Shamoto (Mitsure Fukikoshi) is de sullige eigenaar van een kleine speciaalzaak in aquariumvissen. Hij heeft totaal geen controle over zijn tienerdochter Mitsuko. Die kan dan ook nog eens niet door één deur met haar stiefmoeder Taeko, een vrouw die duidelijk laat blijken dat voor haar haar huwelijk met Shamoto eigenlijk een enorme vergissing was.
Dan lijkt onverwacht toch de zon door de wolken te breken voor Shamoto als Mitsuko wordt betrapt op winkeldiefstal. Er wordt gedreigd met politie, maar de charismatische meneer Murata (Denden) die ’toevallig’ in de buurt is, weet het allemaal recht te zetten. En hé, wat leuk, Murata zit ook in de tropische vissen. Sterker nog: hij is de koning van de Japanse tropische vishandel met een enorme zaak waar meisjes in hotpants de klanten te woord staan. De meisjes wonen bij de winkel, zou het niet fantastisch zijn als Mitsuko er bij kwam? Dan heeft ze wat om handen en dan is Shamoto af van de ruzie tussen zijn vrouw en dochter. En dat winkeltje van Shamoto is wel klein, maar zijn vissen zijn wel levendiger dan die van Murata. Ze moesten maar eens praten over samen zaken doen. Maar eerst even een ritje maken in de Ferrari!
Net zo snel als Murata Shamoto en zijn familie om zijn vinger heeft gewikkeld, toont hij zijn ware aard. Zijn succes bereikt hij door rijke mensen te interesseren in het investeren in het fokken van dure tropische vissen. Als ze eenmaal cash hebben betaald, dan vermoordt hij ze en hakt hij ze samen met zijn vrouw Aiko (Asuko Kurosawa) in stukjes. Hij heeft Shamoto nodig als betrouwbaar gezicht op de operatie en als gemakkelijk te manipuleren hulpje. Dat gaat eerst heel goed, maar zelfs supersukkel Shamoto laat zich niet tot in het oneindige treiteren
Cold Fish is tweeënhalf uur hysterische Japanse pulp in optima forma, een gegarandeerde cultklassieker. De grand guignol schuddebuiklach kan ongeveer de hele film aan blijven staan. Dat komt vooral op het conto van Denden die van Murata een meesterlijke ADHD-psychopaat maakt in de lijn van Remy uit C’est Arrivé Près de Chez Vous en Harry uit Harry, un Ami Qui Vous Veut du Bien. Maar ook Fukikoshi en Kurosawa schitteren als respectievelijk tot over de rand gepushte loser en hitsige sadiste. Bij dit soort Japanse hysterie is Takashi Miike een verleidelijke vergelijking, maar Sono is een wezenlijk andere filmmaker. De kracht van Miike is de totale anarchie, waarbij totale waanzin prevaleert over degelijk filmmaken. Cold Fish daarentegen zit technisch uitstekend in elkaar. Sono is feitelijk meer een soort Robert Rodriguez zonder de last van Hollywoodstudiobazen die zorgen dat de film niet zoveel seks en geweld bevat dat de R-rating in het geding komt en met de bagage van een jeugd vol geflipte manga.
– Martijn ter Haar