Het is weer lijstjestijd, tijd om te balansen, terug te blikken, vooruit te kijken en tijd om af te sluiten. Dit is voor dit jaar ons laatste lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Ketil Bjørnstad & Anneli Drecker / Ketil Bjørnstad & Eva Bjerga Haugen, Cypress Hill, Jon Hopkins, NAH…, Max Richter, Dirk Serries en Various Artists.
Hele fijne feestdagen en alvast een gelukkig en muzikaal 2019! Wij zijn er weer in week 1 (of 2) en laten de komende weken nog even zien wat op ons de meeste indruk heeft gemaakt.
Jan Willem
Ketil Bjørnstad/ Anneli Drecker – A Suite Of Poems (cd, ECM)
Ketil Bjørnstad/ Eva Bjerga Haugen – Hun Som Kjenner Tristheten Ved Ting (cd, Grappa)
Ketil Bjørnstad is een legendarische Noorse pianist/componist, die naast vele solowerken ook albums heeft uitgebracht met Terje Rypdal, David Darling, Ole Paus, Bugge Wesseltoft, Jon Christensen en meer. Doordat er net een nieuwe cd van hem uit is, waarover zo meer, stuit ik nog op de cd A Suite Of Poems die hij eerder dit jaar met zangeres Anneli Drecker heeft gemaakt. Die laatste ken ik zowel als soloartiest als zangeres van de geweldige groep Bel Canto. Ze hebben tevens al eens samengewerkt op Bjørnstad The Nest (2003). Samen hebben ze nu de gedichten van Lars Saabye Christensen omgezet in muziek. Dat levert 13 stemmige stukken van samen 55 minuten op, die op werkelijk schitterende wijze het jazzy pianospel van Bjørnstad koppelt aan de mooie zang van Drecker. Zij klinkt meer jazzy dan ooit, maar daar komt ze goed mee weg. Een fijne combinatie deze twee, die voor een hoop schoonheid zorgen.
Zoals gezegd is er ook nog de cd Hun Som Kjenner Tristheten Ved Ting, die Bjørnstad ditmaal samen met de klassiek geschoolde jazz-zangeres Eva Bjerga Haugen (Song Circus) heeft gemaakt. Ditmaal nemen ze het dichtwerk van Kjersti Annesdatter Skomsvold onder handen. De beide albums sluiten dus op elkaar aan. De titel betekent vertaald trouwens iets als “Zij die het verdriet van dingen kent”, wat ik al een prachtig melancholisch gegeven vind. Maar ook de muziek is ernaar. In een krap uur brengen ze 15 songs, die je dikwijls compleet aan de grond weten te nagelen. Haugen heeft het in zich om van haar stem een soort narcotiserende werking uit te laten gaan, die een daarbij een schitterende motor achter zich vind in de fijnbesnaarde pianomeester Bjørnstad. Gewoon het tweede topalbum in één jaar tijd. Tja, je bent heer en meester of niet.
Cypress Hill – Elephants On Acid (cd, BMG)
Het heeft maar liefst acht jaar geduurd eer Cypress Hill met hun negende album Elephants On Acid aan komt zetten. Heeft ongetwijfeld te maken met al hun andere projecten, waaronder het Prophets Of Rage van rapper B-Real (Louis Freese) en The Soul Assassins van DJ/producer DJ Muggs (Larry Muggerud). Samen met rapper Sen Dog (Senen Reyes) en de nieuwe percussionist Eric Bobo (Eric Correa) zijn ze op volle sterkte terug. Ze brengen 14 massieve en aanstekelijke nummers afgewisseld met 7 intermezzo’s dan wel halve tracks. Stevig aangezette beats, meeslepende raps en een ietwat donkere atmosfeer maken het tot een typisch Cypress Hill album, waarbij de veelvuldig voorkomende psychedelische elementen het ook weer anders maken. Daarbij zorgen gasten als de Egyptische rappers Sadat en 50 (ook wel Alaa Fifty Cent), rapper Freddie Gibbs, zangeres Brevi en rapper GonjaSufi ook voor nieuwe ingrediënten. Het levert een moddervet album op dat tot het beste van de groep behoort.
Jon Hopkins – Singularity (cd, Domino)
De Brit Jon Hopkins is een opmerkelijke elektronica muzikant die vanaf 2001 met enige regelmaat albums uitbrengt, die ergens tussen modern klassiek, downtempo, ambient, IDM en zelfs industrial finishen. Hij werkt naast zijn soloalbums ook samen met King Creosote, Brian Eno en Leo Abrahams en daarnaast tevens als mixer, producer en gastmuzikant met Coldplay, Imogen Heap en Bat For Lashes. Verder heeft hij ook filmmuziek gemaakt. Vijf jaar na Immunity komt Hopkins eindelijk met het vervolg Singularity. Die eerste gaat meer over de nacht en het uitgaansleven, zijn nieuwe over de dag en de verschillen tussen stad en het land. Hij begint zwaar aangezette beats en brengt een potpourri aan technostijlen, die hij gaandeweg afwisselt met pianomuziek, ambient, psychedelische elementen en zelfs neoklassiek, zoals in het hemelse “Feel First Life”. Daarin kan je zijn liefde voor meditatie wel terughoren. Hij krijgt daarbij hulp van violiste Emma Smith (The Elysian Quartet, Geese, The Sumacs, Basquait Strings), zangeres Lisa Elle (Dark Horses, Emiliana Torrini, King Creosote & Jon Hopkins), gitarist Leo Abrahams, contrabassist Jon Thorne, London Voices Choir en nog een aantal muzikanten die de percussie, drumprogrammering en additioneel sounddesign op zich nemen. Voer voor liefhebbers van Beaumont Hannant, Nils Frahm, Ulrich Schnauss, Markus Guentner, Faultine, Global Communication en Brian Eno. Een subliem en veelzijdig album.
NAH… – Road Trip (cds, NAH…)
Eerder dit jaar verrast het duo NAH… met hun hartverwarmende en ontwapende mini Summer’s Failing Ep. De groep bestaat uit de Duitse muzikant Sebastian Voss (zang, programmering, gitaar, bas, percussie) en de Nederlandse zangeres Estella Rosa. Die laatst genoemde breekt ook, mede op Facebook, een lans voor de shoegaze. Daarbij komen er ook dikwijls helden van weleer voorbij. Hun muziek, die het midden houdt tussen indierock, droompop en shoegaze, is geïnfecteerd door die muziek van weleer maar heeft wel echt een eigen smoel. Fans van Slowdive, Lush, Ride, Belle & Sebastian, New Order, The Smiths en Swervedriver zullen hier ook weer op opgefriste wijze van kunnen genieten. Nu is er de single Road Trip, waarop naast de titelsong ook nog het nummer “Everything” staat. Ze weten weer alle nostalgische knoppen in te drukken en brengen je op eigengereide en bovenal prettige wijze terug naar de jaren 90. Net zoals de vrolijke retrocover brengen ze een bitterzoete zomer in hartje winter. En dat is simpelweg genieten geblazen!
Max Richter – Mary Queen Of Scots (cd, Deutsche Grammophon)
Hoewel de Britse componist Max Richter, die in 1966 in Duitsland is geboren, pas laat start met zijn solocarrière, is zijn productie erna behoorlijk hoog. Dat komt mede doordat hij steeds vaker gevraagd wordt om soundtracks voor diverse films te componeren. Zo heeft hij nu de score voor Mary Queen Of Scots van Josie Rourke van muziek voorzien. Het alweer zijn vijfde soundtrack van dit jaar. En toch weet hij weer 18 geweldige stukken uit zijn mouw te schudden, die samen een klein uur duren. De muziek wordt uitgevoerd door een orkest en her en der ook koor, aangevuld door enkele solisten op harp, Keltische harp, althobo en (uiteraard) elektronica. Richter brengt een fraaie mix van herfstige en wat meer bombastische stukken, die allemaal ergens in de klassiek dan wel neoklassieke hoek finishen. Het is zeker ook heel filmisch, maar het behoeft geen beeld om overeind te blijven. Liefhebbers van zijn eerdere werk en die van onder meer Jóhann Jóhannsson, Nico Muhly en Ólafur Arnalds zullen met dit prachtalbum prima uit de voeten kunnen.
Dirk Serries – Epitaph (2cd, Consouling Sounds)
Waar te beginnen als je het hebt over de toonaangevende Belgische muzikant Dirk Serries? Ik leer hem begin jaren 90 kennen met zijn al in 1985 opgerichte ambientproject Vidna Obmana, waarmee hij zijn muziek op prestigieuze labels uit mag geven. Serries is werkelijk een meester in het scheppen van diepgravende, emotioneel geladen ambient, die net zo sfeervol als op een bepaalde manier ook heel krachtig is. Ambient zal ook meer dan drie decennia later altijd wel een rol spelen, al kent hij vele andere incarnaties. Zo is hij onder zijn eigen naam ook terug te vinden in soloprojecten dan wel samenwerkingsverband als Continuum, 3 Seconds Of Air, Akhet, The Black Fire, Neurotic Youth, Principle Of Silence, Terrace Of Memories, The Sleep Of Reason, Fear Fall Burning en Yodok III. Zijn discografie is met gemak vanaf de maan te zien (naast die van Machinefabriek). Zijn nieuwste album Epitaph, een dubbel cd, is me even ontgaan, maar daar zijn jaarlijstjes zo nuttig voor. Het is naar eigen zeggen zijn zwanenzang als het gaat om het maken van zijn vintage ambient. Geen vaarwel, maar een begin van andere muziek waarin best ruimte zal blijven voor ambient. Hoe het ook zij, hij brengt hier verdeeld over twee schijven 10 stukken die zijn beste ambient tot nu toe bevatten. Dat overigens zonder enige afbreuk te doen aan zijn overige prachtwerk. De muziek, die deels spontaan improviserend tot stand is gekomen is melancholisch, meeslepend en laat je heerlijk wegdromen of zet aan tot overpeinzingen. Het is muziek die je net als je huid niet van je af kunt en wilt schudden, maar innig wilt koesteren. Daarbij neemt Serries je mee naar onmetelijke dieptes, waarbij hij je veilig laat landen. Hij brengt een soort gulden middenweg van Yellow6, Aidan Baker, Stars Of The Lid, Roy Montgomery en Machinefabriek. Een overdonderende zwanenzang mag je wel stellen.
Various Artists (cdr, Eilean Rec.)
Eilean Rec. is een Frans innovatief label, dat opgericht is in 2014 en gerund wordt door Matthias Van Eecloo (Monolyth & Cobalt, D-Rhöne). Door de jaren heen verschijnen er prachtige cdr uitgaven, met de look and feel van een cd, van diverse artiesten uit de experimentele, drone en neoklassieke hoek (of een mix ervan). Na 100 releases schijnt het label te stoppen. Nummer 92 is zojuist verschenen en heet simpelweg Various Atists en dat is ook precies wat het is. Er staan 17 niet eerder verschenen tracks op van diverse labelgenoten. En, zoals blijkt, zijn dat bepaald geen kliekjes of anders uiterst smakelijke kliekjes. Artiesten als Amuleto, Benjamin Finger, Cyril Secq + Sylvain Chauveau, Ian Hawgood, Zhalih, Emmanuel Witzthum en Ljerke komen in een goede 73 minuten voorbij en tonen eens te meer aan wat voor een pracht dit label te bieden heeft. Via onderstaande link is dit alles te beluisteren. Een wonderschone en onderscheidende verzameling.