Nog eentje dan om het af te leren. Hierna 1 of 2 weken niks (zal wel 1 worden), maar sowieso het allerlaatste nieuwe lijstje van dit jaar uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Ashtoreth, Salomé Leclerc en Snowdrops.
Jan Willem
Ashtoreth – Rites III-IV (cd, Cyclic Law)
Ashtoreth is al zo’n 10 jaar het indrukwekkende soloproject van de Belgische muzikant Peter Verwimp. Met dat project werkt hij ook nog wel eens samen met andere artiesten, zoals Grey Malkin, Chthonia en Stratosphere. Je kunt hem tevens terugvinden in Maya, Stifled Cries, Building Transmissions, Station Grey, Code Ishan, Sombra DeBestia en Haunted Places. Allen opereren ze in de meer duistere en soms ook harde kanten van de schemerwereld. Met Ashtoreth schildert hij in meerdere tinten zwart, door op imponerende en dus duistere wijze doom, drones, lo-fi, soundscapes, noise, folk en sjamanistische elementen aaneen te rijgen. In 2019 verschijnt zijn album Rites I & II, waar hij je meeneemt op een mysterieuze luistertrip. Verwimp wil het belang van ceremonies en rituelen in ons dagelijks leven benadrukken, waarbij onze soms vergeten verbondenheid met de natuur een essentiële rol speelt. Ook om onze emoties, gedachten en ideeën een plek te kunnen geven of een spiegel voor te houden. Het is een bijzonder fraai album, dat nu een vervolg krijgt met Rites III-IV. Hierop presenteert hij wederom twee lange soundscapes, maar wel met een totale lengte van een goede 37 minuten. Hij brengt minimale, meditatieve muziek die uit wisselende hybriden van ambient, drones, gitaren, doom, stemmen en allerhande experimenten bestaan. Het is een vleesgeworden reis door de natuur, geschiedenis en je lichaam en geest, waarbij er allerlei diepe emoties naar boven komen en worden gestimuleerd. Deze past ook goed bij de donkere dagen van het jaar en zal nog wel even door echoën tot het weer wat lichter wordt. Kracht en pracht gebundeld tot één vuist die beukt op hoe we naar ons bestaan kijken. Groots!
Salomé Leclerc – Mille Ouvrages Mon Cœur (cd, Audiogram)
Ik heb dikwijls gehad met de Canadese Salomé Leclerc dat ik net na de jaarwisseling erachter kwam dat ze een nieuw album heeft gemaakt. Nu zit ik er eens een keer voor, al is haar vierde album Mille Ouvrages Mon Cœur kennelijk al in oktober verschenen; weer net zo geruisloos als de vorige albums. Dat is overigens niet terecht, want haar muziek is echt van een buitengewone schoonheid. Daarbij weet ze dat heerlijke Frans zuchtmeisjesgeluid zoals Coralie Clément, Coeur De Pirate, Lana Del Rey en dergelijke te combineren met de (folk)rock van Shannon Wright, Cat Power en Calexico. Dat recept werkt verslavend. En dat recept weet ze gedurende de jaren alleen nog maar te verbeteren. Ook hier is dat weer het geval. In een kleine 40 minuten komen er 12 nummers voorbij waar ze naast haar prachtig bitterzoete zang ook heel veel instrumenten voor haar rekening neemt. Daarnaast wordt ze bijgestaan door gasten op diverse strijk- en blaasinstrumenten. Het levert weer een typisch Leclerc album op dat gedrenkt is in de melancholie en een film noir-achtige sfeer bevat. Het is gewoon haar vierde overrompelende voltreffer in 10 jaar.
Snowdrops – Inner Fries (cd, Forwind)
Hoewel de Franse componiste Christine Ott een uitstekende pianiste is, geniet ze toch vooral bekendheid door haar virtuoze spel op de Onders-Martenot (soort elektro-theremin). Dat heeft haar ook gebracht bij onder meer Tindersticks, Radiohead, DAAU, Yann Tiersen, Foudre!, Syd Matters, Frederic D. Oberland, Noir Désir, Venus, Oiseaux-Tempête en Raphelson. Maar ook solo heeft ze soundtracks, opera, improvisaties, neoklassiek, dance en rock gemaakt, allemaal gedreven door haar nieuwsgierigheid en passie voor muziek. Samen met de Franse toetsenist Mathieu Gabry vormt ze al enige tijd het duo Snowdrops, dat meestal wat filmischer van aard is, zij het ook experimenteel. Inner Fries is hun vierde album, die ze nog even in de kont van dit jaar uitbrengen. De stukken zijn tussen 2015 en 2019 al opgenomen. Christine Ott brengt hier Ondes-Martenot, piano en gong en Mathieu Gabry piano, keyboards en tubular bells. In één van de 4 stukken die ze hier in een kleine drie kwartier de revue laten passeren krijgen ze nog hulp op gitaar van Richard Knox (Gizeh label, A-Sun Amissa, Glissando, The Rustle Of The Stars, Shield Patterns, Of Thread & Mist). Het is haast surreëel wat ze hier laten horen, maar weet je ook meteen bij de strot te grijpen. Ergens tussen ambient, klassieke muziek en avant-garde weten ze een unieke en tevens prachtige plek te creëren.