[lp, Boring Machines/ Avant! Records]
Een zottere en langere bandnaam dan How Much Wood Would A Woodchuck Chuck If A Woodchuck Could Chuck Wood? zal je zelden tegenkomen. Het kom uit een kinderraadseltje waar het beste antwoord iets is als: “A woodchuck would chuck all the wood he could if a woodchuck could chuck wood." Nu ben ik er bijna van overtuigd dat de twee eerdere epees die ik van ze heb eerst onder de naam Father Murphy heb gekocht, al staat die naam er niet op. Ze hebben sowieso een split 7” samen gemaakt. Beide zijn een trio, die wel verschillen qua namen. Al lijken de namen van Father Murphy allemaal verzonnen. Voor deze recensievullende naam zijn het in ieder geval Davide Coccolo, Elena Iside Pandolfo en Gherardo della Croce die de muziek verzorgen. Ze presenteren na diverse mini’s nu hun gelijknamige debuut en eigenlijk doet het er niet zoveel toe wie ze precies zijn, daarvoor is het een te unieke beleving. De zes nummers die bijna 35 minuten duren, onderstrepen hun eigenzinnigheid en prettig gestoordheid nog maar eens. De muziek is een duistere mix van ambient, drones, avant-garde, post-rock, spoken word en non-muziek, waarover een mysterieuze zweem hangt. Het beweegt zich traag voort en voldoet zelden aan de gangbare muziekstructuren. Ze scheppen een duistere atmosfeer en laten vooral een bezwerend geluid horen, waarin ook de zang meer klinkt als een rot gemormel dan dat er echt gezongen wordt. Het past allemaal prima hier, De muziek is dan ook een bevreemdende kruisbestuiving van Father Murphy, The Double U, Residents, Two Dollar Guitar, Larsen en een soort slow motion versie van Joy Division geworden. Dwingende, intrigerende pracht aan de schaduwzijde van het muzikale universum!
door Jan Willem Broek