Dit jaar lijkt in het extremere metalsegment de doomboom krakend tot stilstand te zijn gekomen. Na enkele jaren geleden de subgolf funeral doom is nu de sludge/postcore haar echte creatieve periode voorbij. Er verschijnt veel, van goede kwaliteit ook, maar er is weinig geweest waar ik écht heel erg van onder de indruk was. Te veel sludgy doom met giallo titels (E-wiz), te veel epische hard-zacht dynamiek (NeurIsis), de tijd dat dat allemaal spannend is een beetje voorbij, ondanks erg goede platen van bijvoorbeeld Kontinuum, Krakow en Serpentine Path. Chaotische black/death metal bandjes schieten nu ook als paddestoelen uit de grond, het valt te bezien hoeveel Witchrists en Proclamations je precies nodig hebt. R'n'b daarentegen lijkt onder leiding van bijvoorbeeld The Weeknd een interessante psychedelische periode te zijn ingegaan, met bijvoorbeeld Jhené Aiko en toch vrij vreemde muziek als XXYYXX. De Bulgaarse pop-folkscene doet nog gewoon haar ding maar ik moet zeggen dat de 2012 output van Cvetelina Yaneva, Dzjena en Kali me erg goed bevalt, zonder veel vernieuwing.
Concerten
Ronduit adembenemend was het concert van Eyvind Kang en Jessika Kenney in Worm, Rotterdam. Een delicate mix van oude Perzische en Soendanese klanken met moderne soundscapes zonder dat het ooit bedacht of vergezocht klinkt. Anathema zetten hun op eigen houtje gevulde Paradiso in vuur en vlam. Zelf hebben ze nog grotere ambities maar beter dan dit kan het wat mij betreft niet meer worden. Keiji Haino wist met zijn legendarische Fushitsusha amper een huiskamer in Brussel te vullen, maar zet wel een geweldig optreden neer, ondanks dat de drummer en bassist nieuw zijn (en zelfs niet dezelfde als die op de albums). In Antwerpen weet Sunn 0))) toch behoorlijk indruk te maken ondanks dat het ook alweer de zesde keer is voor mij. De locatie (een oud fort), het geluid en natuurlijk de rook (in de open lucht nog wel), het klopt vanavond gewoon helemaal. Tot slot is er nog Qoçaq Əsgərov uit Azerbeidzjan en tsja, ervaring leert dat dat bijna niet mis kan gaan. Alim Qasımov zegt dat je 'in brand moet staan' als je zingt en dat kun je wel zeggen van de relatief jonge Əsgərov en zijn Turan ensemble.
Muziekdocumentaires
Drie heel bijzondere muziekdocumentaires: Last Days Here over het leven van Pentagramzanger Bobby Liebling. De man gaat door diepe, diepe dalen en dat het uiteindelijk goed komt mag een wonder heten. Het leven van bandleider, componist en uitvinder Raymond Scott is ook bijzonder, zeker als het verteld wordt door zijn eigen zoon in Deconstructing Dad. Als kind had hij er weinig aan, pa was altijd bezig met werken, maar als volwassene vinden ze elkaar toch nog een beetje in de techniek. Uiteindelijk is het wel een beetje tragisch verhaal. Ten slotte is er de verhaal van Fishbone, Everyday Sunshine. Beetje ironische titel want dikke wolken pakken zich regelmatig samen. Dat levert wel stof voor een erg goede documentaire over een unieke en ondergewaardeerde band.
Compilaties en heruitgaves
Personal Space: Electronic Soul 1974-1984, een andere invulling van de term 'slaapkamersoul'. Low budget, lofi, eenmansprojecten, huisvlijt, erg goed. Harmony, Melody & Style: Lovers Rock In The UK 1975-1992 is ook een fijne collectie van Britse reggae, op twee prachtig uitgevoerde dubbel lp's. Finders Keepers bracht ons meer Ilaiyaraaja na de Solla Solla collecties, nu met de focus op zangeres K.S. Chithra en ook hun uitgave van Dariush Dolat-Shahi's Electronic Music, Tar and Sehtar was meer dan welkom. Crisis of niet, Guerssen blijft ons vanuit Barcelona bestoken met leuke uitgaves van bijvoorbeeld Ahmad Zahir, Cem Karaca en Barış Manço maar ik loop achter.
Bubbling under
Giallo titels mogen in stoner doom afgezaagd zijn, Umberto (Night Has A Thousand Screams) en Calibro 35 (Ogni riferimento a persone esistenti o a fatti realmente accaduti è puramente casuale) mogen er nog even mee door van mij. Volstrekt regressief maar zo goed dat dat helemaal niks meer uitmaakt. Sleep Games van Pye Corner Audio valt, iets minder opzichtig, ook een beetje in die categorie. Zelfde categorie maar toch anders: Aura Noir (Out To Die), Nekromantheon (Rise, Vulkan Spectre) springen er positief uit in een ook al oubollig wordende retrotrend. Old school is ook de nieuwe joint Mic Tyson van Heltah Skeltah MC Sean Price, je kan het met goed fatsoen niet in een 2012 jaarlijst zetten, maar het is gewoon in-out-get-grab-bonk-shit. Een snorrende kat in Baby Miko vat de sfeer van Faberyayo's eerste echte solo-album Coco aardig samen. Huiselijk, warm en knus. Het Turkse Pentagram levert na een lange stilte met een nieuwe zanger een prima en zeer meezingbaar album MMXII af. Sumud van Niyaz is een lekker warme wollen world music trui met toch net een duister tintje. Op de valreep bereikte mij nog de nieuwe Asalah Nasri, شخصية عنيدة is behoorlijk elektronisch uitgevallen, erg hip voor de klassiek geschoolde Syrische diva. Tot slot droppen oude favorieten Meshuggah met Koloss wederom een kolossaal album, zij bevinden zich inmiddels buiten de tijd.
De beste 15
15. Madalyn Merkey Scent
De autotuner mag in popmuziek soms bloedirritant zijn, een vocoder blijft tof en zeer geschikt voor spookachtige experimenten. Ik hoop dat de hoes ironisch is.
14. Hexvessel No Holier Temple
Iets minder indrukwekkend dan het debuut maar nog steeds meer dan prima naakt-rond-het-vuur-dans-folk. Een klein beetje meer rock, wellicht als gevolg van het vormen van een vaste band.
13. Eyvind Kang The Narrow Garden
Wat Kang doet is gewoon helemaal 'mijn ding' lijkt 't. De mengeling van oost en west, oud en nieuw en altijd met goede kennis van zaken en vaak simpelweg prachtig.
12. Anathema Weather Systems
Op het album We're Here Because We're Here moest ik even slikken van dat felle zonlicht ineens, maar op Weather Systems betrekt het toch weer een beetje. Waar hun (ex-)collega's weer terug bij af zijn is er ondanks soms zware tijden altijd goede ontwikkeling geweest die nog lang niet ten einde lijkt.
11. Choras(s)an Time-Court Mirage Live At The Grimm Museum, Volume One
Catherine Crister Hennix maakt moderne muziek die oerklanken exploreert, met onder andere invloeden uit de Indiase dhrupad traditie. De liveshow in Amsterdam en deze cd met hetzelfde stuk zijn een warme, allesomvattende drone.
10. Jano Ertale
Oude Ethiopische muziek is intussen aardig hip (en terecht) en je hebt natuurlijk Debo Band en The Ex die die klanken uitgebreid bevieren. Jano is een jonge groep uit Ethiopië die dat ook doen maar met een nieuw en volwassen rockgeluid.
9. Hayko Cepkin Askın Izdırabını
De Turkse rocker van Armeense afkomst maakt gothic rock met invloeden uit zowel anadolu rock als arabesk. Op zijn vierde album soms een stuk feller dan voorheen.
8. The Gathering Disclosure
De klap van Anneke's vertrek te boven, opvolgster Silje goed ingewerkt en Disclosure is zomaar het beste album sinds hun beste album Souvenirs.
7. Jesse Boykins III & MeLo-X Zulu Guru
Jesse komt na een superslick debuut de slaapkamer uit om samen met Melo-X een warm, fuzzy album te droppen. Soul, dance, Afrikaanse klanken en hiphop rolled into spaced-out r'n'b.
6. Keiji Haino, Stephen O'Malley & Oren Ambarchi なぞらない
Ik zeg eerlijk: die nieuwe Fushitsusha albums heb ik gewoon nog niet gehoord. Vorig jaar zag ik deze samenstelling in Amsterdam en leek het een benadering van wat Fushitsusha kon zijn. Voor die band bleek Haino andere plannen te hebben, maar Nazoranai is ook geweldig.
5. Pig Destroyer Book Burner
Precisiebombardementje zoals je hoopt/verwacht maar aangezien PxDx niet echt productief is slaat het gewoon weer behoorlijk in. De nieuwe drummer is even wennen, maar het kwam snel helemaal goed.
4. Farmers Market Slav To The Rhythm
De skills in Thracische bruiloftsjazz zijn immer duizelingwekkend maar worden in Bulgarije vaak wel erg praktisch ingevuld met synths en elektronische drumkits. De Noren plus een Bulgaarse muntboer (en een keur aan gasten) doen het met echte drums en bas en vintage synths en nog veel meer, waardoor er ook productioneel veel te genieten valt.
3. OM Advaitic Songs
Bij het vorige album God Is Good dacht ik dat de rek er uit was. De extra instrumenten deden af aan het minimale karakter wat ze zo bijzonder maakte. Op Advaitic Songs werkt het echter ineens wél, en hoe!
2. Jessika Kenney & Eyvind Kang The Face Of The Earth
Waar OM's oriëntalistische klanken goed werken maar eigenlijk een beetje corny zijn, pakken Kang en Kenney het wel grondig aan. Het concert was adembenemend, de opnames van dat materiaal ook.
1. Subcarpați Underground Folclor
Niet Kendrick Lamar maar Underground Folclor is mijn hiphop revelatie van 2012. Een instant hit die ik nog steeds veel draai (naast Lamar). Vette hiphop, Roemeense folklore en die prachtige taal die zelfs onverstaanbare raps als muziek in de oren doet klinken.
Subcarpati – balada romanului from Marian Popescu on Vimeo.