JW’s TOP20’15

Dit jaar heb ik afscheid genomen van mijn lange “loopbaan”, ruim 25 jaar, als recensent (grotendeels als Caleidoscoop) en heb een poging gedaan wat te minderen door alles op de weeklijstjes te concentreren. Helaas of gelukkig kruipt het bloed waar het niet gaan kan en levert dat alsnog 575 recensies op, wat toch 1,575 cd’s per dag betekent. Deze recensies bestaan meer uit mijn aankopen en voor de rest uit hetgeen ik krijg, wat wellicht mede daardoor ook de langste “shortlist” ooit oplevert. Nu vind ik 2015 ook een uitermate sterk muziekjaar, al ontbreken de absolute uitschieters wellicht. Toch heb ik ook dit jaar weer een poging gedaan om uit alle windstreken mijn muziek op te duiken. Dat levert dan een lijst op die niet doorsnee is, maar zeer zeker niet bedoeld is om anders of elitair over te komen. Het heeft echt puur met een jarenlange, brede interesse te maken. Daarbij heb ik nu uit heel veel moois (dus neem de nummers 21, in alfabetische volgorde, ook serieus) een keuze gemaakt op basis van hetgeen mij echt bij de strot heeft gegrepen en verrast en wat ik vaker heb gedraaid. Dat doet dus echt niets af aan de rest. Een paar releases heb ik bewust buiten dit alles gehouden omdat het eigenlijk hier niet past en dat is Sleep van Max Richter (wel in de tiplijst), acht uur overweldigende muziek maar de samenvatting op cd is me te mager, plus de overweldigende Ambientblog compilatie. Ik ben ietwat ouderwets en focus me vooral op de cd, dus ook dat speelt een rol. Hieronder de TOP20 die voorzien zijn van mijn eerdere recensies (tussen aanhalingstekens) plus soms extra commentaar. Hoe dan ook, iedereen bedankt voor alle steun, bevoorrading, commentaar, beluistering (via Senzor AM op Mixcloud) en dergelijke!

Ik wens iedereen een gelukkig en muzikaal nieuw jaar toe! Tel daarbij je zegeningen en wees in wiens naam dan ook wat verdraagzamer. Muziek verbindt!

 

20. Manyfingers – The Spectacular Nowhere (cd, Ici D’Ailleurs/ Mind Travels Serie)
“De Britse muzikant Chris Cole deelt ooit met zijn goede vriend Matt Elliott de band Movietone en diens andere projecten, maar gooit solo pas echt hoge ogen met Manyfingers. Hiermee maakt hij in 2004 en 2005 twee prachtige albums vol neoklassiek getinte folk en leftfield muziek. Dan wordt het heel lang stil. In 2012 verschijnt er wel een split 12” met Matt Elliott en het debuut van de supergroep Numbers Not Names, waarmee hij de hip hop en rockkant opgaat. Tien jaar later is eindelijk zijn derde album The Spectacular Nowhere een feit, die in de Mind Travels serie (Geins’t Naït + Laurent Petitgand, Aidan Baker, Stefan Wesolowski) van het prestigieuze Ici D’Ailleurs label is verschenen. Zoals altijd brengt Cole de arrangementen met onder meer elektronica, samples en zang, waarbij de gasten zorg dragen voor de cello, bas, viool (van Chapelier Fou’s Louis Warynski) en overige zang. Voor dat laatst genoemde mag Cole rekenen op vaste zangeres Ida Alfstad en tevens David Callahan (Moonshake, The Wolfhounds). Het resultaat is een rijk gedetailleerd, emotioneel geladen amalgaam van avant-garde, klassiek, minimal music, leftfield, folktronica, post-rock, hip hop en jazz. Cole weet dat tot een prachtig consistent geheel te smeden dat op caleidoscopische wijze associaties oproept met Hood, The Third Eye Foundation/Matt Elliott, Philip Glass, Steve Reich, Get Well Soon, Beirut en This Immortal Coil. Een totaal overrompelende, spectaculaire beauty!”

 

19. Bersarin Quartett – III (cd, Denovali)
“De Duitse muzikant Thomas Bücker (ook in Jean-Michel) is met zijn project Bersarin Quartett bepaald niet scheutig als het gaat om releases, maar als hij iets uitbrengt is het meteen een voltreffer. In 2008 debuteert hij met het overdonderende gelijknamige album op het inmiddels ter ziele gegane Lidar label. Hij past hiermee tussen vele hedendaagse neoklassieke artiesten, al komt alles elektronisch tot stand. Maar dat doet hij op zodanig bij de strot grijpende en narcotiserende wijze dat dit echt geen belemmering vormt. Op zijn tweede cd uit 2012, simpelweg II geheten gaat hij daar gewoon mee verder, zij het dat zijn tot de verbeelding sprekende en aan de grond nagelende muziek iets meer bombastisch uit de hoek komt. Nu is hij drie jaar later terug met III. De titel mag dan wederom eenvoudig zijn, de muziek is een complex doch goed doorwaadbaar geheel geworden. Er zijn naast de neoklassieke ambient en samples ook meer akoestische instrumenten (strijkers, drums, saxofoon) te horen en in één track ook de zang van Clara Hill. Tevens heeft hij softnoise-, shoegaze- en jazz-elementen toegevoegd, die meer dan ooit zorgen dat de melancholie en het verdriet, die beide altijd al aanwezig zijn, op verpletterende wijze je weten te overmeesteren. Denk aan een gedroomde combinatie van Marsen Jules, Bohren Und Der Club Of Gore, Deaf Center, Murcof, Rafael Anton Irisarri, Cinematic Orchestra, Slowdive en David Darling. Het is haast schandalig hoe schoon dit alles is.”
Er zijn dit jaar veel mooie neoklassieke werken, maar Bersarin Quartett weet toch wel een meer bijzonder geluid naar buiten te brengen. Daar waar iemand wellicht neoklassieke moeheid vertoont, raad ik toch aan deze eens te beluisteren.

 

18. Natural Snow Buildings – Terror’s Horns (cd, Ba Da Bing! / Konkurrent)
“Het Franse cult-duo Natural Snow Buildings, bestaande uit Mehdi Ameziane (tevens Twinsistermoon) en Solange Gularte, bestaat al sinds 1997. Ze hebben inmiddels een behoorlijke discografie opgebouwd, die onverminderd uit interessante experimentele muziek bestaat, waarin folk, drones en psychedelica een grote rol spelen. Daarbij hebben ze behoorlijk wat labels versleten. Nu spreiden ze op Terror’s Horns hun visie op de popmuziek ten toon. Vergis je niet, dat wordt geen doorsnee popplaat, maar één die vanuit de diepte een poging doet dit genre te benaderen. Ze brengen nog altijd een geluid vol folk, psychedelische rock, drones, experimentele muziek, post-rock, industrial en ambient. Maar eerlijk is eerlijk, het is beter doorwaadbaar dan veel andere albums. Ze brengen hier op narcotiserende wijze hun muziek aan de man, waarbij ze richting Glissando, Oiseaux-Tempête, Barn Owl, United Bible Studies, Matthew Collings, Vieo Abiungo en Birds Of Passage opschuiven. Het is slechts een marginale verschuiving naar de popmuziek dus. Voor de rest doen ze gewoon waar ze goed in zijn, namelijk betoverend biologerende experimenten afleveren vol strijkers, gitaren, hallucinerende zang en psychedelische elementen. Wat een machtig, verlammend prachtwerk!”

 

17. Last Harbour – Caul (cd, Gizeh)
“Eigenlijk begin ik er bij elke nieuwe release van Last Harbour wel over dat ze niet de aandacht krijgen die ze verdienen. De band rond Kevin Craig (zang) en David Armes (gitaar, orgel), beide ook actief in A.R.C. Soundtracks en achter Little Red Rabbit dan wel Little Crackd Rabbit records, brengt namelijk al jaren een fraaie en bovenal duistere kruisbestuiving van postrock, folk en wave. Door de jaren is het steeds een stukje zwarter geworden. Denk aan een mix van Tindersticks, Nick Cave, The Triffids, I Like Trains, The National, Angels Of Light, 16 Horsepower en Joy Division. Nu komen ze drie jaar na hun vorige werk met hun zevende album Caul. Naast Craig en Armes zijn het Michael Doward (bas, zang), Howard Jones (drums), Gina Murphy (piano, zang) en James Youngjohns (viool, gitaar, orgel) die de band completeren. Ze krijgen nog hulp op de viool van ex-bandlid Sarah Kemp (Anna Kashfi, The Declining Winter, Memory Drawings) en drie gastzangeressen. Ze presenteren hier wederom een nog duisterder geluid dan voorheen, maar ook nog mooier. Sterke arrangementen, met het diepe gecroon van Craig, de subtiele uitbarstingen, de fijne experimenten en de onversneden (heftige) emoties maken dat het kippenvel regelmatig op je armen staat. Van veel stukken is het zo overdonderend dat er haast een narcotische werking vanuit gaat. Wat een magnifiek album. Hun magnum opus!”
Hun eerdere albums eindigden wel eens hoger, maar dat heeft alles met het aanbod te maken. Zo kan ook hun beste album tot nu toe wat lager eindigen.

 

16. Downriver Dead Men Go – Tides (cd, Downriver Dead Men Go)
“Uit Leiden komt het nieuwe kwartet Downriver Dead Men Go, dat bestaat uit Gerrit Koekebakker (gitaar, zang), Fernandez Burton (bas), Peter van Dijk (keyboards, soundscapes) en Andy de Zeeuw (drums, percussie). Gerrit Koekebakker (ex-Creepmine, ex-Rhadamantys) en Andy de Zeeuw maken hiervoor overigens ook al deel uit van de melancholische rockformatie Caitlin, die soms knipoogt naar een band als The God Machine. Deze nieuwe groep debuteert nu met Tides dat in eigen beheer is uitgegeven. Hoewel dit album al in de lente is uitgebracht, past het helemaal bij de herfst. Ze brengen namelijk 9 sepiakleurige songs, die ergens landen tussen Americana, post-rock, altcountry en soundscapes. En dan is er natuurlijk nog die heerlijk herfstige zang van Gerrit. De ene keer zijn ze meer songgericht en op andere momenten koersen ze richting de atmosferische klanklandschappen. Daar weten ze een geweldige balans en variatie in aan te brengen. Ook leuken ze de boel op met allerlei samples van onder meer natuurgeluiden (kraaien) en koren. Alles dampt een intens prachtige melancholie uit, die je tot in de diepste vezel voelt. Veel belangrijker is dat het ook nog eens van een ongekende pracht is. Er is simpelweg geen zwak moment te ontdekken op dit album. De stemmige Americana van Templo Diez gaat hier hand in hand met de emotioneel geladen rock van I Like Trains en Madrugada, de psychedelisch echoënde rock en zang van de vroegere Pink Floyd, de bezielende altcountry van 16 Horsepower, de soft-rock van Midnight Choir en de narcotiserende post-rock van Blueneck. En Downriver Dead Men Go neemt daar gewoon een comfortabele eigen positie in. Er zit een urgentie in deze muziek besloten, die z’n weerga niet kent. Een haast verlammende, genadeloze schoonheid, die je in alle getijden horen wilt. Groots!”
In Nederland kennen we steeds meer geweldige bands, veel staan er ook de in onderstaande lijst met de nummers 21, maar een enkele springt er voor mij dan extra uit, zoals deze.

 

15. Peter Kernel – Thrill Addict (cd, On The Camper)
“De Zwitserse/Canadese alternatieve rockband Peter Kernel is niet alleen verrassend, maar legt ook nog eens een sensationeel geluid aan de dag. Dat is best opmerkelijk in dit platgetreden gebied. Maar ze hebben zo’n ontwapende en eigen sound, die gewoonweg verslavend is. De groep bestaat in basis uit Aris Bassetti (gitaar, zang/ designer) en Barbara Lehnhoff (bas, zang/ filmmaker). Die laatste laat ook niet onverdienstelijk van zich horen als Camilla Sparksss. Ze laten zich leiden door beelden en soms verhalen, waaruit dan bepaalde muziek voortvloeit. In 2005 hebben ze de band ook in leven geroepen om een soundtrack te maken bij een film van Barbara. Maar ze debuteren pas echt in 2008 met het geweldige rockalbum How To Perform A Funeral, vol opzwepende, sensationele en duistere noise en rock met sterke zang. In 2011 volgt het ijzersterke tweede album White Death Black Heart, waarop ze noise en harde popmuziek koppelen aan emo, mathcore, hardcore, post-punk, new wave, post-rock en heel af en toe ook experimentele muziek. Nu is dan eindelijk hun derde cd Thrill Addict een feit. Hierop weten ze op nog indrukwekkender en overtuigender wijze hun amalgaam van postpunk, wave, noise, alternatieve rock, indie en pop te presenteren. De 12 tracks finishen na ongeveer 53 minuten, maar weten je gedurende de gehele schijf in de houdgreep te nemen. Geen seconde die je wilt missen. De afwisselende dan wel samenzang van Aris en Barbara werkt daarbij ook heel aanstekelijk. Ze combineren dat stekelige van Camilla Sparksss aan meer laidback en noisegeluiden, waardoor de muziek op eigenzinnige wijze associaties oproept met bands als Pinback, Pixies, Sonic Youth, The xx, Joy Division, The Cure, Space Siren, Blonde Redhead en Black Heart Procession. Het geheel heeft iets onderkoelds en melancholisch, zonder dat het daarbij ontbreekt aan humor, speelsheid of spontaniteit. Wat een subliem totaalalbum!”
Superleuk combo, waar je spontaan happy van wordt. Het lijkt me ook live een heerlijk duo, maar dat is hopelijk toekomstmuziek.

 

14. Chloe Charles – With Blindfolds On (cd, Make My Day / Sonic Rendezvous)
“De inmiddels 30 jarige Canadese singer-songwriter Chloe Charles presenteert na de mini Little Green Bud (2011) en haar haar overrompelende debuut Break The Balance (2013), die hoog eindigt in mijn TOP20 uit 2013, nu haar tweede album With Blindfolds On. Haar debuut wint overigens twee prijzen in de John Lennon Songwriting Contest. Saillant detail is dat ze de stiefzus van Julian Lennon is, want haar inmiddels overleden vader uit Trinidad En Tobago is na zijn scheiding met haar Canadese moeder hertrouwd met Cynthia Powell, inderdaad de moeder van Julian Lennon en de ex van John. Terug naar de muziek. Chloe’s dubbele achtergrond komt meteen in de openingstrack “Black & White”, een eerbetoon aan haar vader, al naar voren. Ze bezit over een prachtig soulvolle stem en omlijst dat met singer-songwritermuziek aangevuld met soul, pop, rijke orkestraties en trip hop. Hiervoor mag ze rekenen op de steun van vele gasten op strijk- en percussie-instrumenten, piano, gitaar en elektronica. Ze pakt grootser uit dan op haar debuut, maar gaat nergens over de top en weet die heerlijke intimiteit en breekbaarheid van haar vorige album vast te houden. Het toont eens te meer maar aan wat een supertalent Chloe Charles is. Ontroerende, kippenvel opwekkende en oprecht persoonlijke muziek met een boodschap: “stap door het leven met oogkleppen om je angsten te negeren en geniet van alle verrassing die je dan geboden worden”. Als je referenties als Alela Diane, Laura Marling, Nancy Elizabeth, Joanna Newsom, Cat Power, Natalie Merchant, Louise Rhodes, Portishead, Nick Drake, Sade, Billy Holiday, Etta James, Tracy Chapman, Amy Winehouse en Neneh Cherry in één adem achter je naam kunt zetten, mag je gerust spreken over een verrassende artieste van wereldformaat. Een subliem album om blind aan te schaffen!”
Tweede album van haar dat mijn jaarlijst haalt. Ook hier geldt dat haar iets lagere notering ten opzichte van 2013 meer te maken heeft met het grote en bovenal prachtige aanbod Deze soulvolle pracht verdient een groot publiek.

 

13. Corpo-Mente – Corpo-Mente (cd, Blood Music)
“Het langverwachte, gelijknamige debuut van Corpo-Mente is eindelijk een feit! Dit is het project van Gautier Serre (Igorrr, ex-Whourkr) en zangeres Laure Le Prunenec (Öxxö Xööx, Rïcïnn, Igorrr). In tegenstelling tot Serre’s project Igorrr pakken ze het hier rustiger aan. Wat blijft zijn de licht bevreemdende stukken vol Barok-core al dan niet met metal, zij het dat ze die hier vooral aanlengen met experimentele opera, gothic en trip hop elementen. Laure zorgt voor de waanzinnige zang. Ze heeft niet alleen een enorm bereik, maar kan bij vlagen ook vreselijk hard en dreigend zingen; om steil van achterover te slaan. Serre lijst dat alles met gitaar en elektronica op zijn eigengereide wijze schitterend in. Soms koerst dat ook behoorlijk de kitschkant op, maar dan van het juiste soort. Hij krijgt van leden van onder meer Pryapisme rugdekking op gitaar, strijkinstrumenten en eenmaal de accordeon. Het is weer een heen en weer gaan van kippenvel, adrenaline opwekkende stukken en gewoonweg ultiem genot. Rare jongens die Fransen, maar wel verdomde geniaal!”
Op Gautier Serre lijkt geen maat te staan. Ook dit project met Laure Le Prunenec (Öxxö Xööx, Rïcïnn) is een heel bijzondere. Voor Rïcïnn geldt dat het nog altijd wachten is op het debuut, maar wat geeft Laure hier weer haar zoveelste visitekaartje af.

 

12. Oiseaux-Tempête – ÜTOPIYA? (cd, Sub Rosa)
“Twee jaar geleden debuteert de kersverse supergroep Oiseaux-Tempête met hun gelijknamige cd. De indrukwekkende line-up bestaat uit gitarist Frédéric D. Oberland (Le Réveil Des Tropiques), bassist Stéphane Pigneul (Sealight, Heligoland, Norma Loy, Object), beide ook actief in FareWell Poetry en The Rustle Of The Stars, plus drummer Ben Mc Connell (Beach House, Au Revoir Simone, Marissa Nadler). Ze werken verder ook met piano, mellotron, veldopnames, saxofoon, samplers, analoge synthesizers en drumcomputers. Op hun eersteling brengen ze een verstild en gitzwart statement tegen de zieke en disfunctionerende Westerse maatschappij. Een muzikale Odyssee, die op nachtelijke wijze aan je voltrekt. De basis wordt gevormd door een soort gitaarambient, maar daarop stapelen ze elementen uit de softnoise, postrock, doom, avant-garde, shoegaze, experimentele en improvisatorische muziek, aangevuld met stemsamples. Daarmee scheppen ze de perfecte soundtrack voor een apocalyptische film noir. Een magistraal, majestueus en meeslepend album, dat op nummer 3 in mijn jaarlijst eindigt. In 2014 wordt hun muziek op Re-works gemixt en herbewerkt door een keur aan artiesten. Nu zijn ze terug met de cd ÜTOPIYA?, dat ze in 3 dagen direct hebben opgenomen. Ook is er een vierde bandlid gevonden in basklarinettist Gareth Davis (A-Sun Amissa, Birdt, Shivers, Mere). De ingrediënten en thematiek zijn gelijk gebleven, maar de live aanpak maakt het dynamischer, rauwer en nog indrukwekkender. De klarinet past geweldig bij hun sound. In de sublieme track “Ütopiya / On Living” is de fijne stem/zang van G.W. Sok (King Champion Sounds, ex-The Ex) te horen. Voor de rest is het wederom instrumentaal met toevoeging van stemsamples. Op weergaloze en duistere wijze laveren ze spontaan door de genoemde genres. Je krijgt zowel serene, psychedelische en jazzy als heavy, kakofonische en noisy stukken voorgeschoteld. Er zit een bepaalde urgentie, een oeremotie in hun geluid besloten, die je stevig bij de strot weet te grijpen. Daarmee brengen ze een caleidoscopische kruisbestuiving van Godspeed You! Black Emperor, Set Fire To Flames, Tuxedomoon, Dale Cooper Quartet & The Dictaphones, Supersilent, Bohren Und Der Club Of Gore, Isis, Crippled Black Phoenix en The Shalabi Effect. Een bloedstollend en meeslepend meesterwerk, dat hun geweldige debuut zelfs weet te overtreffen.”
Hun eerste eindigde op plaats nummer 3. Deze is zelfs beter, maar het muziekjaar nu ook sterker. Maar van de 150 kandidaten op 12 eindigen is nog steeds een tip van jewelste hoop ik.

 

11. Esmerine – Lost Voices (cd, Constellation / Konkurrent)
“Esmerine is in 2000 als een soort zijproject van Godspeed You! Black Emperor begonnen, waarbij hun output bestaat uit kamermuziek gelardeerd met post-rock. De harde kern wordt sindsdien gevormd door percussionist Bruce Cawdron (Godspeed You! Black Emperor, Set Fire To Flames, Triple Burner) en celliste Rebecca “Beckie” Foon (The Silver Mt. Zion, Fifths Of Seven, The Mile End String Ladies Auxiliary, Set Fire To Flames, Saltland). Na twee albums lijkt het doek te vallen tot ze in 2011, na zes jaar absentie, terugkeren met hun derde cd La Lechuza, een eerbetoon aan hun veel te vroeg overleden vriendin, muzikante/zangeres en graag geziene gast Lhasa de Sela (1972-2010). In 2013 vervolgen ze hun weg met Dalmak, waarop ze een wereldse grog opdienen waar post-rock, neoklassiek, ambient, Turkse folk, experimentele muziek en iets dat alles overstijgt dwars door elkaar heen lopen. Een bij de strot grijpend prachtalbum waarmee ze ook een Juno Award in de wacht slepen. Nu presenteren ze hun vijfde album Lost Voices, waar Cawdron (marimba, klokkenspel, vibrafoon) en Foon (cello, harmonium, piano, zang) worden vergezeld door Jamie Thompson (drums, marimba, klokkenspel) van onder meer The Unicorns en Islands, Brian Sanderson (viool, ekonting, kornet, horn, sarod, bas) en Jérémi Roy (contabas, bas). Daarnaast zijn er nog 7 gasten op gitaar, viool, synthesizer, darbuka, riq, klokkenspel, piano en evi (electronic valve instrument) die smaak geven, waaronder Sophie Trudeau (Godspeed You! Black Emperor, Diebold, A Silver Mt. Zion, Set Fire To Flames, The Mile End String Ladies Auxiliary, Valley Of The Giants), Constellation mede-oprichter Ian Ilavsky (A Silver Mt. Zion, Re:, Sofa, Sackville, Diebold) en Colin Stetson. Een supergroep, waar door het instrumentarium de rock en de wereldse invloeden duidelijk naar voren treden. Ze blijven wel muziek produceren die vanuit de kamermuziek begint, maar de rock vervult een belangrijke rol waarbij de wereldse instrumentatie zorgt voor de schitterende franje. Her en der brengt Foon haar etherische zang ten gehore. Ze weten je ruim drie kwartier volkomen aan de grond te nagelen met bezinnende, verstilde maar soms ook opzwepende pracht. Ik val niet graag in herhaling, maar dit is hun beste album tot nu toe. Esmerine rocks!”

 

10. Watine – Atalaye (cd, Catgang)
“De Française Catherine Watine (zang, piano) brengt kortweg als Watine met diverse (gast)muzikanten al ruim een decennium prachtige muziek, die ergens tussen chansons, trip hop en alternatieve pop uitkomt, veelal gehuld in een zomerzwoele nachtelijke atmosfeer. Daarnaast vormt ze met Paul Levis (melodica, ukelele, klokkenspel, speelgoedpiano, speelgoedaccordeon, keyboards) en Arnaud Delannoy (harp, contrabas, metallofoon, klarinet, trompet, fluit, ukelele, gitaar, alviool) ook het geweldige trio This Quiet Dust, dat in 2013 in mijn TOP20 belandt. Deze twee geven ook weer acte de présence op haar vierde cd Atalaye, samen met Martyn Barker (drums, percussie), Ian Burdge (altviool), Gaëlle Deblonde (viool) en Marc Denis (bas, gitaar). Ze brengen een intieme mix van zuchtmeisjesmuziek, chansons, trip hop en duistere pop met vele klassieke elementen. Het is ongelooflijk emotioneel en van een adembenemende schoonheid. Denk aan een stemmige hybride van Françoiz Breut, Half Asleep, Faustine Seilman, Beth Gibbons, Salomé Leclerc, Pascal Comelade en Angil & The Hiddentracks. Mooier tref je het zelden!”
Punt, amen.

 

09. Mahsa Vahdat – Traces Of An Old Vineyard (cd, Kirkelig Kulturverksted)
“De van origine Iraanse Mahsa Vahdat weet vanuit Noorwegen meermaals de hemel op aarde te brengen. Dat doet ze zowel solo als samen met Mighty Sam McClain, Skurk en haar zus Marian. Traces Of An Old Vineyard is haar tweede soloalbum en de achtste waarop ze haar stempel drukt. Haar melancholische zang voert je mee naar verlaten plekken, maar brengt ook troost. Deze stem wordt schitterend sober omlijst door jazzy pianopartijen, een stemmige bas, subtiele elektronica, Oosterse percussie en meermaals ook door de emotievolle kamancheh (Perzisch strijkinstrument). Het vormt haast een soort filmische ambient maar dan met de glans van authentieke instrumenten, zoals Gustavo Santaolalla dat ook zo mooi kan. Maar Vahdat vormt het absolute middelpunt. Haar stem is zelfs zo mooi en meeslepend, dat als de muziek even niet meespeelt je er haast geen erg in hebt. Het is van een onaardse en toch wereldse schoonheid allemaal. Een ontroerend meesterwerk.”
Wereldmuziek, waarbij de taal er niet toe doet en het grenzeloze gevoel het wint van alles.

 

08. The Revolutionary Army Of The Infant Jesus – Beauty Will “Save The World (cd, Occultation)
“Nou deze zag ik echt niet meer aankomen, een nieuwe cd van The Revolutionary Army Of The Infant Jesus. Na twee albums The Gift Of Tears (1987) en Mirror (1991) plus de mini cd Paradis (1995) zijn er daarna enkel heruitgaven verschenen van dat oude werk, al dan niet met een bonus track hier en daar. Je kunt ze wel ergens tussen Dead Can Dance, Black Tape For A Blue Girl, Cuurent 93 en Death In June. Maar 20 jaar later is er dus de nieuwe cd Beauty Will Save The World waarop ze 11 nieuwe tracks van bij elkaar 54 minuten het licht laten zien. Paul Boyce (klarinet, keyboard, zang), Jon Egan (harmonium, melodica, orgel, gitaar, zang) en Leslie Hampson (percussie, piano, concertina, harmonica, gitaar) krijgen hierop hulp van 7 gasten op cello, zang, piano, keyboard, bas, gitaar, keyboards en saxofoon. Ze brengen een mysterieus etherische mix van neoklassiek, ambient, neofolk, folkrock en lichte industrial. Soms heel spookachtig en duister en op andere momenten heel sereen, maar telkens bij de strot grijpend. De eerder genoemde vergelijkingen blijven daarbij nog wel overeind, aangevuld met This Mortal Coil, United Bible Study, Piano Magic en Amber Asylum. Wat een overdonderende schoonheid!”
Een geweldige comeback van een unieke formatie.

 

07. Norn – Usotsuki (cd, Moving Furniture Records)
“De Nederlandse artiest Peter Johan Nÿland, ook wel Peter Johan Nijland of æther genaamd, laat zowel onder zijn eigen naam van zich horen als in projecten als Hadewych, Huttenkloas, Skymme, Syntax Pony en Distel. Van die laatste groep is het debuut onlangs heruitgegeven op cd. Hij is nu ook de man achter Norn, waarmee hij nu de eerste cd Usotsuki (うそつき, ofwel leugenaar) op Moving Furniture heeft uitgebracht. De schijf is gestoken in een schitterend 7” formaat boekwerk met artwork van Astrid Florentinus. Elke prent van haar is geïnspireerd door de 9 tracks die Nÿland hier heeft gecreëerd. Mistige, zwart-wit en grijsachtige schetsen die even mysterieus als desolaat ogen, hetgeen prachtig aansluit op de melancholische ambient van Nÿland. Alleen “Balor” is geschreven door en voorzien van poëtische voordracht van Pete Simonelli (Enablers). De andere composities zijn eigenlijk woordloze muzikale gedichten geworden. Zijn zachte drones, desolate pianopartijen, stemmige bijna neoklassieke symfonieën en ijle bas/gitaarklanken schetsen dromerige, bezinnende en gewoonweg bij de strot grijpende klanklandschappen, die op unieke wijze ergens eindigen tussen de vroegere Black Lung, The Alvaret Ensemble, Piiptsjilling en Harold Budd. Bijna 26 minuten lang sta je aan de grond genageld. Het is zo ongelooflijk mooi dat het haast zeer doet. Wat een totaalkunstwerk!”
Op Moving Furniture zijn dit jaar voor mij meer dan ooit geweldige werken uitgekomen. Deze heb ik bijna grijs gedraaid, omdat het keer op keer zo’n weergaloze luisterervaring oplevert.

 

06. Yellow6 – No Memories, Only Photographs (cd, Silber)
“Vanaf 1998 is Yellow6 het project van Jon Attwood, die daarvoor in punkbands heeft gespeeld. Parallel hieraan brengt hij ook splitalbums uit met Rothko, Avrocar, Absent Without Leave, Caught In The Wake Forever, David Newlyn, Egsun, Landing en werkt hij met Dirk Serries samen als The Sleep Of Reason. Op zijn solowerk, dat zijn er nogal wat, brengt hij steevast minimale, melancholische atmosferische muziek van hoog niveau. Zijn vorige jaar verschenen Closer To The Sea Without Moving eindigt ook hoog in mijn TOP20’14. Nu komt hij met de volgende cd No Memories, Only Photographs, mijn 50ste, waarop hij zich heeft laten inspireren dat de werkelijke gedachte aan iets of iemand daadwerkelijk verdwijnt; zo is bijvoorbeeld de laatste persoon die WO I heeft meegemaakt in 2009 overleden. Bepaald geen vrolijk beeld. De muziek over deze vergankelijkheid is er dan ook naar, namelijk uiterst droefgeestig en desolaat. Met gitaar, bas, effecten (pedalen) en drumprogrammering weet hij klanklandschappen vol ambient, drones, softnoise, experimenten en shoegaze. Het is intens, intrigerend en van een aan de grond nagelende pracht, waarbij het kippenvel meermaals op de armen staat. Het zou een duistere hybride van Labradford, Dirk Serries, Rothko, Robin Guthrie, Harold Budd, Slowdive en Flying Saucer Attack kunnen zijn. Met zijn Yellow6 weet Jon telkens te verrassen en zelfs beter te worden. Een album dat lang zal blijven heugen!”
Yellow6 is een band die ik heel hoog heb zitten en die me eigenlijk nooit teleurstelt. Maar sommige albums weten me zo te grijpen, dat een jaarlijst notering niet uit kan blijven. Nu blijft een plek toekennen een heikel werk, dus ik houd het dan graag dichtbij de bandnaam. Nummer 6 dus, maar in de onderste regionen van een jaarlijst zijn de verschillen nog kleiner dan de plekken erboven.

 

05. Ibeyi – Ibeyi (cd, XL Recordings)
“Met gehypete bands ben ik dikwijls wat laat. Als het stof is neergedaald en er nog altijd vol lof over gesproken wordt, dan word ik toch wel erg nieuwsgierig. Dat is ook het geval bij de Franse groep Ibeyi van de pas 20-jarige tweelingzussen Lisa-Kaindé (zang, piano, synthesizer, bas) en Naomi Diaz (zang, drums, percussie), dochters van de inmiddels overleden Cubaanse percussionist Miguel “Angá” Diaz (Afro-Cuban All Stars, Buena Vista Social Club). Muziek op de paplepel, een multiculturele achtergrond en familieleed (ook hun oudere zus is al overleden) zijn kennelijk het recept voor een originele aanpak. Ze brengen een licht mysterieuze mix van trip hop, droompop, soul, downtempo elektronica, jazz en Cubaanse muziek. Daarbij zingen ze in het Engels en Yorùbá (Ibeyi betekent ook iets als de “spirituele band tussen tweelingen” in die taal). Niets gaat geforceerd, maar ze zien gewoonweg een gaatje in de muziek die een ander niet ziet. Ze schakelen ogenschijnlijk gemakkelijk tussen de diverse stijlen en zang, met dezelfde eenvoud waarmee ik mijn fiets van de derde naar de vierde versnelling schakel. Alleen werkt dat voor mij zwaarder en blijven zij op gelijke lichte tred doorgaan. Traploos heen en weer met fantastische harmonieën. Daarmee brengen ze een caleidoscopisch geheel met aanknopingspunten als Nina Simone, Zap Mama, CocoRosie, Björk, Tricky, The xx en James Blake. Het is zo’n album waar ze er wellicht ooit maar één van maken, al hoop je van niet. Dit is namelijk van een andere, bijzondere en geweldige klasse.”
Ik ben heel benieuwd hoe dit jonge duo zich gaat ontwikkelen, want dit debuut is veelbelovend. Ik kan alleen maar hopen dat ze over genoeg creativiteit en fantasie beschikken om ooit weer iets dergelijks neer te zetten. Een ontwapenend album vol nieuwlichterij.

 

04. Sam Lee & Friends – The Fade In Time (cd, The Nest Collective/ Bertus)
“Sam Lee is een Britse folkzanger, maar geen gewone. Dat blijkt al uit zijn debuut Ground Of Its Own. Hij maakt aan de ene kant traditionele folk, maar mengt daar samples, Afrikaanse en andere wereldmuziekelementen doorheen. Zijn tijdloze stem doet sterk aan die van Bill Callahan (Smog) denken, maar dan licht gemengd met die van Tracy Chapman. Nu komt hij als Sam Lee & Friends terug met The Fade In Time. In de basis brengt hij weer stemmige folk en traditionele songs, maar deze wordt in steeds wisselende combinaties gefabriceerd met percussie-instrumenten, trompet, hoorn, ukelele, keyboards (door Leo Abrahams), viool, wilgenfluit, banjo, piano, trombone, tuba, bas, cello, contrabas, koto, shrutibox, kornet, fluit, Joodse harp, vedel, kantele en koorzang. Het resultaat is verbluffend, want het klinkt alsof Smog wisselend begeleid wordt door Afrikaanse, Aziatische en jazzmuzikanten. Ondanks dat blijft het ergens in het folkgenre passen. Dat is allemaal niet alleen knap en intrigerend, het levert ook gewoon originele en buitegewoon lekkere muziek op.”
Deze cd maakt me al het hele jaar blij. Dat door de bijzondere benadering, de wereldse atmosfeer en de gewoonweg onconventionele, ongedwongen aanpak. Het is een album waar men denk ik gemakkelijk overheen heeft gekeken, maar waarvan ik hoop dat het alsnog de aandacht krijgt die het verdient.

 

03. Kloster – Half Dream, Half Epiphany (cd, Burnt Toast Vinyl)
“Kloster is een project of eigenlijk meer een workshop van de Deense muzikant Mikael R. Andreasen (zang, akoestisch & elektrische gitaar, orgel), die doorgaans pastorale folk maakt met een duidelijk Christelijke achtergrond. Toch kunnen ook ongelovigen bij zoveel schoonheid daar geen bezwaar tegen hebben. Op de zesde cd Half Dream, Half Epiphany wordt hij vergezeld van Sarah Hepburn (zang), Solrun Stig (zang), Mikkel Elzer (elektrische gitaar, darbuka, cimbalen), Rakel Maria Rahbæk (fluit) en Manoj Ramdas (theremin). Ze presenteren 9 songs, die allen fluweelzacht en uiterst melancholisch zijn. Op biologerende en narcotiserende wijze weten ze je in overrompelende schoonheid te dompelen. Elk nummer, elke noot is raak. Dromen en openbaringen volgen elkaar op en vullen elkaar aan. Daarbij zitten ze ergens op het snijvlak van altcountry, droompop en folk. Denk aan een gedroomde combinatie van Bifrost Arts, How To Throw A Christmas Party, Crëvecoeur, At The Close Of Every Day, Low, Current 93 en The White Birch. Het is zo mooi dat het haast zeer doet. Een paradijselijk album!”
Geweldig collectief dat unieke, zacht melancholische muziek maakt en je niet meer loslaat.

 

02. Anoice – Into The Shadows (cd, Ricco)
“Anoice is een indrukwekkend Japans collectief, dat sinds 2006 drie cd’s en een sessiealbum hebben uitgebracht. Hun muziek is een mengelmoes van neoklassiek, minimal en post-rock. De leden houden er ook soloprojecten en groepen als RiLF, cru, mokyow en Films op na, waardoor een nieuwe release van de moederband nog wel eens op zich laat wachten. Drie jaar na het overdonderende The Black Rain, dat een stemmig eerbetoon is aan de slachtoffers van de tsunami in Japan, komen ze met hun vierde wapenfeit Into The Shadows. Takahiro Kido (piano, gitaar, orgel, klokkenspel), Yuki Murata (piano, synthesizer, orgel, cello, zang), Utaka Fujiwara (altviool, viool), Takahiro Matsue (bas, tenorsax) en Tadashi Yoshikawa (drums, percussie) brengen samen met twee gastviolisten en fluitist weer een stemmig, hoofdzakelijk instrumentaal geheel. Ze brengen stukken waarbij de hoofdrol afwisselend weggelegd is voor piano-, klassieke en filmmuziek dan wel ambient, post-rock of een combinatie van dat alles. Dit doen ze overigens met fraaie overgangen, zodat het een coherent geheel is geworden. De spanning is te snijden en de muziek grijpt vrijwel continu bij de strot. Slechts een enkele keer komt het tot een beheerste eruptie, waardoor even alle opgekropte emoties kunnen ontladen. Op overtuigende en overdonderende wijze brengen ze iets dat het midden houdt tussen Les Fragments De La Nuit, Rachel’s, Philip Glass, Hildur Guðnadóttir, Mono, Jóhann Jóhannsson en Godspeed You! Black Emperor. Het is een intens, duister, hartverscheurend en wonderschoon meesterwerk geworden.”
Vanaf het eerste moment dat ik deze hoorde was ik aan de grond genageld. Anoice en de diverse leden hebben al vele mooie releases uitgebracht, maar zoals hier is werkelijk van een andere orde.

 

01. The White Birch – The Weight Of Spring (cd, Glitterhouse/ The White Birch)
“Halverwege de jaren 90 start de Noorse verstilde slowcore formatie The White Birch, vernoemd naar het prachtige album van Codeine, als trio. Daarmee maken ze na een obscure lp en epee drie fantastische cd’s, waarbij het eigenlijk altijd draait om de zielenroerselen van kopman Ola Fløttum (zang, piano, gitaren, dobro, bas, samplers, keyboards, viool, recorder). Ze nestelen zich op zijdezachte en eigengereide wijze ergens tussen Dakota Suite, The Montgolfier Brothers, At The Close Of Everyday, de latere Talk Talk en Mark Hollis zelf. Ze maken een verpletterende en bovenal emotioneel geladen indruk. Na het laatste album Come Up For Air (2005) verwordt het tot een soloaangelegenheid van Ole en blijft het lang stil. Te lang. Maar zijn moeder overlijdt en hij worstelt om diverse redenen om nieuwe muziek te kunnen maken. Toch is het 10 jaar later eindelijk een feit, want hun vierde cd The Weight Of Spring ziet het licht. Nou ja licht en lente, het is behoorlijk herfstig. Hij wordt bijgestaan door de zangeressen Susanna Wallumrød, Ellen Dorrit Petersen en Ingrid Olava, violist Ole-Henrik Moe, drummer Pål Hausken, klarinettist/saxofonist Morten Barrikmo en toetsenist Ingar Hunskaar. Allemaal grote namen uit de jazz en alternatieve scene. Qua muziekstijl en sfeer is er niets veranderd, maar qua schoonheid en intensiteit gaat Ole in overtreffende trap over al zijn eerdere werk heen. Ruim een uur lang zit je met kippenvel en al aan de grond genageld. Wat een bij de strot grijpend meesterwerk! Jaarlijstjesmateriaal pur sang.”
Ja wat kan ik zeggen. Dit was wat ik heb gezegd in week 9 en veel meer is er niet veranderd. Een album dat je echt weet plat te leggen als een goed narcoticum. Een album dat in alle opzichten het verschil maakt. Een doodgeverfde kampioen!

 

 

De 130 nummers 21:

Chantal Acda – The Sparkle In Our Flaws (Glitterhouse)
Amber Asylum – Sin Eater (Prophecy)
Ílkay Akkaya – Hayat (Ütopya)
Anari – Zure Aurrekari Penalak (Bidehuts)
Ólafur Arnalds – Broadchurch (Mercury Classics)
Ólafur Arnalds & Alice Sara Ott – The Chopin Project (Mercury Classics)
Astrïd – The West Lighthouse Is Not So Far (MonotypeRec)
Aidan Baker – Half Lives (Gizeh)
The Balustrade Ensemble – Renewed Billiance (Serein)
Michel Banabila / Oene van Geel – Music For Viola And Electronics II (Tapu)
Beach House – Depression Cherry (Bella Union)
Beach House – Thank Your Lucky Stars (Bella Union)
Michael Begg | Human Greed – Hivernant (Omnempathy)
Bell Witch – Four Phantoms (Profound Lore)
Tullia Benedicta – Anteros (Second Language Music)
Biosphere / Deathprod – Stator (Touch)
Björk – Vulnicura (Wellhart/ One Litte Indian)
Boduf Songs – Stench Of Exist (The Flenser)
Heather Woods Broderick – Glider (Western Vinyl)
Cannibales & Vahinés – Songs For A Free Body (Cannibales & Vahinés)
Anna Caragnano & Donato Dozzy – Sintetizzatrice (Spectrum Spools)
Ben Chatwin – The Sleeper Awakes (Village Green)
Benjamin Clementine – At Least For Now (Behind)
Samantha Crain – Under Branch & Thorn & Tree (Full Time Hobby)
Daisy Bell – London (Opa Loka Records)
Dead Neanderthals – Endless Voids (Alone)
The Declining Winter – Home For Lost Souls (Home Assembly Music)
Olivier Depardon – Les Saisons Du Silence (Vicious Circle)
Aïsha Devi – Of Matter And Spirit (Houndstooth)
Diagrams – Chromatics (Full Time Hobby)
Disappears – Irreal (Kranky)
Ricardo Donoso – Machine To Machine (Denovali)
Aurélie Dorzée & Tom Theuns – L’Art De Voler (Homerecords.be)
Draff Krimmy & Continental Fruit – Existenz (Fluttery)
Emika – Drei (Emika Records)
Eviyan – Nayive (Animal Music)
The Eye Of Time – Anti (Denovali)
Bill Fay – Who Is The Sender? (Dead Oceans)
Filiamotsa – Like It Is (Aagoo)
Flug 8 – Trans Atlantik (Disko B)
Flying Saucer Attack – Instrumentals 2015 (Domino)
William Ryan Fritch – Revisionist (Lost Tribe Sound)
GABI – Sympathy (Software)
Geins’t Naït + Petitgand, Laurent – Oublier (Ici D’Ailleurs)
Gideon Wolf – Near Dark (cd, Fluid Audio)
The Girl Who Cried Wolf – Ruins (The Girl Who Cried Wolf)
Godspeed You! Black Emperor – Asunder, Sweet And Other Distress (Constellation)
Takaakira “Taka”Goto – Classical Punk And Echoes Under The Beauty (Pelagic)
Gratuit – Là (Kythibong/ Ego Twister)
Rachel Grimes – The Clearing (Temporary Residence Ltd.)
Haarvöl – Indite (Moving Furniture Records)
Ha Det Bra – Societea For Two (Geenger/ PDV)
Half Way Station – Dodo (Half Way Station)
Tigran Hamasyan – Luys I Luso (ECM)
The Hare And The Moon – Wood Witch (Reverb Worship)
Anna von Hausswolff – The Miraculous (City Slang)
Heezen – Abandoned Memory (Feutlab)
Holly Herndon – Platform (4ad)
Bas van Huizen – Kluwekracht (Moving Furniture)
Jenny Hval – Apocalypse, Girl (Sacred Bones)
Illuminine – #1 (Zeal)
Insect Ark – Portal / Well (Autumnsongs)
Angélique Ionatos – Reste La Lumière (Ici D’Ailleurs)
Irfan – The Eternal Return (Prikosnovénie)
Iskra String Quartet – Iskra (1631 Recordings)
Jasmine Guffond – Yellow Bell (Sonic Pieces)
Jerusalem In My Heart – If He Dies, If If If If If If If (cd, Constellation)
Kammerflimmer Kollektief – Désarroi (Staubgold)
Devrim Kavalli – Dal Dala (Kalan)
Julia Kent – Asperities (Leaf)
Boris Kovač – Times Of Day (ReR Megacorp)
Kreng – The Summoner (Miasmah)
Księżyc – Rabbit Eclipse (Penultimate Press)
Lakker – Tundra (R&S)
Adrian Lane – Branches Never Remember (Preserved Sound)
Sinnika Langeland – The Half-Finished Heaven (ECM)
Lara Leliane – Free (Homerecords.be)
Lotte Kestner – Covering Depeche Mode (Saint-Loup)
Sara Lov – Some Kind Of Champion (Splinter)
Low – Ones And Sixes (Sub Pop)
Luno – Close To Silence (Indies Scope)
Mansfield TYA – Corpo Inferno (Vicious Circle)
Bérangère Maximin – Dangerous Objects (Crammed)
Microwolf – You Better Go Now (Esc.rec)
Le Millipede – Le Millipede (Alien Transistor)
Mist – The Loop Of Love (Skipping Records)
Mountaineer – 1974 (Off Amsterdam)
Mount Eerie – Sauna (7 e.p.)
Myrkur – M (Relapse)
Nordic Giants – A Séance Of Dark Delusions (Kscope)
Olan Mill – Cavade Morlem (Dronarivm)
Oneohtrix Point Never – Garden Of Delete (Warp)
Other Lives – Rituals (Tbd)
Öxxö Xööx – Nämïdäë (Blood Music)
Padna – Alku Toinen (Aagoo/REV. Lab)
A Place To Bury Stranger – Transfixiation (Dead Oceans)
Petrels – Flailing Tomb (Denovali)
Point Quiet – Ways And Needs Of A Night Horse (Continental)
Michael Price – Entanglement (Erased Tapes)
Radůza – Marathon (Radůza Records)
Lana Del Rey – Honeymoon (Polydor/Interscope)
Max Richter – Sleep/ From Sleep (Deutsche Grammofon)
Rimbaud – Rimbaud (Gusstaff)
Sannhet – Revisionist (The Flenser)
Scalper – The Emporer’s Clothes (cd, Jarring Effects)
Second Moon Of Winter – One For Sorrow, Two For Joy (Denovali)
Dirk Serries & Rutger Zuydervelt – Buoyant (Consouling Sounds)
Nadine Shah – Fast Food (Apollo)
Simon Scott – Insomni (cd, Ash International)
Siskiyou – Nervous (Constellation)
The Slow Show – White Water (Haldern Pop)
Snowapple – Illusion (Snowapple/ Debt/ ZIP)
Snow Ghosts – A Wrecking (Houndstooth)
The Soft Moon – Deeper (Captured Tracks)
Sóley – Ask The Deep (Morr Music)
Söll – Cävv (esc.rec)
Colin Stetson And Sarah Neufeld – Never Were The Way She Was (Constellation)
Sufjan Stevens – Carrie & Lowell (Asthmatic Kitty)
Subheim – Foray (Denovali)
Templo Diez – Constellations (My First Sonny Weissmuller Recordings)
Phil Tomsett – Broken Memory Machine (Fluid Audio)
Torres – Sprinter (Partisan)
The Unthanks – Mount The Air (Rabble Rouser)
Vlimmer I & II – (Blackjack Illuminist)
James Welburn – Hold (Miasmah)
Bill Wells & Aidan Moffat – The Most Important Place In The World (Chemical Underground)
Wire – Wire (Pink Flag)
Olga Wojciechowksa – Maps And Mazes (Time Released Sound)
Chelsea Wolfe – Abyss (Sargent House)
Savina Yannatou & Primavera En Salonico – Songs Of Thessaloniki (ECM)

Comments

comments