[cd, I Like Trains/Konkurrent]
Ik heb wat moeite met bands die hun naam steeds wijzigen, met of zonder “The”, aan elkaar of los of een uitroepteken ineens op een andere plek. Het leidt af van hetgeen waar het echt om gaat, namelijk de muziek. Ook het Britse iLiKETRAiNS lijkt nu officieel tot I Like Trains omgedoopt, maar de eerste variant is zoveel leuker. Door de mini’s die ze tussendoor hebben uitgebracht en de geweldige concerten is het haast niet voor te stellen dat het alweer 3 jaar geleden is dat ze hun vorige cd Elegies To Lessons Learnt hebben uitgebracht. Het is muziek die blijft hangen en dichtbij blijft, zoveel is duidelijk. Het debuut Progress/Reform uit 2006, dat met bijna 3 kwartier de boeken is gegaan, heeft de grootste indruk gemaakt. Toch eindigt de cd uit 2007 hoog in mijn jaarlijst, omdat de duistere library rock formule ook daar tot in de puntjes wordt uitgewerkt. De soms mysterieuze teksten over dode helden, al dan niet vermoord, worden prachtig omhuld door epische en duistere postrock en wave. Daarbij speelt de zware zang van David Martin een belangrijke rol. De muziek doet je nostalgisch terugblikken en heftig mee schudden. Als vallende bladeren kleurt hun muziek de wereld sfeervol donkerbruin. Op hun nieuwe cd He Who Saw The Deep pakken ze het dan toch net even anders aan. Ten eerste brengen ze het in eigen beheer uit en kan je op voorhand intekenen op de cd; bij voldoende aanmeldingen brengen ze die dan uit. En zo geschiede. Het tweede punt is dat het meteen opvalt dat hun geluid meer uptempo is, er meer lucht in de songs zit en er gewoonweg meer variatie in de muziek zit; wat dat betreft past de spatiëring in hun bandnaam ook wel weer. Overgebleven zijn de donkere thema’s, de zware zang van David Martin en de sterke composities. Het viertal laat zich meermaals ondersteunen door schitterende orkestraties van drie gasten op cello en violen. Voor de rest brengen ze hun imponerende post-rock met wave invloeden beter dan ooit tevoor ten gehore. Muziek om kippenvel van te krijgen, muziek om nostalgisch bij weg te dromen en muziek om af en toe je adrenaline tot grote hoogten op te drijven. Denk aan een originele, telkens variërende hybride van Her Name Is Calla, Mogwai, Blueneck, Nick Cave, Joy Division, Interpol en Sigur Rós. Emotionele pracht die op robuuste wijze aan de man wordt gebracht. Een ongekend sterk album van één van de meest sensationele bands van de laatste paar jaar uit rockland. Een deel van de opbrengst gaat naar Friends Of The Earth.
Luister Online:
Sea Of Regrets / When We Were Kings (rechtsboven)
Luister Online bij Myspace:
A Father’s Son
door Jan Willem Broek