De Subjectivisten vinden dat rodelaar-slingeren eigenlijk geen Olympische sport. Dan liever nog schaatsen, waar we -ja we- nog goud halen. Ook een gouden randje hebben onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Al-Yaman, A Storm Of Light, Aaron Martin, Ulver en Void Ov Voices. En keken naar: On Dangerous Ground.
Al-Yaman – Insanyya (cd, Indies Scope)
De band Al-Yaman laat op het debuut van 6 jaar terug een beklijvende mix horen van folk songs uit Jemen en de Arabische wereld vermengd met pakkende elektronica. Waar het nog het meeste aan wennen is, is het feit dat deze band uit Tsjechië komt want de muziek gaat erin als koek. Wel is de zangeres oorspronkelijk afkomstig uit Jemen. Nu komen ze met hun tweede album en eigenlijk hebben ze alleen hun geluid nog scherper aangezet en vetter gemaakt. De Oosterse klanken tieren welig en worden ondersteund door sterke, ritmische beats. Transglobal Underground, Natacha Atlas en dat soort werk, maar dan net iets authentieker. Bijzonder smakelijke wereldplaat.
Luister Online:
Insanyya(albumsnippers)
A Storm Of Light – Forgive Us Our Trespasses (cd, Neurot Recordings)
Deze groep bestaat uit zanger/gitarist/toetsenist Josh Graham (Battle Of Mice, Blood And Time, Neurosis), bassist/drummer Domenic Seita (ex Tombs), drummer Andy Rice en gitarist Joel Hamilton (Battle Of Mice, Book Of Knots). Op hun tweede cd worden ze onder meer terzijde gestaan door Nerissa Campbell (zang), Jarboe (zang), Lydia Lunch (spoken word), Carla Kihlstedt (theremin zang, viool) en Marika Hughes (cello). Daarmee maken ze een stevige, soms bombastische mix van postrock, emo, (dark) ambient, doom metal en experimentele muziek. Er zitten zeker vingerwijzingen naar bands als Neurosis, Isis, Shrinebuilder en Battle Of Mice in de muziek, maar ook Nadja, Mono, The Art Of Noise en Tool zitten verweven in het krachtige geluid. Ze balanceren goed tussen de rustige en de meer logge, heftige tracks. Niet voor de pure metalhead, maar voor degenen die daar tegenaan schurken een meer dan genietbaar album.
Luister Online:
Aaron Martin – Worried About The Fire (cd, Experimedia)
Aaron Martin is een experimenterende cellist, die met effecten en toevoeging van andere instrumenten doorgaans intrigerende werken aflevert. Het houdt het midden tussen neoklassiek, folk en tot de verbeelding sprekende experimenten. Op zijn vierde leeft hij zich naast de cello uit op de banjo, harmonica en orgel. Hiermee maakt hij korte organische sculpturen waar lastig een vinger, laat staan meer vingers, op te leggen is. Zijn muziek zit op spookachtige wijze ergens tussen Machinefabriek, Richard Skelton en Jasper TX in. Maar horen is begrijpen. Het is van een onaardse pracht die weet te biologeren.
Luister Online:
On Dangerous Ground (Nicholas Ray)
Nicholas Ray is echt een van de allergrootsten, bewijst hij ook hier weer. De regisseur was een zuipschuit en enfant terrible en raakte daardoor uit de gratie in Hollywood, maar tussen de perikelen door schoot hij toch een handvol klassiekers. Ik zag vorige week al de uiterst merkwaardige anti-western Johnny Guitar, die eveneens aan te raden valt. On Dangerous Ground is er een van Hitchcock-allure, in een fijner genre, de noir. Het eerste kwartier is meteen fantastisch. We zien drie agenten 'on the job', cruisend door een nachtelijke stad, vol randfiguren. Het heeft wat van Scorsese's Bringing Out The Dead. Zo doen ze een schimmig café aan, met een tienerhoertje, een gestoorde en een gokbaas, dat werk. Robert Ryan speelt de hoofdrol, als de beste maar ook gewelddadigste van de drie agenten, die, als hij zijn tips niet van sjofele straatventers krijgt, verdachten het liefst met de vuisten voor wat informatie bewerkt. Zijn baas en collega's vinden het maar niks, waarna de agent naar het noorden wordt gestuurd. (Vergelijk het met Terribly Happy) Een gewaagde en leuke wending. Waar in Lady In The Lake het onderzoek 'up north' uit beeld blijft, zien we 't hier wel. Sterker nog, eigenlijk start er een nieuwe film. De criticaster kan mopperen dat we met twee halve schetsen zitten, maar goed, ik hoor daar dus niet bij. Het plot in de tweede akte wankelt wel wat meer, weg van de rafelranden, richting melodrama. Er is een meisje vermoord, en je zou denken dat de verdachte toch allang gevlogen zou zijn, voordat de agent uit de stad er eindelijk is. De lokale posse ruikt echter nog altijd bloed en Ryan gaat samen met de grimmige vader (Ward Bond) op speurtocht. Vanzelfsprekend is de woeste vader een evenbeeld van de gewelddadige agent en heeft die laatste zodoende nu een kans om zichzelf opnieuw uit te vinden. Die tweede akte is echter vooral mooi dankzij de Ida Lupino, de ware ster van de film. De jonge vrouw leeft in een donker huis, waar de twee mannen, nog altijd in achtervolging op de verdachte, stranden. Er is iets vreemds met haar, dat merk je al in haar introductie-shot, waar we de twee mannen vanuit haar oogpunt in de deuropening zien staan. (Eigenlijk een grapje van Ray) En waarom zwaait Ryan even later met een aansteker? De sfeer is ineens breekbaar, alsof Ida Lupino elk moment in kan storten. En heeft zij nou haar afwezige broer nodig, of hij haar? De muziek van Hitchock's huiscomponist Bernard Herrmann is vooral daar erg geslaagd, met melancholisch plukkende strijkers op zijn Mahler's Vier.
Ulver @ 013, Tilburg
Ooit zou Ulver nooit live spelen. Zanger Kris Rygg bedankte ervoor, ook in andere bands waar hij deel van uitmaakte, zoals Arcturus. Toen hij die band verliet en de andere leden met Simen Hestnæs dan eindelijk het podium bestegen in Londen was het ook of de band én het publiek al een jaar of tien iets op hadden gehouden en dat het er nu eindelijk uit mocht. Zelden zo'n ontlading meegemaakt bij een liveconcert. Rygg werd door Stephen O'Malley overgehaald te touren met Æthenor en blijkbaar is daar een drempel geslecht, want niet lang erna deed men een eenmalig en exclusief optreden op een literair festival in Lillehammer. En al snel volgde er nog een optreden in Londen. Daarna in Athene en voor we het wisten was daar zelfs een Europese tour.
Na eerst vijftien minuten (onder andere) naar een Triptych: Synagoga Satanae van gewatermarkte Celtic Frost promo te hebben geluisterd (het duurde even voor ik door had waar die irritante piepgeluiden vandaan kwamen, maar de dj was ook lekker aan 't opletten) was het tijd voor Void Ov Voices. Attila Csihar in het kwadraat, het resultaat een soort martiale Tibetaanse neo-folk soundscape. Niet onaardig maar ook niet heel spectaculair.
In tegenstelling tot wat erop volgt, want hoewel Rygg nog wel wat moeite heeft zich een houding te geven (onrustig dribbelt hij heen en weer, als hij niet hoeft te zingen of bezig is met laptopdingetjes), staat de performance van Ulver als een huis. De band, met onder andere Daniel O'Sullivan (Guapo) en Lars Pedersen (When), staat vrijwel in het donker in de hoop alle aandacht op de projecties te richten. Die zijn vaak fraai, maar toch had ik wel iets meer van de band willen zien. Opener Eos met mooie beelden van een opkomende zon, zet de toon. Coil heb ik nooit live gezien, maar dat het Ulver's idolen zijn is geen geheim. Die hebben het nooit zo bombastisch gemaakt als de Noren op Blood Inside, een wat curieuze plaat in hun discografie. Vanavond komen die nummers pas echt tot leven. Coil zal subtieler zijn geweest, maar wellicht dat het toch nog wat opspelende metalroots zijn. Ik vind het in ieder geval geen enkel probleem. Zelfs de toch wat afgezaagde Nazi-beelden niet, ook zonder interessante diepere lagen zoals Laibach die er in zou leggen. De concentratiekampen zijn zeer indrukwekkend met al dat lawaai, zoals dat ook moet. De mix van religieuze symbolen, vintage porno en geweld die er op volgt is pas echt een beetje afgezaagd. Toch zijn de projecties doorgaans wel zodanig vormgegeven dat het op z'n minst mooie plaatjes zijn. Op de goede momenten voegen ze ook echt iets toe, zoals bijvoorbeeld in Hospital en afsluiter Not Saved. En dan was er nog Hallways Of Always, toch wel een van hun beste nummers en live ook helemaal zoals je dan hoopt dat het wordt. Hoewel er niets van voor het Blake-album (present met een 'plate') wordt gespeeld zijn ze daarna toch ook nooit erg stijlvast geweest, maar vanavond past alles wonderwel bij elkaar. Wat zeker ook indruk maakte was Rygg's vocale prestatie, op Youtube staan wat clipjes met wat dubieuze intonaties maar vanavond lijkt alles helemaal 'on point'.