Muziek maken doe je met je hoofd en dansen met je benen. En kijken met je ogen naar onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Benoît Pioulard, Dale Cooper Quartet & The Dictaphones & Witxes, Gravenhurst, Simon Joyner, Percival, Ronja’s Christmas Witch, Wooden Wand, Funkadelic. D’Angelo and the Vanguard, The Advisory Circle en PRhyme.
Benoît Pioulard – Lent (hybride cds, PIAPTK)
Simon Joyner – You Got Under My Skin (hybride cds, PIAPTK)
Wooden Wand – BLT (hybride cds, PIAPTK)
Het label PIAPTK, voluit People In A Position To Know, brengt sinds kort de hybride cd uit. Deze zorgt voor een verbroedering tussen de cd en vinyl liefhebbers, want je kunt de schijf zowel in je cd-speler als op je platenspeler (met de bijgeleverde adapter) draaien. Jammer is dat ze het formaat hier hebben ingezet om slechts 1 track te plaatsen per schijf om die verbroedering te beklinken. Maar het begin is er. Ik heb een greep uit die serie genomen, want lang niet alle artiesten ken ik of spreken mij aan. Als eerste het project Benoît Pioulard van de Canadese Thomas Meluch (tevens Orcas), die met Lent een fijn nieuw nummer presenteert. Het past bij zijn verfijnde mix van pluizige pop, ambient, singer-songwritermuziek, neofolk en lichte drones, die gehuld gaan in een bijzondere, veelal nachtelijke sfeer. De Amerikaanse artiest Simon Joyner brengt met You Got Under My Skin ook een heel fraaie song, die in zijn straatje van lo-fi, altcountry, folk en singer-songwritermuziek past. James Jackson Toth komt tot slot met zijn BLT als Wooden Wand. Hij brengt weer een indringende mix van blues, singer-songwritermuziek en altcountry. Ondanks de korte duur van al deze releases, zijn het toch stuk voor stuk fraaie kleinoden.
Dale Cooper Quartet & The Dictaphones & Witxes – Split (cd, Denovali)
Dale Cooper Quartet & The Dictphones is een mysterieus Frans gezelschap, dat doorgaans jazz koppelt aan krautrock, ambient, drones en dub. Inmiddels hebben ze al drie geweldige albums uitgebracht. Ook uit Frankrijk komt Maxime Vavasseur, die met zijn Witxes of ((( witxes ))) al vier albums op zijn naam heeft staan. Hij richt zich veelal op gitaarambient vol drones, ambient, noise en jazz. Op hun splitalbum brengen ze twee tracks van ruim 20 minuten. Hierop komen beide werelden prachtig samen. Klanklandschappen vol drones, ambient, noises, jazz en spaarzame zang, die op spannende en gevarieerde wijze door elkaar heen lopen. Hierbij komt soms de ene stijl meer bovendrijven dan de andere en wisselen ze daarbij ook verstilde, lawaaiige, broeierige en haast kakofonische stukken met elkaar af. Adembenemend goed!
Gravenhurst – Flashlight Seasons / Black Holes In The Sand / Offerings: Lost Songs 2000 – 2004 (3cd, Warp)
Nick Talbot is of beter gezegd was een begenadigd singer-songwriter, die dit genre koppelt aan noise en experimenten. Hij is onlangs op 37 jarige leeftijd overleden. Een groot gemis voor de muziekwereld, want zijn albums weten het verschil te maken. Hij landt normaal gesproken ergens tussen Nick Drake, Boduf Songs, The Third Eye Foundation, Piano Magic en Calla. Zijn uiterst melancholische, breekbare en intieme muziek, die met enige regelmaat ook venijnig uit de hoek kan komen, is behoorlijk eigenzinnig. Het vermoeden rijst wel dat hij een zwaarmoedig man is. Maar omgezet in muziek is dat zo ontzettend mooi. Nu komt als zijn zwanenzang het drieluik Flashlight Seasons / Black Holes In The Sand / Offerings: Lost Songs 2000 – 2004 uit. De eerste twee schijven zijn al in 2004 en 2005 uitgebracht. Het interessante aan deze release is dus de derde schijf met niet eerder of in andere versies uitgebrachte songs. Tien songs die voor 50 minuten lang aan heerlijk droefgeestige schoonheid zorgen en waaruit eens te meer het ongelooflijke talent van deze zwarte diamant blijkt. Een prachtig, maar veel te vroeg einde.
Luister Online:
Offerings: Lost Songs 2000 – 2004 (albumfragmenten)
et=”newwin”>Percival – Slava II: Pieśni Słowian Wschodnich (2cd, Fonografika)
Dit Poolse viertal is ontstaan uit een gemeenschappelijke liefde voor geschiedenis, archeologie en muziek. De band brengt op hun albums een mix van folk, gothic, Middeleeuwse en etnische muziek. Daarbij richten ze hun pijlen vooral op Slavische en Viking muziek en alles van rondom de Baltische zee. Met deze formule hebben ze inmiddels 4 fraaie albums uitgebracht. Als Percival Schuttenbach combineren deze vier dat alles ook nog eens met metal, maar dat is een (steengoed) ander verhaal. Met Percival positioneren ze zich ergens tussen Hedningarna, Warsaw Village Band, Kardeş Türküler, Karikás en Värttinä. Op hun vijfde cd Slava II, met de ondertitel “Pieśni Słowian Wschodnich” ofwel “Lied van de Oost-Slaven”, vervolgen ze hun weg van deel I dat in 2012 het licht ziet. Met hun traditionele instrumentarium en krachtige meerstemmige zang brengen ze muziek van de Slavische windstreken, nu met de focus op het Oosten. Hierdoor sijpelen er bijvoorbeeld ook Turkse en Griekse invloeden door in de muziek. Naast uiteenlopende percussie-instrumenten en zang maken ze ook gebruik van de saz, altviool, mandoline, cimbaal en bouzouki. Bijna een uur lang en 16 nummers breed zorgen ze voor de betere wereldmuziek. Als bonus krijg je er een live cd bij. Een bijzondere schoonheid!
Luister Online:
Slava II (album)
Ronja’s Christmas Witch – Ronja’s Christmas Witch (cd-r, Orphanological/Bluesanct)
Michael Anderson aka Mkl is al sinds de jaren 80 bezig met muziek maken. Dat doet hij in projecten als 4k, loveliescrushing, Turn Pale, Vir en zijn langlopende Drekka. Ook werkt hij samen met Rivulets, Annelies Monseré, Jessica Bailiff en Stone Breath. Meestal zit hij met zijn muziek in de industrial ambienthoek, maar komt hij ook met andere experimentele muziek. In zijn nieuwste groep Ronja’s Christmas Witch werkt hij samen met Sarah E. Duvenant en Þórir Georg. Op hun 12 nummers tellende, gelijknamige album brengen ze 12 Kerstdromen vertaald naar muziek. Deze bestaat uit een duistere mengelmoes van drones, ambient en folk. De jagende muziek is zowel spookachtig als intiem. Een heerlijk alternatief op de reguliere Kerstalbums. De cd-r komt in een oplage van slechts 25 stuks en is voorzien van een mini schilderij van Duvenant. Helaas stijf uitverkocht, maar hieronder compleet te beluisteren dan wel digitaal te bestellen.
Funkadelic First Ya Gotta Shake At The Gate
Het gaat goed met George Clinton,
he cleaned up his act, zoals de uitdrukking gaat. Dus is er een nieuw album (en een autobiografie) maar ondanks de Funkadelic-vlag is het eigenlijk net zo’n zooitje ongeregeld als
Dope Dogs (1995, Parliament/Funkadelic & P-Funk All Stars) en
How Late Do U Have 2BB4UR Absent? (2005, George Clinton presents P-Funk All Stars). Het is volstrekt onduidelijk waarom dit een Funkadelic-album is. Het lijkt een commerciële keuze, net als het veelvuldig gebruik van de autotuner, al heeft George ook geen stem meer over. Clinton heeft ook geen mensen als Junie of Bernie meer aan boord om de echte geniale bangers te leveren en het zwabbert dus alle kanten op, verspreid over drie ‚discs’ (vooralsnog enkel digitaal). Had er met strengere kwaliteitscontrole één, korter én sterker album van gemaakt denk je dan ook weer, nu is het weer slechts voor de harde kern en zelfs daar zal lang niet iedereen meer meegaan in de hip hopinvloeden en vooral de genoemde autotuner.
D’Angelo and the Vanguard Black Messiah
Autotuners (of andere straktrekkers), daar moet D’Angelo echt niks van hebben. 14 jaar heeft het geduurd, we hoorden dingen (net als Clinton) over crack maar daar was ie dan: de opvolger van het fenomenale Voodoo uit 2000. En hij flikt het, het is nog beter, ik ben al er al de hele dag vol van, wat een plaat! Hele, hele dikke funk. Superluie timing levert hallucinante grooves op om enorm lekker in te hangen. Zelfs de ballads zijn botervet.
The Advisory Circle From Out Here
Zo’n warme wollige Beeb-deken als het debuut is het net als op het vorige album weer niet geworden. Er zijn inmiddels ook geen grote verrassingen meer, maar het zijn wel weer erg fraaie libraryminiatuurtjes die van nature altijd al een beetje nondescript zijn uiteraard. Om lekker bij weg te dromen en zoals gewoonlijk weer uitmuntend verpakt.
PRhyme
DJ Premier en Royce da 5’9” showen even how it’s done. Het basismateriaal voor Primo is exclusief van Adrian Younge, die zijn catalogus ter beschikking stelde. Samen met een rits gasten, jong (o.a. Mac Miller, ScHoolboy Q) en wat ouder (Common, Slaughterhouse) worden de dope beats, van kwaliteitsraps voorzien. Scratches zijn inmiddels ook zo zeldzaam dat ze inmiddels weer behoorlijk fresh klinken. Het album duurt slechts 35 minuten maar they’re on that shit, like wet paint.
Comments
comments
