[cd, Sub Pop/Konkurrent]
Je kunt gerust stellen dat de Amerikaanse gitarist, zanger en producer J Mascis (J=Joseph) uitgegroeid is tot een ware cultheld, met name door zijn geweldige, invloedrijke gitaarband Dinosaur Jr., waarmee hij sinds 1983 de basis legt voor de latere grunge. Zijn kenmerkende gitaarspel en de quasi ongeïnteresseerde zang à la Neil Young vormen daarbij een belangrijk onderdeel. Daarvoor speelt hij nog even in de hardcore band Deep Wound, ook al met Lou Barlow, de groep The Velvet Monkeys (met onder meer Thurston Moore en Don Fleming) en tussen alle bedrijven door brengt hij ook al soloplaten uit, die er ook niet om liegen. Als Dinosaur Jr. er tussen 1997 en 2007 even mee stopt is er naast solowerk, al dan niet met de begeleidingsband The Fogs, ook ruimte voor andere projecten als Witch en na de reünie tevens Sweet Apple en Heavy Blanket. Een muziekdier in hart en nieren, waarbij de gitaarmuziek (hard en zacht) voorop staat. In mijn pure gitaarperiode draaien Sonic Youth, Dinosaur Jr., The Wedding Present, Primus en begin jaren 90 The Notwist altijd gebroederlijk naast elkaar, plus een hoop obscuur werk welteverstaan. Solo maakt Mascis meer rustieke muziek, die wel altijd zijn typerende stempel draagt.
Het mag dan ook logisch worden geacht dat ik verheugd ben als er een nieuwe schijf op de mat ploft. Op zijn nieuwste cd Tied To A Star, met weer zo'n herkenbare hoes, mag hij rekenen op de bijdrages van Ken Maiuri (Maggies, King Radio), Pall Jenkins (Black Heart Procession, Three Mile Pilot), Mark Mulcahy (Miracle Legion, The Butterflies Of Love) en Chan Marshall (Cat Power). Als Mascis begint te zingen weet je meteen dat het goed zit. Je wordt ondergedompeld in een warm bad der herkenning, al is de muziek toch altijd weer net anders dan voorheen. Mascis brengt een heerlijk amalgaam van singer-songwritermuziek, indie en alternatieve rock, waarbij de akoestische gitaar een grote rol speelt. Op één of andere wijze roept de muziek veel herinneringen op aan de beginperiode van Dinosaur Jr., waar ze ook met sterke melodische songs grossieren. De gasten spelen hier een zeer fijne bijrol. Maar wat er uiteindelijk uitrolt is vooral de verdienste van klasbak Mascis. Heerlijk melancholische songs, zoals ook Red House Painters en Smog die zo mooi kunnen maken, maar dan verrijkt met sterke harmonieën en eigenzinnige vondsten. Mascis brengt daarmee gewoon zijn zoveelste sterke album. Een ware held!
door Jan Willem Broek