Het is hoog tijd dat wij onze meterslange shortlists gaan stroomlijnen tot eindejaarslijstjes. Vandaar, na vandaag, even een kort kerstreces. Hier de laatste tips van dit jaar in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Bitchin Bajas And Bonnie Prince Billy, CAZZURILLO, Fanga, Fleddy Melculy, Julia Holter, Illum Sphere, Christian Kjellvander, Fermin Muguruza & Chalart58, Gideon Wolf, Christine Ott, Various Artists: Prietenii, Spazztic Blurr, Ab-Soul en Yung Internet.
Prettige kerstdagen!
Jan Willem
Bitchin Bajas And Bonnie Prince Billy – Epic Jammers And Fortunate Little Ditties (cd, Drag City/ Palace)
Will Oldham heb ik toch jarenlang intensief gevolgd. Muzikaal dan hè, anders is het strafbaar. En of dat dan als Palace Brothers, Palace Songs, Palace Music, Palace, Bonnie “Prince” Billy, Bonny Billy of wat dan ook maakt niet zo gek veel uit. Toch vind het de laatste paar jaren wat minder. Niet slecht, maar de aandacht verslapt. Vandaar dat ik ook de cd Epic Jammers And Fortunate Little Ditties met het experimentele trio Bitchin Bajas heb gemist. Deze groep is niet eenvoudig te duiden, aangezien ze op hun albums variëren van drones tot spacerock, waarbij relaxen, herhalen en experimenteren vaste onderdelen zijn. Ook hier voorzien ze de al dan niet aanwezige zang van Oldham van lome, licht psychedelische muziek met repeterende patronen. Gamelan, orgels, synthesizers, akoestische gitaar, fluit en dergelijke worden ingezet in deze improvisatiesessie, want dat is zoals ze het hebben aangevlogen. Normaal hoor je Oldham altijd op de voorgrond en nu maakt zijn zang vaker deel uit van dit mysterieuze, experimentele en bovenal biologerende geheel. Experiment geslaagd!
CAZZURILLO – Greetings From Grinchland (cd, Cheap Satanism/ La Solita Minestra/ Lentonia / Mandaï)
CAZZURILLO, die zich op haar Facebook pagina Cazzurillo Congedoskij noemt, is mogelijk een alias maar meer kan ik niet vinden. Het is hoe dan ook de naam van de Italiaanse eenmansband of eigenlijk eenvrouwsband, maar dan begint Word te protesteren. Deze in Milaan opererende dame brengt in eigen beheer in 2007 al het album Maialkoki uit, dat een grillige mix is van rock, avant-garde, psychedelica en andersoortig alternatief materiaal. Eigenlijk kan je er niet helemaal de vinger op leggen, hetgeen het ook fascinerend maakt. Maar liefst 9 jaar later is ze terug met de cd Greetings From Grinchland, waarbij Grinchland haar naam is voor Milaan. In feite gaat ze door met haar ongrijpbare kruisbestuiving aan stijlen, zij het dat het allemaal net wat beter in elkaar steekt. Het is echt een bevreemdende maar biologerende cocktail vol elektronica, gitaren, piano, zang en beats die ze je samen met enkele gasten (drums, percussie, piano) voorzet. Hiermee houdt ze zich ergens op tussen Chick On Speed en Micachu. Prettig gestoord album dat je via onderstaande link zelf maar eens tot je moet (ja moet) nemen.
Fanga – Kaleidoscope (cd, Boomerang / Xango Music Distribution)
Er zijn bepaalde genres die een beetje ondergesneeuwd zijn in muziekcollectie. Afrobeat is daar één van, ofwel een uptempo mix van jazz, Yoruba muziek, soul en funk. Iets dat met name in de jaren 70 voeten aan de grond krijgt. Niet dat ik deze muziek geen warm hart toedraag, maar ik ben er gewoonweg minder in thuis. Maar er zitten een hoop pareltjes tussen, waarvan vormgever en tevens legendarische drummer Tony Allen en diens bandleider Fela Kuti plus Manu Dibangu bekende en grote voorbeelden zijn. In 1998 komt daar de eigengereide band Fanga bij. In het spoor van deze helden geven zij hun eigen draai aan deze muziek. Nu komt het achtkoppige combo met Kaleidoscope, waarbij ik als ex-Caleidoscoop schrijver meteen extra geïnteresseerd ben. En terecht zo blijkt, want ze brengen hier niet alleen een fijne blend van traditionele Afrikaanse muziek, maar ook van diverse muziekstijlen die de Afrobeat rijk is. Geïnspireerd door de jaren 70 maar groot geworden in het hier en nu weten ze een uiterst pakkende mix neer te zetten, die zowel liefhebbers van Fela Kuti, Kokolo als Orchestra Baobab zal aanspreken. De ene keer heerlijk opzwepend en op andere momenten weer prachtig nachtelijk. Het is een aanstekelijk en veelzijdig album geworden.
Fleddy Melculy – Helgië (cd, Kamerklink/ Sony)
Van artiestennamen die veranderd, verbogen of in andere vorm gebruikt worden zijn legio voorbeelden. Wevie Stonder, Duran Duran Duran, Donna Summer (aka Jason Forrest), Jichael Mackson, Dread Zeppelin, Nid & Sancy, Jah Divison en ga zo maar door. Ooit hebben we hier een hele reeks van die namen gepubliceerd. En daar komt nu ook de Belgische band Fleddy Melculy bij, die debuteren met hun album Helgië. De groep bestaat uit Fleddy Melculy (zang) aka Jeroen Camerlynck (De Fanfaar), Balt (gitaar), Blue (gitaar), Rorshach (bas) en Revy (drums). Na alle woordgrappen te hebben gehad valt hun muziek wel degelijk serieus te nemen, al is een knipoog hier en daar ook wel op z’n plaats, mede door de gezonde dosis humor en zelfspot. Ze presenteren een snotharde mix van hardcore, metalcore, trash en melodische death-metal, waarbij er in het Vlaams gebruld wordt. Zelf zeggen ze het volgende in hun bio:
“Over Fleddy Melculy kunnen we zeer kort zijn.
Wereld dominatie.
De buitenechtelijke zoon van Lars Ulrich en Lita Ford (eigenlijk Rars Ulrich en Rita Ford) werd na een confrontatie met de geest van Dimebag Darrell (van Pantela) begenadigd met buitenaardse talenten voor metal en hardcore-muziek met als opdracht de metalwereld definitief naar zijn hand te zetten.
Fleddy begint eerst in Vlaanderen.
Daarna de rest van de wereld.”
Aan humor geen gebrek. Ook de gesproken intermezzo’s en de soms absurdistische teksten doen wel eens aan De Raggende Manne denken. Van alles krijgt het er van langs, zoals jazz (“Ik Haat Jazz”), vage vegetariërs (“Geen Vlees, Geen Vis” ), BMW-rijders (“Pinker”) en nog veel meer. Muzikaal gezien moet je het eerder zoeken tussen Deftones, Iron Reagan, Pantera, Infectious Grooves en Slayer. Het is luchtige hardheid, serieuze humor en gewoon steengoed. Zin en onzin kunnen prima hand in hand gaan, zoveel maken ze hier wel duidelijk.
Gideon Wolf – Year Zero (cd, Fluid Audio)
Gideon Wolf is sinds 4 jaar het project van de Britse componist Tristan Shorr, die indertijd op 29-jarige leeftijd heeft besloten een muzikale carrière te starten, wat hem zes maanden later een epee en een plek op de Goldsmiths universiteit oplevert alwaar hij een masteropleiding muziekcompositie volgt. Zijn eerdere werken belanden op innovatieve wijze in de neoklassieke hoek, waar Shorr wel duidelijk een stempel drukt door sterke emoties en tot de verbeelding sprekende stukken te componeren. Hij werkt vrijwel altijd samen met artiesten op strijkinstrumenten. Inmiddels verschijnt zijn vierde cd Year Zero alweer. Hij krijgt hierbij hulp van Steph Patten (cello), violisten Alex Tayler en Yoon-ji Kim, zangeressen Neath Champion-Weeks en Rachel Champion en toetsenist Gabi “Moog” Matzeu (Moog, juno, SH101, keyboard) uit Marasma. Daarbij zorgt James Plotkin voor de uitstekende mastering en labelbaas Dan Crossley voor de schitterende verpakking. Shorr brengt 11 emotioneel geladen en uiterst droefgeestige stukken ten gehore, die door de redelijk robuuste manier van componeren nooit glad worden. Daarbij mixt hij er her en der ook noise door het neoklassieke geheel heen, wat weer voor een fraaie duistere wending zorgt. Alsof Ben Frost zich heeft bemoeit met neoklassieke artiesten als Olan Mill, Max Richter, Jóhann Jóhannsson, Bersarin Quartett, Greg Haines en The Eye Of Time. Het is allemaal bij de strot grijpend en van een overdonderende schoonheid.
Julia Holter – Bleed For This (cd, Milan)
Julia Holter, die voluit Julia Shammas Holter heet, heeft al menig prachtalbum afgeleverd. Deze klassiek geschoolde artiest timmert al sinds 2008 aan de weg en brengt in eerste instantie cd-r’s in eigen beheer uit. Haar officiële debuut Tragedy stamt uit 2011. Daarna volgen er nog 3 fantastische albums, die allen een onaardse mix van elektronica, ambient, experimenten, krautrock en wave bevatten. Nu is ze hoofdverantwoordelijke op de soundtrack Bleed For This voor de gelijknamige boksfilm van Ben Younger. Hoofdverantwoordelijk omdat ze 11 van de 18 tracks verzorgt. Hierbij moet je wel 3 nummers van funk/soul artiest Willis Earl Beal plus songs van George Michael, Bad Company, Audio Two en Billy Squire op de koop toenemen, waarbij Beal echt een aangename extra is. De rest mag wat mij betreft genegeerd worden. Maar goed, Julia Holter brengt in haar 11 tracks 22 minuten aan nieuw materiaal en dat mag er wezen. Meer dan hiervoor laat ze zich van een filmische kant horen, waar ze klassiek getinte muziek mengt met elektronica, avant-garde, psychedelica en ambient. Fans van A Winged Victory For The Sullen, Nils Frahm en Jóhann Jóhannsson zullen hier wel raad mee weten.
Illum Sphere – Glass (cd, Ninja Tune)
Ik heb een wisselende behoefte aan verschillende soorten muziek, maar elektronische muziek daar moet mijn pet gewoon naar staan. Soms luister ik niets anders en dikwijls heb ik gewoonweg geen behoefte aan de elektronische muziek, die van nature toch wat killer is dan andere muziek. De uit Manchester afkomstige Ryan Hunn weet me met zijn Illum Sphere wel weer direct te raken. Zijn debuut Ghosts Of Then And Now (2014) is een meeslepend en magistraal album dat illbient, garage, downtempo elektronica en allerhande experimenten op geweldige wijze verbindt. Op zijn tweede worp Glass gaat hij een stuk subtieler te werk. Nog altijd krijg je die fijne mix aan stijlen, maar hij voegt er ook elementen uit de jazz en techno aan toe. Het is aan de ene kant heel mysterieus maar door de vele uptempo beats blijft het ook heel toegankelijk en biologerend. Voor de fans van Beaumont Hannant, Swimwear Catalogue, The Field en Burial. Hunn weet op meesterlijke en smaakvolle wijze een organische sound te produceren, waar je lekker in weg kunt zakken. Om simpelweg van te genieten of bij weg te dromen.
Christian Kjellvander – A Village: Natural Light (cd, Tapete)
Na het uiteenvallen van de groep Loosegoats maakt de Zweedse zanger Christian Kjellvander solo een succesvolle doorstart. Hij heeft al 5 sterke albums uitgebracht, die gedragen worden door zijn herfstige, emotioneel geladen zang. De muziek zit ergens tussen altcountry, alternatieve rock, folk en Americana in. A Village: Natural Light is alweer zijn zesde cd. Kjellvander (zang, gitaar, vibrafoon, rhodes, piano, bas, percussie, synthesizers, loops) krijgt hierbij hulp van Pelle Anderson (vleugel, Hammond novachord, rhodes, synthesizer), Ruben Engzell (bas, piano), Per Nordmark (drums, percussie), Karla-Therése Kjellvander (zang), Scout Kjellvander (zang) en Per “Texas” Johansson (klarinet, saxofoon). Ondanks de aanzienlijke gastlijst brengt hij hier 9 intieme, nachtelijke songs die wel weer ergens tussen de genoemde genres passen. Niet alleen qua zang komt alles hier fraai uit de verf, ook de muziek bevat veel bijzondere wendingen en passages. Muziek recht uit het hart en vol nostalgie, die landt tussen Tindersticks, Idaho, Smog en Sivert Høyem. Ik geloof dat ik dit met afstand zijn beste album tot nu toe vind.
Fermin Muguruza & Chalart58 – Black Is Beltza ASM Sessions (cd, Kasba)
Fermin Muguruza is een markant figuur in de Baskische muziekscene. De in Barcelona woonachtige zanger, muzikant en producer die met punk, dub en reggae naar buiten treedt. Ik leer hem kennen via de groep Negu Gorriak, die een mix van ska, punk, hardcore en reggae laat horen. Verder heb ik hem een beetje uit het oog verloren, maar inmiddels heeft hij al diverse werken op zijn naam staan die weer een hybride aan stijlen bevat en waar de nadruk meer is komen te liggen op dub en reggae. Nu is hij samen met producer Chalart58 (Gerad Casajús) terug met Black Is Beltza ASM Sessions; beide heren hebben trouwens met Manu Chao samengewerkt. De ondertitel luidt “Irun Lion Zion In Dub (Vol II)”. Het is natuurlijk een knipoog naar Bob Marley’s song, waarbij Iron in Irun is veranderd omdat dit de Baskische geboorteplaats is van Muguruza. En deel twee omdat er in 2007 de verzamelaar Irun Lion Zion In Dub (Vol I) is verschenen, waarop allerlei Baskische bands acte de présence geven. Ze hebben hier vele gasten uitgenodigd, onder meer uit groepen (van) als La Kinky Beat, Manu Chao, Green Valley en La Troba Kung-Fu. Ze brengen een uitbundige mix van dub, Latin, reggae, drum ‘n’ bass en Oosterse wereldmuziek. Bijna alle nummers dragen iets van “zwart” in de titel, zoals “black”, “beltza” (is Baskisch voor “zwart”)en “negra”. In feite brengen ze een fraaie ode aan alles dat met de “zwarte” muziek te maken heeft. En dat doen ze met verve. De nummers landen ergens tussen King Tubby, Asian Dub Foundation en Manu Chao. Hiermee laten ze zomerzon op schitterende wijze schijnen midden in de winter.
Christine Ott – Tabu (cd, Gizeh)
Eerder dit jaar komt de Franse componiste Christine Ott na een hiaat van zeven jaar met haar verbluffende tweede soloalbum Only Silence Remains aanzetten. Deze getalenteerde pianiste en virtuoos op de Ondes-Martenot laat daarop muziek horen die ergens tussen minimal music, neoklassiek, pianomuziek, soundscapes en allerhande experimenten inzit. Hiervoor heeft ze onder meer gewerkt met artiesten als Yann Tiersen, Radiohead, Tindersticks, Syd Matters, Die Anarchistische Abendunterhaltung, Raphelson, Noir Désir, Vénus, Foudre! en Oiseaux-Tempête. Nu is ze alweer terug met haar derde werk Tabu, tevens de derde in de zogeheten “Dark Peak”-serie van het voortreffelijke Gizeh records. Hierop verschijnen duistere releases in een beperkte oplage van 175 cd’s. Nu kan je van Ott werkelijk van alles verwachten, van soundtracks, drones en theaterstukken tot pop, rock en neoklassiek. Alles wat haar nieuwsgierigheid prikkelt zal ze aangrijpen om muziek te maken. Hier brengt ze een al in 2012 geschreven soundtrack voor de film “Tabu, a story of the south seas” (1931), de laatste van regisseur F.W. Murnau die een week voordat de film wordt uitgebracht overlijdt door een auto-ongeluk. Ott (piano, Ondes-Martenot, percussie) brengt hier een verstild geheel ten gehore, waarbij ze in 3 van de 16 tracks (de digitale versie telt nog 2 tracks extra) steun krijgt van Torsten Böttcher op de hang. Het is allemaal uiterst minimaal en duister, zoals je mag verwachten in deze serie, maar ook uiterst biologerend en intrigerend. Ott schept kale, mysterieuze stukken die veel aan de verbeelding overlaten. De stiltes vul je in met gedachten en beelden en de gebrachte muziek brengt je weer op andere plekken en leidt tot bezinning. De cd duurt ruim 79 minuten, maar die zit je in één adem uit. Voor de twee bonustracks geldt hetzelfde. Het is alsof David Lynch zich met het werk van Nils Frahm heeft bemoeit, zo eigengereid en bijzonder is dit werk. Er staat geen maat op deze dame.
Various Artists: Prietenii (cd-r, Hibernate)
Het innovatieve label Hibernate, met dochterlabel Rural Colours, brengt niet alleen met enige regelmaat fraaie releases uit maar zet zich ook nog wel eens in voor het goede doel. Ook daar valt de muziek doorgaans op te genieten. Dat is eveneens het geval op de nieuwe compilatie Prietenii, hetgeen Roemeens is voor “vrienden”. De opbrengsten van het album gaan naar The Romanian Rescue Appeal, een vanuit Engeland opererende organisatie die zich inzet om de zwerfhonden in Roemenië te redden en onderdak te bieden. Je kunt deze verzameling digitaal of als een cd-r in een mooie hoes aanschaffen. Dan steun je niet alleen een goed doel, maar heb je ook nog eens 19 exclusieve en sterke tracks van State River Widening, The Declining Winter, Danny Clay, Leigh Toro, ISAN, Ian Hawgood, Wil Bolton, David Newlyn, The Inventors of Aircraft, Olan Mill, Simon Bainton, Isnaj Dui, Antonymes, Strom Noir, The Green Kingdom, Darren McClure, Caught In The Wake Forever, Hybernation en offthesky erbij. Een win-winsituatie.
Martijn
Spazztic Blurr Hello Dum-Dums
Zo’n bandje waarvan je denkt wie maalt daar nou nog om? Leuk die plaat op Earache maar ‚je moet erbij geweest zijn’ (in 1988!). Maar als je erbij wás is dit nieuwe album toch wel weer erg leuk. Zelfde ingrediënten: grindcore en een shitload aan meligheid (The Flintstones, stukkie The Godfather, een update van hun eigen ABC’s), alles doet het nog. Mooi uitgegeven door het Italiaanse F.O.A.D. Records met de Bedrock Blurr demo erbij en die klinkt een stuk beter dan die opnames die Stephan destijds achter de live-demo van Thanatos had gezet.
Ab-Soul Do What Thou Wilt.
De titel komt van Aleister Crowley, dus dat wordt vaag gedoe, zou je denken. En dat klopt wel, maar dat is eerder een pluspunt. Experimentele beats en Ab-Soul die in zijn bars all over the place gaat met de meest vreemde associaties. En naarmate het album vordert wordt het steeds gekker, met op de valreep als catchy uitzondering The Law.
Yung Internet Dixiland
Hoppa, EP nummertje drie alweer dit jaar en weer is het gewoon superlekker, zelfs als je geen drugs gebruikt. Je kan heerlijk hangen in die beats van Hyperlink en de slaperige raps over de nachtelijke escapades met drugs en chimi’s van Mauro en Yelli. Zelfs met een dancebeat als hieronder, al heb ik wel liever die luie trap zoals het titelnummer.