Jan Willem’s TOP 20’23

Je kon dit jaar merken dat alle remmen er weer volledig af waren na weer een jaar zonder de grote C, toen het net als vorig jaar ook alweer meer op gang kwam in de muziekindustrie. Meer releases, meer optredens en ja ook meer recensies. Het was best een druk jaar met 527 recensies, alhoewel ik in m’n nóg actievere jaren ook de 800 wel eens aantikte; dat is lang niet meer gebeurd overigens. Wat ik leuk vind is dat de NNM-serie (Nieuwe Nederlandse Muziek) zo gegroeid is. Van ooit 5 recensies in 2017 naar 46 vorig jaar en nu maar liefst 59 dit jaar is het enorm gegroeid. Er gebeurt gewoon steeds meer interessants op eigen bodem en dat vind ik alleen maar goed nieuws. Over smaak valt niet te twisten, maar ik had dit jaar wel het idee dat velen in dezelfde bubbel verkeerden. Begrijp me goed, dat is niet echt kritiek, want het vergt echt best veel inspanning om de bands buiten de gangbare paden te vinden of überhaupt te willen vinden; er is genoeg eenvoudig voorhanden. Toch snap ik bijvoorbeeld de aandacht voor een bepaald hoogbejaard gezelschap niet. Mijn nieuwsgierigheid is eigenlijk altijd de grootste drijfveer en als ik daarmee op iets volslagen unieks stuit, voelt dat zo goed. De Tröckener Kecks hadden het ooit over “de jacht is mooier dan de vangst”, maar soms is de vangst ook het mooiste van de jacht (en nee, geen dieren alsjeblieft). Ik wil het overigens allemaal ook niet belangrijker maken dan het is, want het gaat immers enkel om plezier en niets meer dan dat. Mijn lijst geeft denk ik wel het beste weer wat me dit jaar het meest geraakt en vooral ook verrast heeft. Daarnaast kijk ik ook naar wat ik het meest gedraaid heb. Ik ben nog best wel gewisseld op het laatste moment. Bij bepaalde albums vond ik vooral een paar nummers zo sterk dat ik ze in eerste instantie in mijn lijst gezet had, maar daar stonden toch veel complete albums tegenover uiteindelijk. En er waren ook een aantal releases die ik al maandenlang online had gehoord, maar laat fysiek binnenkwamen, dus het zijn geen last minute beslissingen. Aan de andere kant als iets je meteen diep raakt, dan is er soms ook geen ontkomen aan. Daarom staan er in mijn jaarlijst heel recente albums, maar ook die er al vanaf week 2 waren. Zie het vooral als een alternatief overzicht en tiplijst en verder niks. Iedere release telt!

Het is zoals altijd een TOP20 geworden, hetgeen ook een betere afspiegeling is na zo’n vol jaar. Pas in het jaar 2100 worden het er 21, maar dan ben ik hoogst waarschijnlijk niet meer bij. Ik hoop vooral dat het lijst ter inspiratie is geworden. En heb je er niks mee, dan is het ook goed. Ik heb ook veel live gezien, hoofdzakelijk in mijn geliefde Vera maar ook elders in den lande, wat soms nog wel eens iets extra’s heeft toegevoegd. Het blijft bijzonder om weer echt nieuwe muziek tegen te komen, ook na 32 jaar recenseren. Dat maakt muziek ook zo leuk. Sommige bands met echt vernieuwende muziek en weer andere met een simpele verschuiving van bekende zetten wat tot iets nieuws leidt. Op het wereldse vlak gebeurde er tevens weer genoeg, maar ook daar is de muziek zo verbindend en interessant. Je gunt eenieder die lijdt onder oorlogen of andere ellende naast vrede en liefde ook gewoonweg mooie muziek toe, want daar kan zoveel meer samen dan in het dagelijkse leven zo moeilijk lijkt te zijn.

Hieronder zal ik van nummer 20 naar 1 de albums plaatsen, die ik voorzie van een eerdere recensie (tussen de aanhalingstekens), de weeknummers waarin ik de recensie geschreven heb (dus niet per se wanneer iets verschenen is) plus extra commentaar. De 150 nummers 21, die soms echt dik tegen mijn TOP20 zaten, zijn eveneens een grote aanbevelingslijst. Die heb ik dan in alfabetische volgorde geplaatst. Doe er vooral mee wat je wil. Hierna verschijnen er ook nog twee edities van Senzor AM met daarin nummers uit die TOP20 en mogelijk nog 1 of 2 reguliere. Dan is het jaar echt even helemaal klaar.

Ik wil verder iedereen die mij bevoorraad en ook getipt heeft enorm bedanken, ook al koop ik nog steeds veel ( en graag) genoeg. Tevens een bedankje naar degenen die me gelezen dan wel van commentaar voorzien of anderzijds gesteund hebben. Ik wil proosten op een gelukkig, gezond en uiteraard muzikaal 2024!

20. Jawa – Last Breaths From Aleppo (cd, Muziekpublique / Xango Music Distribution)
“Ik vind de komst van mensen uit andere landen onze cultuur altijd enorm verrijken, zowel qua muziek en cultuur als eten en meer. De reden dat ze hier zijn is divers en velen willen als het kan ooit terug naar hun thuisland. Ik schaam me dikwijls als ik zie hoe overheden in ons en andere rijke landen hen neerzetten en behandelen. Zo sprak ik jaren geleden diverse Syriërs, die zo mooi spraken over hun land, dat nu helemaal in puin geraakt. Met veel liefde spraken ze ook over de muziek van daar en dat blijkt meteen te verbinden. Muziek, cultuur, het is net zo belangrijk als ademen. Veel van het culturele erfgoed lijkt in Syrië kapot te gaan. Het is één van de redenen voor het in België neergestreken Jawa ensemble om als hoeders van het rijke soefi-culturele erfgoed op eigentijdse wijze dit naar buiten te brengen. Hoewel oorspronkelijk geen instrumenten werden gebruikt bij soefimuziek, kiest dit zestal er voor om dat wel te doen, zodat het ook beter in het hier en nu zal landen. Khaled Alhafez (zang), Yousef Zayed (oud), Youssef Nassif (qanun), Tammam Alramadan (ney), Marwan Fakhir (viool) en Simon Leleux (percussie) presenteren op het geweldige non-profit label Muziekpublique, dat al zoveel prachtigs heeft voortgebracht, hun album Last Breaths From Aleppo. Een veelzeggende titel. En eigenlijk mag Hatim Aljamel, hun live derwisj danser, niet onvermeld blijven (al hoor je die hier natuurlijk niet). De muziek is zoals gezegd om hetgeen in hun cultuur geworteld zit te behouden, maar het is ook een project van verzet; ze weigeren een traditie geleidelijk te zien verdwijnen zonder te proberen haar zelf te redden. Dat levert 18 intense songs op van samen maar liefst 56 minuten, waarbij de emoties ook zonder de taal te begrijpen invoelbaar zijn. Dat geldt ook voor de instrumentale nummers. Ik vind dat altijd net zo wonderlijk als waardevol. Muziek is de navelstreng, die ons allen verbindt. Buiten dat alles is het ook gewoonweg een wonderschoon wereldalbum geworden dat van hoogtepunt naar hoogtepunt gaat.”
Week 20: Deze heb ik dikwijls aangezet en vond er een soort universele troost. Hoe dan ook een onderscheidend album.

 

19. Light In Babylon – On Our Way (cd, Light In Babylon)
“Als je het hebt over heuse wereldmuziek, waarbij alles en iedereen met verbonden wordt, dan is Light In Babylon een lichtend voorbeeld. De groep is in de straten van Ïstanbul in 2010 opgericht door de Israëlische zangeres en percussioniste van Iraanse komaf Michal Elia Kamal, de Turkse santur-speler Metehan Çiftçi en de Franse gitarist en oud-speler Julien Demarque. Ze mogen al vrij snel rekenen op de Britse percussionust Stuart Dickson en tegenwoordig ook bassist Priam Arnoux, waar ik zo snel niet het land kan achterhalen maar ik vermoed Frankrijk. Hun muziek bestaat ook een werkelijk prachtige smeltkroes van Sefardische, Turkse, Arabische en andere wereldmuziek. Het is lang stil geweest rond de groep, want hun laatste en tweede album Yeni Duna is alweer van 2016. In december vorig jaar is hun derde album On Our Way er dan eindelijk, al arriveert deze pas in het nieuwe jaar. Deze is zoals altijd in eigen beheer uitgebracht, wat gezien de hoge kwaliteit echt bijzonder is. In een kleine 43 minuten passeren 11 nieuwe tracks de revue, die weer op een positieve wijze over vele grenzen gaan. Ze brengen weer een heerlijk meeslepende mix, die gedragen wordt door de krachtige doch emotioneel geladen zang van Michal. Maar de muzikale omlijsting is ook ijzersterk. Liefhebbers van onder meer Yasmin Levy, Azam Ali, Dead Can Dance, Yaël Naïm, Habrera Hativeet, Lhasa en Aynur doen er goed aan deze ook eens te beluisteren. Dit is en blijft een geweldige en unieke band!”
Week 02: Eén van de eerste van het jaar die op de shortlist terecht kwam en daar ook niet meer vanaf is gegaan.

 

18. David Eugene Edwards – Hyacint (Sargent House)
“Hoewel David Eugene Edwards echt een man van het Woord is, kan je niet stellen dat het licht gaat schijnen. Nee, hij komt eerder over als een bulderende onheilsprofeet, groter dan het leven, vrijwel altijd omgeven door zinnenstrelende muziek. Dat is bij zijn indrukwekkende projecten 16 Horsepower en Woven Hand het geval, maar ook als hij opduikt in Crime & The City Solution 2 en The Jeffrey Lee Pierce Sessions Project. Met zijn eigen projecten zit hij ergens tussen Americana, psychedelische rock, stoner, dark folk en altcountry in. Hij is nu eens onder zijn eigen naam terug met het album Hyacint. In een kleine drie kwartier brengt hij 11 songs, die wel aansluiting vinden op hetgeen hij eerder gemaakt heeft. Toch is het ook compleet anders geworden, want de akoestische instrumenten zijn meer hoorbaar en tegelijkertijd zitten er meer elektronica doorheen. Dat laatste komt tot uiting in de donkere, haast industriële pulserende stroom op de achtergrond en ook door die wat meer naar de oppervlakte komen drijven. Hij werd daarbij geholpen door multi-instrumentalist en producer Ben Chisholm (The Armed, Chelsea Wolfe, Converge), die hem al vaker van dienst was. Er lijkt nog nauwelijks licht te schijnen en het is allemaal ondergedompeld in de droefgeestigheid. Het is een introspectief, intiem en indrukwekkend geheel geworden. Het album kwam naar eigen zeggen ook als een soort visioen, maar heeft uiteindelijk wel vier gekost om af te maken. Maar goed, het resultaat mag er dan ook wezen. Geen lichte kost, maar wel één van zijn meest ontzagwekkende werken tot nu toe!”
Week 51: Ja deze lijkt compleet last minute, maar ik had deze al sinds eind september in de smiezen. Zo ontiegelijk goed en indien tijdig binnen, meteen de jaarlijst in. En zo geschiede.

 

17. Marlene Bakker Oaventuren (cd, RAIF)
“Ik ben inmiddels ruim 4 jaar naar volle tevredenheid en met trots een import Groninger. De stad heeft ontstellend veel te bieden en ik snuif zoveel mogelijk van het veelzijdige en prachtige landschap in en vooral om de stad Groningen op. Daarnaast is er ook een grote diversiteit aan culturele activiteiten en echt een bloeiende muziekscene, dat zowel in de clubs als door de vele lokale muzikanten zelf. Alleen het mooie dialect ben ik niet machtig, al pik ik wel eens een woordje mee. Dat heeft me er een goede 5 jaar geleden overigens niet van weerhouden intens van het debuut RAIF van de Groningse singer-songwriter Marlene Bakker te kunnen genieten. Zij zingt weliswaar in het Gronings, maar weet daar met haar prachtig warme zang zoveel universeel invoelbare emoties in te leggen, dat iedereen haar kan verstaan. Het levert een melancholisch, meeslepend en bezinnend prachtalbum op.
Nu is Marlene Bakker terug met het album <em<Oaventuren, uitgebracht op het eigen RAIF Records. Ze omringt zich hier met allemaal klasse muzikanten, die haar krachtig pakkende en bovenal wonderschone zang inlijsten met gitaren, bas, drums, percussie, Hammond, piano, vibrafonette, casio, tenor/baritonsaxofoon, hoorn, bugel, synthesizers, farfisa, mellotron en fluit, waarbij ze weer intensief samenwerkt met Bernard Gepken (Lorrainville, Tangarine & Friends). Aan de ene kant zorgt al die inbreng voor een rijk doch subtiel gedetailleerd geluid en anderzijds klinkt het allemaal ook behoorlijk ingetogen en uiterst persoonlijk. Er zitten zoveel mooie emoties in alles gestoken, dat het je niet onberoerd kan laten. Dat is zeker het geval bij de intense songs “Verlaizers” en “Zolaank”, waar ze je helemaal weet te ontroeren. Kippenvel! Ze voorziet haar folk van jazzy, indiepop en rockelementen en smeedt daar haar eigen amalgaam mee. Het draait allemaal om oprechte gevoelens en boodschap, met de intentie hoop en troost te bieden. Eigenlijk is ze is onze aigen Natalie Merchant. Daarnaast moet je ook afwisselend denken aan The Serenes, Sigur Rós, VanWyck en Nick Drake, al past eigenlijk geen enkele vergelijking echt goed. Marlene Bakker brengt iets eigens, dat past bij het eigenzinnige karakter van Groningen. Ondanks alle nare bevingen staat Groningen toch weer een beetje steviger op de kaart dankzij dit overrompelend mooie album!”
Week 36 (NNM): Hier heb ik met name de intense songs “Verlaizers” en “Zolaank” vaker opgezet dan het hele album, maar ook die heeft de nodig draaibeurten gehad. Ook haar optreden in de Groningse stadsschouwburg 22 december j.l. mocht er wezen. Wat een ontroerend en meeslepend optreden was dat!

 

16. Lewsberg – Out And About (cd, Lewsberg)
“De Rotterdamse band Lewsberg is vernoemd naar de dichter Robert Loesberg (1944-1990), die in de jaren 70 twee bundels heeft uitgebracht en waarvan Enige Defecten (1974) de meeste bekendheid geniet. De groep laat zich verder inspireren door de tegencultuur en het grootstedelijke cynisme uit die jaren, maar deels ook door de stromingen uit de jaren 60. Hun muziek zou je kunnen omschrijven als tijdloos, aangezien ze putten uit die jaren maar wel met beide benen in het hier en nu staan. Ongrijpbaar is wellicht een beter woord. Ze maken vrij sobere rock, soms schijnbaar uit de losse pols, waarbij ze een geluid produceren dat veelzeggend en eigenzinnig te noemen valt, mede door de donkere humor, cynisme, existentialisme, sterke teksten en niet aan tijd of genre gebonden aanpak. Daarbij schuwen ze ook popelementen niet. Na hun gelijknamige debuut uit 2018 volgen nog In This House (2020) en In Your Hands (2021). Stuk voor stuk sterke albums, die steeds minder leunen op de gitaar.
Nu is Lewsberg terug met het vierde album Out And About. De groep bestaat hier uit bassist/zangeres Shalita Dietrich (Venus Tropicaux), drumster/zangeres Marrit Meinema (Yuko Yuko, Real Farmer), gitarist/keyboardspeler Michiel Klein (Adept, Geo, Eklin, Bonne Apart, Goldblum, JSCA, Sweat Tongue) en gitarist/violist/zanger Arie van Vliet (Naive Set). Allen met uiteenlopende muzikale achtergronden, die mooi landen in hun gezamenlijke project. De muziek hier, uitgesmeerd over 11 tracks van samen ruim 36 minuten, is hier weer een tandje kaler en toch urgenter geworden. Mede door de op Lou Reed gelijkende zang van Arie en de psychedelische ingrediënten en soms bijna motorik roepen zeker associaties op met The Velvet Underground, zij het dat ze daar ook weer helemaal niet op lijken. Ze gaan daarnaast namelijk ook moeiteloos op pad door de Manchester sound en indierock van de jaren 90, maar ook post-punk, art-rock, lo-fi of verfijnde experimenten staan op de route. De zang van Arie wordt afgewisseld dan wel aangevuld met de zang dan wel half-zang van Shalita en Marrit, hetgeen voor de prettige variatie zorgt. Subtiliteit is het sleutelwoord. Dat geldt ook voor de meer pakkende uptempo stukken, waarmee ze je stil weten te krijgen. En bij de meer verstilde songs wil je het haast uitschreeuwen van enthousiasme. Door dat alles zit ook een kloppende poëtische slagader, die het geheel van extra glans voorziet. Her en der duiken ook wel Dry Cleaning, Insides, Talk Talk, Pavement en Dirty Three op ter referentie, maar Lewsberg heeft ondanks vertrouwde en bekende geluiden een te eigen smoelwerk. Het is een meesterlijk en onderscheidend prachtalbum geworden.”
Week 37 (NNM): In alle eenvoud zo geniaal. Ook live één van de betere optredens die ik gezien en gehoord heb. In Vera, maar dat is logisch.

 

15. Hilary Woods – Acts Of Light (cd, Sacred Bomes / Konkurrent)
“De Ierse Hilary Woods heeft van 1996 tot 2003 nog bas gespeeld bij de inmiddels ter ziele gegane alternatieve rockgroep JJ72 alvorens ze haar solocarrière opstartte. Dat was eerst onder de naam The River Cry waarmee ze folkgetinte indierock maakte en daarna onder haar eigen naam. In 2018 heeft ze met Colt meteen een droomdebuut te pakken. Fragiele composities, die vooral bestaan uit haar minimale pianospel en etherische zang en her en der aangevuld met subtiele elektronica en orkestraties. Met een prachtige mix van ambient, droompop en downtown elektronica weet ze enorm te overtuigen. Haar tweede album Birthmarks (2020) gaat daar nog eens overheen, waarbij ze op een keur aan Noorse gastmuzikanten mag rekenen die onder meer cello en noise brengen. Zelf heeft ze daarop ook haar instrumentarium flink uitgebreid met veldopnames, gitaren en allerhande elektronica. Daarmee levert ze een veelzijdiger, creatiever, mooier en ook grimmiger album af. Kan ze daar nog eens overheen? Ja hoor, want op Acts Of Light neemt ze je verder de duisternis in. Donker is het nieuwe licht dit jaar lijkt het wel. Woods brengt naast zang, synthesizers, bellen, veldopnames, noise, samples, elektronica en altviool. Ze krijgt verder hulp van cellist Jo Berger Myhre (Finland, Splashgirl, Slow Motion Orchestra, The Island Band), cellist Kaja Fjellberg Pettersen, tenor- en basvocalen van de Galway City Chamber Choir, sopraan- en altvocalen van The Palestrina Boys Choir en cello banjo door Francesco Turrisi (L’Arpeggiata). Woods zet die hier vooral in om drones te creëren, naast flarden neoklassiek, ambient en folk. Het is grimmiger dan ooit, maar ook intenser en gewoonweg indrukwekkender. Het is één lang ritueel vol klaagzangen en uitdrijvingen. Lasse Marhaug doet de mastering, wat gezien zijn muzikale verleden helemaal past hier. Met een lengte van goed 31 minuten is het wederom geen lang album geworden, maar wat brengt ze veel per vierkante seconde. Daarbij moet je denken aan een mix van Sarah Davachi, Kali Malone, SPK, Kreng, Scott Walker, William Basinski en Deathprod. Wat een compleet overdonderend meesterwerk!”
Week 45: Ja dit was meteen pats boem raak. Wat een album! Als ik deze langer had gehad was deze misschien nog wel hoger gefinisht.

 

14. Ragana – Desolation’s Flower (cd, The Flenser / Konkurrent)
“Als iets het label The Flenser kenmerkt is het wel de kaalgeslagen naargeestigheid, maar wel op een functionele en indrukwekkende manier. De output bestaat uit black metal, doom en andere duistere muziek. Een imponerende band als Have A Nice Life is een veelzeggend voorbeeld in deze. Een Amerikaans duo dat ook al sinds 2011 een diepe indruk weet te maken is Ragana. Er bestaan wel meer bands met deze naam, maar ik heb het over het duo Maria (zang, gitaar) en Nicole Gilson (drums, zang). Ze hebben al een album of 5 uit vol met de betere dark metal, waar ook altijd een flinke scheut emo en experimenten doorheen zit. Dat nog even los van hun anarchistische en feministische houding. De releases verschijnen veelal op cassette en/of vinyl, maar hun nieuwste Desolation’s Flower is er dan eindelijk ook gewoon ouderwets op cd. Ze leveren hier 7 tracks van samen ruim 41 minuten, die er niet om liegen. De urgentie spat er vanaf en het is allemaal bij de strot grijpend intens. De vocalen zijn dikwijls uitzinnig, desperaat en hard, maar weten soms ook op meer kalme wijze tot diep onder je huid door te dringen. Het is gitzwart en soms nog wel donkerder, maar het is ook van prachtige kracht. Daarbij moet je denken aan een duister verbond tussen King Woman, The Body, Have A Nice Life, Zeni Geva, Wolves In The Throne Room, Myrkur en Esben And The Witch. Uppercut na uppercut, die je met liefde incasseert. Wat een machtig album!”
Week 44: Zo grimmig en urgent, meteen een blijvertje.

 

13. In Der Welt – In Der Welt (cd, P.O.G.O. Records)
“Het Frans/Belgische P.O.G.O. Records schopt al sinds 1993 kont met geweld(ad)ige, lawaaiige en ertoe doende tegendraadse releases. Daar komt nu de Franse hardcore slash post-metalband In Der Welt bij. Daarbij kan ik de leden overigens niet direct achterhalen, maar dat is wellicht ook minder van belang bij muziek als deze. Op hun gelijknamige debuut brengen ze namelijk zoveel overrompelende, overheerlijke energie mee, hetgeen niet alleen door de retestrakke muziek komt, maar eveneens door de geweldige bulderzang en de allerhande experimenten, die ze tussendoor aan de dag leggen. Ze brengen hier in een sneltreinvaart van 38 minuten lang 9 tracks, die je doen denken aan sublieme bands als Neurosis, Thursday, Stabbing Westward, Isis, Amenra, Deftones en Envy. Toch vang je ze daarbij niet helemaal en zeker niet de enorme energie die ze hier overbrengen. Een ijzer-ijzersterk debuut!”
Week 33: Het ideale album bij de minder leuke klussen. Geweldige energiebom!

 

12. Complete Mountain Almanac – Complete Mountain Almanac (cd, Bella Union)
“De Noorse zangeres Rebekka Karijord en Jessica Dessner hebben elkaar zo’n 15 jaar geleden bij toeval ontmoet in Brooklyn. Hun vriendschap en gedeelde kunstzinnigheid, heeft nu geleid tot één van de belangrijkste projecten van beider carrières, dat ze Complete Mountain Almanac hebben genoemd. Jessica (teksten), de in Amerika geboren, maar in Italië gevestigde dichter, multimediakunstenaar en danseres heeft daarvoor haar tweelingbroers Aaron (gitaar, bas, keyboards, programmering) en Bryce Dessner (gitaar, piano) van The National ingeschakeld. Bryce heeft de arrangementen voor het Malmö Symphony Orchestra. Daarnaast mogen Jessica en Rebekka (zang, keyboards, programmering) nog rekenen op gasten op hoorns, synthesizers en zang. Op het gelijknamige debuut brengen ze muziek over klimaatverandering 12 suites, die de 12 maanden van het jaar en de inherente genezingscyclus van de natuur vertegenwoordigen. De titel komt overigens van een dichtbundel, die Jessica heeft geschreven toen er borstkanker bij haar werd geconstateerd en ze zelf ook een genezingsproces in moest. Dat zit ook allemaal door dit album vervlochten. Het valt te begrijpen dat dit alles bepaald geen vrolijke songs heeft opgeleverd, maar wel intense en overdonderend mooie. De muziek zit ergens tussen folk en kamerpop in en wordt gekenmerkt door schitterende harmonieën en orkestraties, maar ook door intense verstilde stukken. Dit vouwt zich allemaal om de wonderschone zang heen. Het is een verbluffend, uit het leven gegrepen meesterwerk.”
Week 05: Ook een heel vroege kandidaat voor de shortlist. Jessica heeft hier samen met Rebekka haar broers een poepie doen ruiken. The National heeft weliswaar twee prima afgeleverd, maar deze steekt daar voor mij gewoon bovenuit.

 

11. Jessika Kenney & Eyvind Kang – Azure (cd, Ideologic Organ Music / Konkurrent)
“Door de jaren ben ik de Amerikaanse (alt)violist en componist Eyvind Kang bij een hoop geweldig projecten tegengekomen, zoals Secret Chiefs 3, Dying Ground, Mr. Bungle, Napoli 23 en Ishraqiyun. Daarnaast levert hij ook soloalbums af en is hij een graag gezien gast bij onder (veel) meer Laurie Anderson, Blonde Redhead, Sunn O))) en Laura Veirs en werkt hij eveneens samen met John Zorn, William Hooker, Bill Horist en zijn vrouw Jessika Kenney. Deze laatstgenoemde is een experimentele zangeres, componiste en docente en vermaard om haar uitvoeringen van Indonesische vocale muziek (sindhenan) en Perzische vocale muziek (radifs), evenals composities die gebaseerd zijn op elementen van beide. Ze brengen met Azure nu weer eens een gezamenlijk album uit. Hierop brengen ze vijf stukken van samen bijna 50 minuten lang. Ze nemen de tijd om hun muziek te ontvouwen. Kang gewapend met zijn viola d’amore en Kenney met haar stem en shrutibox. Haar zang is Oosters getint, maar wordt net als het instrumentarium dikwijls gebruikt om drones mee te produceren. Maar er zijn ook zangstukken waar er voorzichtig wat melodieën te ontwaren zijn en waar de stemmen uit een ver verleden in het hier en nu lijken op moderne wijze weerklinken. Ze laten een zeker minimalisme horen, waarbij ze ook spelen met stiltes, hetgeen juist zo ontzettend veel brengt. Door zit nog een soort universeel invoelbare droefgeestigheid doorheen gevlochten, waardoor de muziek al helemaal diepe snaren weet. Wat een indringend meesterwerk! Eén van de redenen waarom ik zo lang wacht met een jaarlijst. Kippenvel!”
Week 51: Hier zat ook al de nodige voorpret bij. Maar na eenmaal het hele album te hebben gehoord, kan ik eigenlijk alleen maar de superlatieven van hierboven herhalen.

 

10. wh^rl – wh^rl (cd, Tiny Room)
“Door de jaren heen heeft de inmiddels 59-jarige Groningse muzikant Jurgen Veenstra nogal wat projecten doorlopen. Een enkele daarvan, Moonlizards om precies te zijn, kwam aan de oppervlakte drijven en andere bleven wat meer underground favorieten, waarvan Avery Plains en Moan dan weer de meest bekende zijn. Daarnaast zijn er ook nog Thud!, Black Fag, Kempes, Erectromorph, Union Of Concerned Mothers, Sid’s Overdose en nog wel meer geweest. Dan heb ik het nog niet eens over de vele gastbijdragen gehad, bij Meindert Talma om er één uit te lichten, maar het moge duidelijk zijn dat Veenstra een belangrijke rol speelt in de Groningse muziekscene. Ik heb er met enige spreiding ook veel van zijn muziek live gezien, dan wel gerecenseerd. De optredens waren veelal energiek en strak dan wel hard of loodzwaar.
Dat is wel anders met zijn nieuwe soloproject wh^rl. Op zijn gelijknamige album, dat maar liefst 15 tracks breed en een goede 55 minuten lang is, wordt het allemaal meer persoonlijk en kwetsbaar. Het is daarbij op een bijzondere wijze tot stand gekomen, want in plaats van alles zelf in te spelen en de regie in eigen hand te nemen, zoals bij een soloproject best gangbaar is, heeft hij met collega en toetsenist Ruud Slingerland (Avery Plains, Hairy Love Gum, Dia Del Mercado) enkel de essentiële basis gelegd. Daarna heeft hij het uit handen gegeven, maar bepaald niet aan de minsten, want het materiaal is vanuit zijn Pipo wagen naar de getalenteerde broers en multi-instrumentalisten Stefan (Tiny Room Records, Lost Bear, The World of Dust, Combo Qazam) en Arno Breuer (Combo Qazam, Microplaza, Lost Bear, Sven Agaath) gestuurd. Die hebben er een meer gelaagd geheel van gemaakt door synthesizers, drums, gitaren en allerhande geluiden aan toe te voegen. Het album is overigens ook uitgebracht op het klein maar zeer fijne Tiny Room label (ook op dubbel lp en digitaal). De verdere inkleuring is hier gedaan door Thea Visser (Planet Orange) met zinnenstrelende zang, Rudy Lentze (Rudy & His Fascinators) op de dobro en cellist Jur de Vries. Pas hierna hebben ze het weer aan Jurgen laten horen en die was begrijpelijk enthousiast. Als je het album beluistert dan vermoed je overigens niet dat ze dit niet samen hebben gemaakt. Ze hebben elkaar vlekkeloos aangevoeld en Veenstra’s bedoeling en emoties niet alleen fraai ingebed en verdiept, maar ook met de juiste snaren dit alles weten te accentueren. Er zit een soort magische gloed overheen. Veenstra gaat op een lo-fi-achige DIY wijze diverse genres te lijf, waaronder rock, folk, blues, Americana, altcountry, noise, experimentele muziek en zelfs ambient. Niet als een Don Quichot (ook al zijn we het land van de molens), maar doelgericht, coherent en het juiste genre aansnijdend bij het gevoel dat naar buiten moet. Het voelt als een intiem kijkje in zijn leven, waar lief en leed deel van uit hebben gemaakt, die als een meeslepende en melancholische muzikale film voor je afspeelt. Hoewel geen enkele vergelijking echt past, moet je denken aan een caleidoscopische mix van Palace Brothers, Mark Lanegan, Sebadoh, Charly Parr, Point Quiet, Guided By Voices en Mount Eerie. Het gaat afwisselend van klein naar groter, van eenvoudig naar meer complex en van hoogtepunt naar hoogtepunt. Net als een fotoalbum waar je op nostalgische wijze bladert door herinneringen, mooie, pijnlijke en wat nog te dromen valt. Wat een meesterlijk en doorwrocht prachtalbum!”
Week 48 (NNM): Een mooier, rauwer en intiemer persoonlijk album als deze krijg je zelden. En gemaakt met zoveel sympathieke muzikanten/mensen en niet in de laatste plaats Jurgen zelf. Zowaar de tweede Groningse release in deze TOP20’23. En nee, ik word niet gesponsord. Moi!

 

09. Clara Engel – Sanguinaria (cd, Elephant Shrew Editions)
“Het valt dikwijls niet uit te leggen waarom bepaalde muziek je dieper raakt dan andere. Feit is dat de muziek van de Canadese muzikant/zanger Clara Engel iedere keer de juiste snaren weet te raken bij mij. Dat komt zeker door het melancholische aspect van de muziek, maar er zit in de zang ook iets besloten waar ik niet helemaal de vinger op kan leggen. De muziek is steeds iets anders, maar ligt wel in het verlengde van elkaar. Engel schrijft in feite, naar eigen zeggen, dan ook één lange songcyclus. Deze muziek kan je ergens plaatsen tussen apocalyptische folk, gothic folk, experimentele muziek en 4AD-achtige droompop, al zijn er ook instrumentale en meer experimentele albums. Voor het nieuwe album Sanguinaria, op cd in een oplage van slechts 70 stuks, kwam de inspiratie onder meer van de bloedwortel (sanguinaria canadensis), die in de buurt groeit; een mooie plant met geneeskrachtige eigenschappen, maar die ook uiterst giftig kan zijn en zelfs littekens kan veroorzaken. De parallel met deze wordt gelegd naar religie. Zo wordt Engel aangetrokken door de poëzie van de Evangelie van Thomas en het boek Openbaring, maar een diep wantrouwen in dogma’s en in elke aanspraak op spirituele autoriteit of macht vergiftigt het weer en zorgt eerder voor littekens. De smet van het patriarchaat en van mensgerichte wreedheid tast vaak de poëzie van religieuze teksten aan. Ook in een tekst van Hildegard von Bingen (“O Cruor Sanguinis/Cum Vox Sanguinis”) trof Engel dergelijke poëzie aan. Genoeg voer om een nieuw album vol te spelen en zingen. Het levert 10 nummers op van samen ruim 52 minuten. Engel (zang, elektrische sigarendoosgitaar, akoestische gitaar, talharpa, melodica, gudok, cajón, tongue drum, houten stam met zachte hamers) krijgt daarbij hulp van drie gastmuzikanten op lap steel, elektrische gitaar, kalimba, banjo, percussie en zang. Op bedachtzame wijze ontvouwen de songs zich tot mysterieuze, diep onder de huid kruipende pareltjes. Hierbij kringelen angst, verdriet, hoop en verlangen op droefgeestige wijze om elkaar heen. Denk aan een mix van Marissa Nadler, Esben And The Witch, Jarboe, Coil, Daniel Blumberg, Fovea Hex en Nina Nastasia, zij het dat je Clara Engel’s sound uit duizenden herkent. Het is een wonderschoon en diepgravend album van ongekend niveau geworden.”
Week 25: Wat een droeve schoonheid zit er toch in deze unieke artiest verscholen. Keer op keer een grote verrassing.

 

08. ZÖJ – FIL O FENJOON (cd, Parenthèses Records / Xango Music Distribution)
“ZÖJ is een bijzonder nieuw duo uit Australië. Deze wordt gevormd door de Iran geboren zangeres en kamancheh- en ghaychak-speelster Gelareh Pour en drummer Brian O’Dwyer. Pour heeft gestudeerd aan het conservatorium in Teheran en haar master “ethnomusicology” gehaald aan de universiteit van Melbourne. Ze heeft ook een onderzoek gedaan naar het leven van gevluchte vrouwelijke Iraanse zangeressen. Je mag sinds de Iraanse revolutie in 1978/79 als vrouw niet openlijk zingen. Wel als achtergrondzangeres, maar niet op de voorgrond. Daarom hebben ook velen, waaronder ook Sussan Deyhim, Googoosh, Masha Vahdat en Marian Vahdat, hun heil elders gezocht. En Pour nu ook met de Australiër O”Dwyer, die vele bands heeft voorzien van zijn drumspel. Dat is nu andere koek met ZÖJ en hun debuut FIL O FENJOON, dat fonetisch Perzisch is voor “olifant en theekop”. Ze serveren hier 8 nummers, die toch pas na ruim 67 minuten finishen. Pour brengt met haar twee strijkinstrumenten, die respectievelijk met de luit en viool verwant zijn, werkelijk bezwerende muziek. Dat krijgt nog extra glas door haar prachtig droefgeestige en dikwijls etherische zang of stemgeluiden. O’Dwyer weet op hypnotiserende en pakkende wijze daar ritmes onder te zetten. En soms is het bijna verstild en desolaat, waarbij de toch al rauwe emoties alleen maar meer naar voren komen en een onuitwisbare indruk weten te maken. Ze mengen Perzische met experimentele muziek en larderen dat met neoklassiek, drones en avant-garde. Hoewel je indien je bekend bent met muziek uit Iran, er herkenningspunten aan te geven zijn, waartoe het bovengenoemde rijtje zangeressen zeker horen, is het volslagen uniek wat ze hier brengen. Een wonderschoon, biologerend meesterwerk.”
Week 48: Heel veel gedraaid in korte tijd. Maar het is weer één van die bands, die me echt iets nieuws hebben laten horen. En onaards prachtig bovendien!

 

07. Juni Habel – Carvings (cd, Basin Rock / Konkurrent)
“Soms lijkt het wellicht dat het folkgenre helemaal uitgehold is, totdat je weer op een volslagen unicum stuit, die dat compleet van tafel veegt. Zo iemand is ook de Noorse singer-songwriter Juni Habel. Haar eerste album All Ears (2021) heb ik vanwege het LP formaat aan me voorbij laten gaan, maar ik kan je die als je een vinylliefhebber bent zeer zeker aanbevelen. Ze maakt het type gitaarmuziek dat je van artiesten als en tegenwoordig ook Raoul Vignal. en Gareth Dickson kent. Maar ze beschikt daarnaast over een volslagen eigen en bezwerend mooi stemgeluid, dat je meer op koers van de vrouwelijke Britse folk zetten. Nu is ze terug met Carvings, waarop ze in een goede 38 minuten 8 tracks serveert. Overigens is de foto op de cover haar eigen huis, een oud omgebouwd schoolgebouw in Rakkestad, waar ze met haar gezin en grootmoeder woont. Hier neemt ze ook haar muziek op, hetgeen misschien wel bijdraagt aan die intieme sfeer die op het album heerst. Ze krijgt hier wel meer gastbijdragen op onder meer viool, cello, piano, gitaar, zang en meer, waardoor dit tweede album iets weelderiger uitpakt. Iets, want het blijven heerlijk sobere en oprechte songs, die mede door de fijne droefgeestigheid diepe snaren weten te raken. Naast de genoemde referenties, moet je het qua zang maar deels ook muziek zoeken tussen Bonnie Beecher, Sibylle Baier, Nancy Eilzabeth, Vargkvint, Lean Year, Eve Adams en Marissa Nadler, al zullen er vast meer te noemen zijn. Juni Habel beschikt echt over een eigen sound en daarmee maakt ze een diepe indruk. Het is een prachtalbum geworden, waarbij je van het ene naar het andere kippenvelmoment gaat.”
Week 09: En kippenvel is het gebleven. Een album dat het hele jaar door is blijven hangen.

 

06. Yellow6 – Civil Twilight / Star Flowers (2xcd-r, Sound In Silence)
“De Britse gitarist Jon Attwood viert dit jaar zijn 25-jarig jubileum met zijn project Yellow6. Of vieren, hij gaat gewoon door met het maken van muziek, zoals hij dat al zo lang doet met dit project en JARR (met Ray Robinson). Daarnaast houdt en hield hij zich eveneens bezig met The Sleep Of Reason (met Dirk Serries), en diverse andere samenwerkingsverbanden. Met Yellow6 maakt hij instrumentale, tot de verbeelding sprekende muziek, die zich ergens tussen ambient, drones, minimal music, post-rock en softnoise in beweegt. Hij weet daar telkens herkenbaar maar toch genuanceerd anders mee voor de dag te komen. Op zijn nieuwe album Civil Twilight levert hij 8 tracks af die samen maar liefst 65 minuten duren. Hierop hoor je duidelijk zijn kenmerkende sound terug, maar hij lardeert zijn muziek ook dikwijls met akoestische gitaar, hardere gitaarstukken en softe beats. Hij zet filmische klanklandschappen neer, die ondergedompeld zijn in een prettige melancholie. Daarbij koerst hij soms bijna richting wave, maar gaat dan altijd net overstag om weer zijn landschappen verder te schetsen. Hierbij laat hij ruimte over voor het voorstellingsvermogen van de luisteraar. Muziek om tot bezinning te komen, na te denken, weg te dromen en gewoon intens van te genieten. Liefhebbers van Robin Guthrie, Labradford, Roy Montgomery, Windy & Carl en The Durutti Column kunnen hier hun hart aan ophalen. Het is weer een wonderschoon album geworden.
Er is tevens een gelimiteerde versie beschikbaar, waarbij je het album Star Flowers erbij krijgt. De muziek hierop is in een andere sessie opgenomen en heeft geen verwantschap qua concept met de vorige. Het album bevat twee zeer lange nummers van respectievelijk bijna 30 en ruim 22 minuten. Overigens waren deze eerst niet bedoeld om zo lang te worden, maar na diverse keren sleutelen werden ze toch zo lang. Beide tracks veranderen gradueel van karakter en weten nog meer dan normaal tot de verbeelding te spreken en je compleet te betoveren. Beide albums zijn trouwens voorzien van het fraaie schilderwerk en fotografie van zijn dochter Sky, hetgeen alles nog eens een extra mooie en persoonlijke tint geeft.”
Week 39: Een hier vaak terugkerend fenomeen deze muzikant. Als Yellow6 in mijn jaarlijst belandt, dan altijd op deze ereplaats.

 

05. Ogives – La Mémoire Des Orages (cd, Sub Rosa)
“Af en toe staat er weer eens een zo’n groep op, die meteen een breed, eigen en toonaangevende geluid in huis heeft. Zo’n groep is Ogives, een achtkoppig collectief uit België. Deze bestaat uit Marie Billy (zang) van Helium Horse Fly, Zoé Pireaux (zang, fluit) uit Taxídi, Charlie Maerevoet (saxofoon, keyboards, zang), Martin Chenel (saxofoon, zang), Manu Henrion (gitaar, trombone, zang), Pavel Tchikov (bas, modulaire synthesizers, zang), Alexis Van Doosselaer (drums, percussie) en Tom Malmendier (drums, percussie). Die laatst genoemde kan je al eens zij aan zij tegen zijn gekomen bij Dirk Serries, Rutger Zuydervelt, Fred Frith, Thisquietarmy en meer. Je kunt gerust spreken van een supergroep, hetgeen ze kracht bijzetten met hun debuutalbum La Mémoire Des Orages, ofwel “de herinnering aan stormen”, dat uitgebracht is op het innovatieve toplabel Sub Rosa. Het is een album vol contrasten, die toch op harmonieuze wijze samengaan. Ze brengen overkoepelend misschien een soort post-rock, maar maken uitstapjes naar kamermuziek, minimal music, rock in opposition, neoklassiek, prog rock, experimentele muziek en avant-garde. Ook incorporeren ze oude Europese, Barokke en Byzantijnse muziek in hun sound. Daarbij gaan ze echt van tot de verbeelding sprekende bezinnende klassiek getinte momenten naar brute opzwepende riffs en elektronische uitspattingen. Dat wordt gelardeerd met sterke zangpartijen dan wel prachtig serene koorzang en klassieke zang. Hoewel ze echt een eigen geluid in huis hebben, duiken er allerlei associaties op als Philip Glass, Seignmen, Low, Godspeed You! Black Emperor, Sarah Kirkland Snider, Savage Republic, These New Puritans, Revolutionary Army Of The Infant Jesus en Univers Zéro. Maar niets past dus helemaal. Je wordt getrakteerd op 8 meeslepende tracks, die voor een enerverende luistertrip van maar liefst 75 minuten zorgen. Wat een origineel en overdonderend meesterwerk!”
Week 21: Dit album bracht zoveel samen en tegelijk ook iets nieuws en met een emotionele lading. Ik ben bij deze groep ook nu al nieuwsgierig wat ze nog meer gaan brengen in de toekomst.

 

04. ØXN – CYRM (cd, Claddagh)
“Eerder dit jaar heeft Lankum hoge ogen gegooid met hun derde album False Lankum, waarop de Ieren traditionals op bepaald niet traditionele wijze brengen. Het heeft een diepe indruk gemaakt. Via YouTube kom ik door een cover van Scott Walker (“Farmer In The City”) uit bij de groep ØXN, die net hun debuut CYRM hebben gelanceerd. Ook deze Ieren weten covers en traditionals op niet alledaagse wijze te brengen. De gemene deler met Lankum blijkt zangeres en multi-instrumentaliste Radie Peat (bajan, gitaar, harp, mellotron, harmonium, percussie, zang), die dit eerst in 2018 als een zijproject heeft gestart met Katie Kim (piano, keyboards, synthesizer, percussie, zang). Maar het groeide uit tot een volwaardig project waaraan ook John Murphy (bas, synthesizer, samples, tashigoto, zang) en Eleanor “Ellie” Myler (drums, percussie, tashigoto, zang) van de band Percolator deelnemen. In ruim drie kwartier serveren ze hier slechts 6 tracks. Naast covers van Scott Walker en Maija Sofia staan er drie traditionals en één origineel van Kim op. Zoals gezegd doen ze dat op eigengereide wijze, wat aan het instrumentarium deels ook al af te lezen valt. Ze dragen tevens zorg voor de eigen arrangementen, waardoor ze het volledig naar hun eigen hand weten te zetten. Dat doen ze bepaald niet op lichte wijze. Er zit namelijk een behoorlijk duister tintje aan hun gedragen nummers. Maar dat mist z’n uitwerking niet. De bijzonder spannende inkleuring met de uiteenlopende instrumenten, zowel elektronisch als akoestisch, wordt ook nog eens voorzien van trage, bloedstollend mooie zang en samenzang. Daar doen ze me wel eens aan Low denken, maar het geluid van <strong.Lankum is ook nooit ver weg, zij het dat ze hier een minder dissonant geluid laten horen. Maar de combinatie van experimenten en traditionele muziek pakt hier minstens zo goed uit en zelfs nog een graadje mooier. Daarnaast mengen ze er nog elementen van krautrock, drone metal en David Lynch-achtige pop doorheen, waardoor het allemaal grootser uitpakt. ØXN brengt een totaal overrompelend meesterwerk!”
Week 47: Lankum heeft echt hun zoveelste goede album uitgebracht dit jaar, maar leunt vooral op een paar hoogtepunten. Het hieraan verbonden ØXN brengt net dat beetje meer en weet daardoor zoveel meer te brengen.

 

03. BlauBird – Le Ciel Est Partout (cd, Elles Et O)
“Een goede vier jaar geleden werd ik zeer aangenaam verrast door de nieuwe Franse groep BlauBird en hun debuut Rising: La Fin De La Tristesse, die in mijn jaarlijst finishte. De groep is opgericht door Laure Slabiak (zang, piano, samples) en Olivier Slabiak (viool, gitaar, programmering). Die laatste was tevens te horen in de Rroma/klezmer groep Les Yeux Noirs. Met BlauBird houden ze echter het melancholische midden tussen pop noire, trip hop, klassiek en chansons, waarbij Laure’s bitterzoete prachtzang in het Frans, Engels en Jiddish een ware oorvanger is. Aan het eind van vorig jaar is hun tweede cd Le Ciel Est Partout verschenen, die pas na de jaarwisseling op de mat plofte. Dus deze nemen we gewoon mee als jaarlijst kandidaat voor dit jaar. Ja, want wat ze hier laten horen is misschien nog wel mooier dan op hun debuut. Ze tappen uit dezelfde droefgeestige vaatjes als voorheen, maar lijst dit zo wonderschoon in met tien gastmuzikanten op harp, accordeon, tarhu, cello, gitaren, bas, piano, zang, drums, percussie, vibrafoon, xylofoon, melodica, klokkenspel, contrabas, klarinet en saxofoon. Daarnaast doet er ook een orkest uit Skopje mee. De muziek is iets meer richting de wereldmuziek opgeschoven, maar het blijft allemaal nachtelijk, mysterieus en bovenal van een aangrijpende schoonheid. Daarbij moet je denken aan een heerlijk bedwelmende hybride van This Quiet Dust, Portishead, Faustine Seilman, Mi And L’Au, Lean Year, Elysian Fields en Black Ox Orchestra. Daarmee weten ze 55 minuten lang en 17 nummers breed stevig in de houdgreep te nemen. Ze leggen de lat hoog voor dit muziekjaar!”
Week 02: De lat was inderdaad hoog en toch sprongen ze er met gemak overheen. Zo ontzaglijk mooi dit!

 

02. Kalle – Under The Black Moss (cd, Day After)
“Kalle is een Tsjechisch duo, bestaande uit Veronika Buriánková en David Zeman, die in 2014 hun debuut hebben uitgebracht. Ze brengen melancholische muziek, die ergens tussen slowcore, altpop, postrock, trip hop en shoegaze uitkomt. Ik heb ze echter pas leren kennen toen ze hun tweede album Saffron Hills in 2017 het licht lieten zien. Ik noemde het destijds een overheerlijke, narcotiserende mix van Calla, Blonde Redhead, Thalia Zedek, Portishead, Tomorrow We Sail, Glissando en Mi And L’Au. Zangeres Veronika beschikt over een stem, die wel aan Beth Gibbons doet denken. Samen met David houdt ze er ook de post-punk/noiseband Veena en de sludge metal meets trip hop groep Nod Nod. Na hun tweede album met Kalle volgt er nog de mini Songs With The Acoustic Band (2019), waarop ze 6 meer akoestisch gerichte tracks brengen en ze steun krijgen op viool, cello, harmonium en piano. Dat levert een waanzinnig kleinood op. Inmiddels is hun derde album Under The Black Moss een feit. Eigenlijk al eind november uitgebracht, maar zoals vaker sijpelt muziek van daar hier wat later binnen. En een lp versie is ook dit jaar uitgebracht; ja dat is wat, ik die me achter een lp verschuil. Hoe dan ook leveren Veronika Buriánková (zang, keyboards, tekst) en David Zeman (gitaar, drummachines, bas, synthesizers) hier in bijna drie kwartier 9 nieuwe songs af, die duisterder zijn dan ooit. Dikwijls hoor je hun metal verleden erin doorschemeren, al past de muziek nog altijd wel ergens tussen de genoemde genres, zij het dat het wat consistenter is dan hun vorige studiowerken. Het is tevens een fractie meer elektronisch, maar ze worden sporadisch wel bijgestaan door drummer Jiří Bendl (Manon Meurt…sorry Manon). De raakvlakken met Calla, Glissando en Portishead zijn ook nog wel aanwezig, maar ook de muziek van Esben And The Witch dringt zich hier op. Al moet gezegd worden dat Kalle echt een eigen sound in huis heeft, mede door die eigengereide combinaties. Het gaat hier van hoogtepunt naar hoogtepunt, waarbij het kippenvel niet ontbreekt. De groep is gewoon van toch al aanzienlijk hoog naar een nog hoger niveau gegaan. Wat een ongelooflijk afwisselend en sterk prachtalbum.”
Week 20: Deze was al eind 2022 uit (december), maar hier later beschikbaar. Neemt niet weg dat dit echt een topalbum is geworden en gebleven. Ook heel veel gedraaid.

 

01. Glaugue – Les Gens Passent, Le Temps Reste (Écluse/ Auguri Labels)
“In 2020 noemde ik het Belgische hip hop combo Glauque na hun gelijknamige mini cd nog een grote belofte voor de toekomst. De groep uit Namur, die tegenwoordig bestaat uit Louis Lemage, Lucas Lemage, Baptiste Lo Manto en Aadriejan Montens, brengt daarop namelijk een geheel eigen versie van hip hop. Ze lengen het nachtelijke geheel aan met IDM, rock elementen en speelse plus abstracte elektronica. Daarbij dompelen ze alles onder in een nachtelijke, soms ietwat unheimische sfeer. Dat komt mede door de bezwerende rap, die overigens ook iets warmbloedigs in zich heeft. Ze laten nu hun debuut Les Gens Passent, Le Temps Reste het licht zien, hetgeen Frans is voor “Mensen gaan voorbij, de tijd blijft”. In een kleine drie kwartier serveren ze 12 tracks, die iets minder kaal klinken dan op hun mini, maar nog altijd ietwat kaalgeslagen en griezelig zijn. Daarnaast zit er bruikt worden voor “somber” en “groenachtig”, waarbij het wel duidelijk is waaraan zij refereren. Ze weten hier op smaakvolle wijze de raps te omlijsten met gloedvolle techno beats, IDM en lichte industriële elementen. Het levert afwisselend momenten op die bloedstollend spannend zijn, kippenvel geven, weten te emotioneren en voor bezinning zorgen. Want naast de meer expressieve brengen ze ook uiterst ingetogen en breekbare tracks. Ik ben echt overdonderd door hetgeen deze groep hier laat horen. Om enig idee te krijgen moet je denken aan een mix van Manau, Zan Lyons, Encre, Dälek, Autechre, Stroma en Programme en dan gestoken in een David Lynch productie. Ze hebben echt een overrompelend en uniek meesterwerk afgeleverd.”
Week 39: De referenties spreken natuurlijk al boekdelen, maar toch was het daarnaast de band die ik het meest vernieuwend en meeslepend vond. Deze heb ik ook met afstand het vaakst gedraaid dit jaar. Luister alleen maar eens naar “Plan Large”.

]

De 150 prachtige nummers 21:

Activity – Spirit In The Room (Western Vinyl)
Algiers – Shook (Matador)
All Hands_Make Light – Darling The Dawn (Constellation)
Amber Arcades – Barefoot On Diamond Road (Fire)
Anjimile – The King (4AD)
Ão – Ao Mar (Mayway)
Arooj Aftab/ Vijay Iyer/ Shahzad Ismaily – Love In Exile (Verve)
Altın Gün – Aşk (Glitterbeat Amp – Echoesfromtheholocene (Ampbase)
Anohni And The Johnsons – My Back Was A Bridge For You To Cross (Rough Trade)
Arovane – Sinter (Laaps)
ASSASSUN – Chronic Quicksand Depression Morning (Blackjack Illluminist Records)
Astrïd – Always Digging The Same Hole (False Walls)
Atsuko Chiba – Water, It Feels Like It’s Growing (Mothland)
Angelo De Augustine – Toil And Trouble (Asthmatic Kitty)
aus – Everis (Flau)
Balmorhea – Pendant World (Deutsche Grammophon)
Michel Banabila – Hidden Patterns (Tapu)
Michel Banabila – Tightrope (Tapu)
bdrmm – I Don’t Know (Rock Action)
Bert Docks Band – Ghosts (Unday)
Martina Bertoni – Hypnagogia (Karlrecords)
Melanie De Biasio – Il Viaggio (Le Label/ [PIAS])
Big Brave – Nature Morte (Thrill Jockey)
Galya Bisengalieva – Polygon (One Little Independent)
Ketil Bjørnstad – Sanger Ved Havets Begynnelse (Grappa/ Simax Classics)
Daniel Blumberg – GUT (Mute)
Mari Boine & Bugge Wesseltoft – Amame (Lean/ By Norse Music)
Bonnie ‘Prince’ Billy – Keeping Secrets Will Destroy You (Drag City/ Domino)
Bravery In Battle – The House We Live In (L’Éditions De L’Aube)
Broeder Dieleman – Oh Mijn Ziel (Snowstar)
The Bulgarian Voices Angelite – Medieval Eastern Orthodox Music (Jaro)
Julie Byrne – The Greater Wings (Ghostly International)
Camilla Sparkss – Lullabies (On The Camper)
Lucinda Chua – YIAN (4AD)
Vince Clarke – Songs Of Silence (Mute
Daughter – Stereo Mind Game (4AD)
Claire Deak – Sotto Voce (Lost Tribe Sound)
The Declining Winter – Really Early, Really Late (Home Assembly Music)
Deleyaman – The Sudbury Inn (T.T.O.)
DINA – Medisyn (DINA MUSIC)
Divide And Dissolve – Systemic (Invada)
Minco Eggersman & Theodoor Borgers – Unifony III (Volkoren)
Matt Elliott – The End Of Days (Ici D’Ailleurs)
Eluvium – (Whirring Marvels In) Concensus Reality (Temporary Residence)
Eydís Evensen – The Light (XXIM)
Exit North – Anyway, Still (Exit North)
Feist – Multitudes (Polydor)
Fenne Lily – Big Picture (Dead Oceans)
Films – At The Deep End (Ricco)
Fir Cone Children – The Urge To Overtake Time (Blackjack Illuminist)
Forest Swords – Bolted (Ninja Tune)
John Francis Flynn – Look Over The Wall, See The Sky (River Lea)
From The Mouth Of The Sun – Valley Of The Hummingbirds (Lost Tribe Sound)
Pepo Galán – Family Harmony (Facture)
Glacis And Adrian Lane – Distances (Oscarson)
Gnac – The Echoes On Departure (Vertical Features)
The Gray Field Recordings – She Sleeps To The Sound Of Knives (Reverb Worship)
Jeff Greinke – A Thousand Year Flood (Projekt)
Haarvöl – Seeking The Intimacy Of Silence (Moving Furniture Records)
Hammock – Love In The Void (Hammock Music)
PJ Harvey – I Inside The Old Year Dying (Partisan)
Tim Hecker – No Highs (Kranky)
Hidden Orchestra – To Dream Is To Forget (Lone Figures)
Indalaska – Musique Les Sables (Zoharum)
The Infernal Sound Of Light – Exi(s)t (Oscarson)
Innocent But Guilty & NLC – Dystopian Thoughts (Attenuation Circuit)
IST IST – Protagonist (Kind Violence)
It Dockumer Lokaeltsje – Trump In Makkum (Makkum Records)
It It Anita – Mouche (Vicious Circle)
JARR – 42º (Sound In Silence)
Katta – Vox Organi (Emika)
Robin Kester – Honeycomb Shades (At Ease)
Melle Kromhout – Most Of The Light Passes Through (Glove Compartment)
Sinikka Langeland – Wind And Sun (ECM)
Lankum – False Lankum (Rough Trade)
Lisel – Patterns For Auto-Tuned Voices And Delay (Ba Da Bing)
Loscil & Lawrence English – Colours Of Air (Kranky)
The Lovecraft Sextet – Horror Cosmic (Denovali)
Machinefabriek – + (Machinefabriek)
Machinefabriek with Monika Bugajny – Recytle (Machinefabriek)
Mandy, Indiana – I’ve Seen A Way (Fire Talk)
Maria BC – Spike Fields (Sacred Bones)
Marta – When It’s Going Wrong (False Idols)
MaskXsoul – Onegin (Denovali)
Radboud Mens / Fernando José Pereira – The Inoperative Suspension Of A Stoppage (ERS)
Natalie Merchant – Keep Your Courage (Nonesuch)
MeriTuuli – Runot (Eclipse Music)
Microwolf – Changelings (Tiny Room)
Misophone – A Floodplain Mind (Another Record)
Model/Actriz – Dogsbody (True Panther Sounds)
Modern Nature – No Fixed Point In Space (Bella Union)
Helen Money/ Will Thomas – Trace (Thrill Jockey)
Mui Zyu – Rotten Bun For An Eggless Century (Father/Daughter)
The Murder Capital – Gigi’s Recovery (Human Season)
The National – First Two Pages Of Frankenstein (4AD)
Niecy Blues – Exit Simulations (Kranky)
Nighttime – Keeper Is The Heart (Ba Da Bing)
Pieter Nooten – Someone There (Rocket Girl)
Tujiko Noriko – Crépuscule I & II (Editions Mego)
Nosaj Thing – Continua (LuckyMe)
The Notwist – Vertigo Days Live From Alien Research Center (Morr Music)
Frédéric D. Oberland – Solstices (ZamzamRecords)
Hinako Omori – Stillness, Softness… (Houndstooth)
Lisa O’Neill – All Of This Is Chance (cd, Rough Trade)
Osuna – Along The Silk Road (Uren Production)
Our Broken Garden – Blind (Bella Union)
Pamplemousse – Think Of It (A Tant Rêver Du Roi)
Arvo Pärt – Tractus (ECM)
Judith Parts – Meadowsweet (Judith Parts)
Iris Penning – Dan Maar Genieten (Concerto Records)
Peter Kernel – Drum To Death (On The Camper)
Piiptsjilling – In Spoar (Cloudchamber Recordings)
Pitou – Big Tear (V2)
The Poets Tear – Where Did You Go? (Editions6)
PoiL Ueda – PoiL Ueda (Dur Et Doux)
PoiL Ueda – Yoshitsuna (Dur Et Doux)
Pom – We Were Girls Together (Wattan)
The Psychotic Monks – Pink Colour Surgery (Vicious Circle)
Sanne Rambags | Vincent Courtois | Julian Sartorius – Twigs (Budapest Music Center)
Hania Rani – On Giacometti (Gondwana)
Ava Rasti – Ginestra (Flaming Pines)
Raül Refree – El Espacio Entre (Tak:til/ Glitterbeat)
Rudy & His Fascinators – Nocturnal Leeches’ Rendeze-vous (Rudy Lentze)
Youmna Saba – Wishah (Touch)
Dijf Sanders – SUPRA (Unday)
Sangre De Muérdago – O Vento Que Lambe As Miñas Feridas (cd, Música Máxica)
Anna B Savage – In|flux (City Slang)
Schlindwein – Ein Elektronisches Requiem (Emika Records)
Shame – Food For Worms (Dead Oceans)
Silver Moth – Black Bay (Bella Union)
Claire M Singer – Saor (Touch)
Sleaford Mods – UK Grim (Rough Trade)
Slowdive – Everything Is Alive (Dead Oceans)
Someone – Owls (Tiny Tiger)
Sufjan Stevens – Javelin (Asthmatic Kitty)
Sun’s Signature – Sun’s Signature (Extended) (Partisan)
Susanne Sundfør – Blómi (Bella Union)
Susanna – Baudelaire & Orchestra (SusannaSonata)
Suuij – Souffle Nu (Les Disques Normal)
Swans – The Beggar (Young God Records)
Tanukichan – Gizmo (Company)
Dudu Tassa & Jonny Greenwood – Jarak Qaribak (World Circuit)
Emiliana Torrini & The Colorist Orchestra – Racing The Storm (Bella Union)
Emma Tricca – Aspirin Sun (Bella Union)
Úath – Úath (Cursed Monk)
The Veils – …And Out Of The Void Came Love (Ba Da Bing)
Violet Nox – Vortex And Voices (Somewherecold)
Vlimmer – Zerschöpfung (Blackjack Illuminist Records)
Xiu Xiu – Ignore Grief (Polyvinyl)
Hoshiko Yamanw – Reflections (Whitelabrecs)
Zea – We Are Still Each Other’s Only Hope (Makkum)
Rutger Zuydervelt – Kaleiding (Machinefabriek)

Comments

comments