De Subjectivisten kopen gigantisch veel cd’s/platen om de economische crisis te bedwingen. Een kleine greep daaruit, want door al dat inkopen doen en geluister is het qua tijd wel crisis, vind je in het:
Keeril Makan – ‘bleed through’ en ‘Still’
Een indische, hypnotiserende melodie weeft patroontjes door een Minimal Music stuk dat van Philip Glass had kunnen zijn. Het klinktallemaal wat programmatisch, maar wie het tot het eind volhoudt wordt beloond met een prachtige, serene finale. “Still” is verwant aan Mozart’s ‘Sinfonia Concertante’, maar het verloop van het stuk is doet denken aan Morton Feldman. Citaat uit interview met Makan: “One influence that has always been with me has been the music of Morton Feldman. It may be difficult to hear in my music because people think of his music only in terms of its surface. But what I find fascinatingis hearing how his musical mind is laid out in front of us: we hear how he thinks. We are forced into a very radical confrontation with each moment in time.”
Beide stukken zijn hier te beluisteren (klik op ‘music’ of ‘listen’).
Mahsa & Marian Vahdat – Songs From A Persian Garden (cd, Valley Entertainment)
Van tevoren wist ik niet dat dit om een live cd ging, maar los van het irritante “bravo bravo” en het geklap hier en daar klinken de Perzische zusjes alsof het van een studio album komt, zo sterk gezongen en gespeeld. Ze brengen de hemel even op aarde. Kleine tegenvaller nog: een duet met Melissa Etheridge helemaal op het eind. Voor de rest wonderschone muziek die liefhebbers van de betere Iranese muziek en Lisa Gerrard zal bekoren. Ik zie uit naar mijn andere Mahsa bestelling, onder meer op het Noorse kwaliteitslabel Kirkelig Kulturverksted.
…And You Will Know Us By The Trail Of Dead – The Century Of Self (cd, Superball Music)
Ik kan de mannen van …And You Will Know Us By The Trail Of Dead altijd erg waarderen. Het is groots, meeslepend en toch altijd weer een beetje vreemd. Nu presenteren ze weer een moddervet rockalbum, dat in aanvang lijkt op Coldplay met ballen, minstens 8, maar later ook op een Jane’s Addiction met een noise orkest erbij of de Smashing Pumpkins uit betere jaren. Tussendoor hoor je ook gewoon Flogging Molly achtige folk rock en Black Heart Procession-eske songs. Met grote halen krijg je redelijk toegankelijke maar harde rocksongs, afgewisseld met een aantal ingetogen piano+zang stukken. Gewoon lekker!
Alela Diane – To Be Still (cd, Fargo)
Een nieuwe Alela Diane, het werd potdorie wel eens tijd ook. Al jaren teert ze op het succes van haar eerste cd, die dankzij eigen beheer, toch een echt label en vervolgens nog een nieuwe cover het een tijd uithoudt. Nu mag haar folkmuziek er ook wezen. Er is een hele generatie meisjes die teruggrijpen op de periode van Fairport Convention en diens enigmatische zangeres Sandy Denny, je zou er zo een groot bordeel mee kunnen vullen, maar die er wel een hele eigen moderne draai aan geven. Alela Diane klinkt nu serieuzer dan eerst, maar goed, we zijn ook wat jaren verder. Prachtige tokkelsongs met viool en cello en haar prachtige, licht overslaande stem.
Luister Online:
Albumfragmenten
Fran Rodgers – The Green Room Ep (mcd, Fran Rodgers)
Ook uit de categorie moderne zuchtmeisjes is Fran Rodgers. Ze komt helaas steeds met nummers op compilaties, 7”-es of uitverkochte eigen beheer cdr’s. En een nummer als I Fell To You Under Winter Sun mag je toch eigenlijk niet missen. Nu eindelijk een ep op een cd. Ze maakt een betoverende en soms spookachtige mix van Nancy Elizabeth, Sandy Denny, Nick Drake, Jeff Buckley, Marissa Nadler, Paula Frazer/Tarnation en Antony. Wonderschoon!
MP3’s:
The Lighthouse
I See Horses Flee
To This Land Of Mine
A Place To Lay Your Head
The Protestor
Diana Rogerson & Andrew Liles – No Birds Do Sing (cd, United Dirter)
Diana Rogerson, de vrouw van Steven Stapleton, mag van manlief vast niet vaak naar buiten. Ik zou haar geloof ik ook binnenhouden. Wel omgeven door opname apparatuur, want daar weet ze wel raad mee. Solo heeft ze als Chrystal Belle Scrodd, A Bad Diana (en schijnbaar ook Dido) al behoorlijk duistere werken gemaakt. Daarnaast werkt ze regelmatig met manlief mee aan Nurse With Wound en licht op de maag liggende projecten als Fist Fuck, Current 93 en HNAS. Ze mag binnen met de gordijnen dicht wel eens spelen met vriendjes. Nu bijvoorbeeld met de meer bekende Andrew Liles, die ook in bovenstaande projecten heeft geroerd. Samen maken ze een hallucinerende trip, die bij soms wel iets van een nachtmerrie weg heeft. Hierin komen ook Oosterse elementen, organische geluiden en jazzy elementen terug. Ze wisselen soundscapes af met ritmische tracks, die zich allen mogen verheugen op de zangexperimenten van Diana, die af en toe doodeng zijn. Fascinerende prachtcd, die het daglicht niet verdraagt.
MP3’s:
Can I Tempt You To All This
Ki Denga Pepo
My Secret Ways
Wie het kleine niet eert….
Het Mobeer label, het zijlabel van Moteer, legt zich toe op zeer gelimiteerde, meestal dubbele 3” cd’s. De zesde op het label is een prachtige dubbelaar van cellist Aaron Martin en elektronicaman Part Timer getiteld Seed Collection. Gaat dat vlug halen want het is wonderschoon!
Ook Sylvain Chauveau doet nog wel eens aan huisvlijt. Met zijn Ensemble 0, kortweg ook gewoon 0 geheten heef hij twee nummers op een 3” cdr gezet. De groep bestaat naast Sylvain (klokkenspel, piano) uit Joël Merah (akoestische gitaar, bugel), Maitane Sebastián (cello) en Stéphane Garin (klokkenspel, speelgoedorgel, trombone, accordeon, vibrafoon). De release heet Mary Ann's Theme/Mouvement De Neige (naar de twee nummers dus) en bevat onbeschrijflijk mooie, droefgeestige nachtmuziek, waar klassiek, jazz en Franse atmosferen elkaar teder omarmen. Er zijn er maar 100 van gemaakt, die je via zijn site kunt bestellen. Geloof me, het is meer dan de moeite waard.
Empire Of The Sun – Walking On A Dream
Wat nou Working on a Dream? Walking on a Dream, veel leuker en waziger. Eigenlijk een net-niet plaat, toch een hele week met plezier gedraaid. De vocalen zijn continu op 't randje van irritant, maar alleen Swordfish Hotkiss Night gaat eroverheen had de plaat nooit mogen halen. Naast de catchy pop-nummerkes verdient het supercheesy chill-out nummer Country (vast een mooie plaats) een extra vermelding.
Buraka Som Sistema – Black Diamond
Het in mijn oren dancehall-erige boem tsjik-boem tsjik ritme word ik hier snel zat, maar niet voor ze één goed nummer hebben weten te fabriceren. Waarin het overigens ook zit, dus het kan wél. General is vrolijke, rommelige botsing van stijlen. Afrikaans gitaarlijntje, autotune-vocalen (ook een sample?) 'n supergoedkope baslijn en in 't midden een verrassend leuke break met trance-crescendo.
Wonderful Town (Aditya Assarat)
Als film bestaat uit drie componenten: beeld, geluid en dat wat er plaatsvindt, scoort Wonderful Town in de eerste twee categorieën een 8 en op de laatste een 6. Fraaie plaat(s)jes, zoals de titel al min of meer beloofde, van een Thais stadje ingeklemd tussen bergen en zee. En met een soundtrack vol op 't oog improviserend snarenwerk maak je me altijd blij. Denk Glenn Jones of Six Organs of Admittance, maar dan simpeler. Niet als officiële soundtrack uitgegeven, maar grotendeels terug te vinden op Melancholy Of A Flowering Plant, een album van de Singaporese gitarist Zai Kuning en de Japanse electronieker Koichi Shimizu. Oh en het verhaaltje is nog 't minst. Eerst sentimenteel: klein hotel, lieve jonge bazin en een gast die liedjes voor d'r zingt. Daarna een clichématige gewelddadige wending. Maar de schaduw van de Tsunami houdt 't net intrigerend genoeg.
The Devil's Blood live in Den Bosch
De tweede keer dat ik ze zag en een heel stuk indrukwekkender, niet in het minst door een enthousiaster publiek (waaronder een stuk of vijftig Duitsers die speciaal voor hen naar Den Bosch waren afgereisd) en een beter geluid. Nadat ik ook wat varkensbloed uit SL's beker had opgevangen brak de hel los, inclusief kaarsen en wierrook. Op internet proef je veel gemengde gevoelens over de duivelsverzen uit The Mouth Of Satan, maar ik vind het een van de sterkste punten van The Devil's Blood en niet alleen door haar heftige verschijning. Daarbij maakt de muziek een soort instant nostalgie los naar tijden die ik niet eens bewust heb meegemaakt, hoewel ik ook wel een vleugje Mercyful Fate hoor op een of andere manier. Na de trip in Voodoo Dust leek er iets te zijn ontstemd onder de drie gitaren, maar het mocht de pret al niet meer drukken. Wolves In The Throne Room, wat daarna aantrad, maakte weinig indruk meer (in tegenstelling tot vorig jaar, in de afgeladen Tilburgse pijpenla The Batcave) en ik vond het niet eens zo erg dat ik er na een half uur vandoor moest om de trein te halen. Ondanks het haastig afgespoelde gezicht kreeg ik in de trein nog regelmatig een metalige herinnering in de neusvleugels aan een geslaagd avondje duivelsverering.
Licht Erlischt The Narrow Path
Beetje Dornenreich, beetje Striborg, heel klein beetje Menace Ruine, lekker potje lijkbleke funeral black van deze Noorse eenmansband.
Jean-Jacques Perrey & Dana Countryman The Happy Electropop Music Machine! en Destination Space
Aan het andere eind van het spectrum vinden we dit stel blije eieren. Wat een vrolijkheid! Ondanks dat je geen verhaal meer kan ophangen over vooruitstrevende elektronica en zenuwslopende musique concrète technieken toegepast in een kader van onnoemelijk blije popmuziek toch wel weer erg vermakelijk. Zit toch regelmatig weer te gniffelen om de idioterie dus: mission accomplished.