Ik houd van popmuziek, maar ik luister er vrijwel nooit meer naar en als ik het al doe naar oude favorieten. Momenteel heb ik geen werk, dus ik luister niet min of meer verplicht naar de radio op kantoor of de werkplaats. Als ik dan wel iets van de radio meepik, is het die in Rotterdam (West) en wat daar geluisterd wordt wijkt behoorlijk af van wat populair is in Nederland als geheel. Hoewel ik redelijk bijhoud wat er uitkomt, is dat in de genres waar ik de meeste affiniteit mee heb zoals metal en harde rock. En ik ben gewoon out of touch met jeugdcultuur omdat ik oud ben. Al met al heb ik geen idee wat populair is.
Tegelijk heb ik het idee dat de huidige popmuziek volkomen ruk is. Allemaal slappe zeikmuziek met zaaddodend akoestisch gitaargetokkel over de sufste standaardlaptopbeats en irritante indie pop voice of emotieloze geautotunede zang.
Maar de fear of missing out knaagt ondertussen wel aan me: welke anthems mis ik door mijn vooroordelen?
Dan is er nog het geweldige werk van Tom Breihan met zijn The Number Ones serie op Stereogum en Todd in the Shadows op YouTube, wat me inspireerde om me ook weer eens in de popmuziek te verdiepen. Met enige regelmaat ook.
Het plan is elke week iets te schrijven over de Top 40. Maar het moet wel behapbaar blijven. Deze eerste aflevering kan wel wat langer, dus pak ik de hele top 10. Wat ik in het vervolg ga doen weet ik niet. Waarschijnlijke nieuwe binnenkomers en/of nieuwe top 10 hits. Hangt een beetje af van hoe snel of langzaam het verloop is.
#1: Shawn Mendes & Camilla Cabello – Señorita
Ik word meteen in al mijn vooroordelen over de huidige popmuziek bevestigd. Maar het ergste is niet eens dat dit nummer alle negatieve elementen bevat die ik hierboven veronderstelde.
Nee, het ergste is het kinderliedjesgevoel dat dit nummer heeft. Het moet op basis van de video een soort broeierig liefdeslied zijn, maar het voelt als iets dat op de kleuterschool gezongen wordt tussen ‘Alle eendjes zwemmen in het water’ en ‘Blij, blij mijn hartje is zo blij’. Zoals Shawn en Camilla dat “Ooh la la la” brengen, dat zou het jongenskoor van de SGP nog te truttig hebben gevonden. Ongeveer zoals Shawn Mendes de looks van een latin lover heeft, maar een Canadees uit Pickering, Ontario blijkt te zijn.
#2: Ed Sheeran & Justin Bieber – I Don’t Care
Ook hier weer dat ergerlijke infantiele, nu zelfs nog explicieter in woord, met het kirren dat ouders tegen hun baby doen in de muziek verwerkt, en beeld, met al die knuffels in de video. Door de springerige beat heeft het gelukkig wel iets van energie.
Maar waarom klinkt de samenwerking van twee van de grootste popsterren van dit moment trouwens alsof het in vijf minuten in elkaar is geknutseld op een laptop? Zijn dat Sheeran en Bieber die het garage houden? En waarom kan ik de stemmen van de heren in dit nummer nauwelijks uit elkaar houden? Hebben ze werkelijk zo weinig charisma? Waarom werken Sheeran en Bieber überhaupt samen? De één is toch de ideale schoonzoon en de andere de bad boy? Moeten ze niet aan hun imago denken? Toch een beetje N.W.A. feat. Rick Astley zo.
#3: Marco Borsato & Armin van Buuren & Davina Michelle – Hoe Het Danst
Hé, Marco Borsato. Ik had gedacht dat die inmiddels wel naar het gouwe-ouwecircuit verbannen zou zijn, maar hij heeft gewoon een dikke hit. Meteen herkenbaar ook vanaf de eerste tranentrekkende pianotonen. En ik moet zeggen: na al dat emotieloze kinderstemgekir is de overdaad aan pathos van Marco zowaar zeer welkom. Zeg wat je wil van de man, hij gaat er voor de volle 100% voor en hij is uitstekend bij stem, ook zonder autotune. De mij onbekende Davina Michelle had er dan weer niet bij gehoeven. Die komt niet veel verder dan een matige, te schelle Borsato-imitatie.
Maar het zwakste punt is toch Armin van Buuren. Sowieso gedijt Borsato het beste in een volle Andrew Lloyd Webber rockopera-omgeving, maar Van Buuren doet ook niet veel meer dan een halfslachtige poging tot pianohousezomerhit. Net als je denkt dat het lekker op gang komt, haalt Van Buuren het momentum er weer uit.
Opvallend trouwens dat al die hits samenwerkingen zijn. Lijkt wel of platenbazen in de jaren negentig zijn blijven steken en overal ‘synergie’ zien waar die niet is. Nou ja, het zijn allemaal hits. Dus synergie is er artistiek gezien misschien niet, maar commercieel wel. En daar gaat het uiteindelijk om in labelland.
#4: Meduza ft. Goodboys – Piece of Your Heart
Luca de Gregorio, Mattia Vitale, Simone Giani: dat zijn de echte zomerhitnamen. Deze drie Italianen zijn Meduza. Maar ‘Piece of Your Heart’ laat duidelijk ook een Britse invloed horen en die komt van de Goodboys Josh Grimmett, Johannes en Ethan Shore. Samen leveren ze een track af die misschien geen klassieker is, maar wel een fijne, zomerse househit. De singleversie heeft ook de uitstekende lengte van 2,5 minuut, dus het gaat niet snel irriteren. Met voorsprong het beste in deze top 10.
#5: Tiësto & Jonas Blue & Rita Ora – Ritual
Aan de ene kant pakt dit nummer me geen moment, aan de andere kant zingt Rita Ora het wel normaal en met enige overtuiging, klinkt de productie verzorgd en gaat het vooruit. Een typisch zesje.
#6: Ed Sheeran feat. Khalid – Beautiful People
(Correctie: Martijn Busink wijst me er terecht op dat ik Khalid verwar met Khaled. Klopt geen zak meer van dit stukje dus. Mocht je nog niet door hebben gehad dat dit gewoon geraaskal van een oude man is, dan is het nu wel duidelijk.)
Hoe kan een nummer ‘feat. Khalid’ zijn? Mijn indruk was dat het Khalids hele ding is dat hij geen muzikant is en niet eens een echt producer, maar meer een soort creatief directeur die anderen het werk laat doen en daar dan zijn naam op zet. Misschien heeft hij gezegd: “Lekker nummertje, Ed, maar ik zou het 10% sneller maken. Als je dat doet, wil ik wel een ‘featuring’ credit”?
Niet verrassend is deze song volledig Ed Sheeran, dus met zijn anonieme, wezenloze zang en een goedkoop klinkende productie.
De video is wel een mooie expliciete verbeelding van de Sheeran succesformule: muziek die is gebaseerd op moderne r&b, maar dan voor zelfverklaarde ‘gewone mensen’ die het niet hebben al te hitsige of decadente teksten of te aanwezige of te druggy ‘purple drank’ beats. Ik durf verder ook best te stellen dat hier een element van onderbewuste vooroordelen over en angst voor viriele donkere mannen meespeelt. Heel moeilijk is dat niet, want de video brengt die subtekst behoorlijk aan de oppervlakte. Waarbij ik niet beweer dat Sheeran cynisch vooroordelen uitbuit; hij is waarschijnlijk gewoon per ongeluk op die truc gestuit en blijft hem nu herhalen totdat de geldstroom opdroogt.
#7: Kriss Kross Amsterdam x Kraantje Pappie x Tabitha – Moment
Eentje volgens het door Puff Daddy bedachte semi-cover recept van “neem de bewezen werkzame hook van een hit en rap er zo anoniem mogelijk omheen”.
Voor anoniem rappen ben je bij Kraantje Pappie altijd aan het juiste adres, dus dat is geregeld. Nu nog het hoofdingrediënt: de vocale hook. De keuze van producers Kriss Kross Amsterdam viel op die van ‘Een Moment zonder Jou’ van Nasty en dat is een slimme zet, want je weet totaal niet meer hoe de rest van dat nummer gaat, maar die hook zit nu je dit gelezen hebt al in je hoofd. Tabitha zingt hem prima in.
Zo is dit in ieder geval een nummer dat blijft hangen en dat blijkt voor de top 10 van deze week al heel wat, maar om nou te zeggen dat ik er enthousiast van wordt: nee.
#8: Luis Fonsi & Sebastián Yatra & Nicky Jam – Date la Vuelta
Als wielerliefhebber dacht ik even dat het hier ging om een Spaanse hit om de aankomende Ronde van Spanje te hypen. Maar het is een Puerto Ricaanse productie en de titel betekent ‘Draai je om, schat’. Saai.
‘Saai’ blijkt ook een goede omschrijving van deze song. Het leukste is de over the top douchebaglook van de muzikanten; ze zien er allemaal uit als incompetente hulpjes van Tuco Salamanca uit Breaking Bad. Zeg maar het soort types dat het vleeskeuringscommando “Draai je om, schatje” als toppunt van romantiek beschouwt.
#9: Suzan & Freek – Blauwe Dag
Dit nummer duurt 3:05, maar ik heb het niet af kunnen luisteren. Dit is als het ergste van Acda & De Munnik op Ed Sheeran-zeikzwijmelsteroïden. Als je wilt dat er geen immigranten meer naar Nederland komen, dan moet je een propagandafilmpje verspreiden dat simpelweg deze clip is met daaroverheen deze tekst “This is Dutch music culture. You can be exposed to music like this several times a day in the Netherlands.”
#10: Tino//Martin – Zij weet het
Ik ben vast niet de enige die bij dit nummer meteen aan Kees Prins’ parodie op dit soort zangers in Jiskefet moest denken. Dit is het soort muziek waar rondbuikige vastgoedmannen naar luisteren terwijl ze bitterballen eten en doodgeslagen fabriekspils drinken in een skybox. Niemand anders zou hier ooit naar hoeven te luisteren.
Het fascineert me wel hoe dit nummer een perfecte synthese is van de ouderwetse nederpop met de dramatische Italiaanse geïnspireerde zang en het semi-rockbandje van André Hazes en Marco Borsato en de moderne gladde r&b-stijl. Probleem is wel dat Tino niet de man is om die synthese geloofwaardig te brengen; ik geloof niet dat hij een zin als “Pata, jakka iets te weinig money in m’n zakken” zou gebruiken als de tekstschrijver hem die niet in de mond had gelegd. Het is te “How do you do, fellow kids?”
Jammer genoeg heeft deze verkenning van de top 10 me vooral in mijn vooroordelen bevestigd. Ik had me nooit zo verdiept in Ed Sheeran, maar alle slechte dingen die ik over hem gehoord heb blijken waar. Maar hoe vervelend de muziek van Ed Sheeran ook is, het is een verademing vergeleken met Suzan & Freek. Ik denk niet dat er dit jaar nog een verschrikkelijker nummer gaat uitkomen dan ‘Blauwe Dag’.
Die ‘&’ was trouwens ook opvallend: bijna alle hits zijn duetten of samenwerkingen, soms van artiesten van wie je het helemaal niet verwacht, zoals Ed Sheeran en Justin Bieber of Marco Borsato en Armin van Buuren. Waarom is me nog niet duidelijk, want het supergroepeffect blijkt ook nu nog te gelden: het resultaat is bijna altijd minder dan de som der delen.
De stand van de hitparade anno 2019 lijkt op basis van deze fragmentopname misschien nog wel slechter dan in in de vroege jaren zeventig. De easy listening pop van toen was tenminste nog ambachtelijk prima; veel van de huidige hits lijken in een paar minuten op een laptop in elkaar geflanst. Maar goed, misschien stijgen Meduza en Goodboys door naar nummer 1 en knallen volgende week Billy Eilish en Lizzo de top 10 binnen en praat ik heel anders. Ik hoop het.