Fishbone en ik gaan way back. De mix van ska, funk en punk van Fishbone was voor mij een van de eerste ‘alternatieve’ bands, aangereikt door de VPRO via de woensdagmiddag op de radio en hun tv-programma Onrust. Toen luisterde ik al naar van alles en nog wat dus een band die alles door elkaar husselde was echt wat voor mij. Waar andere bands uit die funk/metal periode uit elkaar zijn of oninteressant bleken of zijn geworden ben ik Fishbone altijd blijven volgen.
Nu, zo’n 25 jaar later bestaat de band dus nog steeds maar er is veel veranderd. De band uit South Central, Los Angeles heeft een geschiedenis zo turbulent als haar muziek, er zijn saaiere bands om een documentaire over te maken. Everyday Sunshine – The Story Of Fishbone is dan ook zeer de moeite waard geworden. Gebrek aan beeld uit de vroegste dagen wordt opgelost met een animatie. Angelo Moore (zang, diverse houtblaasinstrumenten en tot verdriet van veel bandleden: theremin) en Norwood Fisher (bas) zijn de hoofdrolspelers, maar alle originele leden komen uitvoerig aan het woord. En natuurlijk een keur aan (veel beroemdere) muzikanten, zoals Ice T., Flea, Mike Watt en Gwen Stefani, waarin men zich gelukkig prijst dat Dave Grohl er eens niet bij is.
De muziek van Fishbone mag vrolijk klinken, in hun teksten noch hun eigen bestaan is het lang niet alles goud wat er blingt. De jongens waren muzieknerds tussen de gangbangers in de beruchte South Central wijk van Los Angeles. De blanke headbangers op hun beurt keken ook weer raar aan tegen de opgevoerde ska en R’n’B invloeden waar bovendien iedereen ook leadzanger was. Dat de zwarte gemeenschap ze niet moet zit ze ook niet lekker. Uiteindelijk valt de band goed in blanke alternatieve kringen maar het blijft eigenlijk een muzikantenband, zoals dat dan heet. Een doorbraak blijft uit zie bijvoorbeeld het ultieme Spin̈al Tap-moment van de film: de signeersessie in de platenzaak. Slechts Artie Fufkin van Polymer Records Midwest ontbreekt. Toch gaat de band door, ondanks de vele problemen ook binnen de band.
De documentaire is zeer eerlijk in het tonen van de strubbelingen tussen de bandleden en Angelo Moore, wiens explosieve karakter een vloek en een zegen is. Erger nog is zijn alterego Dr. Maddvibe, die te pas en te onpas zijn ei kwijt moet in eindeloze monologen en anders gaat hij wel weer los op de theremin. Jaren daarvoor hakten de L.A. Riots er stevig in, tenslotte hun eigen achtertuin. De toon werd toen een stuk serieuzer. In die periode, tijdens de opnames van Give A Monkey A Brain ontstonden de eerste barsten in de oerbezetting. Gitarist Kendall hernieuwde het contact met zijn vader, die hem een religieus pad deed kiezen buiten de band. Kaalgeschoren vertrok hij naar iets wat zijn vriendin, Norwood en anderen zagen als een sekte. Middels een rechtzaak moest toen uitgemaakt worden of wat daarop volgde een bevrijdingsactie of een ontvoering was. Dit duistere hoofdstuk wordt niet uit de weg gegaan, maar eerlijk verteld door de betrokkenen. Recenter werd Angelo uit zijn huis gezet en trekt hij weer bij zijn moeder in. Ook hier zien we zonder opsmuk hoe radicale Angelo en zijn moeder, een conservatieve Jehova’s Getuige, het moeten zien te rooien. Tel daar nog bij op de quality time met dochter Cheyenne, kortom: never a dull moment.
Fishbone omstreeks 1985
En dan is er nog muziek. Er is geen een plaat die recht doet aan de energie van de band live. God, wat was de Pinkpop-registratie dodelijk saai na het zien van de live-fragmenten op deze dvd. De keer dat ik ze live zag in Tivoli, Utrecht omstreeks 1994, blijkt nu de laatste originele bezetting te zijn geweest (of bijna, ik zou even niet meer weten of Kendall er nog bij was). Historisch dus, maar ook nog steeds een van de wildste concerten die ik ooit heb meememaakt. Een gekkenhuis op het volgeladen podium maar ook een pit tot achterin de zaal. Angelo klauterde het balkon op om voor onze neus te blijven hangen en er even later ook vanaf te diven. Stelt niks voor, horen en zien we in de documentaire, hij heeft het veel bonter gemaakt in die tijd. Een paar jaar geleden was de band een stuk compacter en het publiek bedaard maar Angelo deed het met zijn vijftig lentes nauwelijks rustiger aan.
Everyday Sunshine inspireerde mij in ieder geval acuut de hele cd-collectie weer eens door te werken. Het is altijd lastig alles te vangen en je zou kunnen zeggen dat de nieuwe bandleden er wat bekaaid af komen. Rocky George die vereerd zijn gitaar overhandigt aan Kendall als die vijftien jaar later weer eens opduikt is veelzeggend. Maar dat is slechts een een detail, het is een bijzonder verhaal wat prima verteld wordt en daarom een van de betere muziekdocumentaires over een schromelijk ondergewaardeerde band. En nergens is Dave Grohl.