[cd, Equilibrium Music/Clearspot]
Duncan Patterson wil nog wel eens van band wisselen. Zo begint hij in de inmiddels vermaarde doommetalband Anathema, waar hij van 1991 tot 1998 bast. Wegens meningsverschillen over de koers die de band moet varen, gaat hij verder met het meer ambient en trip hop gerichte Antimatter. Dat weerhoudt de Engelsman er niet van om er nog de Ierse alternatieve band The Aftermath op na te houden. En zo zijn er nog legio projecten, om niet te vergeten dat hij ook nog het Strangelight label runt. Een ogenschijnlijk ongedurige maar altijd interessante artiest om te volgen. Als in 2006 de andere projecten afgesloten dan wel even in de koelkast gezet zijn komt hij met de band Íon op de proppen (niet te verwarren met de Franse band Io’n). Hiermee maakt hij een mix van akoestische en traditionele muziek, hetgeen gevangen is op het ijzersterke en helaas ondergewaardeerde debuut Madre, Protégenos. Zijn voorliefde voor tradities maar ook heavenly voices komen hier bijzonder mooi uit de verf. Vier jaar hierna verschijnt nu eindelijk Immaculada, die hij geschreven heeft in de tijd dat hij veel tussen Ierland en Griekenland aan het reizen is geweest. Het album bevat dan ook zeker een Keltische, Iers tintje afgewisseld met invloeden uit Zuid-Europa en Frankrijk. Duncan (mandoline, gitaar, bas, piano, keyboards, percussie) laat zich hier door een leger van 16 gasten op onder meer viool, cello, djembe, cajón, darbuka, gitaar en Uilleann pipes (Ierse doedelzak). De belangrijkste bijdragen uit die groep gasten komen toch voor rekening van de diverse gezongen en gesproken vocalen van hoofdzakelijk vrouwen en in het bijzonder Lisa Cuthbert (Antimatter), in talen als Engels, Iers en Roemeens. De muziek is in feite een dromerige mengelmoes van folk, darkwave en ambient, neoklassiek, heavenly voices en licht gotische filmmuziek. De mysterieuze ballads zouden goed passen bij een film over een man die op een eenzame zoektocht is naar zichzelf en de mysteries van het leven. Daarbij balanceert hij op fraaie wijze tussen realistische, meer heldere als surrealistische, meer duistere muziek. Door de rust en de dromerigheid blijft de muziek dichtbij je en weet regelmatig, mede door de etherische zang, voor kippenvel te zorgen. Denk aan Deleyaman, Rajna, Antimatter en een duistere versie van Clannad in een productie van Hector Zazou. Een wereldse droomplaat die een groot publiek verdient.
MP3’s:
Immaculada
Temptation
Adoration
Silent Stars
door Jan Willem Broek