Ik heb al sinds 1990 een bril. Dit geeft me infinite respect van hipsters wereldwijd, maar dat gevoel is niet altijd even wederzijds. Afgelopen zaterdag stond ik in het hol van de leeuw. Locatie is de Vechtclub, het afscheidsfeestje van Eat This Media. Een mooie gelegenheid voor een knallend slotakkoord van een jaar wonen in Overvecht, dus mijn persoonlijke doelstelling van de avond is partymodus bereiken.
Ik vind mezelf al gauw terug in hetzelfde publiek als een bebaarde pijproker en een gast in een Aussie, een ernstige handicap op voor het halen van mijn missie. Er liep zelfs een jongen rond met truckerhat en snor. Ik wist niet dat dat echt bestond, aan deze kant van de oceaan dan. Even later bleek het dj van dienst Eindbaas te zijn. Nog later knalde hij Bobby Brown en talloze cartridges vol Nintendo-beats erin en unlockte ik alsnog partymodus. Maar dat was pas veel later.
De eerste act waar ik meer dan twee nummers van meekrijg is Wouter van Veldhoven. Ooit zaten we in dezelfde uitzending van Utracks, een van de vele hoogtepunten uit mijn muzikale carrière. Dat schept een band, maar qua smaak zijn we verschillende kanten opgegaan. Door het loopen van volgens mijn bronnen grotendeels zelfgemaakte instrumenten maakt hij composities van min of meer geordende klanken. Je begrijpt, ik probeer hier de term 'muziek' te ontwijken. Omgevingsgeluiden als de cirkelzaag in een loods even verderop of buurtgenoten die met hun autootjes over de parkeerplaats van het aangrenzende winkelcentrum scheuren lijken bijna bij de performance te horen. Ze vormen een welkome aanvulling op het pielen van de soundscaper zelf.
Mijn intentie om voor deze avond eens positief te blijven krijgt de volgende dreun als ik mezelf erop betrap dat in mijn gedachten een cynisch stukje begint te ontstaan. Heel even veer ik hoopvol op, als Van Veldhoven een vogelhuisje met heuse snaren tevoorschijn haalt. Maar de vier semi-zuivere noten die hij daaruit tovert zijn nog niet de nachtegaalesque lokroep waar ik op hoop.
De aankleding van het festival is in ieder geval charmant. We staan als dertig man tellend publiek in de betegelde achtertuin van de club. Tijdens de kleine regenbuitjes kunnen we schuilen in een draaimolenvormig prieeltje waar op miraculeuze wijze continu de meest veganistische hapjes verschijnen. Van Veldhoven doet zijn gepriegel ondertussen zittend op de vloer van een drive-in parade-bus.
Direct na afloop dirigeert de organisatie ons naar binnen voor het optreden van 78rpm. Ze gaan door op dezelfde monotoon als de voorgaande act. Noem het drone, noem het versterkt geneuzel in de marge. Hoe het ook zij, ook hier weigert de artiest van dienst de aanwezige liedjesliefhebbers te bevredigen. Ik besluit mijn uiterste best te doen om de begroting van het festivalletje sluitend te krijgen en stort me op de bar.
Buiten stapt een jongen in regenjas achter een keyboard. Het is één van de twee meest muzikale Thijsen binnen de gemeentegrenzen van Utrecht, beter bekend als I Am Oak. Indulge me als ik ook even 'ik vond het toen al tof' ga doen. Jaren terug zag ik hem in het rookhok van dB's, bij zijn eerste optreden met bandbezetting. Hij speelde destijds een hemelse uitvoering van 'Gills', en ik wist dat ik mijn nieuwe favoriete lokale artiest had gevonden.
Vanavond opent hij de setlist met die persoonlijke favoriet. De assisterende gitarist neemt het gouden orgelloopje uit die song over, waardoor het jammer genoeg iets minder prominent is. Het mag de pret niet drukken. Het tweetal krijgt de lachers op hun hand met een even goed gekozen als uitgevoerde cover van 'Streets of Philadelphia'. Erg lang spelen ze niet, maar met de unieke keelklanken van Thijs Kuijken en de soepele gitaarriedeltjes eroverheen zetten ze een intiem en sterk optreden neer. En ook nog toegankelijk voor mensen die houden van een beetje melodie in hun muziek.
Buiten gaat het licht uit, maar in de zaal nog lang niet. Het begint zelfs vol te stromen. Een vrouw van ongeveer 38 schat me ongeveer 38, maar meer dan een kleine domper is het niet. Dat met The Julie Mittens de laatste band van de avond is begonnen maakt ook weinig meer uit. En dat Thurston Moore zich ooit positief over deze Leidenaars uitliet al helemaal niet. Ik kan vanaf de gang ook wel horen dat ze vooral bij de avant-gardistische werk van Sonic Youth aansluiten. De cynische modus gaat uit. Partymodus op volle kracht. We dansen op de hipster-dj. Drinken first person shooters. De eindbaas zegeviert. Ik ga met liefde game over.
(Thijs Zilverberg)