Maar twee nieuwe nummers in de Top 10 en twee nieuwe binnenkomers. De top 7 zijn dezelfde nummers als vorige week, alleen zijn ‘Beautiful People’ en ‘Ritual’ zvan plaats gewisseld. Dit bijhouden wordt zo eenvoudiger dan ik dacht. Maar wellicht is het ook een momentopname. Uit mijn KindaMuzik-tijd weet ik dat augustus altijd stilte voor de storm is, vakantietijd. In september en oktober kwam dan altijd een hausse aan grote nieuwe releases.
Van #23 naar #8: Snelle – Reünie
Snelle werd altijd gepest op school, maar op de reünie komt hij terug als succesvolle artiest en gaat hij zijn pestkop bedanken voor alle inspiratie. ‘Reünie’ klinkt als de muziek van iemand die is opgegroeid op een mix van Hazes en Eminem, met in dit nummer meer elementen van de eerste en meer van de laatste. Helaas dus geen stevige hiphopbeats, maar die anno 2019 blijkbaar verplichte kitscherige akoestische gitaar en zelfs een mondharmonicasolo. Ik moet zeggen dat die me wel verraste, maar in de smartlappenscene spiegelde zich altijd al graag aan de blues.
Snelle is geen geweldige zanger, maar een wat bibberige stem is ideaal om in Post Malone-stijl de melancholie er in te autotunen. (Het schijnt me een soort toonbuiging naar een mineurtoon te zijn, maar ik ben heel slecht in dat soort dingen. Iemand met verstand van muziektheorie moet daar eens een video over maken.)
Het is me wel duidelijk dat het refrein een oorwurm van jewelste is, maar mijn strikte VPRO-opvoeding voorkomt sowieso dat ik ooit iets als dit goed kan vinden (Ik luister dus naar de smartlappen van Nick Cave en Jacques Brel). Dat wordt nog verergerd door het huppeltje in ‘re-U-nie’ dat me te veel als een reclamejingle klinkt en mijn oudemannenwoede over hoe Snelle ‘nooiteforuh’ uitspreekt.
Van #13 naar #9: R3hab x A Touch of Class – All Around the World (La La La)
Hier word ik nou blij van. ‘All Around the World (La La La)’ is op zich al een monument van de eurodisco met zijn schaamteloze ‘la la la’-hook. Bredaënaar R3hab moderniseert dat het octaangehalte van het nummer iets te verhogen. Het zit nog vrij slim in elkaar ook; het blijft zich gedurende zijn perfecte singlespeelduur van 2:27 altijd ontwikkelen.
Nieuw op #33: Armin van Buuren & Avian Grays feat. Jordan Shaw – Something Real
Avian Grays: goede artiestennaam.
Jordan Shaw: meest verschrikkelijke zeikstem die ik in tijden heb gehoord. En het erge is: ik kan niets vinden over Jordan Shaw van voor dit nummer, dus blijkbaar is dit zijn doorbraak. Bedankt, Armin van Buuren en Avian Grays. Ik hoop dat het geld van Shaws rijke ouders of ambitieuze manager het waard was.
Nieuw op #37: Anuel AA & Daddy Yankee & Karol G & Ozuna & J Balvin – China
Bij de eerste editie vielen al die samenwerkingen me op. Joris ‘Stereo’ Gillet kwam met de suggestie dat dat is omdat de track dan naar boven komt bij iedereen die één van die artiesten volgt op social media en/of Spotify. Dat maakt vooral onverwachte samenwerkingen, waarbij er weinig overlap is tussen de fans, waardevol. Ex-Sub Martijn Busink kwam met nog een goede reden: er valt grof geld te verdienen door bekende artiesten met het promoten van minder bekende artiesten met een ambitieus management. Je kan daar gewoon quotes voor opvragen:
‘China’ laat de nadelen horen van die aanpak. Wat een aardige track van drie minuten had kunnen zijn, wordt opgerekt tot een langdradige van vijf, zodat iedereen zijn maten kwijt kan. En we hebben het hier niet over de Wu-Tang Clan met duidelijke persoonlijkheden en stemmen als Method Man, GZA en Ol’ Dirty Bastard, maar mede door autotune nauwelijks te onderscheiden gangstercrooners in lelijke merkkleding.