19 februari heeft in het verleden niet zeldzaam voor geruchtmakende gebeurtenissen gezorgd. De vrede van Westminster in 1674, een matpartij van jewelste bij Iwo Jima in 1945, het aftreden van Fidel Castro in 2008.
Het is traditioneel geen goede dag om schrijver te zijn. Multatuli, André Gide en grootheid Knut Hamsun overlijden allemaal op een negentiende februari.
Dit jaar zal deze datum vooral bekend staan als de zaterdag van muziek in Aalst, en daar waren wij uiteraard bij!
1. Aalst, je bent de stad nog niet in of de kenmerkende industrie slaat je al op de longen. Na een denkbeeldig saluut aan stadshelden Louis Paul Boon en Dimitri Verhulst, is het Netwerk al in zicht.
2. ‘Sorry, we hebben nog geen kapstokken’ bevestigt het vermoeden dat dit een vrij nieuw gebouw is. De geur van nieuwigheid roept Proustiaanse herinneringen op aan het technieklokaal van de middelbare school. Twee linkerhanden en talloze projecten die smeekten om euthanasie. Als je zo loopt te reminisceren, en niet goed oplet, sukkel je hier zo het eerste de beste rommelhok in. Dit zou een ook een prima plek zijn voor wat smakelijke outsider blues, maar het optreden vindt toch echt plaats in de zaal op de eerste verdieping. Deze prima locatie zal begin maart overigens het strijdtoneel vormen van het inmiddels vermaarde KRAAK festival.
3. Edgar Wappenhalter (ex-Sylvester Anfang) staat ook op het menu, maar dankzij een omleiding en het krankzinnige wegennet van schoon Vlaanderen is de beste man alweer klaar tegen te tijd dat ik naar binnen rol. Anonieme bronnen melden dat het een erg goede set was. Helaas, dat moeten we dan ‘s anderendaags maar eens inhalen. Ik heb van horen zeggen dat Nederland best mooi is in de avonduren, dus kom gerust eens langs!
4. Ignatz slentert het podium op en begint zonder veel bombarie aan zijn eerste nummer. Hij wordt deze avond bijgestaan door een bijzonder vervelende mistmachine, die zonder genade zijn gasvormige ellende het publiek injaagt. Het is vooral een leuke traktatie voor het volk dat na de eerste klanken besloten heeft om er bij de pakken neer te gaan zitten. Ignatz weet meteen te boeien. De nauwelijks verstaanbare mijmeringen van de Brusselaar brengen een bepaald regenachtig gevoel over, dat met een concreet smartlappenonderwerp (hond dood, overspel vrouw, overspel vrouw met dode hond) wellicht minder goed mogelijk was geweest. Zijn rauwe gitaarspel draagt de boodschap, en dient eigenlijk alleen gehoord te worden door mensen met…
5. … ‘zo'n opgezwollen dranksmoel dat je 'm in nog geen drie dagen weer in de plooi timmert.’* …
6. …maar ook gewone stervelingen kunnen uit de voeten met de muziek die voor hetzelfde geld zo uit een verlept oud transistorradiootje had kunnen komen. Ignatz rommelt rustig wat aan zijn sampler alvorens hij aan een nieuw nummer begint. We liften op de bonnefooi mee naar grijze grauwe gebieden. Daarvoor hoeven we ons niet helemaal naar de zelfkant van het ouwe Amerika te transporteren. We hoeven zelfs nergens naartoe. Hier is ook blues. Hier is het ook rotzooi, lelijkheid, eenzaamheid en verval wat de klok slaat. Hier, en daar ook. Toerist in eigen rampgebied. Overlijden in de Albert Heijn. Ik zie de man daar liggen. Een vrouw wil weten of de jam in de aanbieding is. Hij wordt al grijs. Familiebericht in comic sans. Sterf.
7. Sterf.
8. Sterf… en dan is het gedaan precies. Ignatz houdt het na ongeveer een halfuurtje al voor gezien, of was het soms zo boeiend dat ieder gevoel van tijd pardoes over boord ging? Smeekbedes om nog wat nummers te spelen, meer bepaald een cover van Down by the River, worden helaas weggewuifd. Na afloop zit ik aan de bar nog wat te mopperen over de korte set. Uiteraard staat hij daar dan net naast. Awel, ik geef grif toe, ‘k zijt ook maar n’en botte ‘Ollander. Het is jammer, maar ergens versta ik dat wel: leave ‘em wanting more. Dat zullen we krijgen ook, wanneer Ignatz als onderdeel van Vlaamse megacombinatie The Beautiful Band op het eerdergeroemde KRAAK festival verschijnt.
9. Richard Youngs, door vele subjectivrienden verafgoodt, is een Schotse muzikant die ondertussen al meer dan twintig jaar op een heel eigenzinnige manier aan de weg timmert. Hij begint zijn set door een hele verzameling treinkaartjes op te lezen en ze één voor één de zaal in te gooien.* Met zijn reputatie als schuwe kunstenaar is dit staaltje cabaret onverwacht. Voor een cd die hij daarna gratis probeert uit te delen zijn geen vrijwilligers te vinden. Het ijs is desondanks gebroken, en dan met name voor Youngs zelf, die aangeeft dat hij geen goede herinneringen heeft aan zijn laatste bezoek aan België. Door allerlei tegenspoed was hij destijds niet met zijn gedachten bij het optreden. Zodoende staat deze avond in het teken van genoegdoening, bloedige wraak.
10. Solo zang en meer traditionele gitaarliedjes wisselen elkaar consequent af. De puur vocale nummers zijn door hun kwetsbaarheid indrukwekkend. Er hoeft maar één dwaas een grapjurk aan te trekken met een boerse roep, en de betovering zou verbroken zijn. Dit gebeurt niet, en dat is vooral de verdienste van Youngs zelf, maar gedisciplineerd publiek, ook een applaus voor uzelf. Het moet gezegd worden dat deze man daadwerkelijk over een heel bijzondere stem beschikt. De variatie zorgt ervoor dat de vaart er goed in blijft. Een compleet gitaarloze set, zoals tijdens het afgelopen Incubate festival, vraagt namelijk wel erg veel van de luisteraar.
11. Na het einde van de reguliere set is er direct topoverleg met wat assertieve die-hard fans. Richard komt terug met een schuldbewuste knipoog: ‘I was told the last song may have been a bit room clearing’. Vervolgens speelt hij nog een aantal nummers, waaronder een cover, op het eerste oog opmerkelijk genoeg, van The Dead C’s Sky. De zich steeds herhalende summiere lyric past precies in zijn straatje, waardoor de keuze al snel begrijpelijk wordt. Waar het origineel van de band uit Nieuw-Zeeland zich hult in feedback, ligt de sky hier open en bloot, ‘I’ve got more important things to worry about.’ En zo is het maar net. Het is weer dik aan tussen Youngs en België. Tijdens het allerlaatste nummer komt hij zelfs het publiek in gelopen.
12. Eens vragen welke platen hij meegenomen heeft. Ge staat op ’t punt een dwaasheid te begaan. Het is Beyond The Valley of Ultrahits, en niet Ultradolls, Stefan jij stomme debiel! Nu weet iedereen wat voor figuur jij bent. Zonderling! Ik ga me maar in een hoekje schamen, in ieder geval tot KRAAK.. en waag het niet om dan weer over die beklagenswaardige regeringsformatie te beginnen.
* Jerofejev, Moskou op Sterk Water
* Het behaagde Fusetron om van een soortgelijke performance uit 1990 een enkelzijdige 10” uit te geven. 171 Used Train Tickets (2003), in een editie van 330. Zo te zien nog niet uitverkocht!