[cd, Kranky/Konkurrent]
Na een cassette uit 2009 debuteert het uit Chicago afkomstige kwartet Implodes in 2011 met hun meesterlijke cd Black Earth op het onnavolgbare Kranky label. Het gezelschap bestaat uit de gitaristen/toetsenisten/zangers Ken Camden (Arco Flute Foundation, Meisha) en Matt Jencik (ex-Don Caballero, Hurl, Taking Pictures), bassist Emily Elhaj (Reckless Records) en drummer Justin Rathell. Camden heeft overigens ook al zijn soloplaat Lethargy & Repercussions (2010) op Kranky uitgebracht. Ze hebben zich hier laten inspireren door spookachtige en magische omgeving van een verlaten oude schuur vol dode insecten bij nacht; buiten vind je er een stapel hout waar zonder twijfel een zwarte weduwe huist. Met dat idee sluit je de ogen en ga je de muziek luisteren. Deze sluit perfect aan bij die setting, zij het dat muziek geen beklemmend maar een dromerig gevoel teweeg brengt. Ze maken in feite popsongs die ze door de blender hebben gehaald met reverbs, echo’s en allerhande effecten. De brokstukken die daaruit voortkomen zijn consistent maar variëren onderling wel qua inhoud. Ze laveren van wave, psychedelische muziek en shoegaze naar softnoise, gitaarambient en folk-rock. Een meer dan grote belofte voor de toekomst.
Deze wordt nu ingelost met hun tweede cd Recurring Dream. Ditmaal hebben ze de oude schuur verlaten en zijn de duisternis ingestapt om het onbekende tegemoet te treden. Ze worden wakker met een zeker bewustzijn, maar blijven gebonden aan hun aloude fantasieën en nachtmerries. Terugkerende dromen waarbij ze zich met een historisch besef laten leiden door alles wat de natuur hun ingeeft. Oceanen, bergen, de wind en zeker ook grotten. Hierdoor is het nooit wat het lijkt en blijft het tot op de laatste seconde spannend; zit je in de grot en zie je enkel de reflecties van de werkelijkheid of ben je daadwerkelijk buiten de grot? Dit levert een beklemmend en psychedelisch geheel op. Vertaal je dat naar de muziek dan krijg je psychedelische, droomachtige noise waarin op melodieuze wijze elementen van het verleden doorechoën. Daarmee brengen ze een beklijvende mix van noise, wave, shoegaze, drones en ambient. Het is zeker voor Kranky begrippen een behoorlijk uitgesproken werk geworden, zij het dat ze alles wel vanachter een mistige sluier brengen. Je hoort moderne gruizige noisemuren van A Place To Bury Strangers, Belong met de post-rock van Mogwai en op de meer duistere momenten ook Boduf Songs. Door deze geluidswallen sijpelen ook invloeden van het verleden naar buiten. Zo hoor je de psychedelische rock van Magnog, de desolate gitaarambient van Yellow6 en Roy Montgomery, de softnoise van Flying Saucer Attack en The Jesus And Mary Chain, de downtempo shoegaze van Bowery Electric en de wave van The Cure en Joy Division. De tot de verbeelding sprekende muziek zit boordevol emoties en unheimische elementen, waardoor deze je niet meer los kan laten en diep onder de huid kruipt. Bij de keel grijpende schoonheid.
door Jan Willem Broek