Een lijstje, of iets wat daarvoor moet doorgaan. Veel bekende namen uit het jazz- en improvisatiewereldje, zowel Europees als Amerikaans. Wat ik niet zag maar wel op cd hoorde komt waarschijnlijk het komende jaar wel één of meerdere keren langs, dus die houd ik nog tegoed.
Voor mijn gevoel heb ik weinig concerten gezien, wat ook meteen de reden was om decadent drie dagen naar North Sea Jazz te gaan. Dat was gezellig en leuk, maar niet wereldschokkend. Hoogtepunt was het explosief tekeergaande sextet van de franse senior bassist Henri Texier, wiens cd ‘Afrique l’Eau’ de aanschaf meer dan waard is. Muziek waarvan je hart sneller gaat kloppen, zonder lastige fratsen. Ook was daar als opener de altijd scherpe Anton Goudsmit met zijn Ploctones. Die muziek heb ik inmiddels te vaak gehoord, maar die band is zo goed dat gebrek aan nieuw werk ze vergeven is. Ook op North Sea gezien en gehoord: een imponerende set door cellist Ernst Reijseger en basklarinettist (en meer) Louis Sclavis. Zelden zo hard publiek om een toegift horen schreeuwen na een bak improherrie. Mooi is ook de cd van Reijseger op Winter&Winter, getiteld ‘Do You Still’ met o.a. een stuk uit Rescue Dawn van Werner Herzog. Schandalig dat niemand deze cd heeft opgemerkt dit jaar (op Erik Voermans van het Parool na).
Wat ik nog meer zag en hoorde: een teleurstellend concert van basklarinettist (en meer) Ned Rothenberg, waarbij Marc Ribot een deuntje mee-improviseerde. Snel vergeten en nog maar een keer de mooiste Tzadik-release van 2007 opgezet, ‘Inner Diaspora’ waarop zo gruwelijk scherp en mooi gespeeld wordt dat de meester Zorn zelf wordt gepasseerd. Op punten, dat wel. Marc Ribot was ook vaak te zien in Nederland dit jaar. Zijn trio Ceramic Dog heb ik helaas gemist. Aan te raden is de dvd ‘The Lost String’ waarop de gitarist zijn solocarrière toelicht, met veel muziekfragmenten. Het concert van Ribot in het Bimhuis van november was een voorbode van de te verwachten cd met oefeningen voor de gitarist. Heftiger gaat het eraan toe op ‘Asmodeus’, veruit de meest schurende en gierende gitaarrelease van Tzadik dit jaar (‘Lonely Heart’ van Massacre, met onder meer live-opnames als voorprogramma van Metallica, is een goede tweede).
De andere Mark die ik dit jaar meerdere keren zag was Mark Feldman, violist. De eerste keer was met pianiste en ega Sylvie Courvoisier in Utrecht. Op cd vond ik de verrichten van dit duo maar niks, maar live viel het kwartje. Woeste improvisatie vermomd als kamermuziek die toeschouwer en luisteraar op het puntje van de stoel houden, wat was dit goed. Nog beter is de cd ‘Lonelyville’ van Courvoisier, die met succes swingende grooves mengt met improvisatie en klassieke thema’s. Muzikale vooruitgang, het bestaat en het klinkt nog goed ook. Maar eigenlijk kan er weinig fout gaan als Mark Feldman in je bandje speelt.
Wat er overblijft op cd: aan het begin van het jaar verscheen ‘The Sad Machinery of Spring’ van Tin Hat, een cd die ik in deze donkere dagen graag mag horen. De beelden van Tim Burton verzin je er zelf maar bij. Beste Nederlandse jazz-cd is ‘Mona Lisa Overdrive’, het nieuwe bandje van bassist Stefan Lievestro, die Medeski, Martin & Wood naar huis spelen. Gitarist Jesse van Ruller klonk nog nooit zo overstuurd. Aangenaam verrast was ik met het derde deel van het Groundtruther-project van drummer Bobby Previte en gitarist Charlie Hunter, getiteld ‘Altitude’. De eerste schijf bevat louter hoogtepunten (denk aan Jimi Hendrix in een goede bui), de tweede louter dieptepunten (rechttoe-rechtaan akoestisch gerotzooi). Met zo’n titel vraag je daar ook om. Martijn Busink noemde terecht ‘The Yelm Sessions’ van Eyvind Kang. Ik hoor scheuten Zappa, renaissance-muziek en het tranentrekkende, ontroerende ‘Asa Tru’.
Dit jaar heb ik vooral veel boeken gelezen. Het mooist vond ik het debuut van David Mitchell, ‘Ghostwritten’ (niet nieuw, maar wtf). Hoogtepunt hieruit is het voorlaatste hoofdstuk, dat een transcriptie is van een radioshow waarin bizarre gesprekken worden gevoerd met een kakelende dj en bellende luisteraars. Virtuoos proza, met een dikke knipoog naar het laatste hoofdstuk van Ulysses. ‘Herzog on Herzog’ tenslotte, is ook het lezen waard, vanwege de vele bizarre anekdotes van Herzog.
Op naar 2008, met hopelijk toch echt een nieuwe cd van Secret Chiefs 3 (wie haalt ze naar Nederland?), nog een concert van Ceramic Dog in het Bimhuis, Chris Corsano en Han Bennink op 1 podium en nog veel meer moois.
EvR