[cd, Gusstaff/Baked Goods]
Hugo Race heeft ongetwijfeld de meeste bekendheid vergaard als lid van Nick Cave’s Bad Seeds. De Australiër, tevens oprichter van de band The Wreckery, is daarna vooral te horen geweest als Hugo Race & The True Spirit, waarmee hij duistere rockballads maakt. Nu is de veteraan terug met Between Hemishperes, ditmaal zonder de True Spirit. Hoewel het wel lijkt of hij hier in heuse spirituele sferen verkeert. Geen zang dit keer, maar rauwe akoestische instrumenten, Afrikaanse snaarinstrumenten (ngone, kora) en een elektrische gitaar die gestapeld worden op een hoop dominerende elektronica. Race maakt hier inderdaad een hoofdzakelijk elektronisch album. Dat begint met duistere klanklandschappen vol drones, glitch en loodzware basklanken. Door de genoemde instrumenten en met name de Afrikaanse slaat de boel niet dicht zoals bij veel collega droners nog wel eens het geval is. Nee die instrumenten zorgen er zelfs voor dat dit alles een meditatief en tevens mysterieus karakter krijgt. Het geheel is ook behoorlijk filmisch en tot de verbeelding sprekend. Naarmate het album vordert verschuift Hugo Race de nadruk naar meer ruimtelijke synthesizergeluiden en klassieke elementen, waardoor de muziek ook langzaam lichter van karakter worden. Alsof je op aarde bent begonnen en nu langzaam transcendeert. Hij komt nu ergens uit tussen Jacaszek, Roy Montgomery, Emiter, David Lynch en tribale muziek. Het is eigenlijk niet te geloven dat dit om dezelfde Hugo Race gaat. Bezwerende pracht die je dikwijls naar adem doet happen.
Luister Online bij Myspace:
Antegone
door Jan Willem Broek