[cd, Thrill Jockey/Konkurrent]
Er zijn van die wonderlijke duo’s, waarvan je op papier geen beeld kunt vormen. Neem nou het duo High Places uit de VS, dat bestaat uit zangeres Mary Pearson en multi-instrumentalist Rob Barber. Ze hebben een heel ander artistiek verleden, respectievelijk een klassiek geschoolde fagottiste en een punk- en hardcore liefhebber, maar ze vinden elkaar in het experimentele doe-het-zelf gebeuren. Dat pakt op het vorig jaar verschenen High Places Vs. Mankind voor de tweede maal uitstekend uit. Ze brengen in feite dansbare popmuziek, maar dan wel het soort met diepgang en een bevreemdend, haast mysterieus karakter. Iets dergelijks vind je ook bij het Zweedse The Knife, die op pakkende en telkens veranderende wijze de luisteraar op het verkeerde been weten te zetten. Die analogie past High Places als een handschoen, want ook zij brengen ingrediënten die er ingaan als gesneden koek, maar dan wel koek met een eigenzinnige smaak. Hun muziek past daarom eigenlijk in geen genre en is er één van de buitencategorie, die toch hoge ogen weet te gooien. Nu is hun derde album Original Colors een feit. Inderdaad is het (weer) een aaneenschakeling van originele kleurpaletten geworden met de etherische zang van Mary is een absolute oorvanger. Rob zorgt daarbij weer voor de bevreemdende, tegendraadse en toch dansbare omlijsting die ergens tussen techno, dub, coolwave, psychedelica, folk en pop uitkomt. Het bevat dezelfde spastische “disco” van Arthur Russell, de onaardse pop van His Name Is Alive, View en Bel Canto, de onderkoelde beats en zang van Anne Clark, Fever Ray en de The Knife, de coolwave van The xx, de post-punk van de Gang Of Four, de soul van AR Kane en de wellustige dance van Vive La Fête. De band zou qua geluid zo uit de koude delen van Europa kunnen komen. Kortom een album dat superlekker in het gehoor ligt, zonder dat je er echt grip op krijgt. Schoonheid met een mysterieuze glans.
Luister Online:
Original Colors (album) (rechts op de pagina)
door Jan Willem Broek