Het schaduwkabinet: week 52 – 2024

Het jaar is pas voorbij als het voorbij is, maar dat is logisch-hss. in het lijstje uit het:

SCHADUWKABINET

Ik luisterde naar: Las Lloronas, Peixe e Limão en Emiliana Torrini.


 

Jan Willem

Las Lloronas – Out Of The Blue (cd, Muziekpublique / Xango Music Distribution)
Meestal probeer ik recensies te schrijven over muziek, die net uit is. Toch mis ik genoeg of vergeet er eens één te bestellen. Dat laatste is gebeurd bij Las Lloronas, Eind vorig jaar verscheen namelijk hun tweede album Out Of The Blue. Nu wel een grappige titel als je erover nadenkt. Deze is namelijk drie jaar na hun debuut S O A K E D verschenen. Als doelen zij met de titel op:

“De menselijke soort ontstond uit het niets. Een combinatie van willekeurige factoren maakte het mogelijk dat het leven ontstond. We begonnen als vissen, die met onze staarten en vinnen zwaaiden in de grote blauwe zeeën. En kijk ons nu eens, apen die achter digitale klokken rennen, zich aan onze screenshots houden, rechte lijnen tekenen als grenzen op een aarde die hoe dan ook haar golvende vormen behoudt.”

Door de labelgenoten hieronder kwam ik deze weer tegen. Ik had het enkel kunnen kopen en het daarbij laten, maar dit nieuwe album is er één, die door het tijdloze karakter de moeite waard is om alsnog onder de aandacht te brengen. Het drietal bestaat uit de Spaans-Nederlandse Amber in ’t Veld (zang, gitaar), de Belgisch-Amerikaanse Sura Solomon (zang, ukelele, accordeon, ukelele, piano) en de Duitse Marieke Werner (zang, klarinet) en had dus zo in de NNM serie gepast, al vond ik de N van “nieuwe” nu ietwat ver gezocht. In een kleine drie kwartier laten ze 11 nummers de revue passeren, die sterk leunen op hun harmonieuze vocalen. De liefde voor volksmuziek is hetgeen hen bindt, wat veelal bestaat uit het uiten van diepe emoties, die oprecht en rauw zijn. De teksten zijn afwisselend in het Spaans, Engels, Duits en Frans. Ze krijgen her en der nog hulp op contrabas, trompet en koorzang. Als geen ander weten zij ook dat verbindende element van hun Muziekpublique label uit te dragen. De muziek beweegt zich soepel en op poëtische wijze door genres als dark cabaret, chansons, klezmer, jazz, fado, pop en wereldmuziek. Daarom dienen uiteenlopende artiesten als Yasmin Levy, Lhasa, Sidsel Endresen, Ibeyi, Ão en Snowapple ook ter referentie. Het is allemaal uiterst subtiel en van een verlammende schoonheid. Dus dat wilde ik toch nog even gezegd hebben.

 

Peixe e Limão – Salta! (cd, Muziekpublique / Xango Music Distribution)
Nieuwe releases die op het Belgische label Muziekpublique uitgebracht worden, zijn op voorhand al de moeite waard om te proberen. Of label, feitelijk een non-profit organisatie die zich inzet om traditionele muziek (folk en wereldmuziek) en dans in de breedst mogelijke betekenis en op verbindende wijze te promoten. Naast het uitbrengen van muziek, organiseren ze concerten, festivals en lessen (dans, instrumenten). Op hun releases slaan ze veelal bruggen en daar gebeuren de mooiste dingen. Tradities versmelten niet alleen met elkaar maar ook met nieuwigheden. Dat is zeker het geval bij het Italiaanse-Belgische trio Peixe e Limão, ofwel “vis en citroen” vanuit het Braziliaanse Portugees, die hun debuutalbum Salta! presenteren. De albumtitel is dan weer “springen” op z’n Spaans; zelfs met de taal maken ze al verbindingen. De groep bestaat uit Flavia Clementi (zang, shruti box, percussie), haar vriend Federico Bragetti (cello, zang, percussie), die van Italië via Nederland (te gast bij Mevrouw Tamara) en Polen naar België (Brussel) is verhuisd, en Thomas Van Bogaert (gitaar, zang, percussie). De laatste twee genoemden hebben het conservatorium doorlopen, maar gaan de meer vrije stijl niet uit de weg. Dat sluit weer aan bij de spontane manier van zingen van zangeres Flavia, die voorheen met vrienden zong, vaak a capella, in Montmartre. Dat alles heeft dit album met 12 songs van samen drie kwartier opgeleverd. De rode draad wordt gevormd door een heerlijke melancholie, waarbij ze genres als dark folk, bossanova, fado, klassieke muziek, jazz en pop. Met invloeden uiteenlopend van Lankum tot Caetano Veloso. En soms volgen er heuse drones uit de shruti box. Maar de kracht van de ongepolijste zang, de oorstrelende cellopartijen en het veelzijdige gitaarspel is ongekend sterk. Naast genoemde invloeden hoor je ook wel gelijkenissen met Christina Pluhar, Owain Phyfe, A Naifa, Lhasa en Tara Fuki, zij het dat ze wel echt een eigen draai aan alles geven. Daarbij weten ze soms zo verpletterend mooie songs te maken, dat het haast zeer doet. Hiermee leveren ze een prachtig en afwisselend droomdebuut af.

 

Emilíana Torrini – Miss Flower (cd, Grönland)
De half IJslandse half Italiaanse zangeres Emilíana Torrini, voluit Emilíana Torrini Davíðsdóttir, brengt sinds 1995, na haar lidmaatschap bij GusGus, haar solomuziek naar op onregelmatige wijze buiten. Haar eerste twee albums mogen er al wezen, maar ze boort het grotere publiek aan met Love In The Time Of Silence (1999) en breekt vervolgens vijf jaar helemaal door met Fisherman’s Woman (2004). Daarna volgen er nog 4 albums, al dan niet met The Colorist (Orchestra). En ze heeft nog meegewerkt aan een album met Kid Koala. Op alles mag je rekenen op haar charmante zang, aangevuld met ludieke muziek. Ik ben fan, maar heb toch eerder dit jaar haar nieuwe album Miss Flower over het hoofd gezien (lang leve de jaarlijstjes), dat ook ongebruikelijk een jaar na haar vorige albums is verschenen. Maar beter later dan nooit. Je kunt stellen dat het haar eerste soloalbum in 10 jaar is. Ze maakt hier wel gebruik van gasten en samples, met name producer, gitarist en toetsenist Simon Byrt, maar doet het meeste zelf. Het levert 10 nummers op (11, waarvan 1 dummy track) die vol mysterieuze elektronica, inventieve programmeringen, sterke samples en warm melancholische muziek staan. Hierbij mag je uiteraard weer leunen op haar bedwelmend mooie zang. Het is een conceptalbum vol (fictieve) personages, die voortkwamen uit een doos met brieven die ze had gevonden. Ze houdt het midden tussen Anja Garbarek, Björk, Lana Del Rey en Cibo Matto, zonder dat het echt past, want daarvoor is haar sound te eigenzinnig. Maar dan weet je ongeveer waar je het moet zoeken of eerder dit jaar allang gevonden hebt natuurlijk. Alweer één van haar beste albums!

Comments

comments

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.