Onze jaarlijstjes zullen druppelsgewijs tot jullie komen. Dank aan alle lezers en mensen die een bijdrage hebben geleverd afgelopen jaar. Wij wensen iedereen een goede kerst en een te gek 2014, maar eerst nog onze laatste lijstjes van dit jaar uit het:
We luisterden naar: Arovane, Nick Cave & The Bad Seeds, The Fauns, Grumbling Fur, Rael Jones, Juba, Löwenritter, Clint Mansell, Dustin O’Halloran, Mick Turner, V/A-Rembetika 8: Have They Got Hashish In Hell?, Spacedog, Mike Ratledge, Oneohtrix Point Never en Richard Youngs.
We zijn er weer in WEEK 2!
Arovane – Ve Vapor (cd, n5MD)
Uwe Zahn zorgt met zijn fijne IDM-project Arovane in het begin van deze eeuw voor 4 fijne cd’s, waarvan één met Phonem, die wel in het straatje van Autechre en Bola passen. Hij is misschien wat strakker met de ritmes en brengt meer sfeer, maar brengt ook van die heerlijk (ouderwets) abstracte, futuristische klanken. Na 2004 blijft het stil rond het project. Nu, negen jaar later, is hij terug met zijn volgende wapenfeit. Ik kan niet eens zeggen dat hier heel veel veranderd is, maar ook niet dat ik dat ik dat heel erg vind. Er zijn gewoon niet veel artiesten die een geluid als dit kunnen produceren. Bovendien doet Zahn dit weer op meesterlijke wijze, waardoor je alleen maar kunt genieten van zijn abstracte lekkernij.
Luister Online:
Ve Palor (album)
Nick Cave & The Bad Seeds – Live From KCRW (cd, Bad Seed Ltd.)
Eerder dit jaar verschijnt het prachtige album Push The Sky Away, waarbij ik moet aantekenen dat de beste man veel betere albums heeft gemaakt. Ook slechtere, maar een voldoende scoort hij altijd. Het heeft me wel enorm verbaasd dat de cd zo hoog in de jaarlijsten eindigt. Ondertussen hebben Cave en zijn mannen (Warren Ellis, Martyn Casey, Jim Sclavunos en Barry Adamson) voor het toonaangevende Californische radiostation KCRW een livesessie gedaan. Van de 10 nummers zijn er 4 van hun laatste cd. Daarnaast hebben ze gekozen voor de wat rustige nummers uit hun oeuvre, waaronder ook de klassieker “The Mercy Seat”. Cave live komt behoorlijk binnen. Jammer genoeg zitten er wel mensen bij, dus het is wel vol applaus. Neemt niet weg dat dit een fijne aanvulling op de collectie is.
The Fauns – Lights (cd, Invada)
In 2007 start deze band uit Bristol als trio, maar op hun tweede album Lights zijn ze uitgegroeid tot een zeskoppige formatie. Vijf mannen, Michael Savage (bas), Elliot Guise (gitaar), Lee Woods (gitaar, zang), Matthew O’Connor (keyboards) en Thomas Adams (drums), plus één vrouw Alison Garner (zang) vormen dit aantrekkelijke geheel. Ze brengen shoegaze muziek maar lengen dit ook aan met noise, wave, psychedelica en postrock. Het is een hedendaagse trip geworden, waarbij wel namen uit het verleden als Lush, Pale Saints, Slowdive, My Bloody Valentine, The Cure, Cocteau Twins, Spacemen 3 en Sonic Youth opduiken. Maar ook The xx, Warpaint en dergelijke hoor je erin terug. Een geweldige band met een verslavende sound.
Grumbling Fur – Glynnaestra (cd, Thrill Jockey)
Duizendpoot Daniel O’Sullivan (ex-Guapo, Miasma & The Carousel Of Headless Horses, Æthenor, Miracle, Ulver, Mothlite) komt nu weer terug met Grumbling Fur, dat hij er al wat jaren met Alexander Tucker (Imbogodom, Unhome, ex-Füxa) op na houdt. Na Furrier (2011) en de mini Alice (2012) laten ze nu hun tweede cd het licht zien. De heren klinken hier van alle projecten waarin ze participeren het meest toegankelijk, wat niet wil zeggen dat ze hier simpele muziek maken. Ze maken in feite popmuziek, die ze opleuken met avant-garde, krautrock, wave, prog- en psychedelische rock. Een soort ondenkbare mix van Depeche Mode, Peter Hammill, Joy Division, Talk Talk, Neu en King Crimson. Dat levert alweer een puik album op vol intrigerende prachtmuziek.
Rael Jones – Mandrake (cd, Believers Roast)
Deze Britse componist en multi-instrumentalist maakt onder zijn eigen naam, maar ook als Thumpermonkey, hoofdzakelijk muziek voor films en TV. Daarnaast is hij een sessiemuzikant en componist van uiteenlopende stukken. Nu komt hij met een album geschreven voor een strijkkwintet, piano en akoestische gitaar. Helaas duurt het geheel maar 27 minuten, al gebeurt er wel genoeg. Het zijn cineastische kamermuziekcomposities, maar ze behoeven absoluut geen beeld. Een verschil met vergelijkbare artiesten is dat Jones toch meer de klassieke kant opkoerst. De muziek is dan ook geschikt voor zowel liefhebbers van Bela Bartok, Erik Satie, Claude Debussy en Igor Stravinsky als Max Richter, Clogs en Jóhann Jóhannsson. Emotionele, meeslepende pracht, die dikwijls de adem doet stokken.
Juba – Mynah (cd, Pontiaq)
Juba is een Portugees viertal bestaande uit João Isaac (drums, achtergrondzang), Joel Lucas (gitaar, keyboards, achtergrondzang), Miguel Marinho (gitaar, achtergrondzang) en Tomás Frias (bas, zang). Hoewel hun bandnaam naar Soedan lijkt te verwijzen en de titel Mynah van hun debuut naar een Aziatische vogel, is het enige exotische onderdeel in hun muziek de her en der opduikende surfelementen. Deze worden echter fraai ingebed in hun muziek die hoofdzakelijk bestaat uit een pakkende mix van experimentele droompop, wave, postrock, shoegaze en noise. De prima Engelstalige zang hierbij is catchy en heeft een fijne punkattitude. Hun geluid waaiert uiteen tussen al die genres en houdt het midden tussen Slowdive, Sonic Youth, The xx, Erland And The Carnival, Beachbuggy, My Bloody Valentine en van alles er tussenin. Soms heel dromerig, maar dikwijls behoorlijk opzwepend. Het meer dan een belofte die ze hier afgeven. Geweldige, gevarieerde indieplaat!
Löwenritter – Prelude – Ten Seconds Before Sunrise (cd, Kalinkaland)
Dit is het project van Harald Löwy uit Chandeen en Dirk Ritter uit Dark Orange. Beide kennen elkaar al uit de tijd dat ze nog het Hyperium label delen. Samen maken ze nu pianogestuurde dark ambient die van grote schoonheid is. Zo nu en dan worden hun instrumentale stukken voorzien van prachtige sopraanzang, wat het al helemaal hemels maakt. Ze passen wel naast artiesten als Olan Mill en Nest van nu, maar je hoort er toch vooral een combinatie van Harold Budd & Cocteau Twins, Harold Budd & Robin Guthrie en tevens Black Tape For A Blue Girl in terug. Ook een titel als “Ballade For A Vampire” zal daar meer gehoor vinden. Het is duisternis gebracht met kristalheldere muziek. Betoverend mooi!
Clint Mansell – Filth (cd, Black Records)
Na zijn periode als zanger en gitarist in alternatieve rock en hip hop formatie Pop Will Eat Itself is Clint Mansell uitgegroeid tot een gerenommeerde, alternatieve soundtrackcomponist. Hij maakt niet de standaard filmmuziek, maar koppelt bijvoorbeeld op zijn soundtrack The Fountain ook Mogwai aan The Kronos Quartet. Niet alles is even sterk, maar het is wel een componist met een gedurfde visie, mede door zijn rockverleden. Zijn laatste is Filth, voor de gelijknamige film van Jon S. Baird. Hij combineert hier weer lekker bombastische neoklassiek aan rock. De muziek blijft ook zonder de film fier overeind, maar kent wel die tot de verbeelding sprekende orkestraties. Het is voer voor de fans van Ólafur Arnalds, Jóhann Jóhannsson en Max Richter met een liefde voor de rockmuziek. Een fijne soundtrack derhalve, ook voor degene die niet naar de film gaan.
Dustin O’Halloran – The Beauty Inside (cd, P*dis)
De Amerikaanse autodidactische pianist Dustin O’Halloran is een begenadigd muzikant, die solo maar ook in de geweldige groepen Dévics en A Winged Victory For The Sullen van zich (heeft) laat horen. Met enige regelmaat maakt hij ook filmmuziek. Toen ik de 11 nummers van deze nieuwe schijf zag staan wist ik nog niet dat het al na 18 minuten weer afgelopen zou zijn. Maakt het overigens niet minder mooi hoor. Lekker intieme, filmische pianogestuurde muziek, aangevuld met lichte orkestraties (uit een doosje denk ik). Voor de fans van Nils Frahm (die er uiteraard weer met zijn fikken aan heeft gezeten), Jóhann Jóhannsson, Sylvain Chauveau, Ólafur Arnalds en Goldmund.
Mick Turner – Don’t Tell The Driver (cd, Drag City)
Schilder/muzikant Mick Turner is vooral bekend als gitarist van het geweldige Australische trio Dirty Three, die vorig jaar eindelijk weer eens van zich lieten horen. Uiteraard heeft bandlid Warren Ellis het te druk met de Bad Seeds. Ook solo laat Mick van zich horen al dan niet met Will Oldham of onder zijn alias The Marquis De Tren, in de groep Boxhead Ensemble en met zijn bands Bonnevill en Tren Brothers. Zijn laatste album onder zijn eigen naam is uit 2002. Meestal maakt hij verstilde, landerige muziek op zijn gitaar, aangevuld met enkele andere instrumenten en zang. Op zijn nieuwe album pakt hij uit met gasten op zang, Franse hoorn, trompet, drums en bas. De rest, onder meer gitaar, harmonica, piano en samples, worden door Mick zelf gebracht. Je hoort duidelijk zijn stempel terug in de heerlijk kabbelende en tot de verbeelding sprekende gitaarklanken, maar door de rijke inkleuring weet hij nu nog betere klanklandschappen te schetsen. Het wordt een soort charmante, ietwat kneuterige avant-rockopera. Heerlijk album en zijn beste solowerk tot nu toe.
Rembetika 8: Have They Got Hashish In Hell?
Na een zijstapje naar de Epirus is JSP weer terug met vier cd’s vol met rembetika. En vorige week had ik het de Griekse surfrockband Dirty Fuse die rembetika met bij voorkeur onderwerpen als drank en drugs behandelt, dan is hier de collectie met de originele opnames van zulk repertoire. De geluidskwaliteit varieert erg in kwaliteit maar dat is geen nieuws met muziek uit de periode 1920-1957 en dat is ook stilistisch te merken. Het gaat het van de nog sterk Turks klinkende begindagen met de taksims (improvisaties) tot de meer songgeoriënteerde latere periode richting laïkó.
Spacedog Juice For The Baby
Spacedog is een Britse groep met een obsessie voor kapotte apparaten en Engelse volksvertellingen en gebruikt graag instrumenten als theremin en zingende zaag om een vreemde, etherische sfeer te creëren. Dat klinkt een beetje als The Unthanks meets The Advisory Circle. De cd is al een tijdje uit (2011) maar door hun bijdrage aan de Studie Series van Ghost Box onder mijn aandacht en nu ook via dat kanaal verkrijgbaar.
Mike Ratledge Riddles Of The Sphinx
Als je dan toch bij Ghost Box gaat bestellen, deze uitstekende library-elektronica die Jonny Trunk recentelijk uitbracht is er ook verkrijgbaar. Gemaakt voor een avantgarde film van Laura Mulvey en Peter Wollen die dan weer door BFI op dvd/bluray is uitgebracht. Die wil ik zeker ook zien na het horen van de mooie muziek. Geheimzinnige klanken die prima passen bij de mysteries van het oude Egypte (zonder misplaatste pogingen Arabisch te klinken) maar vooral ook erg jaren zeventig.
Oneohtrix Point Never R Plus Seven
Je ziet ’em al in menig jaarlijstje en terecht, dit album van Daniel Lopatin is geweldig. Met synthesizergeluiden die tamelijk not done waren weet hij een fragmentarisch maar toch coherent album te maken, een conceptalbum zelfs. Het doet denken aan The Art Of Noise op hun experimenteelst, een digitale Reich of Glass en voeg daarbij de verknipte Mystère Des Voix Bulgares in He She en je kunt stellen dat de jaren tachtig nooit ver weg zijn. Het eindresultaat is echter zo eigen dat het geen retro-trip is maar helemaal van nu.
Comments
comments
