Die nieuwe eigenaar van ADO eet dus elke dag Chinees. Veel wereldser en gevarieerder zijn onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Amira, The Dø, Ricardo Donoso (2x), Draff Krimmy & Continental Fruit, Halcyon Chamber, Yasmin Levy, Second Moon Of Winter en همایون شجریان و همایون شجریان.
Jan Willem
Amira – Silk & Stone (cd, World Village)
De Bosnische zangeres Amira (Medunjanin) komt niet heel vaak met een nieuw album aanzetten, maar als ze dat doet is het altijd raak. Dat begint in 2005 al met haar wonderschone debuut Rosa, waar ze mag rekenen op door een groot deel van de Mostar Sevdah Reunion voor de fraaie begeleiding. Haar stem speelt echter altijd de hoofdrol in de toch al prachtige muziek. Ze weet me -zonder dat ik er ook maar iets van versta- diep te raken met een haar stem, die uit weemoed, nostalgie en pracht lijkt te bestaan. Datzelfde geldt voor de cd’s Zumra (2010, samen met accordeoniste Merima Ključo) en Amulette (2011). Op één of andere manier kom ik wel steeds pas ongeveer een jaar te laat achter dat er weer een nieuw cd uit is. Welnu, dat is bij Silk & Stone niet anders. Het genot is er bepaald niet minder om. Haar innemende en meer dan overtuigende zang, als gouden melancholie, wordt hier door gasten ondersteund met piano, gitaar, oud, contrabas en kanun (Albanees hakkebord). Op schitterende wijze presenteren ze traditionals uit Macedonië, Kroatië, Servië (inclusief Vojvodina), Montenegro en Bosnië. Zo mooi dat het bijna zeer doet!
The Dø – Shake Shook Shaken (cd, Get Down!/ Cinq 7)
Hoewel je bij een naam als The Dø aan een Scandinavische groep denkt, is het toch echt een Frans damesduo bestaande uit Olivia Merilahti en Dan Levy. Ze zijn al sinds 2005 actief, maar brengen pas in 2008 hun debuut A Mouthful uit, vol beklijvende indierock en synthpop, allemaal in prima Engels gezongen. Dat krijgt in 2011 een vervolg met het fijne Both Ways Open Jaws. Het is een heerlijke lekkernij in de dansbare indierock en synthpop geworden. Dan is het even wachten op hun derde album Shake Shook Shaken. Hoewel dat klinkt als Engels voor beginners, is dit gewoonweg weer een gevorderde mix van hun kunnen. Op ontwapende wijze brengen ze een heerlijke kruisbestuiving van Fever Ray, The Knife en Vive La Fête. Alles is redelijk plat en toegankelijk, maar het weet toch een geweldige indruk te maken. Ik heb stiekem met ze gedanst, ik hoop dat ze het leuk vonden.
Ricardo Donoso – Deterrence (cd, Denovali)
Ricardo Donoso – Saravá Exu (cd, Denovali)
De Braziliaanse muzikant Ricardo Donoso heeft een bijzondere carrièreverloop. In zijn voormalige thuisland verdient hij namelijk eerst zijn sporen als jazzdrummer, maar solo en dan met name in zijn soundtracks komt hij heel anders uit de hoek. Hij verkast naar de VS en komt in de experimentele scene van Boston terecht. Hij richt het experimentele Semata label op, maakt deel uit van de avant-metalband Ehnarfe en experimenteert met van alles en nog wat. Al gauw komt het besef dat hij zich meer wil gaan toeleggen op de techno en specifiek de Goa en Scandinavische trance. En zo geschiedde. Inmiddels geldt hij als een meester in de dark ambient, al dan niet met drones. Voor hij met zijn geniale cd debuut Process Change (2011) op de proppen komt, verschijnt er eerst de cassette Deterrence in 2010. Deze wordt wel beschouwd als een meesterwerk in het genre. Vandaar dat het geweldige Denovali label deze release nu op volwaardige wijze opnieuw het licht laat zien. De 5 langgerekte klanklandschappen zijn gitzwart en houden op filmische wijze het midden tussen dark ambient, drones, industrial en noise. Adembenemende muziek die voer is voor fans van In Slaughter Natives, Kreng, Deathprod, Biosphere, Thomas Köner, Leyland Kirby en Lustmord.
Daarnaast brengt het label ook de nieuwe cd Saravá Exu uit van Ricardo Donoso, die maar ten dele de draad oppakt waar hij met zijn voorlaatste cd Assimilating The Shadow (2012) is geëindigd. Wel gaat het weer wat meer de atmosferische elektronica kant op, maar dan met de duistere klanken van het hierboven genoemde debuut er doorheen. Hij brengt bijna naakte beats en geluiden en voorziet die van een flinterdun veelal spookachtig zwart vernis. Hij legt steeds weer andere lagen over zijn basissounds heen, hetgeen ervoor zorgt dat hij telkens een heel bijzonder en ongrijpbaar geluid aan de dag weet te leggen. Soms zwellen de beats iets meer aan en wordt het allemaal nog indrukwekkender en onheilspellender. De 7 stukken, waarvan de laatste bijna een half uur duurt, finishen na bijna een uur en houden je stevig in de houdgreep. Naast de genoemde invloeden mag je daar ook SPK, Tangerine Dream, Raime en Alva Noto aan toevoegen. Wat een intense kracht en pracht.
Draff Krimmy & Continental Fruit – Existenz (cd, Fluttery)
Bij Draff Krimmy mag je eigenlijk niet spreken van een band. Het is een zorgvuldig en soms spontaan samengeraapt collectief, met de Noorse muzikant Jan Hammer als spil. Op hun debuut Poetry Of Vår uit 2010 op het prestigieuze Fluttery label bestaat de groep naast Jan uit Halvard Vebjörnsson (Duitsland), Morfar ofwel Morten van Youth Pictures Of Florence Henderson (Noorwegen), Rim en Kidedo (Frankrijk), Void`s Anatomy (Canada), Bosques De Mi Mente (Spanje), Hasta Luego Pilar (Denemarken), Dylan Waller (VS) en Gargle (Japan), die materiaal uitwisselen en op natuurlijke wijze laten samenvloeien tot een groter geheel. Ze brengen dromerige soundscapes, die bestaan uit hybrides van glitch, postrock, elektronica, experimentele muziek, folk, lo-fi, drones, veldopnames en ambient, af en toe aangevuld met (fluister)zang. Eigenlijk is het zelfs meer sfeer dan reguliere muziek en dat maakt dit project ook zo bijzonder biologerend. Nu komen ze met hun volgende cd Existenz, dat ze samen met de Noorse toetsenist Jon Øyvind Lærum aka Continental Fruit hebben gemaakt. Verder schuiven artiesten als Dag en Maciek aan, zonder dat je precies weet wie ze zijn. Het blijft een mysterieus gezelschap wat dat betreft. Ze presenteren hier 6 langgerekte, experimentele en bovenal tot de verbeelding sprekende stukken waarin een hoop (spannends) gebeurt. Daarbij laveren ze weer op natuurlijke wijze door de genoemde genres. Ondanks het obscure en experimentele karakter van dit alles, weten ze er een meeslepend en filmisch geheel van te maken dat ergens uitkomt tussen Sigur Rós, Amiina, A Silver Mt Zion, Heinali, Graveyard Tapes, Current 93, Set Fire To Flames en Human Greed. Een overrompelend psychedelische luisterervaring die z’n weerga niet kent. Subliem!
Halcyon Chamber – Halcyon Chamber (mcd, Fluttery)
Halcyon Chamber is een nieuw project op het Fluttery Label. Het is de soloaangelegenheid van de Amerikaan Jason Baron. Hij werkt voor zijn muziek met zowel elektronica en samples als gitaar en cello. Hiermee creëert rustgevende composities, waarvan de eerste proeve van zijn kunnen nu te horen zijn op de gelijknamige mini cd. Deze telt 5 tracks en duurt bij elkaar bijna 25 minuten. De serene stukken, waarin ook etherische zang te horen is, houden het midden tussen ambient, drones, shoegaze, modern klassiek en postrock. Maar veel belangrijker dan deze zeer tot de verbeelding sprekende muziek te labelen is de warme en toch desolate atmosfeer die ervan uitgaat en waardoor je inderdaad heerlijk kunt wegdromen. Daarmee levert Halcyon Chamber een droomdebuut af dat fans van 4ad en Creation of bands als Slowdive, Love Spirals Downwards, Cocteau Twins en Sigur Rós wel zal kunnen bekoren.
Yasmin Levy – Tango (cd+dvd, World Village/Adama Music)
Sinds 2004 brengt de in Israël geboren (1975) en tegenwoordig in London wonende zangeres ons prachtig emotioneel geladen Ladino muziek. Dit is de muziek van de Sefardische Joden met die typische Ladino taal ook wel Judeo-Spaans genoemd. Haar muziek heeft ook zeker een Spaans karakter, maar dan met invloeden uit Portugal (denk aan fado), Turkije, Roemenië, Marokko, Israël en de Balkan, wat mede komt door het gevarieerde instrumentarium. Op haar zesde album Tango zet ze haar getormenteerde stemgeluid eens in voor de tango. Hoewel vrijwel alle nummers nieuw zijn, heeft ze gekozen voor een live opgenomen cd, met publiek. Ze wordt hier begeleid door het “The Israel Netanya Kibbutz Orchestra”. Dat levert een groots en toch intiem en uiterst droefgeestig geheel op. De tango is dan ook een gepassioneerde stijl die uit het leven gegrepen is. Dus war dat betreft is de keuze voor een live benadering een zeer wijze geweest. Een dynamisch, opwindend en bovenal emotievol werk! Meer dan een live album. En voor de verbeeldingsloze is er ook nog een dvd van het geheel erbij.
Second Moon Of Winter – One For The Sorrow, Two For The Joy (mcd, Denovali)
Dat Denovali label blijft maar (op positieve wijze) verrassen met hetgeen ze uitbrengen. Nu hebben ze het Ierse trio Second Moon Of Winter weten te strikken om hun debuut One For The Sorrow, Two For The Joy erop uit te brengen. Ze brengen 6 tracks met een totale lengte van ruim 27 minuten. De muziek wordt gebouwd rondom de zangeres, die een fraaie sopraanstem in huis heeft. De twee mannen (namen ontbreken) zorgen daarbij voor een experimentele, ambientachtige omlijsting en gebruiken daarbij teven een klarinet en gitaar. Het is een diepgaande wervelwind van emoties, die van uiterst droefgeestig naar hoopvol gaan. Het contrast tussen die ijle sopraan en de duistere, avant-gardistische en soms jazzy ondergrond geeft het geheel iets eigenzinnigs en mysterieus mee. Een bij de keel grijpende schoonheid.
Martijn
همایون شجریان و همایون شجریان آرایش غلیظ
Heavy MakeUp is (denk ik) een Iraanse publieksfilm waarvoor de soundtrack is verzorgd door Homayoun Shajarian (zoon van de wereldwijd vermaarde Mohammad Reza Shajarian) en Sohrab Pur-Nazeri. Grotendeels typische maar mooie fusion zoals Niyaz en dergelijke maken maar er is ook een rocksong die opvallender is. De muziek is net als de film waarschijnlijk wel langs een commissie is geweest om te bepalen of het Iran-waardig is. Wat je daar verder ook van vindt (en de productie had ook vetter gekund), de mix van dastgah en rock legt de potentie die al heel lang zie van metal/rock en klassieke Iraanse muziek nog maar weer eens bloot (gek genoeg heb ik dat in metalland Turkije ook nog steeds niet gevonden, een İbrahim Tatlıses-achtige stem in een fullblown rock- of metalband). Hoog en hard zingen dus, in tegenstelling tot de Iraanse rockscene die vaker een voorkeur voor bijna fluisterende zang heeft, zoals Kourosh Yaghmaie vroeger maar ook recenter zoals Farshid Erabi. Dit is meer zoals de Azerbeidzjaanse muğam/progrock-fusie van Coldünya en Alim Qasımov (de EP Oyanış is hier te vinden) al eerder aantoonde dat hard en hoog zingen gewoon heel goed past bij harde gitaren. En als klap op de vuurpijl is er is ook een vette clip voor gemaakt.
Heavy Makeup Music Video from Homayoun Shajarian on Vimeo.