Je hoort al die verhalen over die Arabische burgers wel, maar die dictators dat waren ook geen lieverdjes hoor. Liever dan toch onze gedicteerde lijstjes uit het:
We luisterden naar: Book Of Sand, Charles Bradley, Gareth Davis & Machinefabriek, PJ Harvey, The Twilight Singers, Vena, White Noise Sound, V/A-Minute Papillon, The Skull Defekts, Julianna Barwick, Rainbow Arabia, Richard Youngs en Gregg Kowalsky. En gingen naar: Janelle Monáe.
Book Of Sand – Destruction, Not Reformation (cd, Paradigms)
Dit solo black metal project komt met een veel subtielere plaat dan het in eigen beheer uitgegeven debuut. Hierop is de cover van de Hongaarse traditional “Hidegen Fujnak A Szelek” wel hilarisch. Maar het eenmansproject, dat zich op de borst klopt anarchistisch, feministisch, pro veganistisch, antiracistisch en voor de menselijke extinctie te zijn, komt nu met een veel spannender album. Nog steeds heerst de langzaam voortslepende black metal met uitzinnige, op de achtergrond situerende vocalen, maar er is ook ruimte voor cello, gamelan en andere meer neoklassieke elementen. Hierdoor is het een soort neoklassiek meets black metal geworden, waar net voldoende ruimte is om af en toe aan de oppervlakte even naar adem te happen. Heerlijke zwartgalligheid!
Luister Online bij Myspace:
No Excuses For Fascist Sympathy
Charles Bradley – No Time For Dreaming (cd, Duham/Daptone)
Wereldtip van Martijn tH op het forum! De 62-jarige Bradley heeft een turbulent leven achter de rug, dat van zwerver tot kok in een kliniek voor geesteszieken. Hoogtepunt in zijn leven is een optreden van James Brown in 1962. Eindelijk na jaren heeft hij de kans zelf een plaat te maken, waarbij zijn grote voorbeeld nooit heel ver weg is. Alleen zal het niemand verbazen dat hij een zwaar doorleefde, gemeende stem heeft en geen “sex-machine” allures. Veel mensen die ik dit laat horen zijn net als ik meteen verkocht en merken dikwijls op dat het “waarschijnlijk wel heel oud is”. Ook de uitstekende begeleiding van de Menahan Street Band, die overigens veelvuldig citeert uit James Brown werk (luister maar eens naar “How Long”), mag er wezen. Dit is soul zoals het hoort te zijn. Nostalgisch, doorleefd, confronterend en van een ongepolijste pracht.
Luister Online:
The World (Is Going Up In Flames) / The Telephone Song
Luister Online bij YouTube:
How Long
Gareth Davis & Machinefabriek – Grower (cd, Sonic Pieces)
Eindelijk is deze op cd uit. Een paar weken terug werd ik al opgewarmd door Justin’s verhaal, maar de pre-order is er eindelijk en nog mooier dan verwacht. Het kleine Sonic Pieces label begint zich aardig te ontwikkelen tot groots, prestigieus label. Er zit nog geen zwakke release tussen. Van Davis ben ik goede muziek wel gewoon en van Machinefabriek al helemaal en nog veel vaker ook. Net als op Drape werken de basklarinettist en de gitarist/elektronicaman samen aan geïmproviseerde klanksculpturen, die niet duidelijk van de één of de ander komen maar ook niet per sé synergetisch zijn. Wel weten ze je met schetsen en suggesties van geluid een combinatie van ambient, elektro-akoestische muziek en drones voor te schotelen die je niet gemakkelijk loslaat. Dat komt mede door de surrealistische sfeer van het album. Hard op de koptelefoon gaat er een wereld voor je open. Klasse!
Luister Online bij Soundcloud:
Grower
PJ Harvey – Let England Shake (cd, Universal Island)
Harvey verbaast vriend en vijand in 2007 op on- en aangename wijze met een nieuwe sound. Een geluid dat ik overigens meteen omarm. Het is meer ingetogen en melancholisch en van een aangrijpende kaalheid. De zang daarbij is fragiel, hoog, etherisch en vol gevoel. Ze geeft zich op prachtige wijze bloot. Op haar nieuwe album gaat ze hier deels mee verder, al is de zang minder etherisch en meer folky. De rock van weleer is ingeruild voor singer-songwriter met rock en folk invloeden. Daarbij snijdt ze antioorlog thema’s aan die de muziek van extra munitie voorzien (oei). Maar los hiervan is de muziek ook gewoon goed. Op veel punten pakt ze het naast de gebruikelijke melancholie speels en frivool aan, met andere instrumenten dan normaal. PJ Harvey weet daarmee wederom te verrassen met een ijzersterk liedjesalbum, dat onmiskenbaar haar unieke stempel draagt.
Luister Online bij Myspace:
Written On The Forehead
The Twilight Singers – Dynamite Steps (cd, Sub Pop)
Ik heb Afghan Whigs nooit zo begrepen, maar sinds diens zanger Greg Dulli zijn schemerproject is gestart kan ik er veel beter mee uit de voeten. Heerlijk donkere rocksongs met de juiste rauwheid. Op de nieuwste, vijfde cd werkt hij samen met Mark Lanegan (samen met Dulli ook in The Gutter Twins), Joseph Arthur, Petra Haden (viool), Nick McCabe (Verve) en Ani DiFranco, die ook beschikken over de juiste kleuren donker. De songs zijn zoals je hoopt vol met melancholisch nachtelijke sferen en niet al te vrolijke thema’s. Oprechte, aangrijpende ballads, met dat gruizige Nick Cave-achtige, die mij weten te raken.
Vena – Nomadic (mcd, Paradigms)
Een mini cd van de Noorse band die naast het echtpaar Benjamin en Kjersti Pyke bestaat uit Thomas Pyke en Martine Diesen. Ze maken heerlijk gruizige shoegaze met helder vrouwelijke zang. Daarbij klinken ze als een kruising tussen Cult Of Luna meets Lush met elementen van Wovenhand en Ride. Zeer veelbelovend plaatje voor de toekomst!
Luister Online bij Myspace:
Shadowlands
White Noise Sound – WNS (cd, Alive)
Met “Sunset” knallen deze Britten er meteen flink in met hun psychedelische noise. Ze brengen een nostalgische trip langs oude en nieuwe helden als The Soft Moon, Spacemen 3, A Place To Bury Strangers, The Jesus And Mary Chain, iLiKETRAiNS en Thee Hypnotics. Space rock, noise, psychedelica, shoegaze, post-rock en zelfs ambient passeren de revue. Ze schoppen behoorlijk kont op dit album, of ze nu vet rocken of psychedelisch wegzweven. En nee, ze brengen niet heel veel nieuws maar de combinatie van de verschillende oude elementen met enkele nieuwe maakt het tot een zeer smakelijk en onweerstaanbaar album.
Luister Online bij Myspace:
Sunset / There Is No Tomorrow / Don’t Wait For Me / (In Both) Dreams & Ecstasies
Luister/Kijk Online bij YouTube:
Sunset
Various Artists – Minute Papillon (cd, Second Language)
Ik heb een abonnement op het Second Language label, wat inhoudt dat je voor een schappelijke prijs een x aantal releases krijgt. Ze doen overigens ook wel aan losse verkoop. Maar tot nu toe is nog geen cd tegengevallen. Nu ook weer een fantastische verzamelaar met maar liefst 60 artiesten met elk een nummer van een minuut. Dat levert een schitterende caleidoscoop op van Martin Hall, Gareth S Brown, Cédric Pin, ( r ), Pete Astor, Franck Alba, Hannah Peel, Opiate, Wixel, Jannick Schou, Xela, Dollboy, Ellis Island Sound, Jenny Brand, James Brewster , Jasper TX, sanso-xtro , Roll the Dice, Plinth, Ensemble, Directorsound, Textile Ranch, The Home Current , Darren Hayman, Heather Woods Broderick, Fieldhead, Olivier Namblard, M. Ostermeier, Felix Kubin, ISAN, Scanner, Machinefabriek, Gareth Dickson, Ark Of Noise, Relmic Statute, micro boredom, Ringinglow, Offthesky, Lene Charlotte Holm, brave timbers, Richard Moult, Tyneham House, Clem Leek, Isnaj Dui, Fureasteen, Junkboy, Rickard Jäverling, Primitive Northerner, Seasons (pre-din), Danny Norbury, Winter Cabin , d_rradio, Hybernation, Will Long, The Boats, Dustin O'Halloran, 30Km Inland, Dirk Markham, Message To Bears en P Jørgensen. De artiesten + tracknamen zijn in voor mij net leesbare letters gedrukt (en dat zegt een hoop), maar voor de rest zit er nog een vergrootglas bij, hetgeen de Engelsen toch veel fraaier een magnifying glass noemen. Magnifieke compilatie!
The Skull Defekts – Peer Amid (cd, Thrill Jockey, 2011)
Ik maakte eigenlijk pas op het Incubate festival van vorig jaar kennis met deze Zweedse band. Een beetje laat, want ze lopen al wat jaartjes mee inmiddels en hebben minstens twee handen vol aan releases op hun conto staan. Na het energieke, vuige optreden in Tilburg heb ik de meeste ervan direct opgezocht. Maar als ik een tip zou moeten geven aan een potentiële luisteraar, wijs ik sinds kort naar de nieuwste plaat Peer Amid. Deze combineert het beste wat The Skull Defekts te bieden hebben: elektronisch gestuurde dronerock met elementen van industrial en rafelige new wave. Venijnige gitaarriffs die neigen naar stoner begeleiden de maniakale, suïcidale zang van de excentrieke Daniel Higgs, die sinds kort bij de band is aangesloten. Eindelijk weer eens een “rock” album waarvan ik echt onder de indruk ben.
Julianna Barwick – The Magic Place (cd, Asthmatic Kitty, 2011)
Iets waar ik lang naar uitgekeken heb is het vervolg op de Florine ep van Julianna Barwick. Die bevatte niet alleen zes hemelse nummers, de muziek die de Amerikaanse maakt is ook nog eens origineel te noemen. Haar talent werd gevormd in de kerk, of meer specifiek, het koor waarin zij zong. En eigenlijk is de instrumentatie ook niet meer dan alleen haar stem. Zonder herkenbare teksten stopt ze haar iele, hoge uithalen in loops en door de herhaling als stenen op elkaar te stapelen ontstaat eigenlijk een heel rijk palet aan klanken dat tot ver in het paradijs reikt. Slechts sporadisch horen we een lichte piano of percussie op The Magic Place, haar debuut voor Asthmatic Kitty (het label van Sufjan Stevens). De nummers Bob In Your Gait (met gitaar) en Prizewinning (reggae-achtig ritmes) zijn daarom misschien wel een grote verrassing, maar zeker niet minder goed.
Rainbow Arabia – Boys And Diamonds (cd, Kompakt, 2011)
Na Kabukimono uit 2009 was ik toch wel enigzins verrast om het getrouwde stel uit Los Angeles op Kompakt te zien. Maar het Duitse label is natuurlijk allang niet meer alleen maar minimal house, en ook Rainbow Arabia is een stuk volwassener geworden, zo blijkt uit het echte debuutalbum Boys And Diamonds. Toch is het duo de bijzondere stijl niet uit het oog verloren. In de eerste instantie denk je bij de opstelling (gitaar, drums, dubbele keyboards en zang) aan een indieband, maar het gebruikte muzikaal palet is even kleurrijk als een regenboog. Er zijn onder meer kenmerken uit de Arabische en West-Afrikaanse muziek terug te vinden (naar verluid gebruik de band een synthesizer uit Libië, net op tijd geëxporteerd dacht ik zo) en er wordt kinderlijk eenvoudig overgeschakeld van electropop naar reggae. Ook horen we een dancehall discotrack terug, dat klinkt alsof Fever Ray in een opgewekte bui is beland. Andere dansbare junglegeluiden doen weer aan M.I.A. denken. Boys And Diamonds is een zeer veelzijdig en fris luisterbaar album geworden.
Janelle Monáe @ Melkweg, Amsterdam
De vorige keer moest ze opdraven bij Prince in New York en werd de show in de Melkweg gecancelled, maar nieuwe ronde, nieuwe kansen (en nieuwe prijzen). Iets tegen negenen betreedt de MC om mevrouw Monáe een warm welkom te geven en dat lukt uiteraard zonder problemen in de uitverkochte melkweg. Wat volgt is een geöliede show waar Monáe en haar zeskoppige band met beperkte (zwartwitte) middelen een energiek en plezierig sfeertje weet te creëren. Dansers die zich in diverse outfits vrij over het podium bewegen, een scherm met eigen werk en onder andere materiaal uit Metropolis en oude James Brownoptredens. Zelfs een ezel met een canvas waarop Janelle een … eh … interessant schilderij maakt (evengoed waren er heus wel mensen in geïnteresseerd bij de verloting die plaatsvond terwijl ik op mijn jas stond te wachten). Strak gemusiceerd, opvallend trouw aan de plaat, dus iets minder extravagant dan ik had verwacht maar dus ook net als haar studiowerk zeer divers. Van een breekbare ballade als Smile (in duet met de gitarist) tot de banger en hit Tightrope. Geen voorprogramma dus het is om kwart over tien alweer gedaan, maar goed, er is nog een beperkt oeuvre en de show net niet extravagant genoeg om het nog erg te rekken. Wellicht dat het ooit in de HMH nog eens vet overgedaan wordt, maar ik heb een knusse clubshow in the pocket, yay!
Richard Youngs – Atlas of Hearts (Apollolaan Recordings)
We mogen er weer aan geloven. Richard Youngs heeft onlangs weer een nieuwe schijf de wereld ingebracht. Atlas of Hearts is de zoveelste release van Youngs in de afgelopen jaren. De tel ben ik ondertussen kwijt. Met een stuk of 20 van zijn werken in huis, wat niet eens de helft is, kan ik toch wel eerlijk zeggen dat ik de vele verschillende gezichten van de man aardig begin te kennen. Echter weet hij toch met ieder album weer verrassen. Zo was op zijn vorige plak vinyl Inceptor het een grote noise bak te horen, zo horen we hier zowaar lieve liedjes. Natuurlijk kennen we dat al van albums zoals May, Airs To The Ear en Sapphie, maar ook hier weet hij er weer een andere draai aan te geven.
Atlas of Hearts lijkt haast een samenvoeging van verschillende stijlen uit zijn volledige oeuvre te zijn, we horen enkele psychedelische klanten van Festival, we horen de folk van May, we horen de electronica van Like A Neuron, we horen de pop van Beyond The Valley of the Ultrahits, we horen de vreemde structuren van Autumn Response. Alleen de noise en drones lijkt weg te blijven, of iig in minder mate aanwezig.
Het zal mij benieuwen waar hij op zijn volgende langspeler mee aan komt zetten, al durf ik mijn handen er voor in het vuur te steken dat het ook gewoon weer heerlijk genieten zal zijn.
Aanrader.
http://apollolaan.webs.com/
Gregg Kowalsky – Battery Townsley (Senufo Editions)
De laatste jaren heeft Gregg Kowalsky aardig aan de weg weten te timmeren met zijn serie Tape Chants waarvan ondertussen verschillnede versies zijn uitgekomen waarbij het album Tape Chants op Kranky wellicht het bekendste is. Ook live weet Kowalsky zijn Tape Chants goed ten gehore te brengen door middel van verschillende cassette speler over een ruimte te plaatsen en daar zelf tussen door te lopen en deze te veranderen. De drones die hij hier mee de zaal in pompt zijn voor de plaat Battery Townsley opgenomen. Op kant 1 is in ongeveer 20 minuten het werk je terug te horen. Het geheel is een ruizige lo-fi drone die goed weet te bezweren. Een soort trance wordt opgewekt die erg heerlijk klinkt.
Op kant 2 krijgen we een studio versie van dezelfde geluiden te horen gemixt door Guiseppe Ielasi, beter bekent van zijn releases op 12K. Deze kant is net wat zwaarder. Het geheel dreunt nog wat meer door met heftige bass geluiden die het huis lekker laten trillen.
Een fijne plaat helaas erg gelimiteerd, maar voor de snelle besluiter is er vast nog wel een te verkrijgen.
http://www.senufoeditions.com/