Bij de Grieken gaat weer eens echt op z’n Grieks doen: achter iedereen langs. Wij komen overal eerlijk voor uit in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Dengue Fever, William Ryan Fritch, Sinikka Langeland, Last Harbour, The Legendary Pink Dots, Nite Fields, A Place To Bury Strangers, Point Quiet, Lightfoils, SPC ECO, Various Artists: Static Waves 3, Terrorizer, Stench en Taraf De Haïdouks.
Jan Willem
Dengue Fever – The Deepest Lake (cd, Tuk Tuk/ Bertus)
“File under: psychedelic surf, spy music, Khmer rock, indie, hypnotic guitar riffs, jazzy horns & too-good-to-be-true otherworldly vocals”, aldus de sticker op de cd. Sinds 2003 komt de groep rond de mooie Cambodjaanse zangeres Ch’hom Nimol met nieuwe werken aanzetten. Hun vijfde The Deepest Lake volgt 4 jaar na hun vorige. Nimol, die hier ook een enkele keer rapt, wordt begeleid door Ethan Holtzman (keyboards), Zac Holtzman (gitaar, zang), David Ralicke (hoorns), Paul Dreux Smith (drums) en Senon Gaius Williams (bas). Ze brengen bloedmooie dan wel lekker opzwepende songs die ergens tussen Cambodjaanse pop uit de jaren 60, Amerikaanse surf, vintage rock en psychedelische muziek uitkomen. Het is gewoonweg weer een verrukkelijk album geworden.
William Ryan Fritch – Revisionist (cd, Lost Tribe Sound)
De autodidactische Amerikaanse componist William Ryan Fritch is bezig om zijn monsterproductie onder de naam “The Leave Me Sessions” te voltooien, dat in totaal ongeveer 10 albums, 110+ nummers en zo’n 6 uur aan muziek zal omvatten. Veel van deze muziek is gemaakt voor films, theaterproducties en anderzijds buiten zijn reguliere werken. Het mooie van de serie is dat geen werk hetzelfde is en Fritch zich ontpopt als een muzikale duizendpoot, die uit de voeten kan met neoklassiek, postrock, pop, wereldmuziek en filmmuziek. En toch draagt alles zijn kenmerkende, licht bevreemdende stempel, mede doordat hij lak heeft aan conventionele songstructuren. Hij brengt eerder al werken onder zijn eigen naam uit, maar is ook actief met zijn prachtig wereldse project Vieo Abiungo, Tokyo Bloodworm (samen met labelbaas Ryan Keane), Death Blues (met Jon Mueller van Volcano The Bear) en voorheen ook de hip hop gerichte band Sole & The Skyrider Band. Het volgende wapenfeit in de serie is de cd Revisionist. Hierop bewandelt hij meer de weg van de neoklassieke en licht experimentele pop, waarbij hij ook zijn heerlijke falsetzang ten gehore brengt. Hij mag hier rekenen op de muzikale hulp van Benoît Pioulard, DM Stith, Origamibiro en Esmé Patterson (Paper Birds). Je krijgt knap opgebouwde songs vol prachtige orkestraties, wereldse elementen, allerhande subtiele details en lichte experimenten. Het is allemaal weer van een bijzondere schoonheid waar fans van Glissando, Bon Iver, Radiohead, Grizzly Bear, Vieo Abiungo, Beirut, Matthew Collings en Sigur Rós hun hart kunnen ophalen. Wordt nog altijd vervolgd!
Sinikka Langeland – The Half-Finished Heaven (cd, ECM)
De Noorse folkzangeres Sinikka Langeland, die ooit deel uitmaakt van de groep Det Syng!, komt sinds 1994 al met haar eigen werk, waarbij ze altijd mag rekenen op absolute topgasten. Zo is Arve Henriksen regelmatig van de partij. Op haar nieuwste cd The Half-finished Heaven begeleidt ze haar zang met kantele. De rest wordt ingekleurd door haar gasten Lars Anders Tomter (altviool), Trygve Seim (tenor saxofoon) en Markku Ounaskari (percussie-instrumenten). Ze opereert altijd ergens op de grens van folk, wereldmuziek, neoklassiek, experimentele muziek en jazz. Ook hier doet ze dat weer op onnavolgbare wijze. Haar Arctische, isolationistische sound is van een uitzonderlijke en haast onaardse klasse en schoonheid. Dat ze veelal optreedt in een soort trollenpakje vergeef je haar dan ook onmiddellijk. De muziek, deels geheel instrumentaal, zit ergens in de hoek van Frifot, Mari Boine Persen, Jon Balke, Hector Zazou, Nils Petter Molvær, David Darling en Ketil Bjørnstad. Wat een pure beauty is dit weer.
Luister Online:
The Half-Finished Heaven
Last Harbour – Your Heart, It Carries The Sound (cd, Gizeh)
Eigenlijk begin ik er bij elke nieuwe release van Last Harbour wel over dat ze niet de aandacht krijgen die ze verdienen. De band rond Kevin Craig (zang) en David Armes (gitaar, orgel), beide ook actief in A.R.C. Soundtracks en achter Little Red Rabbit dan wel Little Crackd Rabbit records, brengt namelijk al jaren een fraaie en bovenal duistere kruisbestuiving van postrock, folk en wave. Door de jaren is het steeds een stukje zwarter geworden. Denk aan een mix van Tindersticks, Nick Cave, The Triffids, I Like Trains, The National, Angels Of Light, 16 Horsepower en Joy Division. Nu komen ze drie jaar na hun vorige werk met hun zevende album Caul. Naast Craig en Armes zijn het Michael Doward (bas, zang), Howard Jones (drums), Gina Murphy (piano, zang) en James Youngjohns (viool, gitaar, orgel) die de band completeren. Ze krijgen nog hulp op de viool van ex-bandlid Sarah Kemp (Anna Kashfi, The Declining Winter, Memory Drawings) en drie gastzangeressen. Ze presenteren hier wederom een nog duisterder geluid dan voorheen, maar ook nog mooier. Sterke arrangementen, met het diepe gecroon van Craig, de subtiele uitbarstingen, de fijne experimenten en de onversneden (heftige) emoties maken dat het kippenvel regelmatig op je armen staat. Van veel stukken is het zo overdonderend dat er haast een narcotische werking vanuit gaat. Wat een magnifiek album. Hun magnum opus!
The Legendary Pink Dots – 10 To The Power Of 9 (2cd, Rustblade)
The Legendary Pink Dots met kopman Edward Ka-Spel zal je bij mij vaak de revue zien passeren. Ik ben grote fan en ze stellen dan ook nooit teleur. Hun psychedelische muziek is vrijwel altijd wonderschoon, intrigerend en toonaangevend. Hun nieuwste schijf 10 To The Power Of 9 is een conceptalbum over een samenzweringstheorie. Zoals Ka-spel zelf beschrijft:
There are 10 people who run the World. They are all male and presidents, magnates and high priests all do their bidding. The 10 live in villas in the remotest part of the Himalayas- a place that absolutely NO – ONE would ever stumble upon. Although the 10 live in such close proximity to each other, they choose to have meetings in the back room of a small office in London. That’s where the decisions are made. That’s where the wars begin, that’s where the dice are tossed across the table to establish who wins, who loses, who lives, who dies.
The classic conspiracy theory to end them all and I listened ,open-mouthed , hair falling into my eyes . It was maybe 1976 when I heard this first. You are right to snigger at my naivety. I listened and twisted this story around inside my head , and it did indeed seem completely unbelievable. Now of course it’s 2014, and Im older and wiser and I have to laugh at myself too. Now I know wasn’t a theory. Now I know it’s true
De cd bevat dan ook behoorlijk mysterieuze muziek om dit hele verhaal luister bij te zetten. Dat komt mede door de etherische (gesamplede?) vrouwenzang er doorheen en de gitzwarte experimentele industriële muziek, waar een David Lynch film bij zou passen. Op dwingende maar uiteraard vrijwillige wijze weet de muziek je mee te slepen om niet meer los te laten. De gelimiteerde editie bevat nog een extra schijf met daarop 2 tracks van bij elkaar 25 minuten, die hier fraai op aansluit. Klasse!
Nite Fields – Depersonalisation (cd, Felte/ Konkurrent)
Zoals vaker is een release op het geweldige label Felte het uitproberen waard. Ze opereren meestal ergens in de post-punk, wave en shoegaze hoek; ja of een mix daarvan. Nieuw op het label is het Australische kwartet Nite Fields. Na twee 7”-es in 2012 debuteren zij nu met hun volwaardige album Depersonalisation. Het zijn al net zulke sombermannen (nou ja, met één vrouw ertussen) dan als in de jaren 80. Als ze dit met post-punk en wave geïnjecteerde album in die tijd op 4ad hadden uitgebracht, zouden ze prima passen. Niet dat ze met hun shoegaze en lichte experimenten ook andere dingen te bieden hebben. Nu ben ik een enorme liefhebber van die sound, dus boeien doet het allemaal ook niet zo. Ook die donkere stem van kopman Danny Venzin is om in te lijsten zo mooi. Denk aan een perfect uitgevoerde mix van The Cure, Joy Division, Modern English, Dif Juz, Clan Of Xymox, I Like Trains en Slowdive. Prachtig duistere nostalgie.
A Place To Bury Strangers – Transfixiation (cd, Dead Oceans/ Konkurrent)
A Place To Bury Strangers lijkt per album een heftiger en breder geluid aan de dag te leggen, zonder dat hun eerdere werk ook maar enigszins minder wordt. De Amerikaanse groep die tegenwoordig bestaat uit Oliver Ackermann (zang, gitaar, bas), Dion Lunadon (bas, gitaar, achtergrondzang) en Robi Gonzales (drums) zijn van een noisy shoegazeband steeds meer de wave en experimentele kant opgeschoven. Hun vierde cd Transfixiation heeft 3 jaar op zich laten wachten, maar het is de moeite waard geweest. Wederom laten ze een wat rauwere sound horen en grijpen ze breed om zich heen in de grabbelbak van het verleden. Ze weten daar echter een fijne en heftige hedendaagse sound mee te creëren, die ook hun soms angstaanjagende livegeluid weet te benaderen. Emilie Lium Vordal biedt met enige regelmaat voor het mooi etherische tegenwicht aan Ackermann’s holle weltschmerz geluid. De groep is los. Denk aan een prachtige kruisbestuiving van The Jesus And Mary Chain, My Bloody Valentine, Suicide, Godheadsilo en Joy Division. Een sensationeel in de houdgreep nemend knalalbum. Heerlijk!
Point Quiet – Ways And Needs Of A Night Horse (cd, Continental/ V2)
Troubadour Pascal Hallibert (zang, gitaar) reist niet alleen veel tussen zijn geboorteland Frankrijk, de Verenigde Staten en Nederland, hij houdt er door verschillende benaderingswijzen ook diverse bands op na. Hij maakt met Haagse en internationale muzikanten deel uit van de heerlijk Americana groep White Sands, het landerige Praise The Twilight Sparrow en ook het filmische altcountry gezelschap Templo Diez. In 2010 debuteert hij met Point Quiet, wat een vervolg op White Sands is. Op de nieuwe cd Ways And Needs Of A Night Horse wordt hij door het hechte clubje van Hans Custers (bas, keyboards), Jan van Bijnen (pedal steel, banjo, accordeon, harmonica, trompet), Daan van Diest (drummer) en Simone Manuputty (viool, zang, klokkenspel) vergezeld. Ze brengen een schitterende maar duistere Americana, waarin ze folk, altcountry en blues elementen inbedden in hun gedragen sound. Hun liedjes gaan over zaken als verlies, hoop, vrees en liefde, die ze van rijke maar stemmige arrangementen voorzien. Hallibert beschikt over een donker maar prettig in het gehoor liggend stemgeluid, waardoor hij de luisteraar moeiteloos mee weet te slepen. Op eigenzinnige wijze belanden ze ergens tussen Calexico, Mark Lanegan, Lambchop, Johnny Cash en Sparklehorse. Het meeste hier is van een bloedstollend nachtelijke schoonheid!
Shoegaze on….2:
Nu het bekend is dat de shoegaze giganten van Slowdive en Swervedriver een nieuw album gaan maken nadat My Bloody Valentine dat al heeft gedaan, is de terugkeer van de shoegaze helemaal een feit. Maar de rol van de huidige generatie bands zal daar zeker een rol in hebben gespeeld. Een label dat daarin voorop gaat is Saint Marie, die je ergens tussen Creation, 4ad en Bella Union mag positioneren.
Lightfoils – Hierarchy (cd, Saint Marie/ Konkurrent)
Een mooi voorbeeld hiervan is de groep Lightfoils. De groep uit Chicago is in 2010 opgericht en bestaat tegenwoordig uit Zeeshan Abbasi (gitaar), Jane Zabeth (zang), Cory Osborne (bas, programmering), John Rungger (drums) en Neil Yodnane (gitaar). Ze brengen een opzwepende met wave en droompop geïmpregneerde shoegaze variant, waarbij de gitaren lekker fuzzy zijn en de zang heerlijk etherisch. Wat dat betreft zijn ze eigenlijk een soort hybride van Cocteau Twins, Lush, Slowdive, Pale Saints en My Bloody Valentine. Juist die combinatie plus de voortvarende aanpak, zowel door de veelal uptempo ritmes en noisy geluiden als het prettige gebruik van elektronica, maakt dat deze band ook daadwerkelijk iets toevoegt. En die verdovende stofzuigergeluiden blijven verslavend. Een prachtig droomdebuut!
SPC ECO – The Art Of Pop (cd, Saint Marie/ Kaboom Music)
Meer dan een mooi voorbeeld is de groep SPC ECO (space echo), dat de groep is van Curve kopman Dean Garcia (bas, drums, gitaar, zang, programmering), die ooit zelfs deel uitmaakte van de Eurythmics en legio andere projecten, plus zijn dochter Rose Berlin (zang). Sinds 2009 laten ze met enige regelmaat hun releases het licht zien. Een mooie shoegazefamilieaangelegenheid (schrijf die maar op voor galgje). Op hun vijfde cd The Art Of Pop, hun cd-r en digitale releases meegerekend, brengen ze weer een heel mooie mix van shoegaze, nu gaze, droompop, dance, wave en elektropop. Ze brengen dromerige en zomerzwoele muziek, die mede door de etherische doch bitterzoete vocalen van dochterlief enerzijds en de sterk arrangementen van vaderlief anderzijds behoorlijk weet te beklijven. Het is hun meest elektronische album tot nu toe. Op schitterende wijze komen ze ergens tussen Curve, Cocteau Twins, Soundpool, The Dø, New Order, The Knife en Insides uit. Probeer daar maar eens weerstand aan te bieden.
Various Artists: Static Waves 3 (3cd, Saint Marie)
Als klap op de vuurpijl is er het jaaroverzicht van Saint Marie zelf. Normaal gesproken laten ze je enkel in hun smaakvolle keuken kijken met onuitgebrachte of nog te verschijnen nummers van bands uit hun of daaraan gerelateerde stal. Dat doen ze nu ook weer op de eerste twee cd’s. Hierop vind je weer allerlei bekende en onbekende artiesten die ergens in de shoegaze, droompop, indierock, softnoise dan wel nu gaze hoek zitten. Daar kan ik een hoop over gaan vertellen, maar via onderstaande link kan je daar zelf wellicht meer uithalen dan uit mijn woorden. De absolute bonus zit hem in de derde schijf waarop diverse acts mijn helden van Slowdive coveren. Dat is eerder al eens gedaan door Morr Music op Blue Skied An’ Clear (2002, ook een labeloverzicht plus tribuut). Op dit nieuwe eerbetoon brengen Spotlight Kid, Lotte Kesner, Seasurfer en 10 andere bands een hele fraaie ode aan de band die voor mij ook meer heeft betekend dan bijvoorbeeld My Bloody Valentine. Ze ontzien de band bepaald niet en brengen ook hun hedendaagse visie op de songs van weleer. Voor iedere liefhebber van Slowdive, shoegaze en droommuziek is dit een geweldige en voordelig geprijsde release!
Martijn
Terrorizer (L.A.) Before The Downfall
Vorig jaar bracht het Italiaanse label F.O.A.D. al een uitstekende democollectie uit, gewijd aan New Yorkse hardcoreband The Crumbsuckers. Nu is het de beurt aan Terrorizer, grindcore uit Los Angeles. Met Morbid Angelleden David Vincent en Pete Sandoval maakten Jesse Pintado en Oscar Garcia een legendarisch album genaamd World Downfall, waarbij er uiteraard gelijk stemmen waren die beweerden dat de demo’s beter waren. Die beruchte demo’s vind je dus hier, aangevuld met live- en oefenruimte-opnames van de pioniers, in wisselende kwaliteit maar zo te horen wel de best mogelijke. De driezijdige LP wordt vergezeld van een uitgebreid boekwerk met parafernalia en oude en nieuwe interviews. Bovendien zit er ook nog een CD bij met nog meer historische opnames. Deze keer zit de gatefold ook nog in een slipcase, waardoor je die goodies allemaal lekker bij elkaar kan houden. Of die demo’s nu beter waren, ach, wel is het interessant te horen hoe exxxtreem deze band was in de tijden dat Bay Area thrash de dienst uitmaakte.
Stench Venture
Death metal uit de seventies, het kan niet, maar het zou vast zo geklonken hebben als Stench. Of als Tribulation, waar twee van de drie leden ook in terug te vinden zijn. Stench is wat meer rechttoe-rechtaan dan die band, maar de occulte sfeer is er zeker, net als de pakkende songs. Natuurlijk ogen ook klaphoes en boekwerk lekker jaren zeventig. Een stijlvol pakketje en dat kan je niet vaak zeggen van een death metalrelease.
Taraf De Haïdouks Of Lovers, Gamblers & Parachute Skirts
Ook old school, maar dan heel anders is de nieuwe Taraf De Haïdouks, na het debuut hebben de Roemenen heel wat omzwervingen gemaakt om het traditionele geluid op elk album een smaakje mee te geven. Was het geen uitgebreide gastenlijst dan was het wel interpretaties van klassieke muziek. Niet dat het eindresultaat ooit vervelend is geweest, maar om ze weer ouderwets hun ding te horen doen zoals op Of Lovers, Gamblers & Parachute Skirts is óók wel weer eens lekker. Dat is namelijk nooit saai.