, dark wave, ambient, fraaie orkestraties en diverse mysterieuze ingrediënten. De postrock, emo en psychedelische rock en de tot de verbeelding sprekende elementen komen hier wel weer op fraaie wijze terug. Met dit alles maken ze een coherent maar gevarieerd geheel, waarbij de rode draad wordt gevormd door de overrompelende droefgeestigheid en schoonheid. Ze doseren alles gewoonweg nog beter, zowel harde en zachte als dromerige en realistisch harde en subtiele en ongekunstelde stukken. Dat larderen ze soms nog met veldopnames en spoken word samples. Al met al moet je het ergens zoeken tussen The God Machine, I Like Trains, Madrugada, Porcupine Tree, Pink Floyd, Mogwai en Blueneck, al zijn er vast meer referenties op te noemen. Het is haast met geen pen of toetsenbord te beschrijven wat zij hier laten horen. Je gaat van het ene hoogtepunt naar het andere, waarbij het continu spannend, eomtioneel en verrassend blijft. Een machtig, meeslepend en melancholisch meesterwerk.”
Week 28: En eigenlijk heb ik daar niets aan toe te voegen, behalve dat het album blijft groeien. Heel heel fraai!
04. Distance, Light & Sky – Gold Coast (cd, Glitterhouse)
“Sinds 2014 is Distance, Light & Sky een heuse mini supergroep, waarbij de sublieme zangeres/gitarist Chantal Acda (Chacda, Sleepingdog, i-H8 Camera, Stasola, Isbells, True Bypass, COHO LIPS) met de naar Slovenië verhuisde Amerikaanse zanger/gitarist/producer Chris Eckman (The Walkabouts, Chris & Carla, Dirtmusic, The Strange, Höst, L/O/N/G, Midnight Choir) en de Belgische, experimentele percussionist Eric Thielemans (EARR, i-H8 Camera, Tape Cuts Tape, Jeff Dumoulin Trio, Ben Sluijs Quartet) een trio vormt. Nu mag je de bitterzoete, heldere zang van Acda gewoon al inlijsten, maar de bariton van Eckman, waar de herfstbladeren uit zijn strot lijken te vallen, mag er ook wezen en zorgt voor een schitterend contrast met de hare. Nu is hun eersteling Casting Nets al een prachtig, uniek en stemmig geheel geworden, hun tweede Gold Coast gaat daar met gemak overheen. In 9 tracks van samen ruim 38 minuten lang laten ze weer een sobere maar sterke en expressieve mix van folk, droompop, indie, altcountry en donkere blues horen. Daarbij gaan ze als emotionele sluipschutters te werk, want met enige regelmaat weten ze me echt tot tranen te roeren met hun muzikale voltreffers. Maar het is tevens troostvol, contemplatief en hoopgevend. Ook tekstueel weten ze diepe indruk te maken, soms heel eenvoudig maar herkenbaar en invoelbaar met zinnen als “When I don’t fit in / I am sure we will win / We won’t give in” in “Look At My Feet”. Ze zijn duidelijk geraakt door de wanorde en gehaastheid van deze tijd, maar lijken zich daar niet bij neer te leggen. Vandaar dat de muziek weliswaar uiterst melancholisch maar niet berustend is. Denk bij dit alles aan een steeds wisselende en meeslepende hybride van Mark Lanegan, Leonard Cohen, Low, Natalie Merchant, Tarnation, Glissando en Nick Drake. En de reden dat dit alle juiste knoppen en snaren raakt is misschien wel omdat het zo oprecht en schitterend uitgebalanceerd is. Wat een overdonderend meesterwerk!”
Week 45: Sorry hoor als het woord meesterwerk vaak valt in mijn TOP20, maar dat is wel vaak de krachtterm die recht doet aan hetgeen uiteindelijk in deze lijst verschijnt. Voor mij althans.
03. VanWyck – An Average Woman (cd, Maiden Name Records/ Christine Oele)
“Een megatip noemt muziekliefhebber AK de cd An Average Woman van VanWyck al, die me op deze release wijst. Dat is misschien wel de understatement van het jaar, want dit is echt zo’n album dat je meteen op narcotiserende wijze weet te verlammen en je overlaadt met schoonheid, die je nauwelijks kunt bevatten. VanWyck is het nieuwe alias van zangeres Christine Oele, die in Nieuw-Zeeland is opgegroeid en daardoor ook vlekkeloos Engelstalige zang brengt. Eerder is ze vanaf 1995 al te horen in de groepen Hit The Boom en later Nevada Drive. Die laatste staan bekend om hun fraaie bluesrock. Als VanWyck tapt ze meer uit altcountry, singer-songwritermuziek, Americana en neoklassieke vaatjes. Oele (zang, akoestische gitaar) wordt daarbij ondersteund door muzikanten op bas, contrabas, akoestische gitaar, elektrische gitaar, piano, keyboards, drums, violen, altviool, cello en zang, waaronder Reyer Zwart die ook de zinnenstrelende strijkarrangementen voor zijn rekening neemt. In elf tracks laten ze naast de verlammend mooie zang van Oele ook wonderschone muziek horen, die van hoogtepunt naar hoogtepunt gaat. Daarbij leggen ze de accenten steeds weer net anders, waardoor je associaties met Cowboy Junkies, Low, Chantal Acda, Suzanne Vega, PJ Harvey, Trespassers William, Tarnation, Tanita Tikaram en The White Birch in je schoot krijgt geworpen. En eigenlijk doet geen enkele vergelijking echt recht aan hetgeen ze hier laten horen. Ze brengen een volslagen eigenzinnig geluid, dat zowel tijdloos als bloedmooi is. Normaal gesproken begin ik zo vroeg in het jaar niet over de jaarlijstjes, maar hier kan ik er eigenlijk niet omheen. Bepaald geen gemiddelde vrouw.”
Week 07: En volkomen terecht dus dat ik wel over de jaarlijstjes ben begonnen, want daar hoort deze release gewoon thuis. Ook live was het een zinnenstrelende ervaring!
02. Low – Double Negative (cd, Sub Pop / Konkurrent)
“Van de in 1994 opgerichte band Low ben ik fan van het eerste uur en ze hebben me sindsdien echt nog nooit teleurgesteld. Ze hebben zich van de traagst spelende band op de wereld, die wel ergens tussen Codeine en Joy Division past, ontwikkeld tot een band met een emotioneel geladen geluid dat soms ook best harder en met meer tempo uit de hoek kan komen. Telkens weer laat de groep net een ander geluid horen dan voorheen. Melancholie en haast narcotiserende schoonheid vormen de rode draad, herhaling zeer zeker niet. Nu kan je net als in een goed huwelijk best uit elkaar groeien, maar de band die ik met Low voel wordt eigenlijk alleen maar hechter. Dat komt wellicht ook omdat ze je telkens met een kleine, vriendelijke zet net een andere richting op laten gaan. Welnu, op hun twaalfde cd Double Negative is die zet een enorme draai in de rondte geworden, waarbij je toch echt even checkt of alle kabels van je installatie wel goed aangesloten zijn. Begrijp me niet verkeerd, ze verrassen op prettige wijze met gruizige vervormingen, pulsende beats en andere elektronische interventies. Zelfs ambient en drones staan op het menu. Ook de zang klinkt de ene keer vervormd of badend door ruis en op andere momenten weer op de voorgrond en van een strelende schoonheid. Maar het lijkt soms wel of ze de strijd met zichzelf aangegaan zijn, hetgeen vooral aan Alan Sparhawk (gitaar, zang, elektronica) en Steve Garrington (bas, keyboards) te danken is, om de misstanden in de maatschappij het beste onder de aandacht te brengen. Het is haast alsof Low een pact heeft gesloten met Labradford, Brian Eno en Arca, terwijl Mimi Parker (drums, zang) daarbij soms net zo dwingend als Jarboe overkomt. En toch klinkt het ook weer echt als Low. Dat is niet alleen bijzonder knap, het getuigt van lef en eigenzinnigheid en levert tevens één van hun meest biologerende, mooiste, duistere en indrukwekkendste werken tot nu toe op. Wat een meesterwerk!”
Week 37: Het album dat je eigenlijk niet aan zag komen, maar er plots toch was. Ze zijn al zo lang bij me en ik houd van ze in alle facetten en fases. Dit is echt hun magnum opus. Alleen de dame hieronder heeft ze voor mij net afgetroefd. En vergeet niet dat dit uit 640 releases gekozen is.
01. Neotropic – The Absolute Elsewhere (cd, Slowcraft)
“Neotropic is het alias van de Britse Riz Maslen, die al sinds 1996 aan de weg timmert. Dit start als een breakbeat, downtempo en IDM project, maar groeit gaandeweg uit tot een meer neoklassiek geheel. Ze werkt ook nog samen met The Future Sound Of London. Op één van de beste albums La Prochaine Fois (2001) mag ze ook rekenen op steun van Low. In 2004 verschijnt het vierde album White Rabbits, waarop de elektronica soms zelfs richting de postrock koersen. Dan is er in 2009 nog het digitale album Equestrienne, maar lijkt het licht te doven voor dit project. Plots is ze nu weer terug met de cd The Absolute Elsewhere, die in eerste instantie in een oplage van 150 is uitgebracht en na Alapastel de nummer 2 is in de zogeheten “Slowcraft Presents”-serie. Deze wordt samengesteld door Slowcraft labeleigenaar en muzikant James Murray, waar hij een platform wil bieden voor uitzonderlijke, niet-classificeerbare muziek. Deze worden dan uitgebracht in zorgvuldig handgemaakte limited editions. Als ik de vroegere muziek van Neotropic voor de geest haal, dan denk ik niet aan voor uitzonderlijke, niet-classificeerbare muziek. Dat verdwijnt echter snel bij het horen van dit nieuwe album. Ze brengt een uiterst melancholische mix van neoklassiek, techno, ambient, post-folk, industrial en allerhande experimenten, waarbij ze ook nog eens haar sopraanachtige zang laat horen. Om het allemaal nog wat meer ongrijpbaar te maken past de muziek soms in de jaren 80 en op andere momenten ergens in de verre toekomst. Het wordt steeds duidelijker wat Neotropic in deze serie op Slowcraft doet. Eenmaal krijgt ze hier nog vocale hulp van Oliver Cherer (Dollboy, Silver Servants). Maar wat Maslen hier ook laat horen, het is zo overdonderend mooi dat het haast zeer doet; een cocktail van kippenvel, bezinning, verwondering, dagdromen, spanning en intens genieten. En iedere keer weer ontdek je nog meer. Dit is toch wel de comeback van het jaar!”
Week 31: Dit album bleef keer op keer verrassen en bergen kippenvel bezorgen. Van begin tot het eind narcotiserend mooi maar ook met de nodig diepgang en grilligheid. Dit is al heel snel mijn nummer 1 geworden en gebleven.
De prachtige 180 nummers 21:
Dominique A. – Toute Latitude (Cinq7)
Poppy Ackroyd – Resolve (One Little Indian)
Alapastel – Hidden For The Eyes (Slowcraft)
David Allred – The Transition (Erased Tapes)
Arca – Forces (Ici D’Ailleurs)
Ólafur Arnalds – re:member (Mercury KX)
Zinovia Arvanitidi – Ivory (Kitchen Label)
A-Sun Amissa – Ceremony In The Stillness (Gizeh)
Autechre – NTS Sessions 1-4 (Warp)
Marlene Bakker – RAIF (RAIF)
Barcelona Gipsy Balkan Orchestra – Avo Kanto (Satélite K)
Thomas Bartlett & Nico Muhly – Peter Pears: Balinese Ceremonial Music (Nonesuch)
Baul Meets Saz – Namaz (Seyir Muzik)
Beach House – 7 (Bella Union)
Michael Beharie And Teddy Rankin-Parker – A Heart From Your Shadow (Mondoj)
Birds Of Passage – The Death Of Our Invention (Denovali)
Ivar Bjørnson & Einar Selvik – Hugsjá (By Norse Music)
Ketil Bjørnstad / Anneli Drecker – A Suite Of Poems (ECM)
Ketil Bjørnstad / Eva Bjerga Haugen – Hun Som Kjenner Tristheten Ved Ting (Grappa)
BlackboxRed – Salt In y Eyes (Butler)
The Black Dog – Black Daisy Wheel (Dust Science)
Blackfilm – Zero One Seven (Denovali)
Blakk Harbor – Madares (Ant-Zen)
The Body – I Have Fought Against It, But I Can’t Any Longer (Thrill Jockey)
BraAgas – O Ptácích A Rybách (Indies Scope)
The Breeders – All Nerve (4AD)
Calexico – The Thread That Keeps Us (City Slang)
S. Carey – Hundred Acres (Jagjaguwar)
Cat Power – Wanderer (Domino)
Ben Chatwin – Staccato Signals (Village Green)
Cinema Perdu – Amsterdam CS (Moving Furniture Records)
Oliver Coates – Shelley’s on Zenn-La (Rvng Intl)
Cypress Hill – Elephants On Acid (BMG)
Dahlia’s Tear – Through The Nightfall Grandeur (Cryo Chamber)
Sarah Davachi – Let Night Come On Bells End The Day (Recital)
Sarah Davachi – Gave In Rest (Ba Da Bing)
Day Before Us – Adorn Path Of Stillness (Twilight/ Gradual Hate)
Dead Can Dance – Dionysus (PIAS)
The Declining Winter – Bemont Slope (Home Assembly Music)
Dedekind Cut – Tahoe (Kranky)
Manu Delago – Parasol Peak (One Little Indian)
Kerry Devine – Away From Mountains (Trapped Animal)
David Eugene Edwards & Alexander Hacke – Risha (Glitterhouse)
Exitmusic – The Recognitions (Felte)
Fatoumata Diawara – Fenfo (Montuno Producciones Y Eventos/ Wagram)
Distel – Wapens (Ant-Zen)
DNMF – Smelter (Moving Furniture Records)
Matt Dunkley – Cycles 7-16 (Village Green)
Emika – Falling In Love With Sadness (Emika)
Endless Melancholy – Fragments Of Scattered Whispers (Dronarivm)
Ensemble 0 – Plays Eight Compositions And It Lasts 38:36 (FLAU)
Epic45 – Through Broken Summer (Wayside & Woodland)
Esben And The Witch – Nowhere (Season Of Mist)
The Ex – 27 Passports (Ex Records)
Exit North – Book Of Romance And Dust (Exit North)
The Eye Of Time – Myth II: A Need To Survive (Denovali)
FEAN – FEAN (Moving Furniture)
Flying Horseman – Rooms/ Ruins (Unday)
Anja Garbarek – The Road Is Just A Surface (Drabant)
Gas – Rausch (Kompakt)
Yonatan Gat – Universalist (taktil/ Glitterbeat)
G A U S S – Biometrical Love (G A U S S/ Pikebole)
Get Well Soon – The Horror (Caroline International)
Girls Names – Stains On Silence (Tough Love)
Goldmund – Occasus (Western Vinyl)
Gontard! – Tout Naît / Tout S’achève Dans Un Disque (Ici D’Ailleurs)
The Good, The Bad & The Queen – Merrieland (Studio 13)
Rachel Grimes – The Doctor From India (Mossgrove Music/ Rough Trade)
Haarvöl – Peripherad Debris (Moving Furniture)
Habitants – One Self (Habitants)
Victoria Hanna – Victoria Hanna (Greedy For Best Music)
Anna von Hausswolff – Dead Magic (City Slang)
A Hawk And A Hacksaw – Forest Bathing (L.M. Dupli-cation)
Jack Hayter – Abbey Wood (Gare Du Nord)
Tim Hecker – Konoyo (Kranky)
Vardan Hovanissian & Emre Gültekin – Karin (Muziekpublique)
Bas van Huizen – Kulverzucht (Moving Furniture)
Hundred Year Old Man – Breaching (Gizeh)
Immigrant – Christos Moon (Immigrant)
Insect Ark – Marrow Hymns (Profound Lore)
Interpol – Marauder (Matador)
Jerusalem In My Heart – Daqa’iq Tudaiq (Constellation)
Clarice Jensen – For This From That Will Be Filled (Miasmah)
Durand Jones & The Indicators – Durand Jones & The Indicators (Sub Pop)
Kalle – Saffron Hills (Day After)
Khruangbin – Con Todo El Mundo (Night Time Stories)
King Champion Sounds – For A Lark (Excelsior)
kj – ex (Dronarivm)
Lee Yi – Eslandtika (Shimmering Moods Records)
Emilie Levienaise-Farrouch – Époques (130701)
Library Tapes – Patterns (Repeat) (1631 Recordings)
Tim Linghaus – Memory Sketches (1631 Recordings/ Schole)
Ljerke – Ljerke (Eilean Rec.)
Loma – Loma (Sub Pop)
LTO – Déjà Rêvé (Denovali)
Luluc – Sculptor (Sub Pop)
Luton – Black Box Animals (Lost Tribe Sound)
Machinefabriek – Dwaal/ Wold+ (Moving Furniture)
Machinefabriek – Engel (Machinefabriek)
Machinefabriek with Anne Bakker – Short Scenes (Zoharum)
Madensuyu – Current (Unday)
Aaron Martin – Touch Dissolves (IIKKI)
Aaron Martin – A Room Now Empty (Preserved Sound)
Mayte Martín – Tempo Rubato (Satélite K)
Mint Field – Pasar De Las Luces (Innovative Leisure)
Moaning – Moaning (Sub Pop)
Roy Montgomery – Suffuse (Grapefruit)
Mount Eerie – Now Only (7 e.p.)
Nakhane – You Will Not Die (BMG)
Nanook Of The North – Nanook Of The North (Denovali)
Nine Inch Nails – Bad Witch (The Null Corporation/ Capitol)
1921 – In My Veins (Compunctio)
Pieter Nooten – Stem (Rocket Girl)
Nothing – Dance On The Blacktop (Relapse)
Maarja Nuut & Ruum – Muundja (130701)
Nytt Land – Oðal (Cold Spring)
Ann O’aro – Ann O’aro (Label Cobalt/ Buda Musique)
Oiseaux-Tempête – Tarab (Sub Rosa)
Okada – Misery (n5MD)
Olan Mill – Curves (Shimmering Moods Records)
Maaike Ouboter – Vanaf Nu Is Het Van Jou (Oets/ Sony Music)
Palais Ideal – No Signal (Dark Vinyl)
Peter Kernel – The Size Of The Night (On The Camper)
Philippe Petit & Friends – On Top (Aagoo)
Pijn – Loss (Holy Roar)
Cédric Pin/ Glen Johnson – The Burning Skull/ Craquelure (Second Language Music)
Pinhan Trio – Hidden Songs Of Anatolia (Seyir Muzik)
A Place To Bury Strangers – Pinned (Dead Oceans)
Prairie – After The Flash Flood (Denovali)
Queen Of The Meadow – A Room To Store Happiness (Tiny Room)
Rauelsson – Mirall (Sonic Pieces)
The Residents – Intruders (MVD Audio/ Cherry Red)
Resina – Traces (130701)
Rhye – Blood (Loma Vista/ Innovative Leisure)
Jessica Risker – I See You Among The Stars (Western Vinyl)
Rothko – Blood Demands More Blood (Trace Recordings)
Emma Ruth Rundle – On Dark Horses (Sargent House)
Bruno Sanfilippo – Unity (Dronarivm)
Cyril Secq + Sylvain Chauveau – Minimal Guitar (Eilean Rec.)
Señoritas – As Saudades Que Eu Não Tenho (Rastilho)
Senyawa – Sujud (Sublime Frequencies)
Dirk Serries – Epitaph (Consouling Sounds)
The Skull Eclipses – The Skull Eclipses (Western Vinyl)
Jessica Sligter – Polycrisis: yes! (Butler & Butler)
Soap&Skin – From Gas To Solid / You Are My Friend (Solfo/ PIAS)
Sophya – Broken Mirrors (Seja)
Spirit Radio – A Light Is Running Along The Ropes (Spirit Radio/ Editions Vaché)
STASJ – Soft Forces (STASJ)
The Soft Moon – Criminal (Sacred Bones)
Sons Of Kemet – Your Queen Is A Reptile (Impulse!)
Speaker Bite Me – Future Plans (PonyRec)
Alex Stolze – Outermost Edge (Nonostar)
A Storm Of Light – Anthroscene (Consouling Sounds)
Nadia Struiwigh – WHRRu (Denovali)
Sweeney – Middle Ages (Sound In Silence)
Vicktor Taiwò – Joy Comes In Spirit (Innovative Leisure)
The Third Eye Foundation – Wake The Dead (Ici D’Ailleurs)
UNIFONY – UNIFONY (Butler)
Urna And Kroke – Ser (UCT)
Už Jsme Doma – Kry (Indies MG)
Christina Vantzou – No. 4 (Kranky)
Vera Sola – Shades (Spectraphonic)
Vive La Void – Vive La Void (Sacred Bones)
Marlon Williams – Make Way For Love (Dead Oceans)
Whispering Sons – Image (PIAS)
Jozef Van Wissem – We Adore You, You Have No Name (Consoulig Sounds)
Witxes – Orients (Consouling Sounds)
Emmanuel Witzthum – Songs Of Love And Loss (Eilean Rec.)
Hilary Woods – Colt (Sacred Bones)
Michael Wookey – Hollywood Hex (We Are Unique!)
XXXTentacion – ? (Bad Vibes Forever)
Hoshiko Yamane – Threads (1631 Recordings/ Groove Unlimited)
Yamantaka // Sonic Titan – Dirt (Paper Bag)
Yellow6 – Reflect (Silber)
Ÿuma – Poussière d’étoiles (Innacor)
Zhalih – Inrushes (Eilean Rec.)
Zu93 – Mirror Emperor (House Of Mythology)
Rutger Zuydervelt with Ilia Belorukov and René Aquarius – The Red Soul (SOFA Music/ Zeppers Film)
Various Artists – The Book Beri’Ah (Tzadik)
Various Artists – Box Set (1631 Recordings)