Zoals zijn schoonzus zou zeggen: Johan Friso was wel een beetje dom. Veel slimmer is het om je te bedelven onder onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Dead Neanderthals, The Workout, Mi And L’Au, Morosity, The Residents, Soap&Skin, Tindersticks, Aaron Dilloway, Gultskra Artikler, Suzanne Ciani en Mater Suspiria Vision. En keken naar: The Hired Hand en Ulver.
Dead Neanderthals – Jazzhammer / Stormannsgalskap
Niks geen ultrakorte grindcore meer, maar twee nummers van tien minuten. Geen grap. Keihard, compromisloos, genadeloos: allemaal dingen die van toepassing zijn op ‘onze eigen’ Dead Neanderthals. Drones, voortdenderende drums, freejazz, noise. Niet te geloven, wat een impact. Vergelijkbaar met Pain Killer en Naked City, maar dan wel lomper en harder. Een plaat om 20 minuten OMG WTF te roepen.
The Workout – The Coldroom Sessions
Best vreemd eigenlijk dat niet meer bands een mix van shoegaze en postrock maken; afgaande op The Workout liggen de genres behoorlijk dicht bij elkaar en gaan ze eigenlijk naadloos in elkaar over. Niet dat alle liedjes direct beklijven, maar ik blijf luisteren merk ik; wil hem best vaak opzetten. Maar ik ben nu eenmaal een sucker om weg te zweven op uitwaaierende gitaarpartijen. De sporadisch ingezette I Like Trains zang past best goed, maar voegt in tegenstelling tot bij die band hier weinig toe.
Mi And L’Au – If Beauty Is A Crime (cd, Important)
Het merkwaardige muziekkoppel is terug. Mira is een Fins ex-model en Laurent een Franse soundtrackmaker. Ze zijn jaren geleden als een blok voor elkaar gevallen in Parijs en uiteindelijk verhuisd naar een blokhut in Finland. Van daaruit zijn ze muziek gaan maken, wat in 2005 op hun gelijknamige debuut tot mysterieuze folk en singer-songwritermuziek heeft geleid met indie, avant-garde en lo-fi invloeden. In 2008 brengen ze in eigen beheer een hoorspel uit en een jaar later komen ze met hun volwaardige tweede album. Hierop trekken ze de lijn van hun debuut door, maar worden hier ondersteund door vele gasten op piano, violen, sax, klarinet, fluit, trombone, trompet en harp. Daardoor krijgt de muziek ook wel een klassiek tintje mee. Verder zijn het gewoon heerlijk weemoedige songs met continu kippenvelmomenten, waarbij ze afwisselend zingen. Niet alleen in het echte leven is er chemie, ook op plaat is er pure chemie en vooral magie. Dat is ook op hun derde album goed te horen. Nieuw is dat ze nu een elektronische weg bewandelen. Weg van de akoestische, klassieke instrumenten. Hun geluid is nu kaal, maar ontzettend effectief. De schoonheid en melancholie die altijd al in hun muziek besloten lag komt nu alleen meer bovendrijven. En de heerlijk stemmige zang en samenzang is nog altijd intact. Een album vol magie en criminele schoonheid!
MP3’s:
If Beauty Is A Crime
Magic 80
Morosity – Misanthrope (cd, Evensong/Morosity)
Dit Amerikaanse, vijftal maakt alternatieve rock met hoofdzakelijk akoestische instrumenten. De akoestische gitaarpartijen worden mooi aangevuld met elektrische gitaar, bas, viool en percussie. De zang van Jesse Albrecht houdt het midden tussen die van Ian Astbury en Brendan Perry. Ik denk dat fans van die zangers en de band Black Tape For A Blue Girl deze muziek ook wel kunnen waarderen. Lekker plaatje.
Luister Online bij Bandcamp:
Misanthrope (album)
The Residents – Coochie Brake (cd, Cryptic Corporation/Ralph)
The Residents bestaan 40 jaar en brengen nog steeds albums uit. Deze nieuwe ging eerder al als dubbelaar voor grof geld over de toonbanken van ebay. Ik heb maar even gewacht tot deze enkele betaalbare cd er was. Het combo maakt al jaren eigenzinnige en veelal bevreemdende avant-garde, die veelal gaat over de muziek of al dan niet verzonnen gebeurtenissen. Dit combineren ze dikwijls ook met multimedia. De verrassing is er de laatste jaren wel af, de kwaliteit van de releases is ongeëvenaard hoog gebleven. Nu komen ze voor het eerst met een ander geluid. Dat wil zeggen de eigenaardige, surreële elementen in de muziek passen er nog steeds bij, maar de sfeer is meer duister en grimmig, de muziek harder en progrock georiënteerd met wereldse elementen en er worden veel Spaanse woorden gesproken en gezongen. De managers Homer Flynn III en Hardy Fox, ofwel de huidige band naar verluid, zijn met hun 67ste misschien niet de jongste meer, maar aan hun muziek hoor je dat absoluut niet af. Het is biologerend en meeslepend. Roepen ze nou “dikke prinses” na 1’13” in “Gotta Believe”? Hoe dan ook is het wederom intens genieten van deze unieke band.
Luister Online bij YouTube:
Theater Of Shadows
The Noche Called MY Nombre
Gotta Believe
Rot Of Ages
Outside The Fence
Tied To A Cactus
Crocodile Tears
Dead Man On The Floor
Runaway
Bitter Biter
Please Don’t Go
Soap&Skin – Narrow (cd, Solfo)
De inmiddels 21-jarige Oostenrijkse dame Anja Franz Lasch, ook wel Anja Plaschg geheten komt na haar overrompelende debuut eindelijk met een opvolger. Dat wil zeggen eentje die bijna 30 minuten duurt en derhalve misschien niet als haar tweede langspeler de boeken in gaat. Maar ik teken ervoor. Natuurlijk is het opmerkelijk bevreemdende geluid van haar inmiddels bekend en zal deze nu niet zo’n verrassing teweeg brengen, maar eigenlijk heeft ze alles enkel geperfectioneerd. Daarom doet dit album totaal niet onder voor mijn nummer 1 uit 2009 en zorgt ze wederom voor een sensatie. Haar androgyne Engels-, Duits- en Franstalige zang die op een psychedelische versie van Nico lijkt combineert ze wederom met piano- en vioolspel en intrigerende elektronica vanuit de laptop. Naast haar eigen songs brengt ze ook de indrukwekkende cover “Voyage Voyage” van Desireless ten gehore en incorporeert ze ook stukken van Franz Schubert in haar muziek. Die muziek houdt dan ook het midden tussen neoklassiek, gothic, wave, elektro, singer-songwriter, IDM en psychedelica. Als een muzikale vampier zuigt ze je
helemaal op. Het is mysterieus, onaards, ontroerend, droefgeestig en ontzettend eigenzinnig. Heerlijk om nog zo verrast te kunnen worden met een hedendaagse artiest. Fans van Nico, Zola Jesus, CallmeKat, Marissa Nadler, Sleeping Dogs Wake en CocoRosie kunnen hun hart ophalen. Subliem!
Luister Online:
Narrow (albumsnippers)
Tindersticks – The Something Rain (cd, Lucky Dog)
De Tindersticks vallen me eigenlijk nooit tegen. Op het moment dat je denkt “nu ken ik het wel” slaan ze gewoon net weer een andere weg in. Ook op hun nieuwe, negende cd staan ze weer op zo’n kruispunt, hun derde in 20 jaar tijd. Ze voegen meer elektronica, wave en soul toe aan hun immer melancholische en nachtelijke sound. Ze nemen op dit album ook afscheid van de mensen die hen ontvallen zijn: Ian Bridge, Ian Rockley, Ian Osborne en Lhasa de Sela. Dat verdriet hoor je ook goed terug in de stemmige songs. Ze openen met een 9 minuten durende song “Chocolate” met spoken word à la Arab Strap. Daarna vind je veel vertrouwde elementen terug, zij het gestoken in een nieuw zwart jasje gelardeerd met vintage geluiden. Het is soms zelfs opzwepend, maar de ze weten je toch vooral weer te raken met de droefgeestige precisiebombardementen. Het hoogtepunt wordt wel gevormd door het overrompelende “Medicine”. Maar ook de rest is van een ongekend niveau. Zo geraakt de band niet van de regen in de drup, maar is er sprake van een nieuw en bovenal wonderschoon hoogtepunt.
Luister/Kijk Online bij YouTube:
Medicine
Chocolate
This Fire Of Autumn
Slippin’ Shoes
Frozen
Come Inside
Aaron Dilloway – Modern Jester (2lp, Hanson, 2012)
Afgaande op de titel en hoes zou je verwachten dat we hier met een re-release van doen hebben, maar Modern Jester is op één nummer na een gloednieuw album, uitgebracht op Dilloway’s eigen Hanson Records. Het zou evenwel net zo goed een retrospectief overzicht kunnen zijn van wat de man de laatste (meer dan 10) jaren heeft bezig gehouden. Als vanouds horen we noise; krakende en piepende geluidsgolven die langzaam vervormen tot andersoortige noise. Dat lijkt op papier diepte te missen; toch is Modern Jester een gelaagd album waarbij de grillige, schokkende transformatie van de klanken het winnen van de agressieve en afstandelijke presentatie.
Gultskra Artikler – Abtu Anet (lp, Miasmah, 2012)
Bij muziek uit Rusland denk je soms al snel aan nagesynchroniseerde popsongs, of aan beschimmelde black metal opgenomen in een grot in Siberië. Op het gebied van experimentele muziek is Alexey Devyanin in ieder geval een goed bewaard geheim. Vanuit Moskou maakt hij als Gultskra Artikler gedetailleerde collages van drones, folk, ambient, modern klassiek en allerlei gevonden geluiden. Abtu Anet slingert bedachtzaam langs de donkere kanten van de muziek en de coherentie moet eerder gezocht worden in de melancholische sfeer dan in de speelstijl. Dat maakt het zeker geen minder indrukwekkend album.
Suzanne Ciani – Lixiviation (cd, Finders Keepers, 2012)
Prachtige verzamelaar uit het archief van Finders Keepers, waarop werk van Ciani uit de periode 1969-1985 wordt tentoongesteld. Dat was nog vóór haar doorbraak, en met de lessen van synthpionier Don Buchla nog vers in het geheugen. Haar talent is echter al duidelijk te horen. Volledig gebruikmakend van de techniek van synthesizers uit die tijd wist ze betoverende elektronische muziek te creëren, iets wat ongetwijfeld een blauwdruk heeft gevormd voor latere acts als Boards Of Canada. Ook de geluidseffecten en jingles – gebruikt voor reclames van ‘s werelds grootste bedrijven en meest succesvolle films – zijn fascinerend om naar te luisteren. Deze maken het album wel erg kort: krap 35 minuten. Het enige minpuntje.
The Hired Hand (Peter Fonda)
Is er behoefte aan een voorloper van Meek's Cutoff? Dat dacht ik wel! Bizar genoeg werd deze prima (en subtiele) ambient western geregisseerd door Hollywoods grootste klootzak Peter Fonda. God zal hem toch wat van zijn zonden moeten vergeven, want zelfs zijn hoofdrol is hier goed, én iconisch. Net als in de film van Reichardt is in The Hired Hand een groepje (mannen in dit geval) op weg naar hun gedroomde paradijs. Hier Californië, de kust. Het lijkt McCarthy's The Road wel. In de fenomenale eerste scene zien we minutenlang slechts blauwglinsterende beelden van dartelende mannen bij een riviertje. In extreme Koyaanisqatsi-slowmotion. Speels en warm en totaal psychedelisch. Dé held van de film is niet Fonda, maar cinematograaf Vilmos Zsigmond, die duidelijk de opdracht heeft gekregen zich niet in te houden. Het filmdoek als caleidoscoop, vier shots mengen, waarom niet. De western leegt zich er ook perfect voor. Leg een leeg beeld over een leeg beeld, en je kríjgt iets. Van die reis naar de kust komt overigens weinig, het drietal mannen belandt in een locus terribilis, die de bebaarde graatmagere Andrei Rublev-figuur Fonda al eerder heeft bezocht. De plek breekt 'm. Hij moet terug naar de vrouw! Daar begint de film eigenlijk pas echt, met een Maria Magdalena-motief, de lusten van de (oudere) vrouw en het ongemak van mannen en samenleving. De verlaten echtgenote wordt gespeeld door Verna Bloom, geen grote naam, maar wel aanwezig in nog twee onverbiddelijke klassiekers; Medium Cool en After Hours. De lijntjes van scenarist Alan Sharp zijn ook niet verkeerd, met Ulzana's Raid en Night Moves. Heel veel meer inhoudelijks moet ik over deze minimalistische film niet zeggen; wel nog een complimentje voor de fraaie (tikje cheesy) muziek van Bruce Langhorne, op gitaar, banjoline en sitar. De aanwezigheid van Langhorne is heel toepasselijk, hij mist namelijk een paar vingers….
Mater Suspiria Vision Inverted Triangle III: The Bizarre Tea Party at the Labyrinths in the Garden of Eden
Phantasma Disques braakt echt een stroom aan cdrs en dvdrs uit, ik beperk me even lekker tot het vinyl. Dat houdt het wel zo overzichtelijk. Het woud van echoënde digitalia, gevuld met stoet aan kreunende of in exotische talen sprekende bosnimfen is op die manier precies goed gedoseerd. Het doolhof van wellustige klanken is deze keer verpakt in een professionele klaphoes. Natuurlijk (gelukkig) wel weer voorzien van collector's items als gesigneerde fotokaart, poster en alternatieve hoes, lustig bijeengeplakt door Cosmotropia De Xam. Waar de muziek van Mater Suspiria Vision zich al heeft losgezongen van al te herkenbare vertraagde jaren tachtig hits is de eyecandy nog steeds het resultaat van creatief samplen van blootblaadjes, cult-films en een oude Italiaanse progplaat. Retecool!
Ulver Live In Concert — The Norwegian National Opera
"Nooit!" was het stellige antwoord van Kris Rygg op de vraag of ze ooit live zouden spelen (die ene keer telt niet). Daar kwamen ze van terug en gelukkig maar, want ondanks mijn scepsis was ik behoorlijk onder de indruk van hun optreden in Tilburg. Door over het algemeen fraaie projecties voorkomen ze dat je naar een stel datatypisten zit te kijken en filmische klanken als de hunne vragen er bijna om. Nu dus ook die verplichte live-dvd en die is ook dik in orde. Extraatjes zijn er in een paar bijzondere stage-acts en Christian Fennesz die het laatste kwartier meespeelt. Verder geen diashow, interviews of andere overbodige tierlantijnen. Wel een blu-ray, daar had ik liever een audio-cd voor gehad, want dvd én blu-ray lijkt me wat dubbelop.
Ulver – The Norwegian National Opera (DVD / Blu-ray trailer) from Kscope on Vimeo.