Yankee Hotel Foxtrot was de eerste Wilco-cd die ik kocht. De film die Sam Jones maakte over het opnemen en releasen van de cd wilde ik al langer zien, maar het kwam er niet van. Op een grijze winterdag zag ik hem dan toch.
Toen ik de 'YHF'-cd 'ns goed bekeek, bleek tot mijn verbazing dat er een trailer van de Sam Jones-film was bijgevoegd. Op de hoes van de cd was daar niets over te lezen. Vreemd. Maar er is wel meer vreemd aan 'YHF', zo blijkt bij het bekijken van de film. Die toont in stemmig zwart-wit de verrichtingen van de band in hun eigen studio, waar zonder bemoeienis van de platenfirma de muziek wordt opgenomen voor wat uiteindelijk 'YHF' moet gaan worden. We horen lagen noise, zien drummer Glenn Kotche bijzonder rare dingen doen met drums en horen allesbehalve liedjes. 'Wat moet dit worden?' vraagt de kijker zich af, en wanneer er verbaasde reacties komen van buitenstaanders loopt een verdwaasde Jeff Tweedy, die niet in staat is uit te leggen wat de luisteraars nu hebben gehoord, weg uit beeld. Het zal een voorbode blijken van de reactie van de platenmaatschappij die het uiteindelijke resultaat afkeurt en de band de mogelijkheid biedt de plaat aan te passen, of met opnames en al te vertrekken. Een klassiek voorbeeld van een creatief product dat niet rijmt met een uitgebreide promotiecampagne met singles en airplay. Vreemd? Achteraf bekeken niet. 'YHF' breekt met de Beatles-achtige liedjes en Americana van 'Summerteeth' en kijkt verder dan de eendimensionale rockers die Wilco op het podium brengt. Wanneer Tweedy aangeeft daar niet in verder te willen bij een reeks concerten ter promotie voor 'YHF', is duidelijk dat er binnen de band ook veranderingen gaan plaatsvinden: even later zien we Jay Bennett vertrekken. Dit moment hangt al lang in de lucht, we zien meningsverschillen tijdens met mixen en repetities, maar de woede wordt ingeslikt, er draaien immers camera's mee.
Uiteindelijk komt na veel vertraging 'YHF' uit via een subdivisie van Warner, die aanvankelijk de plaat afkeurde. Cynisch maar waar. De kijker blijft met lege handen achter. We zien veel Wilco op het podium, maar horen weinig muziek van de cd en opnamesessies. De man die verantwoordelijk is voor de fantastische mix en alle overbodige geluidslagen wegsneed is nog geen halve minuut in beeld, zonder te spreken: het orakel Jim O'Rourke zwijgt. Het is het sleutelmoment in de film. De rest is een storm in een glas water. Gelukkig zijn met wat zoekwerk demo's van 'YHF' te vinden, met onder andere twee mooie pianoballades van Tweedy.
EvR
Comments
comments
