[cd, Accords Croisés/Harmonia Mundi]
De Aurès is een bergachtige, afgelegen regio in de provincie Constatine in het Oosten van Algerije, waar de zogeheten Amazigh taal wordt gesproken en de Shawiya cultuur van de daar wonende Berbers nog leeft. Muziek uit deze streek wordt over het algemeen als ouderwets beschouwd, mede door het sobere gebruik van enkel zang, drum en fluit, en daardoor ten onrechte nog wel eens vergeten. Er komt namelijk muziek vandaan die rijk is aan traditie en een eigen geluid bezit. Ook bevat de muziek elementen van de Sufi muziek. Gelukkig houdt de Algerijnse zangeres Houria Aïchi de muziek uit die streek nog wel hoog. Van haar oma heeft ze de vaak complexe zangtechnieken geleerd, die al eeuwenlang door de Shawiya vrouwen wordt beoefend. In eerste instantie maakt ze cd’s met enkel religieuze muziek uit Algerije. Ze gaat dan ook met andere muzikanten werken en krijgt ook de behoefte om te gaan improviseren en jazz elementen te gebruiken. Maar telkens komt de drang boven om muziek te maken die dichter haar Shawiya roots staat. Ze duikt de mythologieën van het volk op en verdiept zich in de verhalen over onder meer de centauren en het trotse ruitervolk. In het specifiek de paardrijders van de Aurès. De inmiddels in Parijs woonachtige Houria is door het label aangemoedigd de muziek van deze cultuur op cd te zetten en heeft haar gekoppeld aan het ensemble L’Hijâz’Car uit Strasbourg. Dit vijftal met strijk-, blaas- en percussie-instrumenten heeft een repertoire van zelf verzonnen folklore en voelt zich aangetrokken tot zigeunermuziek en muziek uit het Midden Oosten. Samen brengen ze nu de cd Cavaliers De L’Aurès uit. Dit blijkt beide tot grote hoogte te voeren. Zowel de liefde van het ensemble komt goed uit de verf als de traditionele elementen waarnaar Houria op zoek is geweest. Dit zonder haar andere voorliefde voor improvisaties en jazz te verloochenen. De Arabische muziek die hieruit voortvloeit is in vele opzichten traditioneel, maar de luisteraar vindt door de Westerse benadering makkelijker aansluiting dan je op het eerste gehoor zou verwachten. Eigenlijk word je door een gids geloodst door al het moois uit een vergeten deel van Algerije. Daarbij zijn de composities intrigerend en wonderschoon, waarbij het niet moeilijk is deze muziek te omarmen en in je hart te sluiten. Het tweede nummer op de cd “Invocation” is een mooi voorbeeld van deze algehele kruisbestuiving. Hierbij hoor je op krachtige wijze de prachtig jazzy avant-garde vermengd met wereldmuziek en de krachtige Arabische zang. Rond dit gegeven variëren ze op prettige wijze met soms iets meer geïmproviseerde, a capella en experimentele stukken. Soms opzwepend, soms diep ingetogen en eigenlijk altijd mysterieus. Het zij stuk voor stuk imponerende en ongekende huzarenstukjes die meestal ook behoorlijk weten te beklijven. Je krijgt een uniek kijkje in de Oosterse keuken. Grote klasse vanuit een totaal andere wereld.
door Jan Willem Broek