Oké, oké, nog eentje dan om het af te leren dit jaar. Als alle cijfers oplopen, waarom dan niet in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Mansur en Public Memory.
Jan Willem
Mansur – Karma (cd, Denovali)
Dat de in Utrecht woonachtige artiest Jason Köhnen aka Bong-Ra niet voor één muzikaal gat te vangen is, heeft hij inmiddels wel bewezen met de verschillende internationale formaties waarin hij opduikt. Dat gaat van de break/junglecore met Bong-ra, de death metal met Korsakov, de death/doom metal met Orphanage en Celestial Season tot de elektronische jazzrock met The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble en de improviserende zusterband The Mount Fuji Doomjazz Corporation. En zo zijn er nog wel meer op te noemen. Nu is deze componist/multi-instrumentalist samen met de Hongaarse zangeres Martina Horváth en de Russische muzikant Dimitry El-Demerdashi aka Dmitry Globa (oud, keelzang) uit Phurpa terug met de formatie Mansur. Na een mini volgt nu het full-length debuut Karma, waarbij ze nog hulp krijgen op viool en contrabas. In 42 minuten brengen ze 9 tracks, die op subtiele, filmische en tevens ietwat duistere wijze traditionele instrumenten mixen met moderne elektronica. Daarbij houden ze het midden tussen darkjazz, drones, neoklassiek, gothic, darkambient, wereldmuziek en allerhande experimenten. Er passeren referenties als Von Magnet, Will, Karikás, Vas, Phylr, Aphex Twin en tevens The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, maar ze klinken door de eigengereide aanpak vooral als zichzelf. Het levert een meeslepend, majestueus en mysterieus prachtalbum op.
Public Memory – Ripped Apparition (cd, Felte / Konkurrent)
Ik weet wel wat er na dit jaar bij iedereen in het geheugen gegrift staat. Dat zal niet per se door de derde cd Ripped Apparition van Public Memory zijn, al mag dit album -kan ik verklappen- er best wezen. Het is sinds 2016 het soloproject van de Amerikaanse muzikant Robert W. Toher, die ervoor te vinden was in Apse en ERAAS. Hij heeft onderdak gevonden bij het uitstekende Felte label, waar hij met zijn melancholische sound goed past. Met Public Memory serveert hij doorgaans lo-fi elektronica, waarbij hij een geweldig amalgaam smeedt van darkwave, trip-hop, dub en zelfs krautrock. Zijn ietwat onaardse, ijle zang past daar mooi bij. Al deze ingrediënten zorgen voor een net zo eigenzinnige als meeslepende sound. Dat is op zijn nieuwste worp niet anders, waar in krap 35 minuten 10 nieuwe tracks voorbijkomen. Ondanks dat hij doorgaat met hetgeen hij eerder liet horen, is hier alles nog een tandje meer mysterieus en donker. Qua referenties moet je denken aan Boy Harsher, The xx, Massive Attack, Portishead, Thom Yorke, Orbital en Cabaret Voltaire. Dat klinkt toch als muziek in de oren?